Ojczysta planeta ludzi wkracza w złoty wiek - rozwojowi ulega przemysł, handel i sztuka. Postawiono na ekologię i lepiej zagospodarowano teren, dzięki czemu wszystkim, teoretycznie, żyje się lepiej, choć prawdę mówiąc stale rośnie przepaść między biednymi i bogatymi mieszkańcami.
LOKALIZACJA: [Gromada Lokalna > Układ Słoneczny]

Charles Striker
Awatar użytkownika
Posty: 1366
Rejestracja: 6 wrz 2015, o 15:07
Miano: Charles Striker
Wiek: 29
Klasa: Żołnierz
Rasa: Człowiek
Zawód: Kontraktor Przymierza
Lokalizacja: Cytadela
Status: Kontraktor Przymierza
Kredyty: 54.800
Medals:

[KANADA] Montreal

7 gru 2017, o 01:03

Kiedy drzwi od mieszkania trzasnęły Charles ledwo co stał na nogach. Jego psychika przyjęła dzisiaj zbyt wiele ciosów. Znacznie więcej niż przez ostatnie lata. Do bólu fizycznego mógł się przyzwyczaić skoro mentalnie i tak czuł się już martwy. Teraz jednak, gdy odczuł już spokój w swoim życiu, kiedy wszystko miało się ułożyć, bolało to znacznie bardziej. Znowu czuł jak jego życie po prostu traci sens. Jak ucieka mu grunt pod nogami. Szczególnie, że jej słowa mówiły ciągle, że nawet mu na niej nie zależy.
W końcu odbił się od blatu kuchennego. Był całkowicie sam w jej mieszkaniu. Nie czuł sie już jak w domu, nie czuł się nawet jak gość. Czuł się jak ktoś obcy. Ktoś to nie powinien być w tym miejscu. Cisza była straszna. Nie był do tego przyzwyczajony, chociaż równie dobrze to jego umysł mógł mu to wszystko podpowiadać. W ostatnim czasie wszystkie jego umysł nie był w ogóle dobrym doradcą. Stawał się po raz kolejny jego wrogiem. Nic dziwnego wręcz, że Charles stawał się tak szybko czyimś narzędziem.
Nagle jednak zrobił coś czego nigdy by nie zrobił. Jeśli by mu nie zależało na pewno by tego nie zrobił. Po prostu wyszedł za nią z mieszkania. Gdziekolwiek miałby ją znaleźć to musiał rozwiązać tą sytuacje. Nawet nie założył butów. Chociaż temperatura nigdy mu nie przeszkadzała w życiu. To nie był problem. Musiał ją znaleźć, nie ważne gdzie. Musiał.
Obrazek Obrazek Obrazek ObrazekObrazek Obrazek Obrazek Obrazek GG 56291905
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12099
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: [KANADA] Montreal

7 gru 2017, o 01:23

Technologia tym razem okazała się jego sprzymierzeńcem. Zaraz po wyjściu z mieszkania zobaczył sylwetkę Sonii po drugiej stronie korytarza, czekającą na windę. Opierała się o ścianę lewym ramieniem i bokiem głowy, z zamkniętymi oczami czekając, aż usłyszy dźwięk rozsuwających się drzwi. Nie zdążyła jeszcze otworzyć swojej butelki wina, ale też dokądś musiała z nim iść - albo do kogoś, choć mało prawdopodobne było, by szukała teraz towarzystwa. Pewnie zamierzała zaszyć się gdzieś w samotności i przesiedzieć tak kilka godzin.
Gdy usłyszała znajome kroki, spojrzała w stronę z której dochodził dźwięk i przewróciła oczami, ponownie uderzając pięścią w panel przywołujący windę. Nie mogła jej jednak przyspieszyć. Jeździła szybko, ale budynek był wysoki. Odkąd Wade wyszła z mieszkania, musiało minąć mniej czasu, niż się Charlesowi wydawało. Ale dla niego na tę krótką chwilę stanął on w miejscu. Rozważanie, czy za nią pójść, czy nie, trwało w rzeczywistości zaledwie kilka sekund.
Kobieta nie odzywała się, nie odwróciła się też do niego. Miała policzki mokre od łez i nie miała ochoty na jego towarzystwo, dlatego zresztą zostawiła go tam samego. Nie tak wyobrażała sobie powrót do Kanady i w tej chwili spełniał się chyba najgorszy ze scenariuszy, które ułożyła sobie w głowie przez całe święta. Pewnie, dało się to wszystko jakoś ze sobą pogodzić, ale to wymagało współpracy Charlesa, a ona jak widać nie zamierzała i tego robić za niego. Nie mogła w nieskończoność przekonywać go, że jej na nim zależy, że chce z nim być, że jest dla niej ważny. Zrobiła to chyba już w każdy możliwy sposób, a on nadal uważał, że lepiej jej będzie bez niego. Nie zatrzymywała go więc tym razem, ale ta złość i przejmujący smutek, które ją wypełniały, sprawiły że nie potrafiła zostać w mieszkaniu, w jego towarzystwie. Może była przekonana, że jednak odejdzie i nie chciała na to patrzeć.
W końcu winda dotarła na ich piętro i drzwi rozsunęły się, a Sonya szybko weszła do środka. Tylko jeśli Striker chciał, bez najmniejszego problemu zdążył wsunąć rękę między czujniki i zatrzymać ją na tym piętrze, nie pozwalając jej pojechać w dół.
Charles Striker
Awatar użytkownika
Posty: 1366
Rejestracja: 6 wrz 2015, o 15:07
Miano: Charles Striker
Wiek: 29
Klasa: Żołnierz
Rasa: Człowiek
Zawód: Kontraktor Przymierza
Lokalizacja: Cytadela
Status: Kontraktor Przymierza
Kredyty: 54.800
Medals:

Re: [KANADA] Montreal

7 gru 2017, o 03:21

Oczywiście przyśpieszył kroku widząc w jakim stanie jest Sonya. Nie mógł jej pozwolić wyjść z budynku. Jeśli do tego dojdzie to już nic nie uratuje tej sytuacji. Wszystko nad czym tak długo pracowali odejdzie na marne. I pierwszy raz w życiu Charles chciał walczyć o coś ważniejszego niż czyjeś prywatne wojenki. Chciał walczyć o lepszą przyszłość dla niej i dla siebie. Dlatego zdążył zablokować drzwi windy w ostatniej chwili ale te zdążyły mu lekko przyciąć rękę. Niestety rozmiary jego dłoni był znacznie większy niż każdego innego człowieka co pewnie konstruktor tego modelu windy nie przewidział.
Zmielił przekleństwo w ustach. To przy jego bólu psychicznym było niczym ale dało się we znaki. Na pewno bardziej niż powinno.
- Zaczekaj, proszę.
Przyglądał jej się ponownie wzrokiem z którego trudno było cokolwiek wyczytać. Było to o tyle dziwne, że ona mogła czytać z jego oczu jak z otwartej książki. Nie wiedział za bardzo co ma powiedzieć ale w końcu zaczął.
- Nie chciałem żeby tak wyszło.
To na pewno nie był dobry początek ale jakiś był. Przynajmniej próbował chociaż widać było, że sprawia mu to wszystko trudności. Szczególnie, że dobór słów był kluczowy w tym wszystkim. Więc starał się jak najlepiej opisać to co czuje i to co się teraz dzieje.
-To prawda chciałem wyjść bo myślałem, że mnie wyrzucisz. Staram się już inaczej myśleć ale sprawia mi to kłopoty, zrobiłem to co uważałem za słuszne ale w normalnym świecie moje podejście nie ma żadnego przełożenia na normalne realia. – Tym razem już nie odrywał od niej wzroku. To mogła być ostatnia ich rozmowa. – Nie miałem wyjścia z tym kontraktem. Powinienem był ci wtedy powiedzieć ale dlaczego nie potrafisz zrozumieć, że się o ciebie martwiłem? Dlaczego nie możesz zrozumieć, że chciałem żebyś była bezpieczna?
Westchnął wiedząc, że rozmowa na ten temat nie ma sensu. To już sobie wyjaśnili. To czy to zrozumie czy nie było całkowicie inną sprawą. Rozumiał, że ona też martwi się o niego. O to co się z nim może stać przez te dwa lata. Mógł zginąć nawet na najbliższej misji.
- Dlaczego uważasz, że jestem z tobą wyłącznie dla seksu i wsparcia? Gdyby tak było to nawet nie próbowałbym cię wtedy ratować i nie siedziałbym przy twoim łóżku w szpitalu martwiąc się każdego kurwa dnia czy na pewno będzie wszystko dobrze.
Chyba nawet nie wiedziała jak jej słowa mogły go skrzywdzić. Chyba nawet można było stwierdzić, że on sam jest zdenerwowany już tym wszystkim. Przez ostatnie kilka dni był chodzącym kłębkiem nerwów. Dalej zresztą był, teraz chyba już właśnie docierał do granic, którego sobie ustalił.
- Od samego początku chciałem dla ciebie jak najlepiej. Kurwa, tam wtedy na Islandii też myślałem jak dobrze mi będzie jak tylko ci się rana zasklepi, a potem mi się oddasz?
Teraz już nie brzmiał jakby był poirytowany. Był wściekły. Bo tak samo jak ona, miał już dość udowadniania, że jest dla niego ważna. Dlatego właśnie stał w tej windzie z nią, a nie z torbami. Po prostu pierwszy raz to on wyrzucał z siebie to co go gryzło.
- Wiem, że popełniłem błąd. Wiem czego kurwa nie zrobiłem. Myślisz, że przez te dni było mi lekko to wszystko ukrywać? Wiesz dlaczego też tego nie zrobiłem? Bo widziałem, jak jesteś szczęśliwa przez te kilka dni. Byłem pieprzonym idiotą.
Nie odsuwał ręki od drzwi. Pewnie ktoś na innym piętrze już dostawał kurwicy o ile wzywał windę. Nawet nie chciał wiedzieć jak długo jeszcze będzie musiał przytrzymywać te drzwi aby nie odjechała. Czuł, że zamiast jednak naprawiać sytuacje to wszystko pójdzie się jebać w przeciągu kilku minut.
- Chce się zmienić ale niektórych rzeczy nie da się zmienić w dwa tygodnie.
Nawet nie zauważył, że na jego policzkach pojawiły się łzy. Przechodził chyba to samo co ona jeszcze te kilka dni temu tylko w znacznie mniejszej skali. Przejechał dłonią po twarzy aby sprawdzić, że to naprawdę się działo. Kiedy upewnił się, że tak po prostu odwrócił się plecami do niej na krótką chwilę.
- Kurwa.
Zabluźnił widząc do jakiego stanu się doprowadził. To już nie było pierwszy raz, kiedy nie kontrolował swoich własnych emocji. Było to naprawdę trudne w jego przypadku. Jeszcze teraz, kiedy kolejny raz świat właśnie mu się walił pod nogami.
- Proszę wróć do środka.
Obrazek Obrazek Obrazek ObrazekObrazek Obrazek Obrazek Obrazek GG 56291905
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12099
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: [KANADA] Montreal

