Dzielnica mieszkaniowa położona na niższych poziomach stacji, do której w łatwy sposób można dostać się przy pomocy promu. Słynie z tego, że na jej terenie umieszczona jest Klinika Omegi. Dzielnica ta objęta jest strefą kwarantanny z powodu nieznanej plagi, która dziesiątkuje populację.
Jedynym sposobem na dostanie się do dystryktu Gozu jest przejście przez dystrykt Doru lub Kima.

Jaana
Awatar użytkownika
Posty: 312
Rejestracja: 22 mar 2014, o 13:39
Miano: Marjaana Ritavuori
Wiek: 16
Klasa: Szturmowiec
Rasa: Człowiek
Zawód: najemniczka
Postać główna: Rebecca Dagan
Lokalizacja: Aite
Status: eksperyment Cerberusa;
Kredyty: 71,850
Medals:

Klinika S4

10 paź 2015, o 12:46

Nie mieli wiele czasu, mimo tego Jaana nie uważała, by go stracili. Kilka krótkich chwil poświęconych na przejrzenie zawartości magazynu - nawet nie próbowała swych wybawicieli przekonywać, że gdyby jej także pozwolili szukać, wszystko poszłoby szybciej - dłużyło się niemiłosiernie, gdy jednak w dłoniach Anniki pojawiło się opisane znajomym nazwiskiem pudło, Jaanie wyraźnie ulżyło. Rozluźniła się w ramionach Nidyae i odetchnęła głęboko. Tak. Tak, w porządku, wszystko... Wszystko miała. Do pudła nie próbowała zaglądać, wystarczyło, że je znaleźli.
Nieco mniej przyjemnie przedstawiała się natomiast kwestia Lybecka. Tak jak się spodziewała, nie było co liczyć na atmosferę ciepła i wzajemnej miłości. Tyle dobrego, że go nie zabili, nie... Nie wiem, nie wyrzucili za burtę, nie wsadzili na pierwszy z brzegu prom? Pozostawał na Kuguarze. To dobrze. To... To da się załatwić.
- To nie on - powiedziała więc z uporem nastolatka. Nijak nie komentując kwestii fizycznego spięcia między Losnedahlem a Norwegiem - hej, to w sumie też było do przewidzenia, nie? ale póki obydwaj byli we względnie jednym kawałku, żywi i zdolni do funkcjonowania, póty to nie był zbyt wielki problem.
- Nie wierzę, żeby mógł to zrobić. Wiem, że wszyscy potrzebujemy pieniędzy, próbujemy zarabiać... Ale on by tego nie zrobił. Na pewno nie. - Mimo swej pewności, nie mogła sięgnąć po żadne rzeczowe argumenty, bo takich tak naprawdę nie posiadała. Wszystko opierało się na jej wierze i zaufaniu.
Kiedy zaś z głośników popłynął jękliwy alarm, nie było już czasu na bezproduktywne dyskusje. Ritavuori znów wyraźnie się spięła, obejrzała ponad ramieniem Ndiyae, zerknęła na Suri.
- Annika, mój Paladyn... Możesz zajrzeć, czy nie ma go gdzieś na wierzchu? - Nie chciała, by się zatrzymywali. Gdyby wydobycie broni tego wymagało, po prostu z uzbrojenia się by zrezygnowała. Pośpiech był ważniejszy, a ostatecznie pozostała jej jeszcze biotyka.
Po chwili jej uwaga znów skoncentrowała się na młodej asari.
- Suyrrae, mogłabyś... Mogłabyś iść za nami? - To nie brzmiało dobrze, ale, cholera, chcieli przecież wyjść stąd w jednym kawałku, nie? Wszyscy. - Jeśli będą nas gonić - a pewnie będą - nie otworzą ognia, jeśli będziesz kryła nam plecy. To znaczy, jeśli po prostu będziesz na linii strzału. Och, cholera... - Skrzywiła się. Nie, to zdecydowanie nie brzmiało dobrze, liczyła jednak na to, że Suri zrozumie. Że im pomoże tak, jak była w stanie.
KUGUAR NPC PANCERZ

