Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12106
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Arae

23 maja 2018, o 20:41

Zmarszczenie brwi było odpowiedzią samą w sobie na enigmatyczne hasło kwiaty tarfi. Pokręciła głową z początku, również zapominając o tym, że w ciemności może nie jest to dostatecznie zrozumiała odpowiedź - nawet, jeśli turianin mógł ją dostrzec znacznie lepiej od niej.
- Brzmi jak coś, co na Ziemi mogłoby być dobrym narkotykiem - odpowiedziała, unosząc wymownie rum i upijając kolejny, mały łyk. Jej alkoholu została tylko połowa, pojawiająca się sporadycznie nad etykietą, gdy naczyniem wstrząsało, a wewnątrz tworzyły się fale, obijające o szklane ścianki.
Rozmowa na temat słodkości sprawiła, że mimowolnie powędrowała wzrokiem ku ziemi. Rozsypane ciastka nie prezentowały najlepszego widoku, więc może dobrze, że światło wokół nich było ograniczone. Jedynym, co przypominało o ich smutnym losie było przewrócone opakowane, leżące między ich fotelami, oparte o którąś z wajch.
- Takie - uniosła butelkę z rumem, uśmiechając się pod nosem. To, co piła, dalekie było do goryczy chatti i nawet turianin zdawał sobie z tego sprawę, choć spróbował ziemskiego alkoholu w niecodzienny sposób.
Chłód ścianki, a może ten panujący wokół, przypomniał jej o trzymanych w jednej ręce spodniach. Westchnęła, zdając sobie sprawę z tego, jak trudno będzie je włożyć z powrotem w porównaniu do łatwości ich zdejmowania. Odłożyła butelkę na miejsce, wstając z siedzenia i wsuwając nogę w pierwszą z nogawek. Powoli, uważając przy tym, by w nic nie uderzyć dłonią czy głową, wsunęła skórzany, ciasny materiał i zapięła guzik. Odnalezienie i włożenie butów było nieco łatwiejsze, ale i tak zmęczyło ją na tyle, by chwilowo zignorowała leżący przy konsoli sweter.
Kobiecy śmiech odbił się od metalowych ścian i osłon, gdy turianin podzielił się swoimi hipotezami. Maya odgarnęła włosy z twarzy, przenosząc je na jedno ramię i przysunęła się bliżej, siadając praktycznie na krawędzi fotela. Jej kolana opierały się o skórzany materiał, na którym siedział Viyo.
- Mam wrażenie, że już się wyczerpało - odrzuciła z roztargnieniem, nachylając się ku konsoli, na której naprzeciw siedział. - Przesuń się - dodała, nie dając mu czasu na reakcję. Już z butelką alkoholu w ręce przeniosła się na jego kolana, tym razem siadając do niego tyłem, swój wzrok skupiając na konsoli. Najwyraźniej mocny lek przeciwbólowy i kilka żartów wystarczyły, by przypomnieć jej, że ta chwila, jakkolwiek niezrozumiała, jeszcze nie musiała się kończyć.
Złapała za jedną z dźwigni, przy której dioda świeciła się na zielono. Przesunęła ją z lekkim powątpiewaniem, przynajmniej na początku. Nie widział jej twarzy, jedynie fragment profilu - tego, którego nie zasłaniały włosy. Wąska, jasna blizna zwracała na siebie większą uwagę. Szła wzdłuż kręgosłupa, wyglądem pasując do tych, których kilka przecinało klatkę piersiową Volyovej.
Dioda zmieniła swój kolor na czerwony i coś w pojeździe szczęknęło, ale nic nie zmieniło się w widoczny sposób.
Vex
Awatar użytkownika
Administrator
Posty: 1952
Rejestracja: 18 cze 2014, o 15:17
Miano: Vexarius "Vex" Viyo
Wiek: 32
Klasa: Dewastator
Rasa: Turianin
Zawód: Widmo
Lokalizacja: Arae / Cytadela
Status: It's complicated.
Kredyty: 34.710
Medals:

Re: Elpis

23 maja 2018, o 21:33

Widmo uniósł łuk brwiowy na komentarz kobiety, po raz kolejny uświadamiając sobie drobne różnice między ich rasami. Niewielkich ciekawostek, które wywoływały przebłyski zainteresowania u obojga z nich, były dziesiątki, setki nawet. Czasami nawet najbardziej podstawowe rzeczy, które dla niej były zwyczajne, dla niego stanowiły zagadkę lub powód do pytania. I odwrotnie.
- Turianie mają bardziej praktyczne podejście do podobnych substancji - powiedział w zamyśleniu, jakby zdawał sobie sprawę, że niektóre reguły ich własnej hierarchii odbiegają od ogólnie przyjętych opinii na temat ich sztywnego, pełnego ścisłych praw społeczeństwa. A może to właśnie pasowało do ich drugiej natury, tej przypisywanej im obok dyscypliny i ciągłej służby - do bycia praktycznym. - Nasze prawo nie ogranicza używania narkotyków, przynajmniej do momentu, gdy nie wpływają one na twoją służbę oraz życie innych. Twoja trucizna jest tylko twoją, tak długo jak tylko to ty ją kontrolujesz, a nie ona ciebie. Zaczynamy interweniować dopiero, gdy stanie się na odwrót.
Upił łyk chatti, po czym oparł dno butelki o siedzisko fotela obok siebie. Kiedy biotyczka podniosła się ze swojego miejsca, usłużnie przytrzymał jej naczynie, podczas gdy ona siłowała się ze skórzanymi spodniami. Chociaż ten ubiór był niewątpliwie niewygodny, jeżeli chodziło o zakładanie - szczególnie w ciasnym kokpicie transportera, przystosowanym bardziej do burkliwych batarian niż towarzyskiej stagnacji - to miał też swoje plusy. Dla postronnych.
- Trochę rozumiem - dodał, przysuwając nos do szyjki butelki rumu i podłapując słodki, intensywny zapach. Niemal poczuł z powrotem na ustach specyficzny smak alkoholu, obudzony wciąż żywym wspomnieniem. Przesunął kciukiem po etykiecie, kontemplując pojemnik, gdy Volyova szukała butów. Dopiero, gdy z powrotem wyciągnęła mu z dłoni butelkę, podniósł na nią z powrotem wzrok.
- Oddam ci trochę mojego, gdy zajdzie potrzeba. Uśmiech ci pasuje - zaczął mówić, ale nie dokończył, gdy kobieta niespodziewanie wpakowała mu się na kolana. Zaśmiał się cicho, robiąc jej nieco miejsca i opierając potylicę o materiał fotela; przez chwilę zastanawiał się, czy nie wychylić się z boku, żeby obserwować, którymi pokrętłami i dźwigniami rusza, ale niemal od razu stracił zainteresowanie. Podczas, gdy ona kontemplowała konsolę marszcząc brwi, on kontemplował jej plecy. Słuchając jednym uchem jak wewnątrz pojazdu coś zmienia swoje ustawienie i groźnie zgrzyta, w zadumie przesunął palcami po skórze na wysokości jej żeber i przy kręgosłupie. Kiedy ona testowała kolejną dźwignię, on obserwował gęsią skórkę, która pojawiła się na jej karku pod wpływem chłodu; odgarnął dłonią pojedyncze, błękitne włosy opadające na łopatki, które wyślizgnęły się z tych odsuniętych za ramię i przesunął opuszkiem wzdłuż jasnej blizny na wysokości jej piątego i szóstego kręgu, zastanawiając się w ciszy ile modyfikacji kobieta musiała, a ile chciała przejść.
- Świetnie ci idzie - zauważył życzliwie, nawet nie próbując ukrywać, że rola uwolnienia ich z ciemności spadła całkowicie na jej barki, bo on sobie znalazł lepsze rzeczy do roboty.
THEME                    VOICE                    ARMOR                    CASUAL
ObrazekObrazek
+5% do obrażeń w walce wręcz   
-1PA koszt przeładowania    -1.5PA do kosztu zdolności technologicznych
Dla MG:
Wyświetl wiadomość pozafabularną
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12106
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: Elpis

23 maja 2018, o 21:39

Nietajny rzut MG:
A<33<B<66<C
0
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12106
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: Elpis