7 gru 2017, o 11:11

Być może gdyby Wade tak uporczywie nie uderzała w przycisk zamykania drzwi od windy, te nie przytrzasnęłyby ręki Charlesa. Nie wyglądała jednak, jakby miała pod tym względem jakiekolwiek wyrzuty sumienia. Była zła i nie próbowała tego ukrywać, zresztą nie musiała, bo i tak wyszła z mieszkania i nie zamierzała wracać przez najbliższe godziny.
- Daj mi spokój - mruknęła, ale kiedy zorientowała się, że nic z tego nie będzie, po prostu skrzyżowała ręce na klatce piersiowej i oparła się plecami o lustro na przeciwległej ścianie windy. Patrzyła na Strikera butnie, ale w jej spojrzeniu było też mnóstwo bólu. Na pewno się tego po nim nie spodziewała. Jasne, mógł ją skrzywdzić na wiele różnych sposobów, ale na ten się nie przygotowała.
- Skąd ci przyszło do głowy, że cię wyrzucam? Dlaczego miałam to zrobić? Tak, jestem na ciebie zła, ale to nie znaczy, że masz się wynosić! Nie rozumiem jak mogłeś tak w ogóle pomyśleć. Chciałam porozmawiać, chciałam to rozwiązać, chciałam się pogodzić. Tak jak robią normalni ludzie. Jak mam funkcjonować z tobą normalnie, skoro za każdym razem jak będzie coś nie tak, ty będziesz się pakował i mnie zostawiał? Nie mogę mieć swojego zdania, jeśli jest inne od twojego?
Zamilkła, opuszczając ręce w bezradności. Nie miała dokąd teraz uciec, winda była miejscem które nie miało drugiego wyjścia, a Striker nie zamierzał puścić jej i pozwolić jej odjechać. Nie wiedziała co ma dalej ze sobą zrobić, więc po prostu stała tam, wpatrując się w niego. Opuściła wzrok, kiedy wspomniał o czasie spędzonym w klinice na Omedze. Prawie nie miała już siniaków, minęło kilka dni, a żel który od niego dostała zdziałał cuda. Tylko już się jej kończył, choć dostała prawie nową tubkę. Może teraz będzie jej dane doprowadzić swoje ciało do normalniejszego stanu.
- Przepraszam - odezwał się głos za plecami Strikera i niska, starsza kobieta wyminęła go, wchodząc do windy. Stanęła obok Sonii i zerknęła na panel, który wyświetlał parter jako piętro docelowe. Oparła się więc ramieniem o ścianę i odchrząknęła znacząco chwilę później, gdy zorientowała się, że kłócąca się dwójka blokuje windę i nie zamierza z niej wyjść. Wade więc westchnęła i niechętnie zrobiła kilka kroków do przodu, opuszczając windę i pozwalając kobiecie odjechać. Nie chciała też stać na środku korytarza, skoro już zdecydowała się spełnić prośbę Strikera i wrócić do mieszkania.
Zrzuciła z siebie tylko płaszcz przy wejściu, butami się nie przejmując, by przejść zaraz do kuchni i tam zabrać się za bezceremonialne otwieranie swojego wina. Wyrzuciła korek do śmieci, pewnie zakładając, że wypije całe i uzupełniła wyciągnięty z szafki kieliszek prawie po same brzegi.
- Przepraszam. Miałeś prawo mi nie mówić. Wiem dlaczego tego nie zrobiłeś i rozumiem - rozpięła sweter i usiadła na kanapie, dopiero po pierwszych kilku łykach wina zabierając się za ściąganie butów. Odstawiła je obok mebla niedbale. Przewróciły się, a rudy kot momentalnie uznał wysokie cholewy za idealne miejsce, żeby się położyć. - Byłam tam szczęśliwa tylko dlatego, że ty byłeś, Charles.
Rzadko kiedy uśmiechała się tak szczerze jak wtedy, kiedy objął ją i podziękował za restaurację, którą dla niego kupiła. Starała się go uszczęśliwiać, bo wiedziała, jak do tej pory wyglądało jego życie. Teraz to nie miało żadnego znaczenia. Szybko okazało się jak niewiele było trzeba, by cała ta różowa otoczka posypała się jak domek z kart. Odstawiła na stół kieliszek, który zdążyła już opróżnić do połowy i ściągnęła z siebie sweter, rzucając go potem na oparcie kanapy. Nic już więcej nie mówiła, bo nie zamierzała ani się tłumaczyć, ani przekonywać Charlesa do tego, żeby z nią jednak został.
Charles Striker
Awatar użytkownika
Posty: 1366
Rejestracja: 6 wrz 2015, o 15:07
Miano: Charles Striker
Wiek: 29
Klasa: Żołnierz
Rasa: Człowiek
Zawód: Kontraktor Przymierza
Lokalizacja: Cytadela
Status: Kontraktor Przymierza
Kredyty: 54.800
Medals:

Re: [KANADA] Montreal

7 gru 2017, o 19:09

Kiedy wrócili do mieszkania Charles zatrzymał się w kuchni żeby w końcu zapalić. Musiał trochę uspokoić nerwy. Szczególnie teraz, kiedy powoli wracali już na dobrą drogę. Nie mógł teraz tego zepsuć. Dlatego starał się wypalić papierosa jak najszybciej. Pierwszy raz nawet nie starając się nim delektować jak to zawsze miał w zwyczaju.
Znowu zaczęło do niego docierać, że Sonya nie jest z nim tak po prostu. Jednak odwzajemniała jego uczucia. Chciała z nim być. A, on był o krok od tego by to wszystko zepsuć przez swoje idiotyczne zachowanie. Ciągle starał się przyzwyczaić do tego, że świat funkcjonuje całkowicie inaczej. Po prostu czasami o tym zapominał, wtedy życie bardzo szybko mu przypominało mu, że powinien się bardziej starać. Zgasił papierosa i wrzucił go do kosza pod umywalką.
W końcu ruszył z kuchni w jej stronę. Jednak zamiast usiąść obok niej przykucnął przed nią. Bardzo ostrożnie spróbował złapać ją za wolną dłoń. To co zrobił było czymś znacznie gorszym niż to, że jej wcześniej nie zaufał. Chciał uciec z jej życia, tylko dlatego, że sam uznał, że tak będzie najlepiej dla wszystkim. Może i by tak było. Tylko mógł o tym myśleć wcześniej, za nim postanowił wyznać jej swoje uczucia.
- Byłem szczęśliwy bo ty byłaś obok.
Ścisnął jej małą dłoń. Ciągle nie potrafił zrozumieć jakim cudem taka osoba potrafiła być w akcji tak bezwzględna. Za to rozumiał, że tylko on zna Sonye naprawdę. Przez te dwa tygodnie poznał ja lepiej niż niektórzy ludzie, którzy znali ją znacznie dłużej.
- Posłuchaj, prześle ci tą umowę. Przeczytałem ja, za nim ją podpisałem. Nie wygląda to tak źle. Nie będzie mnie tylko kilka dni w miesiącu, resztę czasu będziemy mogli spędzić na przygotowaniu restauracji. Wszystko się jakoś ułoży.
Trudno mu było uwierzyć w to co mówi, bo to właśnie on był największym pesymistą wśród tu zebranych. Jednak on chciał w to wierzyć. Chciał żeby w końcu wszystko jakoś się ułożyło. Miał w końcu po co żyć, po co wracać z tych wszystkich misji na które będą chcieli go wysłać.
Poczuł jak coś wchodzi na jego plecy. Nie był to pierwszy raz, kiedy jeden z jej kotów uznawał jako świetny przedmiot do wspinaczki. Nawet nie musiał sprawdzać, który z nich to był. Szczególnie, kiedy był już na jego ramieniu i ocierał się o jego twarzy pyszczkiem. Nie spodziewał się, że obydwa zwierzaki tak szybko się do niego przyzwyczają.
- Nic mi nie będzie. To tylko dwa lata.
Obrazek Obrazek Obrazek ObrazekObrazek Obrazek Obrazek Obrazek GG 56291905
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12099
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: [KANADA] Montreal

7 gru 2017, o 20:37

Gdy Charles dotarł do Sonii, jej kieliszek był już pusty. Była zła i zmęczona kłótnią, na którą w przeciwieństwie do mężczyzny nie była gotowa. Bo on spodziewał się wszystkiego, może dlatego też postanowił się wynieść - bo gdzieś w jego głowie powstała wizja Wade wyrzucającej gp z domu, więc gdy się zdenerwowała, uznał, że ta wizja właśnie się spełnia. Tym razem jednak nie wyrwała mu dłoni, tak jak zrobiła w Londynie, gdy jego powitanie z matką całkowicie ją przerosło. Patrzyła na niego niekoniecznie radosnym spojrzeniem, ale przynajmniej go od siebie nie odpychała.
- Kilka w miesiącu - powtórzyła. - To nie najgorzej.
Prawdę mówiąc nie wiedział jak często będą się o niego upominać, ale Sonya uwierzyła mu w to bez problemu. Może potrzebowała upewnienia, którego nie potrafiła zaoferować sobie sama. Z jej oczu w końcu zniknął ten chłód, zastąpiony teraz wyłącznie rezygnacją. Wolną dłonią przetarła twarz i odgarnęła z niej włosy. Potem wbiła wzrok w kota, który uznał, że ramię mężczyzny jest dla niego najlepszym miejscem w tym momencie i westchnęła.
- Nie możesz tak robić, Charles - powiedziała już zupełnie spokojnie. - Nie możesz pakować się i mnie zostawiać tylko dlatego, że jestem na ciebie zła. Ludzie się czasem kłócą, ale to znaczy, że im na sobie zależy. Mi zależy na tobie i uwierz mi, że jeśli to się zmieni, to będziesz pierwszym, który się dowie. Nie chcę musieć się ograniczać, pilnować każdego słowa, chcę przy tobie móc być sobą, nieważne czy mam dobry nastrój, czy jestem wściekła. Jak mam cokolwiek ci powiedzieć, skoro muszę żyć w strachu, że jeśli odezwę się nie tak jak trzeba, to się zbierzesz, wyjdziesz i już nie wrócisz? Jeśli nie chcesz ze mną być, to nie bądź. Powiedz mi to po prostu. Ale jeśli chcesz, to nigdy więcej nie rób tego, co dzisiaj.
Odetchnęła głęboko i wstała, wyciągając dłoń z uścisku Charlesa, by przejść do kuchni i uzupełnić sobie kieliszek. Nie widział jej miny, gdy pochylała głowę, bo ciemna zasłona długich włosów zasłaniała jej twarz. Przez całe święta nosiła je spięte albo związane starannie, mógł się odzwyczaić.
- Możesz mi wysłać, ale nie mam ochoty teraz tego czytać - przyznała, wracając na kanapę z pełną lampką wina. - I żeby było jasne, nie mam ci za złe że się na to wszystko zgodziłeś. Rozumiem, że nie mogłeś inaczej. Nie mam tyle kredytów, więc nieważne kiedy byś mi powiedział, i tak nic by to nie zmieniło.
Charles Striker
Awatar użytkownika
Posty: 1366
Rejestracja: 6 wrz 2015, o 15:07
Miano: Charles Striker
Wiek: 29
Klasa: Żołnierz
Rasa: Człowiek
Zawód: Kontraktor Przymierza
Lokalizacja: Cytadela
Status: Kontraktor Przymierza
Kredyty: 54.800
Medals:

Re: [KANADA] Montreal

7 gru 2017, o 20:55

Ściągnął kota ze swojego ramienia. Warzył tyle co nic. Zamiast jedna odstawić go na podłogę zaczął go trzymać w swoich rękach. Zresztą, gdyby odstawił go na ziemie ten zaraz i tak by wrócił na jego ramię. Sonya mimo wszystko traktowała swoje koty zbyt dobrze, co powodowało, że były trochę bardziej rozpieszczone niż powinny. Trzymał więc go stabilnie obok swojej klatki piersiowej i głaskał go po głowie.
- Wiem, po prostu myślałem, że nie będziesz chciała ze mną być jeśli wrócę do tego wszystkiego. – Wstał w końcu. Nogi zaczęły mu powoli drętwieć bardziej niż powinny. Pewnie zmęczenie i stres sprawiały, że mógł czuć się mocno zmęczony fizycznie.
Przyglądał się kobiecie spacerującej po mieszkaniu. Miał wiele powodów by uciec ale było coś co mu na to nie pozwalało. Nie mógł podjąć tej jednej logicznej decyzji w której ona byłaby bezpieczna. Nikt nie wykorzystałby jej przeciwko niemu jeśli coś poszłoby nie tak. Pomimo tego chciał być przy niej wiedząc, że w tym momencie najzwyczajniej w świecie bardzo ryzykuje.
- Ja inaczej to widziałem. Patrzyłem na to przez chłodną kalkulacje nie przez uczucia. – Westchnął cicho. Chyba było mu wstyd, że ciągle nie potrafił myśleć inaczej. Podpisując tą umowę narażam cię, narażam swoją rodzinę. O tyle swoją rodzinę jestem w stanie ochronić ograniczając kontakty do minimum, tak z tobą sytuacja wygląda całkowicie inaczej. Nie wiedziałem też, czy będziesz wstanie znieść to, że może z którejś z tych misji już nie wrócę. Każdy mój wyjazd będzie dla ciebie stresujący, do tego nie będę cię mógł informować na bieżąco co się ze mną będzie dziać.
Na swój sposób było to urocze, że martwił się o nią w taki sposób. Przynajmniej w końcu mógł cokolwiek powiedzieć jak to wyglądało z jego strony. Jego mózg działał trochę inaczej niż normalnych ludzi. Wymieniał jej powoli wszystkie minusy tej całej sytuacji, jakby ona sama tego nie wiedziała. Po prostu się martwił i nie umiał tego okazać w inny sposób niż właśnie ten. Robienie rachunku zysków i strat.
-Związek ze mną to w większości minusy.
Westchnął tym razem głośniej. Rozumiał, że darzyli się specjalnym uczuciem. Uczuciem, którego nikogo w życiu nie obdarowali. Jednak życie jak zawsze potrafiło być okrutne. Niby nie była to zbyt wielka zmiana. Po prostu nie będzie go przez jakiś czas ale zawsze będzie wracał. Nie wiedział jak długo będzie to potrafiła znieść. Myśl, że po prostu, kiedyś może nie wrócić albo może się stać coś złego.
-Przepraszam, że w ogóle chciałem uciec. Kolejny raz uznałem, że moje rozwiązanie będzie najlepsze. To samobiczowanie, kiedyś mnie zabije. Albo zrobisz to ty.
Parsknął cicho śmiechem. Jeśli jednak mieli być dalej razem to naprawdę będą musieli się starać znacznie mocniej niż jakiekolwiek inne pary. Trochę mu to przypominało jego ciotkę, która ciągle martwiła się czy jej mąż wróci z misji czy nie. Był dobrym wojskowym. Chociaż, ciotka nie wytrzymała i znalazła sobie innego gacha. Tego też bał się Charles.
Obrazek Obrazek Obrazek ObrazekObrazek Obrazek Obrazek Obrazek GG 56291905
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12099
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: [KANADA] Montreal

7 gru 2017, o 21:31

- Przestań - powiedziała, gdy wspomniał jeden główny minus związku z nim. - Myślisz, że tego nie wiem? Myślisz, że nie myślę o tym codziennie? Wiem, że tak czy inaczej nie wysiedziałbyś w miejscu i w końcu by cię gdzieś poniosło. Teraz już mam pewność, że poniesie, ale przynajmniej... może nie będziesz sam. Może to nie będzie tak idiotyczne zlecenie jak te, które można znaleźć w extranecie.
Przyglądała się teraz, jak głaskał jej kota. Jej spojrzenie wydawało się jednak nieobecne. Pewnie myślami już tkwiła w przyszłości, która wiązała się z oczekiwaniem na niego w stresie i niepewności. Mógł wrócić ranny, mógł nie wrócić. Doskonała świadomość tego, co tak naprawdę działo się na takich misjach, wcale nie sprawiała, że Wade czuła się z tą myślą lepiej. Wręcz przeciwnie.
- Ja prędzej - mruknęła i znów napiła się wina.
Nie miała dobrego humoru, nie czuła się pocieszona, nie wyglądała jakby skora była do żartów. Wciąż było to dla niej za dużo, cała rozmowa spowodowała, że czuła mnóstwo bólu i żadne słowa Strikera teraz tego nie zmieniały. Nie umiała śmiać się z tego już teraz, tak jak śmiał się on. Wciąż była zraniona jego zachowaniem, choć nie miała już pretensji o kontrakt, który podpisał ze Statnerem, ale o całą resztę na pewno jak najbardziej. I wyraźnie nie miała ochoty z nim rozmawiać. Jego tłumaczenia o samobiczowaniu i minusach związku z nim nie robiły na niej wrażenia, a obietnice wspólnego zajęcia się restauracją były dla niej mało wiarygodne, zwłaszcza że oficjalnie nie należała ona nawet do niego. Sonya opróżniła kieliszek w kolejne dwie minuty - zdecydowanie zbyt szybko, ale nie zastanawiała się nad tym, co wypada i jak to na nią wpłynie. Piła to wino jak wodę, pewnie licząc na to, że dzięki temu łatwiej zaśnie, bez nadmiernego myślenia o wszystkim, co dzisiaj się na nią posypało.
- Chcę wrócić do Sendai. Albo do Londynu, gdzie wszystko wydawało się takie idealne. Myślałam, że po tym wszystkim cała reszta już się jakoś ułoży. Nie wiem, co mam ci powiedzieć, Charles - uniosła kieliszek do góry, patrząc pod światło na jego cienkie szkło. - Nie mam siły. Nie wiem co więcej mogę zrobić, żeby cię przekonać, że chcę być z tobą i mi na tobie zależy, nieważne od tego, co robisz. Bo chcę. Ale nie umiem okazać tego inaczej, niż okazywałam do tej pory. Nie wiem, co więcej mogę zrobić - powtórzyła, znów podnosząc się z kanapy. W sumie prościej by było, gdyby wzięła wino ze sobą, albo zwyczajnie piła je w kuchni, biorąc pod uwagę jej obecne tempo. - Nic nie mogę, skoro ty wiesz lepiej.
Charles Striker
Awatar użytkownika
Posty: 1366
Rejestracja: 6 wrz 2015, o 15:07
Miano: Charles Striker
Wiek: 29
Klasa: Żołnierz
Rasa: Człowiek
Zawód: Kontraktor Przymierza
Lokalizacja: Cytadela
Status: Kontraktor Przymierza
Kredyty: 54.800
Medals:

Re: [KANADA] Montreal

7 gru 2017, o 22:39

Chyba kolejny raz udało mu się coś tak bardzo spierdolić. Może nawet na tyle, że nie był w stanie tego naprawić. Nie wiedział już co ma zrobić. Jak zapewnić ją, że już nigdy nie ucieknie. Po prostu nie wiedział jak. Do tego dochodziła teraz też teraz jej uraza, która nie zniknie od tak. Nie było takiej opcji. To co zrobił było wręcz szokujące dla niej. Pewnie teraz zastanawiała się już naprawdę nad przyszłością tego związku. Zbyt dużo rzeczy się wydarzyło tego dnia.
W końcu jednak odstawił kota na podłogę. Nie mógł go przecież zabawiać w takiej sytuacji. Chociaż ta kulka futra w jakiś sposób go uspokajała to po prostu nie wypadało tego robić. Szczególnie w takiej sytuacji jak teraz. Pogłaskał jeszcze kota jakby na dowidzenia i znowu wzrokiem wrócił na Sonye.
Nie wiedział już co ma powiedzieć. Sam był zmęczony ale to on to wszystko zaczął.
- Wcale nie wiem lepiej. Sama zresztą jeszcze chwile temu mówiłaś, że nie potrafię funkcjonować bez kogoś, kto mi wskażę drogę. Wiec, nie. Nie wiem kurwa lepiej. Teraz już przynajmniej to wiem.
Ręce mu całkowicie opadły. Wyglądało na to, że chyba on też potrzebował alkoholu lub czegoś uspokajającego tyle, że on nie mógł sobie pozwolić na takie rzeczy. Nie pamiętał już nawet jak smakuje alkohol. W sumie nie pamiętał już wielu rzeczy. Jedyne co sobie przypomniał to jak bardzo można skrzywdzić bliską sobie osobę, a zarazem jak ona może skrzywdzić jego.
Miał mętlik w głowie. Nie tak to się miało skończyć. Na pewno nie tak. Myślał, że może w końcu to sobie jakoś wyjaśnią. Że Sonya zrozumie, może nawet dojdą do jakiegokolwiek porozumienia. W tym momencie trudno było je uzyskać. Szczególnie, że kobieta wciąż powtarzała to samo.
- A co ja mam zrobić? Jak mam ci udowodnić, że mi na tobie zależy? – Przejechał dłońmi po twarzy. – Ja naprawdę się staram. Staram się jak mogę. Przecież nie uciekłem. Zostałem. Próbuję stać się normalny.
Miał naprawdę zmęczony głos. Może nawet podobny do tego, który słyszała na początku ich znajomości. Nie chciał się teraz wybielać po tym co planował zrobić. Teraz po prostu nie chciał ciągle słyszeć tego samego zwątpienia. Szczególnie co drugie zdanie. Ona chyba nie zdawała sobie też sprawy z tego jak on sam się bardzo starał przez te dni. Jak wiele decyzji podejmował wbrew sobie aby znowu stać się normalny.
Obrazek Obrazek Obrazek ObrazekObrazek Obrazek Obrazek Obrazek GG 56291905
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12099
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: [KANADA] Montreal