ObrazekObrazek

1x w ciągu walki lekki atak wręcz ma automatyczny sukces
+ 10% do obrażeń od mocy
+ 5% do obrażeń od broni
+ 10% tarcz
- 2PA za akcję zmiany broni
- 2 PA kosztu użycia medi- lub omni-żelu
- 10% na zakupy produktów Rady Serrice
Wyświetl wiadomość pozafabularną
Rzut kością
Awatar użytkownika
Posty: 652
Rejestracja: 17 paź 2013, o 20:03

Re: Klinika S4

10 paź 2015, o 13:00

Wyświetl wiadomość pozafabularną
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12099
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: Klinika S4

10 paź 2015, o 13:56

Klatka piersiowa Khariego uniosła się w westchnięciu. Pokręcił głową.
- Miałaś dowody, Jaanka. Wyświetliły ci się przed nosem. Jak dla mnie to wszystko jest jasne - parsknął suchym śmiechem. - Pieniądze każdemu są w stanie zamieszać w głowie. Tylko nie sądziłem, że aż tak... i że akurat jemu.
W biegu Annika uchyliła wieko skrzyni i wsadziła do środka rękę, przegrzebując zawartość. W końcu wydobyła pistolet i podała go dziewczynie. Był jej, na pewno, znała ten uchwyt, układ zarysowań na metalu broni. Nic w nim nie podmienili i nadal był naładowany, choć zabezpieczony. Klinika z całą pewnością dbała o rzeczy osobiste swoich pacjentów, nawet jeśli o nich samych już trochę mniej.
- Tylko Khariego nie ustrzel - mruknęła Losnedahl i z powrotem zamknęła pudło. Stęknęła cicho, łapiąc je od spodu. Pancerz swoje ważył, a sporych rozmiarów karton nie był najwygodniejszym sposobem transportu.
Usta Suyrrae zacisnęły się w wąską kreskę, ale po chwili skinęła głową i wycofała się nieco. Jej wzrok stwardniał, poczucie winy przestało być jedyną obecną w nim emocją. Wzdłuż jej rąk znów powędrowały delikatne ładunki biotyczne, znikając gdzieś na wysokości nadgarstków. Prośba Jaany faktycznie miła nie była, ale asari musiała sobie zdawać sprawę z tego, że tylko ona jest jedynym sposobem na zachowanie być może pierwszej i ostatniej w życiu szansy ucieczki. Nie miała broni, nie miała pancerza, nie miała nawet tarczy, ale w wąskim korytarzu sama stanowiła dla nich osłonę. Była tu, bo chcieli ją leczyć. Nie zabijać.
Decyzja Jaany była słuszna. Uzbrojona grupa - całkiem spora, składająca się z sześciu kolejnych ochroniarzy i pani ordynator, która tym razem też miała na sobie elegancki, czarny pancerz - wybiegła zza zakrętu. Czarnowłosa kobieta zwolniła, ale nie zatrzymała się tym razem, nie przejmując się faktem, że Jaanie dostał się pistolet. Zarówno Khari, jak i Annika mieli zajęte ręce. Zbrojmistrz zaklął szpetnie, zupełnie jak nie on. Do drzwi wyjściowych zostało im piętnaście metrów, może dwadzieścia. Byli już tak blisko...
Suyrrae stanęła na samym środku korytarza, wyciągając wyprostowaną rękę w stronę ochrony.
- Nie wracam tam, nie ma opcji w ogóle - zawołała rozpaczliwie. Błękitny ładunek przeszedł wzdłuż jej kręgosłupa. - Może i nie działam tak jak powinnam, może i będę mdleć i cierpieć, ale przynajmniej będę mieć życie. Za długo już czekałam na wybawienie, za długo nie byliście w stanie mi pomóc, oni mają kogoś innego kto może mnie wyleczyć - cofnęła się o krok, dwa, bo dwóch ochroniarzy nadal szło w jej stronę, ignorując żarliwą przemowę.
- Suyrrae, naprawdę myślisz że te wyrzutki społeczeństwa mają dostęp do lepszych technologii, lepszych lekarzy? - ordynator pokręciła głową. - Teraz mogliśmy ci pomóc, przynajmniej częściowo, jesteśmy tak blisko, proszę cię...
- Nie... nie! - T'Hato przerwała jej i stęknęła z bólu, kiedy kolejny, niewielki biotyczny ładunek detonował się w jej wyciągniętej dłoni. Faktycznie, niebieskie pierdnięcie to było dobre określenie tego, co potrafiła. Ale nadal nie chcieli jej skrzywdzić, nikt nie strzelał, tylko tych dwóch ochroniarzy podchodziło coraz bliżej. - Już nie chcę! Co... zostawcie mnie!
Obaj rzucili się na nią jednocześnie, unieruchamiając ją bez wysiłku. Khari spojrzał pytająco na Annikę i w ułamku sekundy podjęli decyzję: nie czekali na asari. Nie brali jej ze sobą, to Jaana była tu priorytetem. Musieli przebić się przez drzwi, zanim seria z sześciu karabinów ściągnie z nich tarcze, roztrzaska pancerze i udaremni cały trud, który włożyli w wyciągnięcie stąd swojej podopiecznej. Nie mogli ratować jeszcze kogoś innego.
I wtedy rozległ się krzyk.
Krzyk, wysoki i przeraźliwy, od którego popękałoby szkło, gdyby jakieś tu było.
Pierwsza odwróciła się Annika, dopiero po chwili dołączył do niej Ndiyae - ale tak, by wciąż osłaniać przed ewentualnymi atakami ranną. To Suyrrae krzyczała. Pojedynczy wybuch biotyki zrzucił z niej ochroniarzy i teraz podniosła się, obejmując się rozpaczliwie rękami, jakby zaciśnięcie ramion miało powstrzymać ból. Przerwała krzyk, żeby wziąć oddech i w tym momencie wokół niej pojawiła się błękitna bańka, osłaniając ją i oddzielając uciekających od ordynator i jej ludzi. T'Hato wrzasnęła ponownie i upadła na kolana. Ledwo oddychała, cała się trzęsła, ale ostatkiem sił próbowała wycofać się, wrócić do Ritavuori i z nimi uciec.
- Suyrrae, ty... ty przecież...
Kobieta nie zdążyła powiedzieć nic więcej. Rozdzierający krzyk asari po raz kolejny odbił się od ścian korytarza, jakby co najmniej ktoś obdzierał ją ze skóry, krzyk jakiego Jaana nie słyszała jeszcze nigdy przedtem. Młodą T'Hato rzuciło w dzikim spazmie i gigantyczny ładunek, jakby kumulowała go w sobie przez całe życie, wreszcie eksplodował. Ciemnogranatowa fala zmierzająca w ich kierunku była ostatnim, co dziewczyna zobaczyła, zanim Ndiyae padł na kolana i wypuścił ją z rąk. Potem zapadła ciemność.