23 maja 2018, o 22:01

Hierarchia Turian zawsze w rozrachunku galaktycznym wychodziła na tą znacznie bardziej restrykcyjną od reszty, a jednak ich podejście na niektóre tematy było zadziwiająco otwarte. Nowe, świeże. Wyróżniające ich od pozostałych w ten dobry, nie zły sposób. Widać to było choćby po zdziwieniu na twarzy Mayi. Dwóch, ciemnych brwiach unoszących się do góry w zadumie. Łatwo się domyślił co przeszło jej przez głowę. Kto by pomyślał.
- Praktyczność ma swoje zalety. Zazdroszczę - zauważyła. - W większości miejsc na Ziemi, w których byłam, nawet przy braniu mocniejszych leków upewniają się, że nie jesteś ćpunem.
Rozłożyła ręce w geście bezradności. To była ta różnica kulturowa, na którą żadne z nich nie miało wpływu. W zamyśleniu obróciła butelkę w dłoni nieco zbyt intensywnie, przez co po chwili z wnętrza wydostał się odgłos chlupnięcia.
Oboje zdążyli już wytrzeźwieć - a przynajmniej tak się wydawało. Tego typu przerwa od picia zawsze skutkowała poprawą samokontroli i powrotem rzeczywistości, ale w praktyce z każdym łykiem coraz szybciej wracali do czasu sprzed kilkudziesięciu minut. Czas mógł zatrzeć się w coś niewyraźnego, jednolitego, co dawno przestali liczyć, ale ich ciała pamiętały za wyrwane z teraźniejszości umysły.
Fioletowy sweter wylądował po stronie Viyo. Teraz, z powrotem siedząc obok fotela prowadzącego, złapała go do ręki i położyła sobie na kolanach, z powodów tylko sobie znanych nie decydując na włożenie na siebie. Pod wpływem jego dotyku wyprostowała się mimowolnie, odczuwając pojawiającą się na jej skórze gęsią skórkę. Padające z przodu światło oświetlało sięgającą najdalej w kierunku linii włosów bliznę, kończącą się niemal przy lekko zarysowanej linii szczęki.
- Mhm - mruknęła, nie odwracając się, gdy czuła dotyk mężczyzny na swoich plecach. Zamiast tego uparcie wpatrywała się kontrolki, choć wystarczyło nachylić się do przodu by dostrzec uśmiech, w którym wygięły się jej usta. - O czym myślisz? - spytała cicho, nagle zainteresowana, zawieszając wolną dłoń nad pulpitem i zastanawiając się chwilę przed podjęciem decyzji.
Wreszcie sięgnęła do jednego z większych przycisków - tego, przy którym kontrolka świeciła się na czerwono. Z lekkim wahaniem wcisnęła go i uniosła głowę, rozglądając się, gdy przez chwilę nic się nie działo.
Nagle plecy Viyo straciły podporę gdy fotel rozłożył się, prostując swoje oparcie. Niebieskowłosa złapała się za wystającą z sufitu ramę w szoku, z początku nie zdając sobie sprawy z tego, co się dzieje. Przy obecnym podniesieniu pojazdu, wyprostowany fotel sprawił, że głowa turianina znajdowała się zdecydowanie zbyt nisko, a na miejscu trzymała go siedząca mu na kolanach Volyova, która od razu zaczęła się śmiać.
Szukanie wajchy odpowiedzialnej za podniesienie podwozia zajęło jej kilka chwil, ale wreszcie maszyna opadła z hukiem na ziemię. Oba fotele pozostały rozłożone do niemal leżącej pozycji.
- W turiańskich pojazdach wojskowych też instalują regulację foteli? - spytała rozbawiona, puszczając ramę i obracając się na kolanach Vexa, obracając głowę ku niemu. Z trzymanej w jej dłoni butelki na szczęście nic się nie wylało.
Vex
Awatar użytkownika
Administrator
Posty: 1952
Rejestracja: 18 cze 2014, o 15:17
Miano: Vexarius "Vex" Viyo
Wiek: 32
Klasa: Dewastator
Rasa: Turianin
Zawód: Widmo
Lokalizacja: Arae / Cytadela
Status: It's complicated.
Kredyty: 34.710
Medals:

Re: Elpis

25 maja 2018, o 21:27

Turianin niemal niedostrzegalnie wzruszył ramionami, zgadzając się z niewypowiedzianą myślą kobiety. Zdziwienie, które przemknęło po jej twarzy, było zrozumiałe. Nie był ślepy na to do jakiej szufladki z reguły trafiali jego krewniacy oraz inni przedstawiciele Hierarchii, a stereotypy nigdy nie brały się z powietrza.
- Każdy ma swój własny próg odporności - odparł, unosząc wymownie butelkę. Pochylił się na chwilę do przodu, żeby stuknąć nią o szkło butelki Volyovej; z ich dwóch to ona była najlepszym tego przykładem, mając zdecydowanie mocniejszą głowę niż większość przedstawicieli swojej rasy, a także pewnie i jego. Co dla jednych było trucizną, dla innych mogło być zwykłą wodą. Dyscyplina polegała także na znaniu własnych ograniczeń.
Oparł się z powrotem o fotel, upijając parę łyków gorzkiego alkoholu, a następnie wsuwając butelkę między siedziska. Oparł jedną wolną dłoń na boku Volyovej, a drugą wodził powoli palcami po każdej kolejnej bliźnie w zamyśleniu. Kiedy niespodziewanie zadała swoje pytanie, uśmiechnął się pod nosem w rozbawieniu.
- Czy turianie nie byli przypadkiem dla ciebie otwartą księgą? - zapytał zaczepnie. Szybko jednak wróciła zaduma; jego spojrzenie prześlizgnęło się po najdłuższej bliźnie, a opuszek podążył wolno za nim, oznaczając kolejno każdy kręg na kręgosłupie. - Ciężko powiedzieć, o wielu rzeczach. O tym, że patrzę teraz na twoją historię i tym, że nadal chcę poznać cię z każdej strony. O tym, że za każdym z tych śladów kryje się jakaś opowieść, którą chciałbym usłyszeć, nawet jeżeli nie jest fascynująca. - Jego palec przesunął się na węższą bliznę, położoną gdzieś między żebrami, biodrem niebieskowłosej. - O tym, że jesteście tacy delikatni w dotyku, a jednak zarazem twardsi niż niejeden kroganin. O tym, że masz ładne plecy.
Musnął inny, blady ślad na długości jej ramienia. Blizna pooperacyjna czy wspomnienie z dzieciństwa? A może pamiątka po AZ-99? Jasna skóra Volyovej lśniła w ciemności i pośród pełgających świateł, a jej gładkość była tak odmienna od szorstkich, turiańskich płytek.
- Ale głównie podziwiam.
Cofnął dłoń, ale nie zdążył powiedzieć nic więcej. Świat nagle uciekł mu spod łopatek, gdy biotyczka wcisnęła jakąś dźwignię i jego oparcie niespodziewanie gwałtownie opadło w stronę i tak już nachylonej podłogi. Oczy mu się rozszerzyły, a z jego gardła wyrwało się przekleństwo zaskoczenia, gdy nagle jego potylica znalazła się niżej niż reszta ciała. Gdyby nie kobieta siedząca na jego kolanach, pewnie stoczyłby się na tył transportera, złorzecząc i mało elegancko machając rękami. Śmiech niebieskowłosej przeszył kokpit, sprawiając, że Widmo parsknął krótko i spróbował podeprzeć się na łokciach.
- TERAZ się znalazło? - mruknął z udawaną irytacją, której przeczył uśmiech na jego ustach. Stęknął, gdy pojazd niespodziewanie opadł z powrotem do poziomu, gdy kobieta wypatrzyła w końcu wajchę opuszczającej tłoki do luku serwisowego. Przytrzymał butelkę między fotelami, która zsunęła się niżej, grożąc dołączeniem do ciastek walających się po podłodze.
- Nie na fotelu pasażera. To znaczy tak, regulacja odległości od konsoli i pochylenia jest, ale nie do stu osiemdziesięciu stopni - parsknął, kręcąc głową. Bo i po co? Tylne siedzenia transporterów często miały regulowane oparcia, ale głównie po to, żeby je złożyć i zrobić miejsce na coś innego - nosze, przenośne działka, skrzynie ze sprzętem. - Na duchy, batarianie powinni projektować wszystkie pojazdy. Taka innowacja. Chyba, że Przymierze ma regulację foteli i to my jesteśmy w tyle za wszystkimi?
THEME                    VOICE                    ARMOR                    CASUAL
ObrazekObrazek
+5% do obrażeń w walce wręcz   
-1PA koszt przeładowania    -1.5PA do kosztu zdolności technologicznych
Dla MG:
Wyświetl wiadomość pozafabularną
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12106
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: Elpis

