Irene Dubois
Awatar użytkownika
Posty: 1680
Rejestracja: 27 mar 2014, o 16:41
Miano: Irene Dubois
Wiek: 24
Klasa: Szpieg
Rasa: Człowiek
Zawód: Złodziejka, technik okrętowy
Lokalizacja: Crescent
Status: Uznana za zmarłą
Kredyty: 30.615
Medals:

Crescent

12 gru 2018, o 18:32

- Nie martw się, ja nie będę zarabiać nic - uśmiechnęła się do niego pocieszająco. - Będziemy żyć jak królowie za pieniądze moich rodziców. Czego chcieć więcej? W przerwach między byciem rolnikiem a nauczycielem, będziesz mógł się opalać nad przydomowym basenem.
Zostawienie kwestii Cleo za plecami i zmiana tematu była najrozsądniejszym rozwiązaniem. Być może wróci ona jeszcze do ich rozmowy, jak Francuzka będzie wystarczająco pijana, by poradzić sobie z tym, o czym opowiadał będzie Khouri. Może mu na tym zależało, choć nie potrafiła zrozumieć z jakiego powodu, dlaczego miałby chcieć, żeby posłuchała o kobiecie, która zginęła przez nią. Po prostu nie miała pojęcia co było w tym takiego ważnego, by ciągnąć ten wątek. Czy dzięki temu będzie im się żyło lepiej? Pewnie nie. Czy ona będzie zachowywać się swobodniej, jeśli dowie się ciekawostek o byłej Nazira? Na pewno nie.
- Musujące nie - zdecydowała później, gdy mężczyzna stał przy butelkach i przyglądał się etykietom. Podeszła bliżej, spoglądając na wina zza jego pleców i wyciągnęła rękę, zabierając z jego dłoni to białe, ostatecznie wybierając je jako swoją przyjemność na wieczór. Obróciła butelkę w dłoni i przesunęła spojrzeniem po napisach. Trudno było ocenić, czy jest słodkie, czy wytrawne, bo zamiast konkretów Francuzka znalazła długą, poetycką metaforę opisującą nastrój towarzyszący piciu tego alkoholu. Nigdy nie miała w rękach akurat tego, nie miała więc jego smaku w pamięci, ale doszła do wniosku, że wszystko będzie lepsze niż whisky, czy inne mocniejsze trunki.
- Pewnie nie byłoby - parsknęła śmiechem. - Odłączyłaby nam systemy podtrzymywania życia i nie byłoby zbyt wesoło. Albo polecielibyśmy gdzieś w dupę świata.
Uniosła wzrok na Khouriego, a potem opuściła go na jego puste dłonie.
- Wypiję całe, uprzedzam.
Może nie było to najbardziej eleganckie, ale z drugiej strony potrzebowała tego. Bardziej, niż kiedykolwiek przez ostatnie tygodnie. Potrzebowała, by zszedł z niej cały stres, obawy i niepokoje. Chciała zatopić się w ciepłej błogości bycia podpitą, tudzież wręcz lekko pijaną i udawać, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. A gdy nie była trzeźwa, znacznie łatwiej było w to uwierzyć.
- Chyba nie chcę - odparła cicho, sięgając po otwieracz do jednej z szuflad. Nie znalazła go tam, więc przez chwilę zastanawiała się, gdzie mogła go odłożyć. Po kilkunastu sekundach poszukiwania zakończyły się sukcesem, więc podała zarówno wino, jak i urządzenie Nazirowi, żeby je dla niej otworzył.
- I tak nie mogłabym się skupić na vidzie, jeśli przez ten miesiąc nie zmieniło się nasze podejście do oglądania. Nigdy nie byliśmy w tym najlepsi - uśmiechnęła się lekko, widząc tę niepewność w jego oczach i słysząc ją w jego słowach. Sięgnęła po kieliszek dla siebie i dowolne szkło dla Nazira, pasujące do alkoholu, który sobie wybrał. - Chyba, że ty chcesz, ale ja wolę po prostu z tobą posiedzieć.
Obróciła się, opierając się tyłem o blat szafki, na której mężczyzna otwierał wino. Spoglądała z góry na jego ręce, ważąc w głowie kolejne słowa, które chciała wypowiedzieć, które wczoraj wieczorem wydawały się proste i naturalne, a dzisiaj już nie tak bardzo.
- Za bardzo tęskniłam, żeby teraz przez dwie godziny wgapiać się w vid - rzuciła w końcu jednak.
[center]VERTIGO
+20% DO TARCZ | -10% DO TRAFIENIA IRENE | +40% DO OBRAŻEŃ WRĘCZ
ObrazekObrazek
CASUAL - FORMAL - MAIN ARMOR - ARMOR 2 - THEME[/center]