Kiedy odzyskała przytomność, pierwszym co rzuciło się jej w oczy, było pudło z jej rzeczami. Rzucone pod ścianą, częściowo rozsypane - generator tarcz wyturlał się i zatrzymał na pojedynczej rękawicy od pancerza. Później zauważyła Khariego, powoli otwierającego oczy. Zza jej pleców dobiegł znajomy, niezbyt przyjemny dźwięk - Suyrrae klęczała i wymiotowała. Nie miała już czym, więc tylko zwijała się w kłębek i usiłowała nie płakać. Tuż za nią, cała grupa niedoszłych przeciwników leżała nieruchomo i nie wyglądała, jakby mieli w najbliższym czasie wstawać. Fala, która zmiotła wszystkich z nóg, musiała mocniej uderzyć w tych, do których asari była przodem. Nie panowała nad swoją biotyką, zapewne nawet nie spodziewała się, że jest w stanie zrobić coś takiego. Cud, że ich wszystkich nie pozabijała.
Gdy Jaana podniosła się na nogi, za sporym zbrojmistrzem zauważyła leżącą Annikę. Jej włosy rozsypały się w kałuży krwi i powoli zaczynały nią nasiąkać. Zdecydowanie jej krwi, bo Ndiyae był cały, a rana Ritavuori zakrwawiła tylko bandaż.
I nie budziła się.
Jaana
Awatar użytkownika
Posty: 312
Rejestracja: 22 mar 2014, o 13:39
Miano: Marjaana Ritavuori
Wiek: 16
Klasa: Szturmowiec
Rasa: Człowiek
Zawód: najemniczka
Postać główna: Rebecca Dagan
Lokalizacja: Aite
Status: eksperyment Cerberusa;
Kredyty: 71,850
Medals:

Re: Klinika S4

10 paź 2015, o 14:43

Powiedzieć, że do, co się wydarzyło, było nieprzewidziane - to duże niedopowiedzenie. Jak nadejście samych ochroniarzy nie było niczym dziwnym, nie zaskakiwał też pancerz pani ordynator - to jasne, że drugi raz nie mogla popełnić błędu pojawienia się w samym fartuchu czy czymkolwiek równie mało ochronnym - tak to, co zrobiła Suyrrae, było... Cóż, Jaana niezbyt znała się na historii, szczególnie tej bardzo dawnej, ale podobnie musieli czuć się Japończycy w Hiroshimie i Nagasaki. Wiecie, zwrot życia o sto osiemdziesiąt stopni nagle, bez uprzedzenia. Ogromne żniwa w ciągu dosłownie jednej chwili. I czas - absolutny brak czasu, żeby jakkolwiek zareagować. Można było tylko patrzeć, jak w ułamku sekundy rzeczywistość ucieka i rozmywa się, niknąc w obejmującej wszystko czerni.
Gdy się ocknęła, nie w głowie były jej już dyskusje o Lybecku czy dyrygowanie kimkolwiek. Powoli odzyskując zmysły, ujrzała pudło - wybuch szczęścia w nastoletnim serduszku był tylko chwilowy, ale powalający swym ogromem - a potem Annikę.
Annikę.
- Kurwa, Khari, ona... - Podniosła się z ziemi - jednak tylko na czworaka. Nie ufała swoim kończynom, swojemu ciału. Nie ufała też temu, że gdy wstanie, krew nie ucieknie jej z głowy, pozbawiając przytomności. Nie czuła bólu, nie wiedziała więc, jak bardzo źle jest z nią samą. Nie wiedziała, ile krwi zdążyła utracić wcześniej. Pozostanie mniej więcej na wysokości podłogi było najrozsądniejszym, co mogła zrobić.
Podpełzła więc do Losnedahl, w ostatnim przypływie rozsądku powstrzymując się przed potrząśnięciem ją. To, że dziewczyna była nieprzytomna, już samo w sobie źle wróżyło. To, że się nie wybudzała... Cóż, lepiej było nie ryzykować dodatkowych uszkodzeń, jakie mogły zostać spowodowane zbyt intensywnymi próbami otrzeźwienia Szwedki.
W tej chwili Jaana musiała zadziałać na dwa fronty. Musiała, bo nie mieli czasu na ociąganie się. Jedną ręką odszukując tętnicę szyjną Anniki, poświęciła się częściowo wyczuwaniu pulsu kobiety - myśl, że Losnedahl mogłaby tak po prostu umrzeć, zginąć wskutek niekontrolowanego wybuchu Suri, nie była myślą, którą Ritavuori zamierzałaby do siebie dopuszczać - jednocześnie sięgała do pudła ze swoimi rzeczami, przyciągając je do siebie. Omni-klucz, potrzebowała swojego omni-klucza. Miała tam program diagnostyczny, dozownik medi-żelu... I pancerz, w pancerzu miała jeszcze skaner.
- Suri - rzuciła krótko, chrapliwie. Biotyczna eksplozja asari chyba zbyt gwałtownie wyrzuciła jej powietrze z płuc, podrażniając gardło. - Suri, żyjesz? Możesz mi pomóc? - Wbrew wcześniejszej decyzji Ndiyae i Losnedahl, decyzji, która poprzedziła biotyczną eksplozję, Jaana nie chciała zostawić asari. Nie chciała... Nie mogła.
Swoją drogą, spokój nastolatki. Spokój? Cóż, był przerażający tym bardziej, że zupełnie nie odzwierciedlał faktycznego stanu ducha nastolatki. Dziewczyna była przerażona, jej serce skuwały teraz zimne obręcze pierwotnego lęku. Annika. Annika, żyj, do cholery. Wstawaj, obudź się.
- Khari, musimy ją... Musimy jej pomóc. A ja muszę się ubrać, założyć do wszystko. Pancerz, wszystkie te... - Mówiła szybko, czując, jak jej oddech spłyca się i przyspiesza. Nie, cholera. Nie mogła panikować. Nie teraz. Od wyjścia... Od Kristiana... Tylko kilka metrów. Kilka kroków.
- Musimy ją zabrać, przenieść, nie możemy... Nie możemy tu zostać. Khari. Suyrrae. Proszę. Proszę. - Gdy uniosła wreszcie spojrzenie znad nieprzytomnej, w rozszerzonych, szarych oczach był bezgraniczny lęk i ból. W tej chwili Ritavuori jak niczego innego pragnęła się obudzić i uzmysłowić sobie, że to tylko zły sen.
KUGUAR NPC PANCERZ