26 maja 2018, o 02:13

Obróciła głowę, wpatrując się w niego spod uniesionych brwi, słabo maskując swoje rozbawienie. Otwarta księga najwyraźniej nie działała tym razem, albo nie obejmowała tak konkretnych zagadnień. A może ciekawiło ją to, co on miał na ten temat do powiedzenia, a nie wykreowany w jej głowie obraz tego co mogło przechodzić mu przez myśl. Całą ich znajomość wydawała się wyciągać własne wnioski, ale nie zawsze były prawdziwe.
Słuchała go z uwagą, ale też rozterką widoczną na twarzy. Tak wyraźną, przeplataną z konsternacją i rozbawieniem jednocześnie. Błądzące po jej plecach dłonie utrzymywały jej uśmiech cały czas, sprawiając, że kobieta nie wędrowała własnymi rozmyślaniami zbyt daleko, wgłąb barier, którymi odgradzała się od reszty świata.
Nie odpowiadała nic z początku - zresztą, zanim znalazła odpowiednie słowa, jej ręka natrafiła na przycisk, który zmienił ich położenie i wytrącił z rytmu, a także nastroju panującego wokół. Ciszę wypełnił jej śmiech, póki nie znalazła odpowiedniej dźwigni, która wyrównała fotel Viyo na tyle, by mógł na nim wygodnie leżeć, a nie obawiać się o stabilność swojej pozycji.
Pochyliła się by odebrać naczynie z rumem i upić solidne, kilka głębszych łyków, w czasie trwania których jej oczy zdradzały walkę wewnętrzną. To, co wydarzyło się kilkanaście minut temu było tak pewne, jak gdyby zostało zapisane w kamieniu. Dopiero teraz Maya przestawała radzić sobie tak dobrze, gdy działała w sprzeczności z własnym instynktem. Ten musiał nakazywać jej ubrać się do końca, opuścić pojazd, zamknąć się w swojej kwaterze i wyjść po minimum ośmiu godzinach lepszego lub gorszego snu.
Zamiast tego, odłożyła butelkę. Wolnymi, chłodnymi już dłońmi ujęła jego twarz, łącząc ich usta w długim, tęsknym pocałunku, wyrażającym więcej niż to, co przekazywał w tej chwili jej wzrok. Obróciła się przodem do niego wypuszczając powietrze z ust. Jej poprzednia pozycja wskazywała gotowość do wstania w każdej chwili - coś, co teraz zaniechała. Wyglądała, jakby chciała powiedzieć coś więcej, ale zamiast tego uśmiechnęła się do swoich myśli, odwracając wzrok. Ułożyła się lepiej, kładąc przy jego klatce piersiowej na pozostałym, wolnym miejscu fotela, opierając o niego głowę.
- Akurat ta jest po spotkaniu z siatką ogrodową, kiedy miałam dwanaście lat - odrzuciła, przesuwając palcem po bliźnie na ramieniu, którą wcześniej studiował. - Pasjonująca historia.
Odrzuciła temat pojazdu i regulowanych siedzeń, nie przywiązując do niego wagi. Zamiast tego korzystała z przechylonego maksymalnie siedzenia, leżąc trochę obok, trochę na turianinie. Im dłużej zajmowała to miejsce tym większą jego część wydawała się przywłaszczać, mało subtelnie przybierając wygodniejszą pozycję. Podciągnęła jedną nogę do góry, opierając but o krawędź fotela. Sięgnęła po butelkę i ostrożnie napiła się rumu, uważając na to, by nie rozlać go wszędzie wokół.
- Zapomniałam, że lubisz blizny - stwierdziła, unosząc wyżej rękę dzierżącą szkło. W słabym świetle diod, wąska, jasna linia przypomniała o swojej obecności, widoczna na wierzchu jej dłoni. Tak świeża jak te na policzku, była kolejnym dodatkiem do kolekcji. - Niewiele z tych, które mam, mają ciekawe historie za sobą. Podejrzewam, że u ciebie jest inaczej - dodała, wolną dłoń przesuwając po jego klatce piersiowej, wzdłuż głębokiego cięcia, mającego nie więcej niż rok. Powstałe na dnie jednego z ziemskich oceanów, było jedną z większych pamiątek, które nosiło ciało turianina. Odpowiednika takiej skali próżno było szukać na skórze Volyovej.
Vex
Awatar użytkownika
Administrator
Posty: 1952
Rejestracja: 18 cze 2014, o 15:17
Miano: Vexarius "Vex" Viyo
Wiek: 32
Klasa: Dewastator
Rasa: Turianin
Zawód: Widmo
Lokalizacja: Arae / Cytadela
Status: It's complicated.
Kredyty: 34.710
Medals:

Re: Elpis

27 maja 2018, o 12:34

Rozterka, która przemknęła przez twarz kobiety, uświadomiła mu, że nie łatwo było pozbyć się przyzwyczajeń nabytych przez miesiące uciekania. Cień niepewności był odmienny dla niebieskowłosej, która bez zawahania skakała w największy ogień. Teraz oboje jednak wiedzieli, że teren na którym się znaleźli był zupełnie nowy. Nie było takiego wywiadu i takiej SI, które potrafiłyby dostarczyć im pełny obraz tego co na nich czeka. Instynkty Volyovej zapewne szalały niczym alarmy, ostrzegając ją przed bliskością i nakazując powrót do bezpiecznego zamknięcia. Przetrwanie było silnym motywatorem, a złamane ciągłym napięciem emocje potrafiły odebrać ten moment jako zagrożenie.
Jej pocałunek wyraził jednak więcej niż uśmiech i spojrzenie. Turianin wyciągnął szyję, chciwie ponownie smakując słodki rum na jej ustach; sam ten gest z jej strony był pewnym krokiem naprzód. Kiedy ułożyła się obok niego na fotelu, odsunął się nieco, żeby zrobić jej miejsce, obejmując ją jednym ramieniem.
- Nie wszystkie historie muszą mieć w sobie eksplozje i wystrzały, żeby być pasjonujące. Nie jesteś tylko sumą swoich bohaterskich czynów i odbytych misji - odpowiedział, błądząc spojrzeniem po bliźnie na jej ramieniu, gdy sama ją dotykała. - Czego mała, dwunastoletnia Maya szukała na siatce ogrodowej? Podkradała owoce z sadu sąsiada? Zaciekawiło ją zakazane miejsce? - dodał, uśmiechając się pod nosem.
Ciało kobiety było chłodniejsze niż jego własne, ale będąc tak blisko ponownie zaczął czuć już spokojne bicie jej serca przy własnym boku. Wsłuchiwał się je przez chwilę w milczeniu, ujmując w palce parę niebieskich pasemek włosów, które rozsypały się po jego klatce piersiowej, gdy oparła o nią policzek. Nawet ta drobna różnica była momentami fascynująca; w roztargnieniu przesunął opuszkami po gładkich kosmykach, po chwili przesuwając je wyżej, na głowę kobiety.
- Dlatego tak świetnie dogaduję się z kroganami - odparł, przewracając oczami w ciemności. Uniesiona butelka rumu rzucała złote refleksy na powierzchnię szyby oraz konsolę, korzystając nawet z tych drobnych przebłysków światła. Kiedy Volyova dotknęła jego wąskiej blizny na mostku, przesunął na nią wzrok.
- Ta jest żywym świadectwem tego, że mam więcej szczęścia niż rozumu - odpowiedział, śmiejąc się cicho i obserwując palce kobiety. - I akurat pochodzi z twojej planety. Rok temu na przepustce zgłosiłem się do udziału w misji ratowniczej w waszym sektorze Ekwador, chyba już o tym wspomniałem. Prywatna firma straciła kontakt ze swoimi pracownikami w elektrowni głębinowej na dnie oceanu i ktoś musiał zbadać o co chodzi. - Drapał leniwie głowę biotyczki, nieświadomie wplatając palce w niebieskie pasma, na moment oddalając się myślami ku tak odległemu wspomnieniu. - Znaleźliśmy tam pogrom. Cała załoga postradała zmysły z powodu ciągłego braku światła i zamknięcia w niewielkiej przestrzeni, a na domiar złego między nimi znalazł się terrorysta z jakiejś organizacji chcącej rozsadzić płyty tektoniczne i zalać całe wybrzeże. Ta blizna pochodzi jednak od jednego ze zwykłych pracowników. Próbowałem go obezwładnić, pomimo tego że miał w rękach nóż głębinowy. - Wzruszył nieznacznie ramionami, na tyle jednak, żeby nie potrząsnąć leżącą przy nim kobietą. Stara blizna wciąż go bolała od czasu do czasu, czego przykładem było wcześniejsze przypomnienie podczas bliskości z biotyczką. Głęboka rana na zawsze pozostawiła wspomnienie, które będzie o sobie przypominać i o tym, że nic nigdy nie jest pewne, i że nawet jeden procent zdarza się raz na sto przypadków. Pomagała mu pozostać ostrożnym.
- A ty? - odezwał się po chwili, przekrzywiając nieznacznie głowę, by widzieć twarz niebieskowłosej. - O czym myślisz?
THEME                    VOICE                    ARMOR                    CASUAL
ObrazekObrazek
+5% do obrażeń w walce wręcz   
-1PA koszt przeładowania    -1.5PA do kosztu zdolności technologicznych
Dla MG:
Wyświetl wiadomość pozafabularną
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12106
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: Elpis