7 gru 2017, o 23:19

Wade zacisnęła dłoń na szyjce butelki stojącej na blacie i przez chwilę tak stała, z opuszczoną głową, wpatrując się gdzieś w dół. Nie zdążyła nalać sobie więcej. A może więcej nie chciała. Nie jedli niczego po drodze, lot trwał kilka godzin, a zanim się rozpakowali i zanim w ogóle doszło do tej rozmowy, zdążyło już minąć trochę czasu. Zbyt duża ilość wina na pusty żołądek nie mogła się skończyć dobrze i Sonya na szczęście miała jeszcze odrobinę rozsądku.
- Przepraszam - odezwała się w końcu, nie odwracając się do Charlesa. Może to, że wytknął jej własne słowa, sprawiło, że w jakiś sposób wytrącił ją zza tej zamkniętej fasady i ze złości, której nie potrafiła opanować. Odepchnęła się od blatu, tak samo jak Striker wcześniej, gdy we wzburzeniu opuściła mieszkanie, choć ona teraz nie musiała iść daleko.
- Powiedziałam dużo słów, których nie powinnam była mówić - przyznała. - Pretensji, których nie mam prawa mieć.
Patrzyła na niego, stojąc jednak wystarczająco daleko, by poradzić sobie z emocjami, zamiast zabijać je kolejnym pocałunkiem, co u nich funkcjonowało dotąd całkiem sprawnie. Ale nie o to chodziło, zresztą skoro wytknęła mu, że traktuje ją wyłącznie jako kochankę, nie miała teraz pewnie ochoty na kontakt fizyczny.
- Nie musisz mi niczego udowadniać. Nie chciałam... żeby tak to zabrzmiało. Tylko to, że nie podpisałeś dokumentów od lokalu przez tydzień, a tę umowę załatwiłeś w godzinę, sprawiło, że coś we mnie pękło. Naprawdę zależało mi tylko na tym, żebyś mógł robić w życiu to, co cię będzie uszczęśliwiać. Myślałam, że to właśnie będzie. Myślałam, że o tym będziemy rozmawiać, kiedy chciałeś, żebym usiadła z tobą tutaj i zacząłeś mówić.
Zrobiła krok w jego stronę, ale zatrzymała się prawie od razu, powstrzymując instynkt podejścia do niego i wtulenia się w dobrze znajomą klatkę piersiową. Opuściła wzrok, milknąc na długą chwilę.
- Byłam niesprawiedliwa. Przepraszam, Charlie - powiedziała w końcu, obejmując się rękami. - Wiem, że ci na mnie zależy. Tak samo jak mi zależy na tobie. Ale oboje jesteśmy w tym beznadziejni. Nigdy nie byłam z nikim tak długo, jak z tobą, a ile to trwa, trzy tygodnie? Nie powinnam mieć do ciebie o nic pretensji, w momencie kiedy sama nie mam pojęcia jak mam się zachowywać. Po prostu... nie rób mi tego więcej, proszę. Umiem być szczęśliwa tylko wtedy, kiedy ty jesteś ze mną i tylko dlatego jak zobaczyłam, że się pakujesz, coś się we mnie złamało.
Podeszła jeszcze bliżej, ostrożnie, jakby nie wiedziała, czy może. Żałowała większości ostrych słów, które rzuciła w jego kierunku, choć nie cofała ich. Chciała się tylko już pogodzić. Była tym wszystkim tak samo zmęczona, jak on.
- Kocham cię, Charles - dodała, po raz pierwszy wypowiadając te słowa zanim zrobił to on. Chyba jednak nawet nie zdawała sobie z tego sprawy. - Nie chcę się kłócić, to i tak do niczego nie prowadzi.
Charles Striker
Awatar użytkownika
Posty: 1366
Rejestracja: 6 wrz 2015, o 15:07
Miano: Charles Striker
Wiek: 29
Klasa: Żołnierz
Rasa: Człowiek
Zawód: Kontraktor Przymierza
Lokalizacja: Cytadela
Status: Kontraktor Przymierza
Kredyty: 54.800
Medals:

Re: [KANADA] Montreal

7 gru 2017, o 23:47

Wyświetl wiadomość pozafabularną Stał w miejscu starając się jakoś utrzymać na wodzy swoje skołowane nerwy. Nie wiedział już, czy kontynuowanie tej dyskusji ma jakikolwiek sens szczególnie, że Sonya szukała odpowiedzi na te wszystkie pytania w butelce wina. To zresztą nie był pierwszy raz, kiedy tak robiła. Wiec bardzo docierało do niego też jak bardzo ją skrzywdził tym co zrobił. Nawet wtedy, kiedy wrócili z Islandii nie rzuciła się do alkoholu tak szybko.
Już był gotowy dodać coś od siebie. Słowa, których potem mógłby już nie cofnąć. Wyprzedziła go jednak z przeprosinami. I to nie brzmiącymi jakby chciała żeby się po prostu odpierdolił. Te brzmiały inaczej. Zamiast powiedzieć już cokolwiek po prostu westchnął głośno. W duchu spodziewając się kolejnych ciosów w jego osobę.
Zamiast tego usłyszał jednak szczere przeprosiny, które w jakiś sposób spowodowały, że poczuł się jak jeszcze większa ściera. To on doprowadził do tej sytuacji ale jednak to ona go przepraszała za swój wybuch gniewu. Kolejna lekcja życia dla Charles’a, która trochę zmieniła jego spojrzenie na to jak działają związki.
Widział jak kobieta się do niego zbliża on jednak stał twardo w miejscu. Nie wiedział czego się spodziewać. Więc stał spięty na środku pokoju obserwując kobietę i to co robi. Jednak z każdym jej następnym słowem czuł, że nie umie być na nią zły. Po prostu nie potrafił. Chciał ją znowu objąć. Pokazać, że wciąż chce być częścią jej życia.
Jednak dopiero, kiedy pierwszy raz ona powiedziała, że go kocha coś w nim pękło całkowicie. Zazwyczaj to on to mówił jako pierwszy. Jeszcze się nie zdarzyło by było to w drugą stronę. Dopiero, kiedy usłyszał te słowa dotarło do niego, że jej może zależeć mocniej niż przypuszczał.
Sam w końcu zrobił delikatny krok do przodu. Stojąc przed nią uznał, że ma racje. Do niczego to nie prowadziło. Dlatego też, objął ją swoimi ramionami. Tak jak tego feralnego poranku po Islandii. Chciał dla niej jak najlepiej i zawsze tylko to miał na uwadze. Musiał się zmienić jeśli chciał dalej mieć tą bezpieczną przestań. To miejsce, które było jego niewielkim rajem.
- To już się nigdy nie powtórzy. Obiecuje. – Przytulił ją do siebie mocniej. Jakby bał się, że ucieknie. – Ja ciebie też kocham.
Delikatnie przejechał dłońmi po jej długich ciemnych włosach. Była piękną kobietą, na którą nigdy nie powinien zasługiwać. Zamiast cieszyć się tym co ma, próbował na nowo wszystko zepsuć. Tyle razy tracił miejsce, które mógł nazwać domem, że kolejny raz był gotowy zrobić to sam.
- Jeśli będziesz obok mnie to nic więcej do szczęścia mi nie potrzeba. Wystarczysz tylko ty. – Mówił już spokojnie. Głosem, który dobrze znała. Ten, który był zarezerwowany tylko dla niej. – Popracujemy nad tym razem. Wszystko jakoś się ułoży. –Odsunął się lekko by spojrzeć jej w oczy. – Jesteś moją pierwszą dziewczyna w życiu.
Uśmiechnął się lekko zawstydzony. Wiedział jak musiało to głupio zabrzmieć. Chociaż i tak mogło to zabrzmieć lepiej niż jak kolesie w podobnym do niego wieku zaraz po seksie mówili, że kobieta z którą to zrobili była ich pierwszą.
Obrazek Obrazek Obrazek ObrazekObrazek Obrazek Obrazek Obrazek GG 56291905
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12099
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: [KANADA] Montreal

8 gru 2017, o 00:48

Chyba tylko czekała na moment, w którym ramiona Strikera ją otoczą, a do niej wróci to samo uczucie, którego potrzebowała przez ostatnią godzinę. Momentalnie odwzajemniła uścisk, opierając czoło o jego klatkę piersiową i wzdychając ciężko, jakby właśnie zrzucała z ramion ogromny ciężar. Może nie rozumieli się jeszcze do końca, ale tak czy inaczej kłótnia nie miała tutaj najmniejszego sensu. Może w końcu uda im się porozumieć w kwestiach, które pozostawały niewyjaśnione, a może nie, ale przynajmniej emocje opadły i mogli to zrobić na spokojnie.
- Przepraszam za to, o co cię oskarżyłam na początku - powiedziała w jego klatkę piersiową. - Wiem, że nie jestem dla ciebie tylko kochanką. Nie chciałam tego mówić. To znaczy... wtedy chciałam, teraz tego żałuję. Nie uważam tak. Zrobiłeś mnóstwo rzeczy, które udowodniły mi, że tak nie jest.
Parsknęła cicho śmiechem, gdy usłyszała jego wyznanie. W sumie sama powiedziała wcześniej praktycznie to samo, ale słowa, w które ubrał to Striker, mogły wydawać się infantylne. Może nie docierało wcześniej do niej, że może nazywać się jego dziewczyną. Pewnie traktowała to wszystko jako coś naturalnego, czego nie trzeba było w żaden sposób oficjalnie określać.
- To tłumaczy dlaczego jesteśmy w tym tak beznadziejni - stwierdziła.
Oboje sypiali wcześniej z innymi ludźmi, omijała ich więc kwestia niezręcznych rozmów po pierwszych razach, ale kiedy przychodziło do utrzymania związku i normalnego w nim funkcjonowania, było już znacznie gorzej. Wiadomo, pierwszy prezent jaki od niego dostała nie był czymś, co ludzie normalnie kupowali sobie na święta. Ale z drugiej strony wydawanie kilkuset tysięcy kredytów na restaurację też nie należało do tradycji. Trzeba było przyznać, że mieli rozmach.
Oderwała głowę od jego klatki piersiowej i odsunęła się w końcu, choć zebranie się do tego zajęło jej dużo czasu. Ale nie mogli stać przecież na środku w nieskończoność. Wróciła do kuchni, by z westchnięciem unieść butelkę wina, od której korek wyrzuciła do śmieci. Mogła albo je wylać, albo wypić do końca. Zdecydowała się na drugą opcję, choć tym razem już spokojniej. Była teraz w znacznie lepszym stanie i wcale nie pomogły jej w dojściu do niego poprzednie dwa kieliszki.
- Jak będziesz chciał popracować nad układaniem całej reszty to daj znać - poprosiła cicho, w tym krótkim zdaniu zawierając całą swoją chęć zajęcia się restauracją. Nie mogła już na niego naciskać, bo stawało się to strasznie desperackie. Pewnie martwiła się, że wcale nie cieszył się z tego tak, jak zakładała że będzie i jak wydawało się jej w Londynie, gdy patrzyła na jego reakcję. - A teraz zamów coś do jedzenia. Cokolwiek.
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12099
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: [KANADA] Montreal

