Po wyjściu z grodzi wykorzystywanej w charakterze składziku, turianin od razu przemknął do sąsiedniej ściany, omiatając lufą karabinu wnętrze korytarza. Omijanie kamer okazało się niemożliwe - czujne oczy Raitaro wpatrywały się w nich z praktycznie każdego zakątka stacji i porucznik z trudem powstrzymał chęć zestrzelenia kilku z nich. Z taktycznego punktu widzenia było to dość istotne, ale niewykluczone, że będą ich potrzebowali, gdy już odbiją centrum kontroli.
- To tyle, jeżeli chodzi w kwestii poczytalności tutejszych mieszkańców - mruknął pod nosem, jednym uchem przysłuchując się wymianie zdań między kobietą, a Straussem. W głośnikach komunikatora ich głosy brzmiały głucho i elektronicznie, ale turianin nie miał wątpliwości, że napotkana ofiara, o ile rzeczywiście nią była, wiele przeżyła. Jednak nie mógł jej winić. Grobowa cisza, przerywana jedynie przez metaliczne jęki zewnętrznej skorupy stacji nad ich głowami, potrafiłaby złamać niejedną osobę. Nawet on czuł się nieswojo, chociaż powoli zaczynał przyzwyczajać się do upiornej muzyki i nieustannej bliskości oceanu.
Po kolei sprawdzali kolejne korytarze serwisowe, aż wreszcie dotarli do zablokowanych drzwi na końcu prawego korytarza. Porucznik od razu zajął pozycję przy framudze po przeciwnej stronie panelu zabezpieczającego.
- Ile czasu zajmie wam dostanie się do środka? Szacunkowo? - rzucił pytaniem do Daniela oraz Matta, zerkając przelotnie na czerwone światło oznaczające zamknięte przejście.
Na słowa Bleysa pokręcił głową.
- Tylko jeżeli mielibyśmy jakiś barwnik. Mogę je uszkodzić na stałe, ale stracimy oczy na korytarzu, kiedy odzyskamy kontrolę. Chociaż chyba lepsze to, niż bycie pod nieustanną obserwacją - odparł, po czym zamienił się miejscem z komandorem (żeby ich inżynierowie nie zostali sami przy drzwiach) i sam cofnął się do skrzyżowania. Kiedy upewnił się, że ten po obydwu stronach jest pusty, oparł karabin na barku i przyglądając się kamerom, uruchomił swój omni-klucz. Wykorzystanie omni-żelu było pomysłowe, ale całość psuł jego bezbarwny kolor. Ciekłostała mieszanka tworzyw sztucznych, ceramiki i lekkich stopów miała więcej zastosowań niż salariański scyzoryk, potrafiąc łatać dziury po kulach, uszkodzone sprzęty elektroniczne, a niegdyś nawet i otwierać zamki, jeżeli była używana przez kogoś z wystarczająco twórczą inwencją, ale w obecnej sytuacji mogłaby co najwyżej trochę zamazać ich pozycję. A to było niewystarczające. Mógł co prawda skorzystać z własnoręcznie napisanego programu sabotującego, jednak to prawdopodobnie wyłączyłoby kamery tylko na chwilę, zbyt krótko jak na ich potrzeby - dlatego też odrzucił i ten pomysł. Pewną opcją było przeciążenie obwodów innym programem...
Turianin potrząsnął głową. Niepotrzebnie komplikował.
Uruchomił omni-ostrze i zabrał się tu wyłączania kamer w bardziej bezpośredni sposób, byleby tylko nie wiązało się to z uszkodzeniem czegoś więcej, na przykład jakiejś witalnej żyły Raitaro. Zamierzał zabezpieczyć kamery w korytarzu, a następnie wrócić do swoich kompanów.
Vex w tym czasie zamknął drzwi każdej z trzech wnęk, z których spozierały na nich kamery. Następnie ruszył do dwóch pozostałych, jakie ich obserwowały - jedna znajdowała się nad drzwiami prowadzącymi do pomieszczenia, do którego próbowali się dostać. Druga nad śluzą prowadzącą do kolejnego, większego pokoju - te same zresztą chciał sprawdzić Bleys. Okazały się zamknięte. Vex nie miał wyjścia, jak za pomocą omni-ostrza unieszkodliwić kamery poprzez przecięcie odpowiednich przewodów po otwarciu ich. Dało się to zrobić, lecz zabierało to nieco więcej czasu. Mógł też po prostu je zniszczyć, bez choćby najmniejszych szans na ponowne podłączenie. Wybór należał do niego.