29 maja 2018, o 15:55

Umościła się wygodnie u jego boku, opierając policzek o ciepłą klatkę piersiową. Słuchała bicia jego serca tak, jak on wyczuwał jej własne, przez chwilę zapominając o trzymanej w ręku butelce rumu. Alkoholu wewnątrz było już mało - pewnie dlatego jej postawa się zmieniła. Oczy nieco zaszkliły, połyskując w blasku diod.
- Zakradała się do szpitala - uśmiechnęła się pod nosem lekko. Dostrzegał to na tyle, na ile mógł widzieć jej twarz z tej pozycji. Poprawiła się w miejscu, unosząc zapomnianą butelkę do ust i upijając bardzo mały łyk. Trunek w środku był już ciepły i stracił na swoim smaku, ale oboje byli wystarczająco wstawieni by żadnemu to nie przeszkadzało. - Rodzice nie pozwalali mi odwiedzać siostry gdy było... ciężko. Nie chcieli, żebym widziała ją w najgorszym stanie. Kiedy masz dwanaście lat, nie rozumiesz jeszcze takich rzeczy. A przynajmniej ludzie. Turianie dojrzewają trochę szybciej.
Bezwiednie przesuwała opuszkami palców po jego skórze, badając bliznę, o którą spytała chwilę później. Ich ciała nosiły ślady walk i doświadczeń, o których każde z nich mogłoby opowiadać godzinami. Niektóre były świeższe, inne starsze. Jedne wywoływały ból, fizyczny lub psychiczny, w nieciekawych sytuacjach, a o reszcie zapominali, akceptując to, że stały się ich częścią na zawsze.
- Mówiłeś - przytaknęła, kiwając głową. Kilka niebieskich kosmyków zsunęło się z jego klatki piersiowej, opadając na skórzane obicie fotela, na którym leżeli oboje. - Brzmi jak historia, którą mógłbyś wypełnić cały wieczór - dodała z niepowstrzymywanym rozbawieniem. - Twoje podejście do uzbrojonych ludzi nie zmieniło się tak bardzo.
Uśmiechnęła się pod nosem, bazując swoją opinii na którymś z wydarzeń, w którym brali udział oboje. Nacisk na jego klatkę piersiową się zwiększył, gdy kobieta nagle podniosła się, zmieniając pozycję i obracając na bok. Wsparła głowę na zgiętej w łokciu ręce. Wydawała się być całkowicie rozluźniona, beztroska.
- Wielu rzeczach - odrzuciła obojętnie, a uśmiech na jej ustach zmienił charakter na bardziej tajemniczy. Zwodnicze odpowiedzi wchodziły jej w nawyk tak mocno zakorzeniony, że nawet ponad litr rumu nie był w stanie się go pozbyć. Odgarnęła włosy z twarzy, upijając kolejny łyk już bez większej ochoty - ot, odruchowo. Żeby go skończyć, a nie trzymać butelkę z resztką przez następną godzinę. - O domu. O Niezłomnym. O Hexie. Bryancie. O tobie.
Dopiła w kilku łykach słodki trunek, poirytowana tym, że ma zajętą jedną z dłoni. Butelkę odłożyła za siebie, na siedzenie obok - tam, gdzie wylądował też fioletowy sweter, czekając na chwilę, w której kobiecie zrobi się zimniej, a na którą na razie się nie zanosiło.
- Wszyscy turianie generują tyle ciepła? - mruknęła, jakby muśnięcie materiału odzieży przesunęło jej myśli na te tory.
Vex
Awatar użytkownika
Administrator
Posty: 1952
Rejestracja: 18 cze 2014, o 15:17
Miano: Vexarius "Vex" Viyo
Wiek: 32
Klasa: Dewastator
Rasa: Turianin
Zawód: Widmo
Lokalizacja: Arae / Cytadela
Status: It's complicated.
Kredyty: 34.710
Medals:

Re: Elpis

29 maja 2018, o 21:42

Vex w ciszy słuchał krótkiej opowieści kobiety, błądząc spojrzeniem po przyćmionych światłach konsoli i przesuwając palcami po niebieskich włosach w nieświadomym zamyśleniu. Łatwo było sobie wyobrazić młodą Mayę, gdy próbuje prześlizgnąć się do miejskiego szpitala. Jako mała dziewczyna musiała przejawiać tą samą wewnętrzną siłę co teraz, nawet pomimo ciemniejszego i normalniejszego koloru czupryny. Być może ekstrawagancki kolor wyszedłby na wierzch prędzej lub później, stanowiąc po prostu ukryte, wojownicze ja biotyczki.
- Ale pewnie twoja siostra pewnie była ci za to wdzięczna. Prawdopodobnie wyczekiwała tych momentów z tobą - odpowiedział po chwili, przenosząc wzrok na dół, na twarz kobiety. Kolorowe lampki odbijały się na powierzchni jej tęczówek, nadając im dodatkowej barwy. Przesunął kciukiem jedno niesforne pasemko, wsuwając je za jej ucho i odsłaniając tym samym policzek z bliznami.
- Turianie muszą dojrzewać szybciej. Służba od najmłodszych lat oznacza bardzo szybkie poznanie trudnych prawd - przyznał, unosząc się na chwilę na łokciu i przechylając się nad Mayą, żeby również sięgnąć po swoję butelkę. Chatti straciło już odrobinę swojego ziołowego zapachu, gdy woń wywietrza przez szyjkę butelki przez ostatnie paręnaście minut.
- Mm, i taka jest. Chciałbym powiedzieć, że ta misja mnie czegoś nauczyła, ale... - dodał pod adresem głębinowej wyprawy, śmiejąc się cicho. Uniósł alkohol do ust, upijając ostrożnie łyk, po czym pokręcił głową. - Niestety masz rację. Nie mogę powiedzieć, że zmądrzałem od czasów Raitaro, chociaż powinienem.
Nowa rysa na napierśniku, będąca efektem omni-ostrza ochroniarza z którym próbował negocjować jego własne życie, była tego żywym dowodem. Któregoś razu jego podejście zakończy się o parę centymetrów dalej niż zwykle.
Przekrzywił głowę, przyglądając się biotyczce, gdy ta uchyliła nieco rąbka do własnych myśli. To co działo się w jej głowie było największą tajemnicą, z którą niechętnie się dzieliła. Miło było jednak poznać nawet te fragmenty, które mu udostępniła, nawet jeżeli sparafrazowała przy tym jego własne. Tematy, które wymieniła były rozrzucone po całym spektrum wydarzeń, ale łączyła je pewna logika. Przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. I on.
Przez chwilę milczał, po czym przełożył butelkę do drugiej ręki, a pierwszą przesunął palcami brodę biotyczki do góry, żeby na chwilę znowu posmakować rumu z jej ust. I świadomie przesunąć samego z siebie z końca listy gdzieś wyżej.
- Sugerujesz, że jestem gorący? - zauważył przekornie, odrywając od niej usta po paru sekundach i uśmiechając się półgębkiem. Ponownie oparł potylicę o zagłówek. - Mhm, mamy naturalnie nieco wyższą temperaturę ciała niż wy. Prawdopodobnie zasługa naszego zewnętrznego egzoszkieletu. Możemy służyć za termofor, gdy zajdzie potrzeba - dodał, przewracając oczami. Przesunął palcami po ramieniu kobiety. - Ale za to nie mamy gęsiej skórki. Tak na to mówicie, prawda?
THEME                    VOICE                    ARMOR                    CASUAL
ObrazekObrazek
+5% do obrażeń w walce wręcz   
-1PA koszt przeładowania    -1.5PA do kosztu zdolności technologicznych
Dla MG:
Wyświetl wiadomość pozafabularną
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12106
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: Elpis

30 maja 2018, o 12:16

Jej kiwnięcie głową oznaczało dużo, ale też zarazem nic. Podejście do siostry i całej tej sytuacji kryło się w tej części osobowości niebieskowłosej, która przynależała do bardzo odległego rozdziału jej historii. Rodzina, życie na Ziemi było swoistym aktem pierwszym, do którego miło można było wracać z nostalgią, ale tylko myślami. Nie bez powodu kobieta nie widziała swoich krewnych od bardzo dawna i cokolwiek nim było, nie postanowiła się tym podzielić.
Wspomnienie Hexa wywołało w niej uśmiech. Co prawda dotyczyło tylko tej jednej chwili, w której weszli do klubu razem i razem napotkali pierwsze przeszkody, ale zawsze. Później nikomu już nie było do śmiechu, a szczególnie umierającym ochroniarzom czy przerażonym gościom, na Virii i Bryancie kończąc. Relacja Viyo i Volyovej była trudna, podszyta złością na rzeczy, których żadne z nich nie kontrolowało. Dopiero teraz dobre wspomnienia równoważyły te gorsze, biorąc nad nimi górę z małą pomocą alkoholu i drobnych gestów w połączeniu z komplementami.
Odwzajemniła pocałunek odruchowo, bez chwili zwłoki. Zgodnie z jego planem, pozycja z jego nazwiskiem musiała wysunąć się na czoło listy tego, co chodziło jej po głowie. Z jej ust wydostało się ciche westchnienie, podczas gdy palce odruchowo przesunęły się wzdłuż jego linii szczęki. Fotel i pozycja, którą oboje obrali, nie należały do najwygodniejszych, ale w tej chwili niebieskowłosa wyglądała jakby niczego innego nie potrzebowała.
Gdy odsunął się, dzieląc bystrym spostrzeżeniem, zaśmiała się głośno w reakcji na nie. Wypity rum, przerwany sen na Illium i godziny spędzone w pojeździe musiały dawać jej się we znaki, sądząc po coraz wyraźniejszym zmęczeniu na jej twarzy. Zamrugała kilka razy, orientując się, że coraz trudniej skupić się jej na jego słowach i od razu po tym podniosła z miejsca, prostując zastane ścięgna.
- Nie wiem czy zazdroszczę - odparła, przesuwając ręką po swoim nagim ramieniu. Szybko po tym gdy odsunęła się od ciepłego, turiańskiego ciała, małe krostki pojawiły się na jej skórze, jak na złość w chwili, w której o tym rozmawiali.
Skryła ziewnięcie za otwartą dłonią, rozglądając się za swoim swetrem. Znalezienie go nie należało do najtrudniejszych, więc chwilę później włożyła go przez głowę, chowając pokryty cienkimi liniami brzuch.
- Pora na mnie. Ty też musisz odpocząć zanim dolecimy - stwierdziła przytomnie, trzeźwiejąc w chwili, w której podniosła się do pozycji siedzącej. Wyciągnęła uwięzione pod fioletowym materiałem włosy z powrotem na wierzch, rozglądając się po pojeździe i szkodach, które w nich zrobili. - Pomóc ci to sprzątnąć? - spytała z rozbawieniem, choć nie ruszając się jeszcze z miejsca. Napawając widokiem, który podsumowywał doskonały wieczór gdy ten dobiegał końca.
Vex
Awatar użytkownika
Administrator
Posty: 1952
Rejestracja: 18 cze 2014, o 15:17
Miano: Vexarius "Vex" Viyo
Wiek: 32
Klasa: Dewastator
Rasa: Turianin
Zawód: Widmo
Lokalizacja: Arae / Cytadela
Status: It's complicated.
Kredyty: 34.710
Medals:

Re: Elpis

30 maja 2018, o 16:29

Widmo uśmiechnął się w odpowiedzi na jej śmiech, nie mówiąc nic więcej. Wypuścił ją z objęć z pewną tęsknotą, gdy usiadła i sięgnęła po własny sweter, ale rozumiał ten wybór. Nic nie mogło trwać wiecznie, a im i tak udało się przedłużyć tę chwilę wspólnego spokoju bardziej niż mogliby oczekiwać. Przesypując się piasek chociaż raz pozwolił im nacieszyć się długą godziną, zwalniając swój nieuchronny bieg wzdłuż szyjki klepsydry. Turianin obrócił się bokiem, podpierając na łokciu i opierając skroń na dłoni.
- Wiesz, że gdyby ci było zimno w swojej kajucie, to w mojej jest termofor, prawda? - zagaił lekkim tonem, przyglądając się jej jak się ubiera. Rozbawiony błysk w jego oku sugerował całą resztę informacji, których nie wypowiedział w tym krótkim żarcie. Po chwili przeniósł jednak wzrok na ciastka, które porozrzucali, a z jego gardła wyrwało się ciche westchnięcie. Skóra na fotelu zaszeleściła, gdy turianin przesunął się, siadając.
- Myślisz, że przyszły nabywca nie doceni dodatkowych słodkości? - odparł, ale bez większego przekonania. Zmarszczył łuki brwiowe i pochylił się nad konsolą, przesuwając spojrzeniem po przyciskach oraz wajchach. Poprzednim razem był bardziej zajęty plecami biotyczki, żeby zwracać uwagę na to co faktycznie robiła. - Odpocznę. A ty musisz coś zjeść, nie samymi ciastkami człowiek żyje. Który przycisk odpowiadał za regulację fotela? - dodał, kręcąc głową, gdy sam nie wyczytał tego z obcych oznaczeń na terminalu. Większość z nich znaczyła dla translatora tyle co bazgroły dziesięciolatka.
Kiedy Maya wskazała mu odpowiednią przekładnię, przesunął ją ostrożnie, stawiając fotel z powrotem do pionu. Dopiero wtedy sięgnął do klamki, otwierając powoli drzwi i mrużąc oczy, gdy do środka wtargnęło ostre - w porównaniu z panującym we wnętrzu mrokiem - światło lamp hangarowych. Widok słodkiego pogromu, którego razem dokonali, tym bardziej pokazał swoją prawdziwą naturę, gdy w końcu przestał się skrywać w ciemności.
Rozrzucone ciastka były jednak zdecydowanie lepszym bałaganem niż rozbite szklanki.
- Teraz tym bardziej będzie mi szkoda go sprzedawać - mruknął ni stąd, ni zowąd, uśmiechając się jednak półgębkiem. Wystawił nogi na zewnątrz i sięgnął między fotelami na tył transportera, po swój własny sweter.
THEME                    VOICE                    ARMOR                    CASUAL
ObrazekObrazek
+5% do obrażeń w walce wręcz   
-1PA koszt przeładowania    -1.5PA do kosztu zdolności technologicznych
Dla MG:
Wyświetl wiadomość pozafabularną
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12106
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: Elpis

30 maja 2018, o 18:01

Dzięki mało wymierzonym manewrom, jej sweter nie przeżył bliskiego spotkania z ziemią. Nie wyglądał na pokrytego okruszkami ciastek czy innego występującego w pojeździe brudu, na szczęście. Przyćmione światło w pojeździe utrudniało jakiekolwiek oględziny, ale Volyova uznała, że może to jeszcze na siebie włożyć. Zmęczenie i alkohol zwiększyły jej tolerancje na wszystko, ale nie zmieniły za to jej podejścia do flirciarskich żarcików.
- Czy ten termofor też rzuca komplementami i niewybrednymi żartami na prawo i lewo? - spytała niewinnie, uśmiechając się do niego znad krawędzi materiału, gdy uniosła go, by poprawić utkwione pod nim włosy.
Wypuściła powietrze z ust, oceniając szkody, których zdążyli dokonać w przeciągu ostatnich kilku godzin. Kręcenie jej głową było odpowiedzią samą w sobie na jego pytanie.
- Zjem jutro. Znaczy później - wzruszyła ramionami, obracając głowę w stronę pulpitu sterującego, po którym on błądził spojrzeniem. Z zamyśleniem zlustrowała go wzrokiem przez krótką chwilę, nim jej dłoń nie wystrzeliła ku jednej z przekładni, która miała największą szansę na bycie tą dobrą.
Fotel wrócił do swojej poprzedniej pozycji, umożliwiając mu przyjęcie pozycji siedzącej, do której wracanie wcale nie było tak przyjemne po godzinie beztroskiego leżenia. Pojazd nie był zbyt wygodny, co mieli oboje odczuć dopiero po wyjściu. Po dotarciu do kajut, gdzie łóżka były miękkie, na standardy statków cywilnych.
- Sentymentalista - parsknęła śmiechem, muskając jego ramię niebieskimi włosami gdy prześlizgnęła się na drugą stronę pojazdu, do okrutnie jasnego wyjścia prowadzącego do hangaru. Rzeczywistości, od której tak skrzętnie uciekli.
Wyskoczyła na zewnątrz, przeciągając się z trudem. Nawet, jeśli był duży, batariański pojazd wciąż wymagał wiecznego pochylania się lub manewrów przy zmianie miejsca i pozycji. Dopiero teraz miała okazję się wyprostować i jej plecy, i kark nie przyjęły tego dobrze. Obróciła się w stronę ciemnego wnętrza, odgarniając niebieskość z twarzy. Dopiero w tak jaskrawym świetle widać było jak bardzo była blada.
- Do jutra - pożegnała się, posyłając mu ostatni uśmiech nim ruszyła do windy, a z niej do swojej kajuty, zostawiając go samego w batariańskiej machinie.
Vex
Awatar użytkownika
Administrator
Posty: 1952
Rejestracja: 18 cze 2014, o 15:17
Miano: Vexarius "Vex" Viyo
Wiek: 32
Klasa: Dewastator
Rasa: Turianin
Zawód: Widmo
Lokalizacja: Arae / Cytadela
Status: It's complicated.
Kredyty: 34.710
Medals:

Re: Elpis

30 maja 2018, o 20:58

Widmo zaśmiał się cicho po słowach Volyovej i uniósł dłonie w geście kapitulacji.
- Koniec z niewybrednymi żartami - obiecał, gdy już usiadł. Oparcie fotela wróciło do swojej podstawowej pozycji, ponownie ukrywając swoją sekretną możliwość regulacji, będącą krokiem naprzód w projektowaniu wojskowych pojazdów. Krokiem wizjonerskim i wyjątkowo batariańskim.
- Winny, Wysoki Sądzie - rzucił pod adresem własnego sentymentalizmu, tonem w którym próżno można byłoby się doszukiwać skruchy. Również wyszedł z pojazdu, a gdy wyprostował się na pełną wysokość, coś strzeliło mu między zastałymi mięśniami. Poruszył głową, przekrzywiając kark aż strzeliło i wygiął ramię na którym wcześniej leżała biotyczka; kobieta mogła ważyć tyle co nic, ale dlugotrwały bezruch zrobił swoje. Tak jak i niewielka przestrzeń; o stalowej bestii z której wylegli można było powiedzieć wiele, ale nie to, że była przystosowana do długich podróży oraz wspólnego spędzania czasu.
Przeniósł wzrok na kobietę, odwzajemniając jej uśmiech.
- Do jutra - powtórzył za nią, odprowadzając ją wzrokiem, gdy ruszyła do windy. Rzeczywistość ich dogoniła wraz z obolałymi mięśniami, zmęczeniem, alkoholem szumiącym w głowie, a także niewątpliwie przyszłym kacem, ale wspomnienia wciąż były wyraźne.
A śledząc spojrzeniem odchodzącą niebieskowłosą, turianin doszedł do wniosku, że były tego warte.
Kiedy drzwi windy zasunęły się za biotyczką, odwrócił się z powrotem w stronę transportera i - nucąc nieświadomie pod nosem - zabrał się za sprzątanie.
*** Upłynęło dobre kilkanaście minut nim znalazł się z powrotem w swojej kajucie. Z wnętrza pojazdu zniknęły ciastka oraz związane z nimi okruchy, a puste butelki po chatti oraz po ziemskim rumie znalazły swoje nowe miejsce w recyklatorze. Kiedy Volyova zniknęła w swojej kajucie, korytarze Elpis ponownie zaczęły należeć tylko do niego; niemal pół godziny spędził pod prysznicem w jednej z łazienek, a kiedy dotarł już do swojego pokoju, dopiero wtedy dogoniło go zmęczenie czyhające nad jego ramieniem. Godzina rozluźnienia odsunęła na bok wszelkie troski, ale te obiecały wrócić następnego dnia. Coś czego Widmo nie wypatrywał z nadzieją, mając jednak świadomość, że to nieuniknione.
Łóżko w jego kapitańskiej kajucie było nieporównanie wygodniejsze od siedzisk batariańskiego transportera. Miękka pościel była jednym z wielu udogodnień nowoczesnego okrętu - udogodnieniem, które Viyo nie zamieniłby z powrotem na twarde koje turiańskich statków, na których do tej pory służył. Widmo wyciągnął się na nim, wsłuchując się przez chwilę w szum okrętu i odległe odgłosy wydawane przez tunel międzyprzekaźnikowy; Elpis pracowała cicho, unosząc ich przez przestrzeń. Nic nie zapowiadało tego co czeka ich na drugim końcu. Z bezgłośnym westchnięciem odsunął na bok czające się myśli, po czym podsunął się plecami pod ścianę i aktywował omni-klucz.
Maes Tolrot uśpił go po pierwszym rozdziale.
THEME                    VOICE                    ARMOR                    CASUAL
ObrazekObrazek
+5% do obrażeń w walce wręcz   
-1PA koszt przeładowania    -1.5PA do kosztu zdolności technologicznych
Dla MG:
Wyświetl wiadomość pozafabularną
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12106
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: Elpis