15 sty 2018, o 23:42

Wyświetl wiadomość pozafabularną

Gdy Charles przyleciał do Kanady, przywitała go ta sama mroźna i śnieżna zima, którą zostawił wylatując. Dobrze już znajomy port roił się od podróżnych, którzy latali w tę i z powrotem niezależnie od pory roku i okolicznych świąt. Teraz już jednak nie było nigdzie światełek i całej reszty tych ozdób, którymi obwieszali witryny sklepów na przełomie roku. Wróciła szara codzienność, choć do niej Striker nie był przyzwyczajony, znając Montreal dotąd wyłącznie w klimacie mocno świątecznym.
Nie musiał długo szukać taksówki, bo te zawsze stały przy wyjściu z portu lotniczego. Trudniej było znaleźć większą, taką, w której zmieściłby się kroganin, albo w której przeciętny turianin nie musiałby podwijać nóg pod siebie, by wytrzymać podróż. Takiej szukał przez kilka minut, w końcu jednak udało mu się i podróż do znajomego mieszkania stała się dzięki temu znacznie przyjemniejsza, niż byłaby normalnie, choć nieco dłuższa.
Mieszkanie, które postanowił w końcu odwiedzić, było jednak puste. Drzwi były zamknięte i zablokowane, bo Wade zwyczajnie nie było w domu. Musiała gdzieś wyjść, nic bowiem nie wskazywało na to, że cokolwiek poszło nie tak. Wejście nie było uchylone, przedmioty w środku porozrzucane, żadnych śladów walki. Po prostu kobieta realizowała jakieś inne plany, niż siedzenie w domu. Charles mógł jednak bez problemu wejść do środka, bo posiadał kody, którymi podzieliła się z nim gdy mieszkał tu przez krótki czas. Najwyraźniej nie przyszło jej do głowy, by je zmienić, a może specjalnie nie chciała tego robić. W końcu napisał jej, że wróci, być może więc na niego czekała.
Czymkolwiek zajął się Striker po wejściu do środka i przywitaniu się z kotami - oba go rozpoznały i oba przyszły do niego po to, by zostały pogłaskane - miał na to wyjątkowo dużo czasu. Gdy dotarł do Kanady, była godzina siedemnasta, a mimo to jeszcze przez pięć godzin Wade nie wracała. Na zewnątrz dawno było już ciemno, a koty zaczynały szaleć z głodu, gdy usłyszał, jak uchylają się drzwi wejściowe.
Potem jednak nie słyszał nic więcej. Przez kilkanaście sekund Sonya nie wynurzała się z korytarza, by w końcu zmaterializować się na środku kuchni z aktywnym omni-ostrzem. Na widok Charlesa wyłączyła jednak zarówno program kamuflażu, jak i omni-klucz. Wyglądała, jakby zajmowała się jakąś pracą fizyczną - miała niedbale związane włosy, była niepomalowana, ubrana w luźne, poplamione farbą spodnie i czarną koszulkę, z koszulą przewiązaną w pasie. Z płaszcza musiała się rozebrać, zanim usłyszała dziwne hałasy z wnętrza mieszkania. Teraz patrzyła na mężczyznę szeroko otwartymi oczami, chyba nie wiedząc jak zareagować. Po jej twarzy przesunęły się chyba wszystkie emocje, jakimi dysponowała, począwszy od radości, przez tęsknotę, frustrację, po wściekłość. W końcu bez słowa obróciła się w miejscu i wróciła do korytarza, gdzie ściągnęła z siebie jeszcze buty. Gdy wróciła, zajęła się sypaniem jedzenia do kocich misek, uparcie nie patrząc na Strikera.
W końcu jednak wybuchła.
- Nie mogłeś zadzwonić? Napisać, że lecisz? Lepiej wbić mi do domu, zasmrodzić go jakąś... nie wiem... mięsem, czy co ty tam robisz... i przyprawić mnie o zawał? - wyprostowała się, odwracając do niego. Jej oczy ciskały pioruny, ale starała się w miarę możliwości mówić spokojnie. - Fajnie, że wróciłeś, Charlie. Ile mam czasu, żeby się tobą nacieszyć, zanim znowu znikniesz?
Rozwiązała koszulę i rzuciła ją na kanapę w salonie. Generalnie w mieszkaniu panował większy nieład, niż pamiętał. Może nie miała czasu albo głowy do sprzątania. Albo zwyczajnie ochoty.
- Żyjesz. Przynajmniej tyle dobrze - mruknęła, przechodząc do łazienki. Nie zamknęła jednak za sobą drzwi, weszła tylko umyć ręce.
Charles Striker
Awatar użytkownika
Posty: 1366
Rejestracja: 6 wrz 2015, o 15:07
Miano: Charles Striker
Wiek: 29
Klasa: Żołnierz
Rasa: Człowiek
Zawód: Kontraktor Przymierza
Lokalizacja: Cytadela
Status: Kontraktor Przymierza
Kredyty: 54.800
Medals:

Re: [KANADA] Montreal

16 sty 2018, o 00:25

Czuł się dziwnie lecąc znowu do miejsca gdzie zostawił jedną z najważniejszych kobiet w swoim życiu. Nie wiedział, czego się spodziewać. Nie wiedział co ma w sumie powiedzieć. Cokolwiek powie nie skończy się najlepiej. Szczególnie po tych swoich zachowaniach jak pieprzony macho z widów dla dzieci. „Wrócę jak to wszystko się skończy”. Jezus Maria, w życiu nie czuł się tak zażenowany. Mógł po prostu napisać cokolwiek ale nie, musiał napisać coś takiego. Dlatego, kiedy wsiadł do taksówki poczuł jak czuje się zestresowany. To było co innego. Bolało znacznie bardziej niż cokolwiek innego, gdyby nie misja uznałby tą kłótnię jak prawdziwe rozstanie. Gdyby się nie odezwała, pewnie sam by tego nie zrobił.
Przed wkroczeniem do mieszkania kupił dużo jedzenia. Na pewno za dużo jak na nich. Znacznie za dużo. Ledwo co mógł to wszystko nieść. Ludzie w sklepie patrzyli na niego jakby kupował zapasy na jakaś wojnę z obcą cywilizacją robotów – ośmiornic. To by był dopiero śmieszny scenariusz. Wchodząc do mieszkania ściągnął buty i odłożył wszystko w kuchni. Oczywiście nie omieszkał przywitać się z kotami. Do których już tak przywyknął. Podniósł je na ręce i nosił ze sobą rozglądając się po mieszkaniu. Było zaniedbane jak nigdy ale nie wyglądało to jak miejsce walki. Więc Sonyi jednak nic nie było.
Na początku czekał na kanapie zajmując się sobą, jednak im dłużej musiał czekać tym bardziej się stresował. Paranoja dawała się we znaki. Setki pytań w jego głowie. A, co jeśli już po nią przyszli? Co jeśli porwali ją z ulicy? Strach napawał jego serce, uczucie dość obce w jego życiu. Zazwyczaj wszystko kalkulował i tyle. Nie było miejsca na strach. Jednak o nią się bał. Jak i zresztą o swoją rodzinę.
Rzucił się więc do gotowania. Jedna potrawa po drugiej. Już miał obiad dla przynajmniej dziesięciu osób. Zabierał się właśnie do zrobienia kolejnego. Jakby jeszcze jakaś zbłąkana dwójka osób chciała dołączyć. Usłyszał, że ktoś wchodzi. Jednak im dłużej nikogo nie słyszał, tym mocniej ściskał nóż w swojej dłoni. Tak na wszelki wypadek.
Widząc jednak jak przed nim materializuje się Sonya z omni-ostrzem w dłoni cały ciężar spadł mu z serca. Zapomniał, że ta kobieta naprawdę potrafiła być groźna. Przyglądał jej się uświadamiając jak bardzo za nią tęsknił. Za to jedna osobą, która całkowicie zmieniła jego świat.
- Pisałem przecież.
Odpowiedział zdawkowo. Czując wstyd. Powinien był wylecieć na misje stąd i wrócić po niej do tego mieszkania. Nie odpowiedział na resztę jej pytań ale poszedł do niej do łazienki utykając. Nie chciał jej stracić z oczu.
Dopiero, kiedy wyszła z łazienki Charles zrobił chyba coś czego nie powinien ale mimo wszystko to zrobił. Objął ją tak silnie, że musiałaby mu chyba uciąć ręce żeby uciec z tego uścisku. Jego serce cieszyło się jak nigdy, że nic jej nie jest. Mogła na niego krzyczeć, wrzeszczeć, nawet chcieć go teraz zabić ale nie sprawiłoby to, że chciałby ja puścić. Jego tęsknota była ogromna, a to, że nic jej nie było sprawiało, że chciał tak zostać i nigdy więcej nie opuścić. Być jej tarczą gdyby coś chcieli jej zrobić.
- Martwiłem się o ciebie. – Powiedział bardzo cicho, przytulając ja trochę mocniej do siebie. W tych słowach były chyba zawarte wszystkie możliwe emocje jakie przechodziły teraz po głowie mężczyzny. Chciał by ta chwila jeszcze potrwała . – Jezu, jak dobrze, że nic ci nie jest. – Mogła poczuć, że jego serce bije znacznie mocniej niż zazwyczaj. – Jakim ja byłem idiotą myśląc, że jeśli zniknę to będziesz bezpieczniejsza.
Obrazek Obrazek Obrazek ObrazekObrazek Obrazek Obrazek Obrazek GG 56291905
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12099
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: [KANADA] Montreal