Wyświetl wiadomość pozafabularną
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12093
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: Crescent

13 gru 2018, o 02:18

Pijana Isis mogłaby zrobić z nimi wszystko. Mając kontrolę nad całym statkiem, kontrolowała to, jak ich życia mogły się toczyć na jego pokładzie - i czy w ogóle. Może upijałaby się w sposób nieszkodliwy, w którym nagle stałaby się rozmowna i przyjemna, a może stwierdziłaby, że ludzie jednak nie mają żadnego sensu, ich obecność jest niepotrzebna, a śluzy bardzo łatwe w otwarciu. Niestety, a może na szczęście, nigdy nie mieli się tego przekonać, bo sztuczna inteligencja mogła przypominać organiczne życie do złudzenia, z logicznym myśleniem, zaskakująco emocjonalnym podejściem niekiedy i uspokajającym głosem, ale były bariery, których nie dało się w żaden sposób przekroczyć.
- A pij - parsknął śmiechem, podnosząc ręce w obronnym geście. Obrócił się przodem do baru, odkręcając butelkę z niebieskim trunkiem. Zaskakująco musiał się z tym siłować, bo zabezpieczenie przy jej szyjce wyglądało na bardzo trwałe i oporne. Koniec końców złapał za szklankę, którą mu podała i przechylił butelkę, przelewając część alkoholu do naczynia. Płyn zasyczał wściekle przy pierwszym kontakcie z zimnym szkłem, ale po krótkiej chwili przypominał stoicki, lekko mieniący się w szkle sok. Zaintrygowany, podniósł szklankę i upił łyk, niemal od razu zdradzając po sobie zadowolenie ze swojego wyboru.
- Nasze podejście do oglądania było bez zarzutu - żachnął się, obserwując, jak szuka otwieracza i przyjmując go gdy podała mu przedmiot, łapiąc od niej również wino. - Pamiętam prawie połowę fabuły z majorem Lane, nie wiem czego jeszcze oczekujesz.
Korkociąg sprawnie poradził sobie z otworzeniem jej trunku. W świetle mesy, jeden punkt na męskiej dłoni błysnął, przypominając o miejscu, w którym została przestrzelona. Operował nią bez zarzutu, udowadniając, jak wiele była w stanie osiągnąć obecna nauka, rekonstruując ścięgna i zostawiajac po sobie zaledwie mały, jasny okrąg o nieregularnej krawędzi.
Nalał jasnego napoju do kieliszka, w ilości nieco większej niż nakazywały zasady dobrego wychowania. Choć nie było musujące, na powierzchni utworzyła się jasna pianka. Smakowało dobrze mimo tego, ale specyfika alkoholu dostrzegalna była gołym okiem.
Wygiął usta w uśmiechu, do którego nie musiał się zmuszać, żeby zignorować poprzednią, mało przyjemną dyskusję. Nie musiał niczego jej odpowiadać, tęsknota ocieplała jego szare spojrzenie odkąd wrócili z Szanghaju. Tym razem znów przeniosła się przed szereg wszystkich innych, szalejących w jego wzroku emocji. Przysunął się, opierając dłonie o blat po dwóch stronach jej ciała, nachylając do przodu by móc ją pocałować. Jego usta smakowały słodko i nieznanie, nosząc na sobie ślady niebieskiego alkoholu, którego trochę zdążył już upić.
- Wracając do tego domu z basenem... - zaczął, z zupełnie poważną miną, chwytając swoje szkło z trunkiem i ruszając w stronę wyjścia z mesy, a później do kajuty. - Zawsze mnie zastanawiało, czy ten jeden procent żyje jak w vidach. Miałaś swojego lokaja? Kucharkę? Ubierali cię codziennie rano?
Uśmiechnął się pod nosem, opadając na kanapę gdy dotarli do kajuty. Włączył ekran, ignorując bibliotekę z vidami, zamiast tego włączając jakąś muzykę w tle, bardzo cicho, byle zagłuszała szum systemów podtrzymywania życia.
Irene Dubois
Awatar użytkownika
Posty: 1680
Rejestracja: 27 mar 2014, o 16:41
Miano: Irene Dubois
Wiek: 24
Klasa: Szpieg
Rasa: Człowiek
Zawód: Złodziejka, technik okrętowy
Lokalizacja: Crescent
Status: Uznana za zmarłą
Kredyty: 30.615
Medals:

Re: Crescent

13 gru 2018, o 10:50

- Ja ponad połowy nie pamiętam - zaśmiała się, przypominając sobie tytułową scenę z miażdżypaszczą, którą przegapiła przez Nazira. Bez zarzutu było ostatnim określeniem, jakim opisałaby ich wieczory filmowe. To, co działo się między nimi, wciąż jeszcze było świeże i trudno było im obojętnie usiedzieć obok siebie, a Irene podejrzewała, że dzisiaj nie byłoby inaczej. Naprawdę wolała z nim porozmawiać, niż zatapiać się w kolejny vid, który mogli obejrzeć za tydzień, za miesiąc, jak już wszystko się unormuje, a oni wrócą do spokojnej codzienności. Jeśli wrócą.
Pocałunek jej nie zaskoczył. Trzymała jednak kieliszek w jednej dłoni, a w drugiej butelkę z resztą swojego wina, więc nie miała jak go objąć, zarzucić mu rąk na szyję. Smak niebieskiego trunku, który został na jego ustach, z czymś się jej kojarzył, choć nie była w stanie określić co to takiego było. Wspomnienie zawisło na skraju jej świadomości, ale nie chciało się ujawnić. Jej usta same rozciągnęły się jednak w uśmiechu, więc raczej było dobre.
- Tak - odparła później, z tą samą powagą, z jaką mówił Nazir. Ruszyła za nim z powrotem do kajuty, zadowolona z alkoholu jaki miała na wieczór, nawet jeśli się pienił. - Przychodziła guwernantka i pomagała mi się umyć. Potem czesała moje włosy i układała je zgodnie z poleceniem matki, a jak dorosłam, to miałam też swoich makijażystów. Później ubierali mnie w eleganckie, modne rzeczy i wystawiali na wystawkę, jak porcelanową lalkę. Deklamowałam wiersze w czterech językach i grałam na skrzypcach.
Opadła na kanapę, gdy znaleźli się ponownie w kwaterze kapitańskiej. Wino odstawiła na stół, kieliszek zachowując w dłoni. Uniosła na Nazira rozbawione spojrzenie.
- Przypomnij mi, jakie te vidy oglądałeś? - pociągnęła łyka słodkiego alkoholu. - Chyba nie byłam jeszcze w tym jednym procencie, o którym mówisz. Trochę nam brakowało, chociaż podejrzewam, że matka do tego dążyła. Może ja bym była, gdybym sobie ułożyła życie tak, jak ona chciała. Jak nic zostałabym radną.
Napiła się znów, nie oszczędzając wina. Potrzebowała się znieczulić wobec wszystkiego, co się wydarzyło i wszystkiego, co miało się wydarzyć rano, a otworzyć na chwilę obecną - czy istniało cokolwiek, co byłoby tak skuteczne, jak alkohol? Chyba nie. Rozlewał się jej ciepłem po klatce piersiowej, poprawiając nastrój jeszcze zanim w ogóle zdążyła poczuć jego działanie.
- Ale kucharkę mieliśmy - dodała po chwili namysłu. - To dlatego nic nie potrafię.
Wsłuchała się w muzykę, zerkając na ekran, tak jakby w ten sposób miała usłyszeć coś lepiej. To przypomniało jej czego słuchała wcześniej, zanim jeszcze znalazła Khouriego, żywego i względnie zdrowego.
- Wiesz, że Isis komponuje? - spytała.
[center]VERTIGO
+20% DO TARCZ | -10% DO TRAFIENIA IRENE | +40% DO OBRAŻEŃ WRĘCZ
ObrazekObrazek
CASUAL - FORMAL - MAIN ARMOR - ARMOR 2 - THEME[/center]

Wyświetl wiadomość pozafabularną
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12093
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: Crescent