30 maja 2018, o 21:34

Noc upłynęła szybko. Zmęczone ciało chętnie przyjęło miękką pościel i przyćmione światła, zapadając w błogi sen, który skończył się kilka godzin później. Tym razem obudził się sam - sztuczna inteligencja mu nie przeszkadzała. Gdy tylko doszedł do siebie, nawiązała pogawędkę, zaczynając od poinformowania go o pozostałych, czterech godzinach lotu.
Po dojściu do siebie, przeszedł do mesy, gdzie zastał siedzącą przy stolę Mayę. Siedziała z uruchomionym omni-kluczem, który wyświetlał tekst jakiejś książki. Przed sobą miała śniadanie, które musiała znaleźć sama, lub też spytać się Etsy gdzie może znaleźć coś zdatnego do spożycia zanim wstanie Viyo. Wilgotne włosy związane miała w kok z tyłu głowy, a rękawy bluzki z długim rękawem podwinęła, obejmując wolną dłonią kubek z kawą. Uśmiechnęła się przepraszająco.
- Nie czekałam, nie wiedziałam ile będziesz spał - wyjaśniła, z trudem odwracając wzrok od lektury. Połowy napoju w jej kubku już nie było - zdążyła go wypić przez ten czas, który przesiedziała w mesie.
Rozluźnienie i radość, które pokazywała po sobie kilka godzin wcześnie, zniknęło, czego można było się spodziewać. Zastąpiło je skupienie. Twardy wyraz twarzy, za którym chowała wszystkie myśli i obawy. Nakłonienie jej do rozmowy nie należało do najłatwiejszych zadań, lecz ciężko było winę za to zrzucić na książkę w obcym języku, którą miała włączoną.
Przeprosiła go chwilę później, wstając z miejsca, żeby przemyć talerz i zabierając kubek ze sobą. Więź, która stworzyła się między nimi nie była na tyle silna - a może to jej samokontrola była zbyt słaba. Całe jej ciało postawione było do defensywy, a gestia pokazywała, jak bardzo nie chce znajdować się na tym statku, póki lecieli tam, gdzie lecieli. Wyłączyła książkę, chwytając kubek z resztką kawy.
- Będę w kajucie, jeśli to nie problem - mruknęła, nie patrząc w jego stronę. Jej dłoń się trzęsła, a brwi pozostały zmarszczone. Nieczęsto widział ją w takim stanie, ale jak na razie w żadnym z wypadków nie skończyło się to dla nich dobrze. Może dlatego opuściła mesę, zostawiając go z jego śniadaniem i myślami w samotności.
- Trzy godziny, czterdzieści sześć minut - przypomniała Etsy, wypełniając ciszę, która powstała po wyjściu niebieskowłosej.
Vex
Awatar użytkownika
Administrator
Posty: 1952
Rejestracja: 18 cze 2014, o 15:17
Miano: Vexarius "Vex" Viyo
Wiek: 32
Klasa: Dewastator
Rasa: Turianin
Zawód: Widmo
Lokalizacja: Arae / Cytadela
Status: It's complicated.
Kredyty: 34.710
Medals:

Re: Elpis

30 maja 2018, o 23:02

Turianin obudził się wypoczęty, ale długo nie podnosił się z łóżka, wbijając wzrok w jasny sufit i przyćmione światła. Pobudka sprawiła, że wydarzenia z dnia poprzedniego zaczęły powoli przypominać sen, wciąż nie miał jednak wątpliwości, że miały miejsce. Wspólnie spędzone chwile w kokpicie transportera skutecznie sprawiły, że Widmo spał snem pozbawionym obrazów i wizji przeszłości - coś co było nieoczekiwaną odmianą od tego czego się spodziewał. Mimo wszystko jednak, teraz po upływie tych kilkunastu godzin...
Statek wciąż szumiał w ten sam sposób, który pozwolił mu zasnąć wczorajszego wieczora, ale wiedział, że było kwestią czasu nim w końcu dolecą.
Do Karath. Do Rdzawego Morza.
Głos Etsy tylko utwierdził go w tym przekonaniu. Chcąc nie chcąc, opuścił w końcu miękką pościel i zniknął na parę minut w łazience, żeby do mesy wejść już w pełni obudzony. Ciemna, pozbawiona napisów koszulka z krótkimi rękawami zastąpiła wczorajszy sweter, tak jak bluzka zastąpiła fioletowe okrycie Mayi.
- Nie szkodzi. Dzień dobry - odpowiedział, ziewając dyskretnie i osłaniając kły dłonią. Przeszedł przez pomieszczenie, zatrzymując się przy blacie pod ścianą i przez krótką chwilę wodząc spojrzeniem po szafkach w porannej, bezmyślnej kontemplacji. W końcu zabrał jedną ze szklanek i podstawił ją pod dozownik energetycznego soku, obracając się tyłem i opierając lędźwiami o krawędź blatu w oczekiwaniu nim ten się naleje. Jego wzrok prześlizgnął się po Volyovej w milczeniu, nawet nie próbując być dyskretnym.
Mury ponownie zostały wzniesione, a wąska wyrwa z wczorajszej nocy pieczołowicie zasklepiona. Turianin jednak trochę się tego spodziewał. Błądził przez chwilę spojrzeniem po skupionej twarzy dziewczyny i po złotych tęczówkach przesuwających się uparcie po linijkach tekstu w nieznanej mu książce. Tym razem miała jednak dobre powody.
W miejsce do którego zmierzali, oboje będą potrzebowali tak wielu murów i barier ile tylko się da.
- Jak się spało? - zapytał, odrywając się od blatu, gdy dozownik kliknął po zakończonej pracy. Zgarnął szklankę i upił parę łyków soku, dopiero wtedy zaczynając buszować po szafkach, żeby wyciągnąć sobie jedną z porannych porcji jedzenia. Dystans biotyczki i zdawkowa odpowiedź tylko utwierdziły go w przekonaniu, że im bliżej znajdowali się AZ-102, tym bardziej wycofana i bojowo nastawiona będzie. Mógł tylko domyślać się jakie emocje kotłowały się pod jej niebieską czupryną, dając ujście w drżeniu dłoni oraz pełnej napięcia sylwetce.
- Nie, to nie problem. Ale jakbyś chciała porozmawiać... - odparł, odpowiadając na jej mruknięcie, gdy podniosła się ze swojego miejsca. Nie dokończył myśli, wykonując tylko gest otwartą dłonią w swoją stronę. Jego wzrok śledził kobietę z uwagą, nie spodziewając się jednak, żeby skorzystała z zaproszenia. Nie musiał długo czekać, żeby zostać samemu w mesie.
Niemal.
- Dzięki, Ets - powiedział z westchnięciem, obracając się z powrotem do pracującej mikrofali. Przez kilka długich sekund wpatrywał się bez słowa w obracające się w środku danie, myślami błądząc jednak gdzieś dużo, dużo dalej. W przyszłości. Przeszłości. Teraźniejszości. Dopiero piknięcie urządzenia z powrotem przyciągnęło go na ziemię.
Trzy godziny, czterdzieści sześć minut.
Czas, który wydawał się być nieskończenie długi i zarazem nieskończenie krótki. Czas, który z pewnością poświęci na siedzenie w kajucie i mechanicznym doprowadzaniu swojego sprzętu do stanu pełnej używalności, raz po raz upewniając się, że wszystko jest tak jak być powinno, nawet pomimo faktu, że nie spodziewał się napotkać na AZ-102 żadnych przeciwników. Lodowa planeta była jałowa. Wątpił, żeby było wiele istot, które przeżyłyby w takich warunkach.
- Maya jest w swojej kajucie? - zapytał po dłuższej chwili, wyciągając jedzenie i siadając na stole. Był głodny, ale posiłek nagle stracił na swojej apetyczności. Jego palce przesunęły się po powierzchni stołu w zamyśleniu, ale kontynuował dopiero, gdy SI potwierdziła jego pytanie. - Masz dostęp do jej pełnych danych medycznych, zarówno przeszłych jak i obecnych, z kapsuły. Myślisz, że mogłabyś na tej podstawie znaleźć w bazach danych do których mamy dostęp... kogoś lub coś, co by mogło jej pomóc? Później, po tym wszystkim?
Naturalna przypadłość Volyovej - jej deadline w każdym tego słowa znaczeniu - wydawała się być teraz tematem jak najbardziej odległym od zbliżającej się rzeczywistości, ale pozwalała mu skupić się na czymś innym. Albo może przynajmniej zaszczepić ziarenko nadziei, gdy przyjdzie co do czego. Nie wątpił, że największe umysły medyczne próbowały już coś wykombinować w tej sprawie, ale nie mógł nie spróbować. Chociaż trochę.
- I nie mów jej, że o to poprosiłem.
THEME                    VOICE                    ARMOR                    CASUAL
ObrazekObrazek
+5% do obrażeń w walce wręcz   
-1PA koszt przeładowania    -1.5PA do kosztu zdolności technologicznych
Dla MG:
Wyświetl wiadomość pozafabularną
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12106
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: Elpis