16 sty 2018, o 00:51

Wade żachnęła się, kręcąc głową i uruchomiła omni-klucz z powrotem, choć tym razem bez ostrza.
- Co pisałeś? Że jak się wszystko skończy, to... och - przerwała w połowie zdania, orientując się, że ma na urządzeniu jakąś nieodebraną wiadomość. Na krótką chwilę na jej twarzy pojawiła się niepewność, gdy ją otwierała, a potem czytała szybko. Faktycznie, pisał, a ona tego nie zauważyła. - Byłam zajęta.
Krótkie, prozaiczne wyjaśnienie, które było równie dobre, jak każde inne. Pewnie, że była, było po niej widać że ma za sobą wymagający dzień. A może wymagający tydzień, ten, który musiała spędzić sama, w niepewności i stresie, nie wiedząc, czy Striker żyje, czy nie i czego ma się spodziewać z jego strony. Pewnie uznała, że to faktycznie było rozstanie, a jej przeprosiny miały służyć wyłącznie oczyszczeniu własnego sumienia. Nie wzięła jego obietnicy na poważnie, a już na pewno nie sądziła, że "jak się wszystko skońćzy" będzie miało miejsce tego samego dnia.
W łazience pochyliła się nad zlewem, żeby umyć ręce i twarz po powrocie, gdziekolwiek była tyle czasu. Wytarła się ręcznikiem, w lustrze patrząc nie na swoje odbicie, ale na Charlesa za plecami. Jej twarz była lodowatą, nieprzeniknioną maską, jak zawsze, gdy postanawiała schować w sobie emocje. Opuściła w końcu wzrok, odwieszając ręcznik i odwracając się, by wyjść z łazienki.
- Co sobie zrobiłeś w nos? - spytała.
Zamierzała go ominąć. Naprawdę, zrobiła krok w bok, usiłując wyślizgnąć się z jego uścisku, póki jeszcze mogła, ale zupełnie się jej to nie udało. Striker chyba wiedział, że będzie tego próbowała i zdołał temu zapobiec, choć teoretycznie to ona powinna być szybsza od niego. Mimo umycia rąk od dłoni po łokcie, twarzy i dekoltu, wciąż pachniała świeżą farbą.
- Zostaw, Charlie - poprosiła, sfrustrowana, i przez kilka sekund jeszcze usiłowała się wyrwać, ale w końcu zrezygnowała i znieruchomiała, po chwili z ciężkim westchnięciem opierając głowę o klatkę piersiową wysokiego mężczyzny.
Długo się nie odzywała, po prostu stojąc w miejscu. Wysłuchała jego radości spowodowanej faktem, że nic się jej nie stało, ale w żaden sposób tego nie skomentowała. Oddychała równo, przytulona, i teraz, gdy nie widział jej twarzy, mógł mieć wrażenie, że wszystko jest z powrotem w porządku. Kiedy nie obrzucała go tym chłodnym, oceniającym spojrzeniem, które większość ludzi zniechęcało w ogóle do nawiązywania z nią jakiegokolwiek kontaktu.
- Ja też się martwiłam - powiedziała cicho. - Nie masz pojęcia, jak bardzo. Dlatego jestem na ciebie zła. Wypuść mnie już, chcę usiąść chociaż na chwilę.
Wcześniej czy później musiał uwolnić ją z objęć, więc wysunęła się z nich wtedy i usiadła na jednym ze stołków przy barku w kuchni, z westchnięciem podpierając głowę ręką. Przesunęła spojrzeniem po wszystkim, co ugotował i przez krótką chwilę wyglądała, jakby miała się zaśmiać, albo choćby uśmiechnąć, ale to wrażenie szybko minęło.
- Jak... dlaczego to... - uniosła wolną dłoń, ale chyba nie wiedziała jak zamierza dokończyć to zdanie, więc zrezygnowała, a ręka opadła na jej szerokie, czarne spodnie. - Nie wiem nawet od czego zacząć. Nic ci nie jest?
Charles Striker
Awatar użytkownika
Posty: 1366
Rejestracja: 6 wrz 2015, o 15:07
Miano: Charles Striker
Wiek: 29
Klasa: Żołnierz
Rasa: Człowiek
Zawód: Kontraktor Przymierza
Lokalizacja: Cytadela
Status: Kontraktor Przymierza
Kredyty: 54.800
Medals:

Re: [KANADA] Montreal

16 sty 2018, o 04:54

Jednej rzeczy był teraz absolutnie pewien. Gdyby była naprawdę wściekła to albo skopałaby mu tyłek albo nazwałaby go pełnym imieniem. Teraz czując jak jej głowa opiera się o jego klatkę piersiową poczuł jak wypełnia go spokój. Uczucie, które na czas tej misji i okres w którym nie byli razem całkowicie go opuścił. Chciał więc zapełnić tą pustkę misją, która okazała się być o wiele większa od niego. Już miał zamiar pogłaskać ją po włosach ale wolał jej nie prowokować. Naprawdę tęsknił. Bardziej niż jakimkolwiek w swoim życiu.
W końcu jednak musiał ją uwolnić ze swojego uścisku jednak sposób w jaki to zrobił był naprawdę jakby przepełniony uczuciami. Bardzo powoli, jakby bał się, że jeśli ją tylko puści to stanie się coś złego. Za nim całkowicie ją wypuścił przejechał dłońmi po jej delikatnych ramionach. Nawet nie wiedziała, jak wiele uczuć przepełniało teraz tego jednego człowieka.
- Przepraszam. – Westchnął. – Tęskniłem.
Szczerze mówiąc rzadko miał, aż takie wybuchy emocji. Wiadomo, choroba sprawiała, że łatwiej mu się było rozkleić ale w ostatnim czasie nie zdarzało mu się już tak wybuchać emocjonalnie. Teraz to była prawdziwa tęsknota, której nie mógł opisać. Poczekał aż usiądzie. Nalał jej wina do kieliszka, które kupił w drodze do mieszkania oraz podał talerz w raz ze sztućcami. Jedzenia było na tyle dużo, że wykarmiłby mały oddział. Nie wiedział co by jej smakowało ale miała ogromny. Zrobił nawet całą kaczkę z pieca. Po co? Nikt nie wiedział po za nim samym.
- Jak się stresuje to gotuje. Długo nie wracałaś więc.
Podrapał się po głowie i wskazał na jedzenie, którego było pełno na blacie. Oczywiście każde było wyśmienicie przyrządzone. Problemem była cała ta symfonia smaków unosząca się w powietrzu. Niektóre dania w ogóle do siebie nie pasowały co powodowało naprawdę konkretne zamieszanie wśród jedzących. Było tam nawet pieprzone ciasto. Oczywiście nie szarlotka.
Zajął miejsce przed nią. Wciąż można było zauważyć jak bardzo kuleje na jedną nogę. Według lekarzy wciągu tygodnia powinno wszystko wrócić do normy. Sam też sobie z tego zdawał sprawę. Przecież to nie był pierwszy raz, kiedy miał taki uszczerbek w nodze. Szkoda tylko, że to musiało spotkać tą zdrową nogę. Pewnie dlatego zajmowało to trochę dłużej. Przy tamtej byłaby to tylko wymiana części, tam już miał od cholery syntetycznych mięśni.
- Złamali mi nos i rozerwali nogę. Co ciekawe dopiero po misji. Trochę mnie poniosło i – Westchnął głośno. – Zastrzeliłem asystentkę mojego pracodawcy.
Oparł się o kant blatu kuchennego za nim. Spojrzał na chwilę w górę. Wiedział jak źle to zabrzmiało ale może informacja dla kogo dokładnie miał pracować jakoś sprawi, że Sonya znienawidzi go trochę mniej. Sama zresztą miała też dużo na sumieniu. Może i tym razem się zrozumieją. Wyciągnął z kieszeni spodni papierosy.
- Naszą misją było uprowadzenie trze asari, już wtedy powinienem się był domyślać, że coś jest nie tak. Wysłali nas na Trouge. Nie było łatwo działać tam po cichu. Zrobiliśmy jednak swoje. Tracąc prawie przy tym jedną operatorkę. – Odpalił papierosa i skrzyżował ręce na klatce piersiowej. – Biedna dziewczyna, jedna asari poderżnęła jej gardło. Przeżyła dlatego, że jakoś dogadaliśmy się z jedną z żon.
Prawda była taka, że on się dogadał. Jak to jednak zrobił? Nie miał pojęcia. Może bardzo specyficzna grupa kobiet widziała w nim coś więcej niż on sam widział. Może po prostu miał farta, a Bitya miała kaprys puszczenia ich wolno. Mógł się też pojawić tutaj czynnik, którego nie znał i raczej nigdy nie pozna.
- Odeskortowaliśmy potem przesyłkę na statek. I tutaj zaczynają się prawdziwe jaja. – Parsknął śmiechem, chociaż widać było, że do śmiechu mu nie jest. – Ten statek, to był pieprzony pancernik pieprzonego Cerberusa. Wszyscy byliśmy wściekli i nie na to się pisaliśmy.
Zaciągnął się papierosem przypominając sobie dzień, który wcale tak odległy nie był. Jednak chciał go jak najszybciej wyrzucić z pamięci. Nie chciał nawet wracać na ten statek ale jeśli chciał wkroczyć tam i posprzątać ten syf to nie miał innego wyjścia.
- Kiedy wylądowaliśmy przywitała nas asystentka, przy wyrażaniu sprzeciwu jednego z naszych, że nie pisaliśmy się na to zaczęła go straszyć, że jego córka może na tym ucierpieć. – Przeniósł wzrok na Sonye i był to raczej pierwszy raz, kiedy mogła zobaczyć tam oprócz uczuć, którymi ją darzył, czysty gniew. – Więc odstrzeliłem jej głowę. I gdybym mógł zrobiłbym to jeszcze raz. Zrobiłbym to wszystkim członkom tego pieprzonego statku.
Nie widziała go pewnie złego. Jednak teraz wydawał się naprawdę zły. Tak jak podczas rozmowy ze swoim bratem. Rozmowa o Cerberusie wywoływała w nim bardzo skrajne uczucia. Coś czego jeszcze nie widziała w człowieku, któremu jeszcze niedawno było wszystko jedno dla kogo pracuje i czym się zajmuje. Może jednak miała na niego jakiś wpływ.
- Miałem nadzieję, że mnie po prostu odstrzelą. Z logicznego punktu widzenia to powinno zapewnić wam bezpieczeństwo. Zamiast tego rozwalili mi nos o nasz prom i zaciągnęli do szefa. Nie był zachwycony. Prawie urwał mi nogę tym swoim pistolecikiem. – Spojrzał na ziemię. Widać było, że było z jakiegoś powodu wstyd. Jakby wstyd, że tego dnia jednak nie umarł. – Nie zabili mnie, co zresztą widzisz. Zamiast tego nie wydali mi pensji i kazali wrócić do zdrowia bo muszę odpłacić dług.
Dużo przeszedł na tym statku w tak krótkim czasie. A jeśli już nie będzie kulał to prędzej czy później łatwiej mu będzie wyrzucić z pamięci ten incydent. No i nie chciał też kuleć do końca życia. Nowoczesna medycyna potrafiła czynić cuda.
- Dlatego jak wróciłem do domu, uznałem, że lepiej będzie jak na jakiś czas zniknę. Żeby nie stała ci się krzywda za mój dziwny kompas moralny.
Wzruszył ramionami bezsilny. Wtedy myślał, że tak będzie najlepiej. Może jego brat i Symons mieli rację. Lepiej, żeby był przy bliskich starając się ich chronić gdyby jednak Cerberus postanowił się zabawić z nimi. Nie wiedział czy by do tego doszło ale w każdy chwili mogło. Wolał wiec dmuchać na zimne i spędzić te chwile z ludźmi dla niego ważnymi.
- Spotkałem się dzisiaj z Darylem. Pomoże mi rozwiązać ten problem. Kazałem mu też poszukać mojego starego znajomego z Przymierza, jeśli wszystko pójdzie z planem to mój kontrakt zostanie unieważniony i pozbędziemy się tego pancernika. Boję się jednak, że równie dobrze skończę ponownie w więzieniu tyle, że wojskowym.
Spojrzał na nią wzrokiem, który zawierał cały smutek jaki w sobie nosił. Zmęczenie, którego nie dało się opisać. Ten człowiek, nie był zwykłym wrakiem. Był workiem nerwów, a w ostatnim czasie miał wszystko za dużo na głowie. Jego facjata, która zazwyczaj przedstawiała brak emocji i zero jakichkolwiek wyrzutów teraz ponownie pękała. Przejechał dłońmi po twarzy.
- Nie wiem jak to się skończy ale chce wrócić tutaj, do ciebie. Zająć się lokalem. – Spojrzał na jej fartuch. – Wybrałaś ładny kolor na wnętrza. –Uśmiechnął się lekko. – Nie podpisałem papierów bo bałem się, że już nie wrócę. Wtedy mogłabyś sprzedać to miejsce i tyle. Wciąż się boje ich podpisać.
Zaciągnął się papierosem, a dym bardzo powoli opuścił jego usta. Chyba pierwszy raz tak łatwo przychodziło mu o czymkolwiek rozmawiać jeśli chodzi o przemyślenia. Zazwyczaj był jak ściana. Nawet, kiedy mieszkał w tym miejscu widać było, że miał problemy z tym lokalem jednak nigdy nie powiedział do końca dlaczego. Teraz pierwszy raz przemówił.
- Ja już nie chce umierać Sonya, ja chce spędzić ten czas z tobą. Już zawsze. Po prostu boję się, że cię zawiodę swoim zachowaniem. I pewnie nie raz już to zrobiłem. – Przyjrzał jej się bardzo dokładnie. – Po prostu daj mi szansę, żebym chociaż, żebym po prostu. – Zastanawiał się przez chwile. – Żebym zrobił coś dobrego. Żebyś dalej była osobą, która mi wskaże gdzie mam iść.
Obrazek Obrazek Obrazek ObrazekObrazek Obrazek Obrazek Obrazek GG 56291905
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12099
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: [KANADA] Montreal