13 gru 2018, o 21:32

Jego śmiech rozniósł się po korytarzu gdy rozpoczęła swoją absurdalną opowieść. Ich poprzednie życia na pewno różniły się na fundamentalnych poziomach ale wizja, którą przedstawiła Francuzka, wydawała się żywcem wyjęta z dokładnie takiego rodzaju vidów, o których wspomniał.
- Na skrzypcach? To ma sens. Młode azjatki zmuszają do nauki gry na fortepianie, ale do Francji pasują skrzypce - zgodził się zupełnie poważnie, siegając do panelu. Drzwi do kajuty kapitańskiej otworzyły się przed nimi ale zatrzymał się, nie przechodząc od razu. Teatralnie wyciągnął dłoń, wcześniej przytrzymując butelkę w drugiej, łokciem do boku. - Mon cheri - zaprosił ją do środka, z twardym akcentem wypowiadając dwa słowa po francusku.
Gdy oboje siedzieli już na kanapie, odstawił butelkę na blat. Oparł łokieć i szklankę z trunkiem o zagłówek, odginając się na siedzeniu w jej stronę.
- Radną? - spytał z żywym rozbawieniem, patrząc na nią z niedowierzaniem. - Chociaż, patrząc na ludzką radną teraz, to wygląda jak ten jeden procent.
Pokręcił głową, zatrzymując się dopiero gdy chciał upić łyk alkoholu. Był słodkawy i najwyraźniej nie tak mocny jak sama whisky czy wódka, bo sięgał po niego często i ze smakiem. Fel wydawała się teraz przynależeć do jeszcze innego świata, takiego, którego żadne z nich nie dzieliło.
Alkohol nie miał prawa zacząć jeszcze na nich działać, ale nie tylko Irene od razu poczuła się lepiej. Sztuczność znikała z uśmiechu siedzącego naprzeciw Khoriego. Przyjął wygodniejszą pozycję na kanapie, zrelaksowany rozgrzewającym trunkiem obiecującym podtrzymanie dobrego humoru wbrew wszystkim okolicznościom i stresowi przed następnym dniem.
- Hm? - uniósł brwi, zaskoczony, wpatrując się w nią przez chwilę zanim otworzył usta, żeby sformułować jakąś odpowiedź. - Nie ma mnie chwilę a z was już są najlepsze przyjaciółki?
Westchnął, chowając uśmiech za krawędzią szklanki, upijając kolejny łyk. Światło kajuty i pomarańczowa łuna padająca z częściowo przygaszonego ekranu na ścianie wydobywała z jego barwy żółte refleksy lepiej niż w mesie.
- Nie mówiła mi, że komponuje. Ale kiedyś puszczała jakąś muzykę i nie chciała powiedzieć kogo jest - zmarszczył brwi, starając przypomnieć sobie niektóre, dziwne sytuacje. - Sama ją robi? Skąd w ogóle wie, czy jest dobra, czy nie?
Isis najwyraźniej obrała inną drogę zaznajomienia go ze swoimi dziełami - poznał je, nie wiedząc, że była za ich stworzenie odpowiedzialna. Pytanie Irene wprawiło go w zaskoczenie, ale najwyraźniej pchnęło kilka luźnych elementów układanki na swoje miejsca, nadając sens drobnym dziwnościom sztucznej inteligencji, które dostrzegał wcześniej.
Irene Dubois
Awatar użytkownika
Posty: 1680
Rejestracja: 27 mar 2014, o 16:41
Miano: Irene Dubois
Wiek: 24
Klasa: Szpieg
Rasa: Człowiek
Zawód: Złodziejka, technik okrętowy
Lokalizacja: Crescent
Status: Uznana za zmarłą
Kredyty: 30.615
Medals:

Re: Crescent

13 gru 2018, o 22:01

- Mówiłeś że znasz tylko oui - wytknęła mu ze śmiechem. - I mon nom est Nazir - te słowa wypowiedziała z jego charakterystycznym, twardym akcentem, a przynajmniej starając się go naśladować. - Chociaż nikt normalny tak nie mówi. Podszkoliłeś się w wolnym czasie?
Piła wino za szybko. Nawet jeśli nie była jeszcze pijana, rozlewało się ono po jej organizmie jak ciepło paleniska. Na pokładzie Crescenta posiadanie kominka było raczej niemożliwe, ale alkohol był dobrym substytutem. Zerknęła na stół, dochodząc do wniosku, że mogła przynieść też coś do jedzenia, orzeszki, albo coś innego do pogryzania pomiędzy kolejnymi łykami. Może wtedy byłaby w stanie zwolnić nieco. Po chwili namysłu odłożyła kieliszek na blat, zastępując go papierosem, który czekał na nią od piętnastu minut.
- Chyba obie próbowałyśmy jakoś zabić czas pod twoją nieobecność - odparła, odpalając go. - Ja zagadywałam ją, ona zagadywała mnie. Chociaż nie wiem, czy taka SI się nudzi, albo potrzebuje rozmowy dla lepszego samopoczucia. Może próbowała mnie lepiej poznać. Ale chyba nie jest już zła, że zostałam na statku.
Uśmiechnęła się, zaciągając się dymem równie słodkim, co niebieski alkohol Nazira - choć o zupełnie innym smaku. Oparła się wygodnie, nie siadając przodem do Khouriego, ale prosto, wyciągając nogi przed siebie i niekulturalnie kładąc je na stole. Tego na pewno kiedyś nie robiła w przerwach od wierszy i grania na skrzypcach, bo kto to widział pokazywać podeszwy?
- Nie spodziewałam się, że mi to pokaże. Tak samo jak nie spodziewałam się, że zacznie wyświetlać swój hologram - nie dodała na ten temat nic więcej. Isis zrobiła to chyba tylko ze strachu, że Irene faktycznie odejdzie. Przywiązała się do niej, tak samo jak Francuzka przywiązała się do nich obojga, do Nazira i jego SI. Albo po prostu wiedziała, że zmniejszenie ich nie najlepiej się dogadującej, czteroosobowej grupy uderzeniowej o dwadzieścia pięć procent nie było zbyt mądrym posunięciem. Westchnęła bezgłośnie, nie chcąc chyba wiedzieć która wersja była zgodna z prawdą.
- Mówiła, że słucha dużo różnych nagrań i tworzy swoje utwory na ich podstawie - wyjaśniła. - Inspiruje się. Jest bardziej twórcza, niż ja kiedykolwiek będę - uśmiechnęła się, strzepując popiół do popielniczki. - Nie wiem, czy jest dobra. Nie znam się na tym na tyle. Ale słuchanie tego było przyjemne. Intrygujące. Mimo, że wzorowała się na znanych mi dziełach, muzyka nie przypominała żadnej, którą znam.
Przeciągnęła się, zsuwając jednocześnie po oparciu trochę niżej. Strużka wypuszczonego przez nią dymu uniosła się pod sufit.
- Nie podoba ci się to, że mam z kim rozmawiać na tym statku poza tobą? - zaśmiała się, odwracając głowę do Nazira. - Będziesz zazdrosny, jak będę wybierać towarzystwo SI ponad twoje?
[center]VERTIGO
+20% DO TARCZ | -10% DO TRAFIENIA IRENE | +40% DO OBRAŻEŃ WRĘCZ
ObrazekObrazek
CASUAL - FORMAL - MAIN ARMOR - ARMOR 2 - THEME[/center]

Wyświetl wiadomość pozafabularną
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12093
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: Crescent

13 gru 2018, o 22:54

- Wcale nie - zaprzeczył, od razu wypinając dumnie pierś, czekając na pochwałę. - Mówiłem ci już. Znam oui, bonjour, bon apettit i... to ostatnie - zmarszczył brwi, zapominając o ostatnim, znanym mu słowie, co natychmiast zepsuło jakże imponujący efekt.
- Spróbuj coś po arabsku powiedzieć, Sand'haab - odgryzł się na jej przedrzeźnianie, wypominając kolację w proteańskich ruinach, podczas której próbowała powtórzyć po nim zdanie w jego ojczystym języku.
Isis była zagadką. Nie tylko nie była organiczna ani nie zachowywała się w ludzki sposób, była też, jak ją określił dawno temu Nazir, zwyczajnie nieśmiała. Ciężko było zmuszać do otwartości kogoś, kto absolutnie nie czuł się dobrze w towarzystwie nieznanych mu osób. Zdobywanie jej zaufania nie było łatwe, także dla niego. Mężczyzna musiał poświęcić sporo czasu nim dla SI stał się kimś więcej niż po prostu kapitanem, ale w jego przypadku nieufność była dwustronna. Lądowanie korwety ze sztuczną inteligencją na pokładzie, w dodatku takiej stworzonej przez Cerberusa, niosło ze sobą milion czerwonych lampek ostrzegawczych, które nie sposób było tak po prostu zignorować i cieszyć się z nabycia nowoczesnego sprzętu, a nawet towarzyszki.
- Hologramu spodziewałbym się prędzej. Wcześniej używała go często, ale przez tę pracę u Hamesa przez prawie rok udawała Wirtualną Inteligencję. Chyba przyzwyczaiła się do tego, że jest tylko głosem. Autopilotem - westchnął, wspominając określenie, którego użył gdy Irene była na Crescencie po raz pierwszy, nie zdając sobie sprawę z tego, że jest bardziej żywą istotą niż statkiem z dwuosobową, później jednoosobową, załogą. - To co puszczała brzmiało znajomo. To było najgorsze - uśmiechnął się do wspomnień, przerywając by napić się alkoholu, podświadomie przyspieszając gdy Irene z taką prędkością pochłaniała wino. - Brzmiało zawsze jak coś, czego już słuchałem, ale trochę inaczej. Nie umiałem tego nazwać i nie wiedziałem, dlaczego nie chce mi powiedzieć.
Muzyka, która leciała teraz, była neutralna. Jakaś składanka z extranetu, wybrana przez algorytm specjalnie dla niego, na podstawie jakichś pobranych wcześniej danych. Daleka jej była do klasycznej, którą zdawała się inspirować Isis.
Dopił zawartość kwadratowej szklanki, nachylając się do stołu i zgarniając butelkę, żeby dolać sobie więcej. Spojrzał na swoją paczkę papierosów, zawieszając się na chwilę, jakby zastanawiał się czy dotrzymać jej w paleniu towarzystwa choć dopiero co wypalił swojego, ale koniec końców zrezygnował, opadając na oparcie kanapy z świeżo nalanym alkoholem w naczyniu.
- Już teraz jestem. Tylko nie wiem na kogo z waszej dwójki mam być obrażony - rzucił z dezaprobatą w głosie, opierając szklankę o miejsce na siedzeniu obok, pomiędzy nimi. - Jeszcze się zastanowię.
Obrócił głowę w jej stronę, opierając ją o zagłówek kanapy. Przyglądał jej się przez chwilę, patrząc, jak jej twarz zanika przykrywana oparami dymu, nim ten umykał ku sufitowi i otworom wentylacji. Powietrze wydawało się być nim przesycone, ale w porównaniu do tego jak pachniał jego wyrób tytoniowy, łatwo było wyczuwać wokół wyłącznie przyjemną wiśnię.
- Przekonałaś się już do Aite? - zagadnął, uśmiechając się do wizji przyszłości, w której byli wolni od listów gończych. - Powinniśmy wrócić na Thessię kiedy to wszystko się skończy. Ale potem... - rozłożył rękę, wskazując na kajutę, na ekran, który skrywał folder z mapami gwiezdnymi. - Sa'adhhab - powtórzył rozbawiony, tym razem poprawnie. Polecieć.
Irene Dubois
Awatar użytkownika
Posty: 1680
Rejestracja: 27 mar 2014, o 16:41
Miano: Irene Dubois
Wiek: 24
Klasa: Szpieg
Rasa: Człowiek
Zawód: Złodziejka, technik okrętowy
Lokalizacja: Crescent
Status: Uznana za zmarłą
Kredyty: 30.615
Medals:

Re: Crescent

13 gru 2018, o 23:25

Roześmiała się, kręcąc głową. Nie była w stanie powiedzieć po arabsku nic, nawet tak podstawowych słów, jak tak lub nie. Może wypadałoby się zainteresować tematem, wczytać sobie ten język do translatora, ale ta gra niedopowiedzeń podobała się jej i nie chciała z niej rezygnować - choć nie wiedziała, czy nie skończyła się ona w momencie, w którym zdecydowała się na wyznanie wobec siedzącego obok mężczyzny.
- To nie ja twierdziłam, że umiem cokolwiek w twoim języku - zaprotestowała ze śmiechem. Jeśli faktycznie w jej ustach to jedno słowo brzmiało tak źle, jak teraz w jego, nic dziwnego, że ją wtedy wyśmiał i przytaczał to też teraz. - Starałam się. Może poszłoby lepiej, gdybym była wtedy trzeźwa.
Jej uśmiech nie zniknął, gdy Nazir poinformował ją o swoim niezadowoleniu. Odwzajemniła jego spojrzenie, przez krótką chwilę rozważając wsunięcie się pod jego ramię, ale między nimi stała szklanka, a ona wciąż jeszcze paliła i nie chciała go zadymiać. Zresztą kajuta, dużo mniejsza od mesy, stanowiła odrębny świat, w którym byli tylko oni dwoje. Tutaj nie było Isis, tu nie przychodził Viyo. Wyprostowała głowę, wbijając wzrok z powrotem w ekran, choć nie szukała na nim niczego konkretnego.
- Nie wiem - odpowiedziała szczerze. - Dużo wody. Ale już ustaliliśmy, że odkąd cię poznałam, woda to raczej dobry dodatek do naszego spędzania wolnego czasu. Jak mi obiecasz, że nie utoniemy, to tak. Chcę zobaczyć te smoki.
Może miała patrzeć na folder z mapami, ale Nazir z powrotem przyciągnął jej uwagę. Chciała, żeby mógł doświadczyć tej przyszłości, o której marzył. Polecieć w nieznane, obcymi ścieżkami, zobaczyć miejsca na których nie stanęła ludzka noga - a nawet jeśli stanęła, to nie została tam na dłużej. Na pewno istniały planety piękniejsze, niż Aite, obce i niebezpieczne. Irene uśmiechała się, przez długą chwilę paląc w milczeniu. Nie wiedziała, czy się jej to uda, ale wiedziała, że zrobi wszystko, by zdobyć dla nich tę wolność, na którą zasługiwali; nieważne, jak bardzo Khouri nie lubił tego słowa.
- Jak się czujesz? - spytała, gdy jej wzrok prześlizgnął się w dół koszulki z nadrukiem i przypomniała sobie o obrażeniach, jakich doświadczył, a które ona jednak trochę dodatkowo obiła w hangarze. No i później też go nie oszczędzała.
Odepchnęła się od oparcia, by podnieść swoje wino. Opróżniła kieliszek do końca w przerwie od papierosa, by od razu uzupełnić go sobie z powrotem, równie nieelegancką ilością alkoholu, co Nazir wcześniej.
- Zawsze myślałam o tym, żeby odwiedzić miejsca o których słyszałam. O których ludzie opowiadali, które wydawały się niesamowite w poradnikach extranetowych i na zdjęciach. Albo takie, których sława niosła się w zupełnie inny sposób, jak Omega chociażby - przyznała. - Nigdy nie myślałam o tym, żeby polecieć w nowe miejsce, wytyczyć nową ścieżkę. Nie wiem dlaczego. Może przez to, że nie miałam z kim. No i nie miałam jak. Publiczne transporty nie latają w nieznane.
[center]VERTIGO
+20% DO TARCZ | -10% DO TRAFIENIA IRENE | +40% DO OBRAŻEŃ WRĘCZ
ObrazekObrazek
CASUAL - FORMAL - MAIN ARMOR - ARMOR 2 - THEME[/center]