31 maja 2018, o 00:09

Zdawkową odpowiedzią, którą otrzymał było skinienie głową. Zmęczenie i alkohol robiły swoje przez pierwsze kilka godzin - na pewno ułatwiły sen, tak jak stan relaksacji, w którą udało się im obojgu wprowadzić. Dopiero później pojawiały się przeszkody. Obudzenie, które uświadamiało o celu ich podróży, który wcześniej spadł na inny, dalszy tor, było jak uderzenie w twarz. Maya wyglądała, jakby przyjęła więcej niż jedno.
Opuściła pośpiesznie mesę, rzucając się do swojej kajuty. Samotni, w której towarzyszyły jej tylko własne, pędzące szaleńczo myśli i szum pracujących systemów, w której nie musiała martwić się o to, że niewinne słowo kogokolwiek sprowokuje ją do ataku tak, jak stawało się to wcześniej.
Jedzenie nie miało smaku, ale jego jakość nie miała z tym nic wspólnego. Z trudem przechodziło turianinowi przez gardło, który również odczuwał skutki zbliżającego się, lodowego globu. Jedyną osobą udającą w tej chwili obojętność była SI, która z pomocą swojego syntetycznego głosu sprawiała takie wrażenie bez większych problemów.
- Tak - odpowiedziała, służąc swoim okiem, które sięgało dalej niż zielone, turiańskie tęczówki. Szpiegowanie miało swoje granice, więc nie powiedziała nic więcej, po raz kolejny szanując jej prywatność a zarazem dając Viyo to, o co pytał. - To wąska specjalizacja. Ma kilka przypadków na całą galaktykę w przypadku ludzi, ale jest to mniejszy procent niż, przykładowo, anomalia ardat-yakshi u asari. Nie znalazłam nikogo, kto prowadziłby badania na ten temat i ujawniał je publicznie, poza jednym artykułem napisanym przez doktor Grace Myers.
Nazwisko nie brzmiało mu znajomo, ale Etsy jak najbardziej. Aktywowała jego omni-klucz, przesyłając jednozdaniowy wycinek z akt niebieskowłosej, bo sprawiało jej to tyle samo, jeśli nie mniej, problemu co wypowiedzenie tej informacji na głos.
Pacjentkę przekazano pod opiekę dr Myers.
- Była jej główną lekarką aż do transferu. Jak mówiłam kilka tygodni temu, sprzeciwiła się przeniesieniu. W karcie medycznej znajduje się kilka napisanych odwołań. Jej głównym argumentem była kondycja psychiczna. Wspominała też negatywne skutki zmiany środowiska i potrzebę obserwacji jej stanu zdrowotnego.
Lata wspólnej pracy potrafiły wytworzyć więź - kolejny powód, choć ten z pewnością nie został zapisany w żadnym raporcie. Wyrwanie Mayi z N7 było brutalne, mało sankcjonowane i, zgodnie z przewidywaniami, okazało się być początkiem końca.
- Nasza kapsuła nie posiada odpowiedniego oprzyrządowania do tak szczegółowych badań struktur cząsteczek i drobiazgowej analizy implantów biotycznych. Według jednego z raportów doktor Myers, jeśli stan chorej się pogorszy w tak widoczny sposób, by wykazała to podstawowa diagnoza, to będzie to oznaczało stan krytyczny. Ale jej wyniki nie były dobre. Nie były też bardzo złe. Nie jestem lekarzem. Nie potrafię tego ocenić.
W tej sytuacji Etsy była bezradna. Być może doktor Te'eria, najbliższa, medyczna koleżanka Widma, byłaby w stanie powiedzieć coś na ten temat, ale w tej chwili była nieosiągalna.
- Na extranecie jest stara wizytówka doktor Myers. Czy przesłanie jej obecnych wyników Mayi byłoby naruszeniem jej prywatności?
Vex
Awatar użytkownika
Administrator
Posty: 1952
Rejestracja: 18 cze 2014, o 15:17
Miano: Vexarius "Vex" Viyo
Wiek: 32
Klasa: Dewastator
Rasa: Turianin
Zawód: Widmo
Lokalizacja: Arae / Cytadela
Status: It's complicated.
Kredyty: 34.710
Medals:

Re: Elpis

31 maja 2018, o 13:52

Turianin słuchał Etsy w milczeniu, przesuwając widelcem po dnie jednorazowego opakowania, w którym znajdowało się jego śniadanie. Bladobiała jajecznica z kawałkami smażonego talga nie była niczym nadzwyczajnym, ale jej szybka, podgrzewana w mikrofali wersja smakowała słabiej i mniej intensywnie niż jej przygotowany na świeżo odpowiednik. Nie żeby się do tego nie przyzwyczaił.
- Jeżeli wszyscy pacjenci manifestują swoje zdolności w ten sam sposób co Maya, to prawdopodobnie rząd od razu przechwytuje ich jak tylko się ujawnią - mruknął bez większego entuzjazmu, nadziewając kawałek mięsa na sztuciec. Poziomy endorfin i serotoniny zdążyły opaść na dno, a im bliżej znajdowali się celu, tym silniej pojawiało się napięcie, ściskając mięśnie karku i mrowiąc pod łuskami. Widmo podniósł jednak wzrok, gdy SI ujawniła pojedyncze nazwisko.
- Grace Myers - powtórzył za nią, jakby próbował wyczytać cokolwiek z tego imienia. - Skoro to taka wąska specjalizacja, być może doktor Myers będzie najlepiej znała swoich kolegów po fachu.
Piknięcie omni-klucza zwróciło jego uwagę na przedramię, a wyświetlacz automatycznie wypluł komunikat od jego elektronicznej towarzyszki. Bardzo lakoniczny, ale mówiący więcej niż można by się spodziewać - bo oznaczał istniejące powiązania między lekarką, a niebieskowłosą, która odcięła się w swojej kajucie.
- Brzmi jakby interesowało ją przede wszystkim dobro pacjentki, a nie jej zdolności. To może być osoba, której szukamy. - Dezaktywował omni i sięgnął po szklankę, żeby upić łyk soku w zamyśleniu. Jego widelec ponownie zaskrobał o dno pojemnika, gdy turianin przez chwilę nic nie mówił, rozmyślając oraz słuchając dalszej opowieści Sztucznej Inteligencji. Nie spodziewał się, że Etsy od razu wystawi diagnozę, bo w końcu nie miała medycznego oprogramowania oraz niezbędnej bazy danych; była niezastąpiona w pozyskiwaniu informacji, ale nie była złotym środek na rozwiązanie każdego problemu. Nikt nie był. Ale potrafiła dostarczyć im ślad lub jego zarys.
Strasznie mało satysfakcjonujący styl życia.
- Byłoby. Co więcej, prawdopodobnie odebrałaby to jako zdradę gdyby się dowiedziała i straciłbym ją na zawsze - powiedział cicho, odchylając się na krześle i przesuwając dłonią po twarzy. Doktor Te'eria odpadała, bo wciągnął ją w już wystarczająco wiele problemów, co też wytknęła mu kiedyś jego nieorganiczna przyjaciółka, i najpewniej była zajęta sprawą Klendagonu. O ile wciąż żyła.
- Nie - zdecydował w końcu, kręcąc głową. - Byli pracodawcy Mayi najpewniej monitorują Myers, licząc że prędzej czy później się do niej zgłosi. Skoro tak mało lekarzy zajmuje się jej przypadkiem, to w momencie pogorszenia stanu lub zwykłej chęci zrozumienia swojego daru, musiałaby się udać do swojej znajomej. Będą jej pilnować lub ją podsłuchiwać. Ja bym tak zrobił.
Przesunął palcami po ściance szklanki, nim ponownie ją chwycił.
- Muszę porozmawiać z nią osobiście lub przez jakiś bezpieczny kanał. Spróbuj znaleźć pozostałe fakultety doktor Myers, zobacz czy jest pośród nich coś co możemy wykorzystać do umówienia mi wizyty bez wzbudzania podejrzeń. Mógłbym udawać, że chcę porozmawiać o biotyce mojej siostry, jeżeli ma przeszkolenie również z turiańskiej ksenobiologii. A ja spróbuję porozmawiać o tym z Mayą... jak już będzie po wszystkim.
THEME                    VOICE                    ARMOR                    CASUAL
ObrazekObrazek
+5% do obrażeń w walce wręcz   
-1PA koszt przeładowania    -1.5PA do kosztu zdolności technologicznych
Dla MG:
Wyświetl wiadomość pozafabularną
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12106
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: Elpis