16 sty 2018, o 10:29

Mógł się domyślać, że Wade tęskniła za nim tak samo mocno, jak on tęsknił za nią - jeśli nie bardziej, bo nie miała zajęcia, które oderwałoby ją od myśli na tyle mocno, by przestała o tym myśleć. Może dlatego zabrała się za malowanie, cokolwiek teraz malowała. Ale nie odpowiedziała mu tym samym. Milczała, jak zawsze, gdy nie wiedziała co powiedzieć. Przyglądała się wszystkiemu, co zrobił, zastanawiając się pewnie ile z tego trzeba będzie wyrzucić.
Gdy postawił przed nią talerz, początkowo też nic nie zrobiła. Tak jakby działanie takie jak złapanie za sztućce i zagłębienie ich w kawałku mięsa w tej chwili ją przerastało. Patrzyła na doskonale przyrządzone danie, nie podnosząc wzroku. Może bała się na niego spojrzeć, bo za dobrze ją znał i za dużo emocji mógł wyczytać z jej oczu. A może po prostu była bardzo, bardzo zmęczona i wcale nie miała teraz siły na jego powrót. Złapała za to kieliszek z winem i całkiem chętnie się napiła.
Dopiero gdy powiedział jej o tym, że zastrzelił Katię Bondar, uniosła wzrok. I mimo, że się nadal nie odzywała, to w jej oczach widział pytanie. I strach, choć nie przed nim, a o niego. Dawno już przestała obawiać się Charlesa, o ile w ogóle kiedykolwiek to robiła.
- Co zrobiłeś?
Nie rozumiała, ale nie znała przecież całej historii. A gdy Striker zaczął jej ją opowiadać, słuchała, tym razem już nie odrywając od niego wzroku. Jej ciemne spojrzenie utkwione było w jego twarzy, jakby szukała w niej odpowiedzi, których nie udzielał jej słowami. Rzeczy, których nie dało się do końca opisać werbalnie. Pokręciła głową, marszcząc brwi, gdy wspomniał stację Trouge. Widać nigdy nie przewinęła się jej informacja o tej stolicy grzechu i rozpusty. Nic dziwnego, skoro większą część życia spędziła na Ziemi i tak bardzo nienawidziła latać, a skoki przez przekaźnik wywoływały u niej mdłości.
- Prawie? - powtórzyła. - Przeżyła to? Jak?
Chyba nie do końca rozumiała, biorąc pod uwagę, że najskuteczniejszym jej działaniem na polu bitwy było poderżnięcie gardła przeciwnikowi, o czym Charles zdążył się już na własne oczy przekonać. Jeśli tylko mogła, robiła to samo: dobiegała, skryta pod osłoną kamuflażu i wyćwiczonym ruchem omni-ostrza pozbawiała życia. Myśl o tym, że coś mogłoby pójść nie tak, wcale do przyjemnych nie należała.
Kiedy jednak padła nazwa Cerberusa, Wade znieruchomiała. Zupełnie tak, jak Daryl kilkanaście godzin wcześniej. Jej jednak przeszło znacznie szybciej. Podniosła się ze stołka, zabierając ze sobą swój kieliszek i zrobiła kilka kroków po pokoju, jakby nie mogła usiedzieć w miejscu. Potem przeniosła wzrok na jego nogę, jakby przez spodnie chciała teraz zobaczyć, co mu się stało. Przetarła twarz dłonią i odgarnęła włosy z twarzy. To było dużo informacji na raz do przyswojenia.
- Zabiłabym cię, gdybyś dał się zastrzelić - warknęła. Była zła, choć Striker nie wiedział na kogo tak naprawdę. Pewnie po części na niego, po części na Cerberusa, a po części na siebie, o ten swój wybuch, który sprawił, że nie wiedziała co się z nim dzieje przez ostatnie dwa tygodnie. Pokręciła głową, słuchając reszty historii, by w końcu jednak usiąść z powrotem przy swoim talerzu, choć nadal nie ruszała posiłku.
- Ja... to nie... - zaczęła protestować, choć marnie jej to szło. Opuściła wzrok na poplamione szarą farbą spodnie i zakryła plamę dłonią, jakby to miało cokolwiek zmienić. - Myślałam, że nie wrócisz. Że tego nie chcesz. Postanowiłam przerobić to sobie na biuro, żeby nie stało puste. Byłam przekonana, że nie chcesz.
Przez chwilę odwzajemniała spojrzenie, zupełnie zagubiona w tym, co działo się w jej głowie. I gdy w końcu z powrotem otworzyła usta, by coś powiedzieć, przerwał jej dzwonek do drzwi. Westchnęła i podniosła się, ruszając w stronę wyjścia. Głos, który Striker później usłyszał, wydawał się znajomy, choć nie umiał go dopasować do żadnej twarzy.
- To co, chcesz coś zamówić?
Kobieta westchnęła.
- Zapomniałam o tym. Nie, zdecydowanie nie. Charles wrócił.
- O.
- Ale wiesz co? Poczekaj chwilę, nie będziesz musiał nic zamawiać.
Szybko wróciła do kuchni, odstawiając kieliszek na blat. Rozejrzała się, wybierając w końcu jedno z dań, które przygotował Striker i przełożyła je do plastikowego pojemnika, rzucając Charlesowi tylko jedno pytające spojrzenie. Założyła jednak, że nie będzie protestował, bo i tak mieli za dużo, nawet jeśli on zamierzał zjeść połowę tego wszystkiego. Zza załomu ściany wyszedł mężczyzna, któremu zanosiła pancerz do naprawy jeszcze nie tak dawno temu. Skinął do Charlesa głową, wsuwając ręce do kieszeni, ale się nie odezwał, ani nie przedstawił. Może był równie aspołeczny, co oni wszyscy. A może zwyczajnie nie chciał.
Wade wręczyła mu jeden z obiadów i odprowadziła go do drzwi. Chwilę jeszcze rozmawiali o czymś cicho, a potem drzwi za nim się zamknęły i kobieta wróciła do kuchni. Uniosła wzrok n Strikera, zakładając, że chyba jest mu winna wyjaśnienie.
- Jed pomagał mi dzisiaj i przez ostatni weekend. W malowaniu.
Charles Striker
Awatar użytkownika
Posty: 1366
Rejestracja: 6 wrz 2015, o 15:07
Miano: Charles Striker
Wiek: 29
Klasa: Żołnierz
Rasa: Człowiek
Zawód: Kontraktor Przymierza
Lokalizacja: Cytadela
Status: Kontraktor Przymierza
Kredyty: 54.800
Medals:

Re: [KANADA] Montreal

16 sty 2018, o 12:32

Starał się odpowiadać jakoś na bieżąco na pytania. Było ich dużo. Zresztą co się dziwić. Nie było go dwa tygodnie więc miał o czym opowiadać. Ostatnio jego życie było pełne wydarzeń, które niejedną osobę przyprawiłyby o zawal serca. Dwa razy. On po prostu się na to godził. Bo chciał mieć już to za sobą i chciał żeby jego bliscy byli bezpieczni. Co z tego, że codziennie kład się spać po trzeciej w nocy bo ze stresu nie mógł zasnąć. Poświęcał się bo tylko takie rozwiązania znał.
- Zastrzeliłem ją. Przy wszystkich. Raczej nie tego się spodziewali po swoim psie bojowym.
Westchnął przecierając dłonią twarz. Plaster na nosie na którym widoczna była krew, oczy podkrążone znacznie bardziej niż powinny, wzrok miał zmęczony jak nigdy. Wyglądał naprawdę źle. Można było przysiąść, że się postarzał w te dwa tygodnie. Jakby okres, który spędził z Sonyą i będąc szczęśliwym przypieprzył w niego efektem jo-jo i skończyło się to dla niego znacznie gorzej niż to było na początku.
- Symons, nasz dowódca, zatamował krwawienie i trafiła do szpitala na stacji. Chyba nacięcie nie było, aż tak głębokie. To była walka, mogła nie trafić idealnie jak zazwyczaj ty to robisz.
Wytłumaczył kobiecie. Snow miała naprawdę dużo szczęścia, że przeżyła. Nie wiedział jakie będą komplikacje po operacji ale żyła. To było najważniejsze. Szczególnie, że to była częściowo jego wina. Chociaż wolał myśleć jak operator Rosenkova. Nie sprawdziła czy na pewno obezwładniła cel. Niestety coraz trudniej mu było być po prostu operatorem. Pewne zmiany w jego życiu już na niego wpłynęły. Czego nawet on sam się nie spodziewał.
Co prawda już wcześniej dał się prawie zastrzelić. Gdyby nie jej łaska to pewnie jego spalone lub rozerwane przez wybuch ciało leżałoby może dalej pod zgliszczami zniszczonej fabryki. Teraz pewnie by się nie dał zabić. Nie dlatego oczywiście, że nie chciał umierać. Po prostu wpojone przez trening zachowania wzięłyby górę nad jego ciałem.
Przyglądał się jej jak protestowała. I w jakiś sposób poczuł się dziwnie jak powiedziała, że robi tam swoje biuro. To znaczy było naprawdę dużo miejsca w środku na zrobienie kilku rzeczy jednak jej reakcje dość mocno mówiła, że nie spodziewała się, że wróci lub weźmie ten lokal. Stał więc cicho nie komentując niczego. Nie wiedział co o tym myśleć. Słysząc dzwonek cały się spiął chociaż nie powinien mieć powodu.
Obcy głos mężczyzny sprawił, że zamilkł całkowicie. No tak. Czego się spodziewał. Przecież nie wiadomo było czy w ogóle wróci z tego kontraktu. Plus jego wiadomość. Nie odzywał się. Tak jak mówił jego brat. Nie wiadomo jakim cudem spotkał taką kobietę, no i ten cud chyba już uznał go za martwego. Gratulacje Charles. Skinął do gościa tylko głową ale też nic nie mówił.
-Ja… - Coś chwilę trawił w myślach. - Rozumiem.
Gówno rozumiał. Czuł jakby dopiero teraz zaczął rozumieć żart z którego wszyscy się już śmiali od dłuższego czasu. On był tym żartem. Do tego tak naprawdę cholernie nie śmiesznym. To był żałosny dowcip. Karykatura człowieka jakim był.
W jego oczach coś zgasło. Jego postura też nagle zaczęła się wydawać znacznie mniejsza. Był chodzącym trupem. To była kwestia czasu za nim Cerberus go wykończy. Nic dziwnego, że Sonya preferowała jakąś stałą w swoim życiu. Życie Charles’a było zbyt pogmatwane by wierzyć w to, że w wyjdzie z tego obronną ręką. Jeszcze kilka minut temu był pewny swoich planów, tego co chciał zrobić. Teraz nagle ta cała ochota aby coś zmienić jakby znikła. Marazm powrócił i uderzył go z taką siłą, że prawie brakowało mu powietrza w płucach. Nie był zły na nią ale na siebie. Za to, że był tak wyjątkowo głupi.
Pewne spędzi tu jeszcze chwilę i po prostu wróci do Berlina. Zacznie przygotowywać się do kolejnego zlecenia w międzyczasie kontaktując się dalej z Przymierzem. Chociaż nie widział w tym sensu. I tak pewnie umrze w połowie tego co chciał zrobić. Nic się nie zmieni. Jego życie przeminie, a jedyne osoby, które będą o nim pamiętać to rodzina, która będzie miała mu za złe wszystko co zrobił. Była jeszcze Sonya. Tylko czy ona będzie o nim pamiętać? Nie wiedział. I chyba to sprawiało, że czuł nowy rodzaj bólu, którego nie potrafił opisać.
Obrazek Obrazek Obrazek ObrazekObrazek Obrazek Obrazek Obrazek GG 56291905
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12099
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: [KANADA] Montreal

16 sty 2018, o 14:25

- Co rozumiesz? - spytała Sonya, marszcząc brwi. Patrzyła na niego przez moment, nie wiedząc dlaczego tak się zapada w sobie, dlaczego odwraca wzrok i postanawia urwać rozmowę. Owszem, mężczyzna z dołu im przeszkodził, ale chyba nie aż tak, żeby reagować w ten sposób. W końcu jednak w jej oczach błysnęło zrozumienie. I ból, który był doskonałym odzwierciedleniem tego, który czuł Charles.
- Nie, nieprawda - powiedziała miękko, podnosząc się ze swojego stołka. - Nie wiem co rozumiesz ale źle rozumiesz.
Podeszła w końcu sama, dobrowolnie do Strikera i podniosła ręce, by przesunąć opuszkami palców po jego policzkach. Dotyk, którego im obojgu mogło brakować. Potem stanęła na palcach i pocałowała go długo, przypominając cały ten czas, w którym wszystko było takie, jakie być powinno. Zanim rozeszli się, a ich życia mniej lub bardziej się posypały. Tęskniła za nim, bardziej niż potrafiła to przyznać, ale wszystkie te emocje przedstawiła mu teraz w tym jednym dotyku dobrze znajomych, miękkich ust. Mogła go przekonywać, tłumaczyć się, ale widocznie uznała, że to będzie łatwiejsze i skuteczniejsze rozwiązanie. I chyba było.
Potem odsunęła się i utkwiła w nim pytające spojrzenie. Jakby nie miała pewności, czy zrobiła dobrze, albo czy jej uwierzył w to, co mu próbowała przekazać. W jej ciemnych oczach widział wyczekiwanie.
- Już? - spytała. - Przestaniesz?
Uśmiechnęła się lekko. Nie chciała sprawiać mu przykrości faktem, że przyszedł do niej ktokolwiek inny. Może mogło to wyglądać dwuznacznie, zwłaszcza biorąc pod uwagę która była godzina, ale Wade była teraz dość konkretna i jasna w swojej postawie.
- Kiepskie musisz mieć o mnie zdanie, jeśli uznałeś, że w dwa tygodnie zdążyłam już znaleźć sobie dla Ciebie zastępstwo. Potrzebowałam po prostu pomocy, a nie miałam... Nie wiedziałam do kogo się z tym zwrócić. Musiałam się czymś zająć. Przyszedł teraz zjeść, bo byliśmy tam od dwunastej i jakoś wcześniej nie było czasu. Wie o tobie. O nas. Przestań.
Odsunęła się w końcu i wróciła do swojej kolacji, za którą w końcu postanowiła się zabrać. Wbiła sztućce w kawałek mięsa i powoli zaczęła jeść. To co przygotował Charles zawsze jej smakowało i nie inaczej było tym razem. Była zmęczona i wygłodniała, ale trudno się było dziwić, skoro siedziała w pustym lokalu przez tyle godzin.
- Mówiłam Ci, że powinieneś był spytać dla kogo pracuje, zanim podpisałeś umowę - westchnęła. - Zresztą nieważne. Przepraszam. To już nie ma znaczenia. Co z twoją nogą?
Dopiła do końca zawartość swojego kieliszka, zerkając na butelkę. Po chwili namysłu uzupełniła sobie szkło.
- Dobrze, że nic więcej Ci się nie stało - mruknęła. - Spróbuję Ci z tym pomóc. I Darylowi. Jeśli tylko będę miała jak. Nie możesz pracować dla Cerberusa. Cokolwiek tam dalej będziesz chciał ze sobą zrobić... Nie możesz.
Ostatnio zmieniony 16 sty 2018, o 20:25 przez Mistrz Gry, łącznie zmieniany 1 raz.
Charles Striker
Awatar użytkownika
Posty: 1366
Rejestracja: 6 wrz 2015, o 15:07
Miano: Charles Striker
Wiek: 29
Klasa: Żołnierz
Rasa: Człowiek
Zawód: Kontraktor Przymierza
Lokalizacja: Cytadela
Status: Kontraktor Przymierza
Kredyty: 54.800
Medals:

Re: [KANADA] Montreal

16 sty 2018, o 19:57

Ten pocałunek był chyba całkowitym zaprzeczeniem tego co Charles miał teraz w głowie. Kolejny raz uświadomił sobie, że jego zbyt przyczynowo-skutkowe podejście do życia nie miało żadnego przełożenia na to co się działo w jego związku. Zresztą to był chyba jego pierwszy poważny związek od dobry dziewięciu lat. Jego dłonie same jak zawsze odnalazły drogę do objęcia kobiety w sposób jej tak dobrze znany. Powrót do tego miejsca był jednak dla niego zbawienny. Wyjaśnił wiele spraw i w końcu mógł być absolutnie pewny gdzie jest jego miejsce. Choćby miał umrzeć jeszcze dzisiaj, nie zamierzał już opuszczać jej boku. To prawda miał jeszcze wiele spraw do załatwienia by mógł być już zawsze szczęśliwy ale Sonya była cudem, który spadł mu z nieba.
- Tak, przestanę.
Parsknął cicho śmiechem. Na jego twarzy pojawił się uśmiech i na swój sposób rozluźnienie jakiego na próżno było szukać w ostatnich dniach. Szczerze mówiąc gdyby zobaczył go ktoś teraz z oddziału nie uwierzyłby, że ten sam człowiek był w stanie bez żadnych wyrzutów sumienia rozwalić głowę bezbronnej osobie jaką była Katia Bondar. Pewnie Symons też inaczej zachowywał się przy swojej córce, a Coma lub Snow przy swoich bliskich. Zastanawiało go jednak, kim byli ich bliscy.
- To dobrze. Nie chciałbym skończyć jak jeden z tych żołnierzy co chwali się zdjęciami dziewczyny w oddziale, a potem wraca do domu widząc jak na palcu ma obrączkę innego mężczyzny.
W sumie takie historie opowiadał mu jego wujek. Nie jeden żołnierz w jego plutonie tak skończył. To były jedne z tych bardziej nieprzyjemnych aspektów pracy dla jakiegokolwiek wojska czy grup militarnych. Nigdy można było mieć absolutnej pewności, że osoba z którą się było wróci z powrotem do domu. To był ogromny stres. Dlatego prędzej czy później, któraś strona pękała. Jednak wspominał też, że jeśli spotka się taką która to naprawdę zaakceptuje to ma się największego farta w życiu. On nie miał. Ciotka ciągle mu ponoć truła w domu, żeby lepiej nie zginął na jakiejś wojnie czy misji.
- Wszyscy sprawdzili. Pracowaliśmy dla Bena Statnera. – Westchnął. – A to, że on pracuje dla Cerberusa to już inna bajka.
Obserwował Sonye już wzrokiem jej bardzo dobrze znanym. Był naprawdę szczęśliwy, że sobie wszystko wytłumaczyli. Zrozumiała też jakie są okoliczności i w jakiś sposób je zaakceptowała. To prawda dalej musiał pracować dla tej organizacji ale jeśli wszystko pójdzie jak planował to prędzej czy później może zasłuży sobie na swoją wolność. Miał dojścia w Przymierzu. Nigdy się jednak nie spodziewał, że je wykorzysta.
- Kuleje jak widać. Wszystko musi się jeszcze zrosnąć i wytworzyć lepsze połączenia z nerwami. Lekarze mówią, że to kwestia dni o ile będę je oszczędzał.
Było widać, że nie oszczędzał. Na pewno od ostatniego ich spotkania mógł się wydawać trochę większy. Ciągle ćwiczył, żeby jakoś zająć swoje myśli.
- Wiem, kochanie. – Mruknął. – Nie chce i nie będę tam pracował zbyt długo. Daryl przekaże informacje swoim przełożonymi. Skontaktuje mnie z Perkinsem. Przyjaciel z okresu studenckiego. Gdybym poszedł do Przymierza to pewnie stacjonowałbym z nim. –Uśmiechnął się lekko. – Niecodziennie, ktoś obiecuje ci koordynaty pancernika Cerberusa. To murowany awans i informacje w extranecie o walecznych marines walczących z wewnętrznym wrogiem ludzkości.
Obrazek Obrazek Obrazek ObrazekObrazek Obrazek Obrazek Obrazek GG 56291905

Wróć do „Ziemia”