ObrazekObrazek

1x w ciągu walki lekki atak wręcz ma automatyczny sukces
+ 10% do obrażeń od mocy
+ 5% do obrażeń od broni
+ 10% tarcz
- 2PA za akcję zmiany broni
- 2 PA kosztu użycia medi- lub omni-żelu
- 10% na zakupy produktów Rady Serrice
Wyświetl wiadomość pozafabularną
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12099
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: Klinika S4

10 paź 2015, o 15:57

Drzwi faktycznie były tuż obok. Czekały na nich, świecąc się zachęcająco zieloną kontrolką, jak długo oczekiwane światło w tunelu. Gdzieś za nimi czekał Kristian w promie, pewnie cały w nerwach. Czekał na nich i na swoją żonę, która w tej chwili wykrwawiała się na podłodze kliniki, tuż przed Jaaną. Pierwsza próba wyczucia pulsu spełzła na niczym, ale może przez trzęsące się dłonie dziewczyny. Dopiero chwilę później udało się go znaleźć. Był. Losnedahl żyła, przynajmniej w tej chwili.
Khari, w zdecydowanie lepszej formie niż wszyscy pozostali, którzy jeszcze byli przytomni, natychmiast poderwał się z podłogi i dopadł do Anniki, by odgarnąć jej włosy z czoła i ostrożnie przekręcić jej głowę w celu sprawdzenia poniesionych przez nią obrażeń. Plusem była wygolona z jednej strony czaszka, bo odsłaniała wszystko, czego normalnie nie byłoby widać. A to, co było widać, sprawiało, że pierwszym co człowiekowi przychodziło na myśl, to że to raczej ona powinna być pod silnym znieczuleniem.
Asari mruknęła tylko niemrawo i stęknęła, najwyraźniej wciąż pogrążona w bólu. Ale pokiwała lekko głową w odpowiedzi na pytanie Jaany i ostatnim wysiłkiem woli podźwignęła się na nogi, by ruszyć powoli w jej stronę, sunąc ręką po ścianie. Patrzyła na drzwi. Drzwi do wolności, do życia, na które czekała przez ostatnie czterdzieści lat - dopiero teraz to wiedziała, dopiero Ritavuori jej to uświadomiła. Czy to znaczyło, że wszyscy poprzedni godzili się na badania, na eksperymenty, na zabiegi, bo było im jej szkoda?
- Przestań - odezwał się cicho Khari. - Spokojnie. Nic jej nie będzie - nie wiedziała, czy naprawdę tak uważa, czy tylko ją pociesza, ale własnym medi-żelem zabezpieczył ranę na czaszce kobiety i zacisnął szczęki w bezradności. Rozejrzał się. Jaana ranna, Suyrrae ledwo szła, Annika była nieprzytomna. A on był sam i nie mógł pomóc im wszystkim.
Powstrzymał dziewczynę, zanim zaczęła ubierać się w pancerz. Jeśli chciała wsunąć omni-klucz na nadgarstek, zamontować generator tarcz, nie protestował, ale nie mieli teraz czasu na dopasowywanie całej reszty.
- Jaanka, musisz mi teraz pomóc - stwierdził. Jego głos był spokojny, ale ręce trzęsły się wyraźnie. - Nie dam rady zanieść was dwóch, a co dopiero trzech. Powinnaś... - zerknął na jej brzuch i potrząsnął głową. - Nie powinno ci się nic stać, parking jest dosłownie za czterdzieści metrów. A zresztą, cholera, powiem mu że ma podlecieć pod same drzwi. Tylko musisz sama wyjść, dobrze?
Nic nie mówił o asari, więc albo założył, że skoro już teraz jakoś przed siebie idzie, to i do drzwi dotrze raczej bez problemów, albo nie interesowało go co się z nią stanie. Ale to był Khari, on nie mógł być obojętny, więc raczej druga opcja nie wchodziła w grę. Tylko najpierw skontaktował się szybko z Kristianem, a teraz podnosił właśnie Losnedahl, powoli, ostrożnie, podtrzymując jej głowę i to na niej skupić się musiał najbardziej.