31 maja 2018, o 16:30

Grace Myers oferowała im w tej chwili najwięcej opcji. Może sama Volyova miała więcej pomysłów i propozycji, ale na razie jej daleka przyszłość była najmniejszym problemem, od którego jej myśli były dalekie. AZ-102 zbliżało się nieuchronnie, a wizja tego, co powrót tam mógł oznaczać, wydawała się bardziej niebezpieczna niż choroby i schorzenia, które dopadną ją za miesiące, lata.
- To dobre miejsce żeby zacząć.
Ilość rzeczy, które musieli załatwić, rosła w miarę, gdy kończył im się czas. Etsy nie mówiła nic na ten temat ani nie narzekała. To wszystko wciąż było dla niej możliwe - nie miała ograniczeń, które posiadał Viyo czy jego inna, organiczna towarzyszka o niebieskich włosach. Na tyle, na ile mogła tym wszystkim się zająć to to robiła, odciążając turianina w znaczny sposób.
- Straciłbym ją na zawsze brzmi dramatycznie - zauważyła, nie decydując się na więcej komentarzy na ten temat. Musiała zdawać sobie sprawę z tego, jak zmieniły się ich relacje - nawet jeśli jej czujniki nie pozwalały na zajrzenie wgłąb potwornej, batariańskiej konstrukcji, w której postanowili ostatnio spędzić większość wieczoru.
Przestępca czy nie, Volyova wciąż była poszukiwana. Może nie w sposób, w który starali się odnaleźć Nazira, ale nadal miała status dezertera. Być może jej rodzina była obserwowana, tak jak i bliscy znajomi, pozostały personel, z którym utrzymywała kontakty. Myers była jedną z takich osób. Pomijając reperkusje związane z pogorszeniem stosunków z niebieskowłosą, konsekwencje prawne i konflikt z wojskowymi były następnymi gwoździami programu.
- Gdy znajdziemy się w zasięgu boi komunikacyjnych, poszukam innych powiązań z doktor Myers - przytaknęła Etsy. - Przygotuj się. Poinformuję was gdy wlecimy do systemu.
Trzy godziny to było zarówno dużo, jak i bardzo mało czasu. Za mało by przygotować się mentalnie do tego co mieli zrobić za niedługo, ale też za dużo na przejrzenie sprzętu, ubranie się w pancerz i zajęcie myśli aż do samego wylotu po drugiej stronie tunelu Przekaźnika Masy.
Vex
Awatar użytkownika
Administrator
Posty: 1952
Rejestracja: 18 cze 2014, o 15:17
Miano: Vexarius "Vex" Viyo
Wiek: 32
Klasa: Dewastator
Rasa: Turianin
Zawód: Widmo
Lokalizacja: Arae / Cytadela
Status: It's complicated.
Kredyty: 34.710
Medals:

Re: Elpis

31 maja 2018, o 18:37

AZ-102 było zdecydowanie bliższym zagrożeniem i Widmo miał tego pełną świadomość. Ale skupienie się na nim oznaczało ryzyko podążenia tą samą spiralą, na krawędzi której zaczęła wirować Volyova. Jej przypadek medyczny był tematem względnie odległym, szczególnie w obliczu zbliżającego się do nich celu, a rozmyślanie przyszłych kroków pozwalało skupić myśli na czymś innym. Planowanie uspokajało, przynajmniej jego.
- Lepsze takie niż żadne - potwierdził, odkładając widelec do pustego pojemnika. Przez chwilę wpatrywał się w zielonkawy sok w szklance, po czym dopił jej zawartość do końca. Szkło stuknęło o blat, gdy je odstawił, a parę sekund później krzesło zaskrzypiało o podłogę, odsunięte.
Uwaga SI dotycząca dramatyzmu złapała go nieprzygotowanego. Nie odpowiedział od razu, wrzucając pojemnik do recyklatora i zatrzymując się przy zlewie, żeby przemyć widelec. Szum wody pozwolił mu odsunąć implikacje jej słów na kilka uderzeń serca.
- Jej zaufanie - powiedział w końcu, zakręcając kurek. - Miałem na myśli, że straciłbym na zawsze jej zaufanie.
Jego towarzyszka miała jednak rację, brzmiało to trochę dramatycznie. Nawet jeżeli jedno oznaczało również i drugie, naturalną koleją rzeczy. Miał jednak przeczucie, że w obliczu następnych kilkudziesięciu godzin jego wcześniejsza wypowiedź będzie najmniejszym z dramatycznych elementów, które na nich czekały. Na Mayę. Na niego. Nawet jeżeli będą mijać AZ-99 tylko z odległości.
Wytarł dłonie w ręcznik i wsunął je do kieszeni, ruszając niespiesznie z powrotem w stronę swojej kajuty. Atmosfera na okręcie zdążyła się wyraźnie zmienić, a najbliższe trzy godziny będą męczarnią.
- Dzięki - rzucił do SI, idąc korytarzem. - Bądź gotowa na wszystko, gdy zaczniemy wylatywać. Kto wie co tam zastaniemy. Lub kogo.
Teraz pozostało już tylko się przygotować.
THEME                    VOICE                    ARMOR                    CASUAL
ObrazekObrazek
+5% do obrażeń w walce wręcz   
-1PA koszt przeładowania    -1.5PA do kosztu zdolności technologicznych
Dla MG:
Wyświetl wiadomość pozafabularną
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12106
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: Elpis

31 maja 2018, o 19:19

https://i.imgur.com/SIa0nlr.png[/imgw]
Mixed blessing
Mistrz Gry: Hawk
Gracze: Vex
“It is a great evil to look upon mankind with too clear vision. You seem to be living among wild beasts, and you become a wild beast yourself.”
― William Beckford


Wyświetl wiadomość pozafabularną

Godziny nie chciały upływać tak szybko, jak przelatywały im przez palce w batariańskim transporterze. Czas wydawał się poruszać powoli, ślamazarnie, w zwolnionym tempie. Sprzęt Viyo nie był w złym stanie. Przygotowany na to, co miało przyjść, nie wymagał tak konkretnej inspekcji, na jaką decydował się turianin chcąc skraść kilka minut, starając nie myśleć o tym, co miało nadejść wkrótce. Przez te trzy godziny nie zauważył Volyovej ani razu. Siedziała zamknięta w swojej kajucie - tej, którą jej pozwolił zająć, choć wszystkie znajdowały się technicznie na jego statku. Zamknięta za grubą, metalową ścianą, mogła w fizyczny sposób odgrodzić się od wszystkiego innego. Może spędziła ten czas spoglądając przez iluminator na pustkę kosmosu, pogrążona w zadumie. Może łapała się na czytaniu jednego zdania ze swojej książki w koło, raz za razem, nie potrafiąc przebrnąć na następną stronę.
Pięć minut przed wyjściem z przekaźnika, głos Etsy rozległ się w dwóch pomieszczeniach na fregacie. Nie musiała tego mówić, nie musiała ich informować - oboje byli gotowi. Ciało turianina było napięte, a jego głowę wypełniały ponure myśli, które coraz ciężej było od siebie odsunąć.
Volyova odnalazła go w kokpicie minutę przed tym, gdy wokół rozległ się huk uruchamianych silników FTL. Fregata dotychczas gładko sunęła przez kosmos z prędkością niemal przeczącą prawom fizyki i teraz przygotowywała się do prawdziwej pracy. Elpis drżała pod wpływem nowych komend, wydawanych przez sztuczną inteligencję. Sterowała pojazdem bezbłędnie, z precyzją, której wielu pilotów mogłoby jej pozazdrościć. Ciężko było jej się dziwić.
Poniekąd, sterowała sobą.
Niebieskowłosa milczała. Jej pancerz nosił ślady po ostatnim starciu z kroganinem, ale zostały one zasklepione grubymi warstwami omni-żelu. Pod pachą trzymała hełm, u boku miała pistolet. Z wcześniej związanych w kok włosów wydostało się kilka pojedynczych, niebieskich frędzli, które obojętnie odgarnęła na bok.
Świat błysnął na zewnątrz, wracając do swoich normalnych, żywych kolorów. Śmierć dostrzegalna wokół skryła się za maską światła widzialnego, cofając w cień rzucany przez kolorowe planety i jasne, niebezpiecznie gorące słońca. Maya chłonęła ten widok z twarzą podobną do kamiennej maski. Nie patrzyła na Viyo, nie odzywała się słowem. Tylko stała i czekała, oddychając nieco szybciej niż zwykle.
- Jesteśmy na miejscu.
Elpis wyleciała z kanału Przekaźnika, od razu biorąc poprawkę na trajektorię swojego lotu. AZ-102 zostało obrane za cel podróży w ciągu jednego uderzenia serca. Zdecydowanie zbyt szybko, by któreś z nich mogło się na to przygotować.
Skan systemu pojawił się na jednym z ekranów, wraz z wszystkimi planetami układu. AZ-99 tkwiła pośród nich, otoczona setkami kosmicznego śmiecia i odłamków asteroid. Bagnista planeta była ciemna, nawet na stronie oświetlonej teraz przez gwiazdę systemu. Unosiła się w przestrzeni niczym plama atramentu, rozlewającego się dookoła, wyciągającego swe zdradliwe macki w ich stronę. Odbijała się w miodowych tęczówkach, obserwujących ten jeden glob nieustannie. Z pasją, za którą czyhały tłoczące się emocje.

Wróć do „Prywatne jednostki”