Kiedy uderzył łokciem w panel przy drzwiach, te rozsunęły się, ukazując im szeroką platformę i brudne, pomarańczowe światło Omegi - nieprzyjemny kontrast po jasnych, sterylnych lampach kliniki, ale w tej chwili będący dla nich najpiękniejszym widokiem, wręcz spełnieniem marzeń. Zwłaszcza Suyrrae, gdy już dotarła do progu, stanęła i uniosła wzrok w górę, wzdłuż wysokich budynków, brązowych chmur i przelatujących skycarów. Stacja żyła swoim życiem, którego ona od tak dawna - jeśli nie nigdy - nie miała okazji doświadczyć.
I wtedy podleciał niewielki prom, z Kristianem za sterami. Drzwi otworzyły się i uśmiech, który lekarz miał na twarzy, natychmiast przerodził się w grymas przerażenia. Ndiyae wpadł do środka i położył Annikę wzdłuż siedzeń, upewniając się że nic się jej już więcej nie przydarzy, po czym wyskoczył ponownie i pomógł przejść Jaanie. Na końcu wyciągnął rękę do Syurrae.
Wyjście z kliniki zajęło jej dobrą minutę. Niepewnie obserwowała prom, a hałas Omegi nie był dźwiękiem, do którego była przyzwyczajona. Wyglądała jak przerażony kot, po raz pierwszy wypuszczony na dwór w wielkim mieście.
- No chodź, Surimi - powiedział Khari łagodnie. - Zaopiekowaliśmy się Jaaną, zaopiekujemy się i tobą.
Kristian wyskoczył zza sterów i kucnął przy swojej żonie, od razu biorąc się za zbadanie jej stanu i sprawdzenie, czy aby na pewno wytrzyma do powrotu na statek. Potem podszedł do Ritavuori i widząc plamę krwi na koszulce, uniósł ją, by zobaczyć jak wygląda prowizoryczny opatrunek. Westchnął. Czekało go mnóstwo pracy.
- Suyrrae - poprawiła zbrojmistrza asari, wchodząc na prom. Drzwi zatrzasnęły się za nią, a Ndiyae przejął stery.
W pół minuty klinika została daleko za nimi.

Wyświetl wiadomość pozafabularną

Wróć do „Dystrykt Gozu”