Wyświetl wiadomość pozafabularną
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12093
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: Crescent

13 gru 2018, o 23:53

Dym poniekąd dodawał kajucie pewnego uroku, atmosfery, którą ciężko było stworzyć w innym, nieznanym miejscu. Systemy podtrzymywania życia szybko sobie z nim radziły, więc nigdy to pomieszczenie nie było zasnute mgłą, jak palarnie w pokojach bez wentylacji. Ile by Khouri w niej nie wypalił w krótkim odstępie czasu, powietrze w środku zawsze było czyste gdy do niego wchodziła, a jedyną pozostałością po tym była zapełniona popielniczka leżąca na stole.
- Pomyślmy - odchrząknął, poprawiając się w miejscu, wyciągając rękę na bok. - Potencjalne utonięcie, śmierć z ręki przestępców, śmierć z rąk gethów... - uniósł drugą, dzierżącą szklankę rękę. - Smoki.
Ważąc dwie możliwości Aite nie brzmiała zachęcająco, ale na jego twarzy odmalowało się przekonanie. Po tym, co czekało ich jutro, pojutrze, może w całym następnym miesiącu, atak bandytów lub podtopienie w jeziorze wydawały się równie nierealne co smoki, które mieli zobaczyć, należące do Ziemskich, bardzo starych legend.
- Dobrze - odrzucił od razu, nieco wolniej sącząc teraz swój alkohol, przynajmniej wolniej od pierwszej, nalanej szklanki. - Twarz mnie już nie piecze, więc to plus.
Uniósł rękę, masując dłonią kark. Drobne rany potrafiły boleć najmocniej, tak jak małe zadrapanie na jego szczęce lub płytkie draśnięcie z boku głowy. Jak na niego, zaskakującego pecha miał co do umiejscowienia jego obrażeń. Ona mogła schować wszystkie skutki walki pod swetrem, czy czymkolwiek z długimi rękawami i długimi nogawkami spodni. On tylko gromadził blizny - na głowie doszła mu druga, a na szyi wciąż, co jakiś czas rzucała się w oczy jedna ze starych, powracająca w dobrym świetle.
- Moja rodzina kochała to gówno. Wystarczyło, że matka zauważyła jakąś reklamę wycieczki, lecieliśmy tam w najbliższe wakacje - odpowiedział, kręcąc szklanką w dłoni, zerkając na błyszczący wielobarwnie napój gdy rozlewał się po ściankach naczynia. - W takich miejscach najgorsi są turyści. Pamiętasz wodospady, ile ich tam było. Wciąż były świetne, ale wszystko mogłoby być lepsze gdybyś nie musiała cieszyć się gdy jakiś kroganin przyciska cię do barierek, próbując zobaczyć o co chodzi.
Muzyka w tle zmieniła się na wolniejszą, cichszą i specyficzną, nieprzypominającą już żadnej piosenki, bardziej serię alternatywnych dźwięków. Zmarszczył brwi, od razu sięgając ręką by ją zmienić na następną. Opadając z powrotem na oparcie kanapy, przysunął się bliżej, rękę wspierając o zagłówek. Jego dłoń tym samym znalazła się przy rudych włosach, których kilka pochwycił między palce.
- Jest tyle planet, o których czytasz jakieś kompletnie szalone rzeczy, ale których nikt nie odwiedza bo ciężko na nich wylądować, albo bywają niebezpieczne, albo są w Układach Terminusa - dodał, bawiąc się jej włosami, choć nie skupiał wielkiej uwagi na tym, co teraz robiły jego ręce. - Ale nie wszystkie atrakcje muszą być dzikie. Bekenstein na przykład. Poleciałbym tam tylko po to, żeby spędzić dzień jak jeden procent. Obudzić się w penthousie przy zatoce, ze śniadaniem przyniesionym do łóżka. Przegrać dziesięć tysięcy kredytów w kasynie w garniturze za trzy razy tyle, pijąc szampana z pierwiastkiem zero w sobie - obserwował jej twarz mówiąc, puszczając te kilka kosmyków i zamiast tego odgarniając jej włosy na drugie ramię, odsłaniając jej lewy profil i szyję. - Trochę tak było na Thessii. Pasowało to do ciebie, nie mogłem się napatrzeć - pochylił się, składając krótki pocałunek na jej gołej skórze tam, gdzie kończył się materiał ubrania.
Irene Dubois
Awatar użytkownika
Posty: 1680
Rejestracja: 27 mar 2014, o 16:41
Miano: Irene Dubois
Wiek: 24
Klasa: Szpieg
Rasa: Człowiek
Zawód: Złodziejka, technik okrętowy
Lokalizacja: Crescent
Status: Uznana za zmarłą
Kredyty: 30.615
Medals:

Re: Crescent

14 gru 2018, o 00:19

Dopaliła papierosa do końca i zgasiła go sprawnie w ustawionej na stole popielniczce. Była już prawie pełna, choć przez nieobecność Nazira znajdowało się w niej więcej wąskich, długich filtrów jej wiśniowych papierosów, niż tych grubszych, które palił on. Wspomnienie wodospadów było wspaniałe, nawet pamiętając o ilości przewalających się przez nie turystów, ale to nie to wspomnienie wywołało uśmiech na jej ustach. Przyszedł jej do głowy bardzo słaby tekst, o treści "wolę, kiedy ty przyciskasz mnie do barierek", ale sama myśl o tym, że miałaby wypowiedzieć to na głos, sprawiła, że Irene z trudem zachowała powagę.
We włosach nie miała czucia, lecz mimo to po jej karku przeszedł dreszcz, gdy Khouri przypadkiem musnął jej skórę. Nie wyschły jeszcze całkowicie, chociaż nie były też tak mokre jak w chwili, w której opuściła prysznic. Łatwiej było przeczesać je palcami i bawić się podsychającymi końcówkami, niż jeszcze godzinę temu. To, jak reagowała na dotyk Nazira, nie zmieniło się pomimo miesiąca, który upłynął w rozłące.
- Myślałam, że Bekensteinu nie ma na twoich mapach. Że masz tam tylko planety nowe, nietknięte. Ewentualnie jakieś z tymi twoimi ruinami - uśmiechnęła się. Te znajdowały się wszędzie, w całej galaktyce i Francuzka podejrzewała, że da się znaleźć coś z zamierzchłej przeszłości na co drugim świecie.
Podniosła swój kieliszek i oparła się ponownie, sama też przysuwając się do Nazira bliżej. Nie było sensu utrzymywać dystansu, skoro i tak im to nie wychodziło. Zwłaszcza od chwili, w której jego usta dotknęły nagiej skóry jej ramienia, z którego zjechał luźny sweter. Uśmiechnęła się, obracając do niego głowę. Szare spojrzenie było ciepłe, jak zawsze, gdy znajdowała się tak blisko. W chwilach takich, jak ta, znajdowała w nim spokój, którego brakowało jej przez ostatnie dni.
- Pamiętam twoją minę, kiedy weszłam do kajuty - wspomniała. - Lubię wyglądać dobrze. Tak jak teraz, zupełnie sauté, nie pokazywałam się chyba nigdy nikomu. A ty od tego zacząłeś. Ale to ma dobre strony. Przynajmniej jesteś zdziwiony jak nagle wyglądam lepiej, a nie w drugą stronę. Problem by się pojawił wtedy, gdybyś poznał mnie na takim bankiecie, a rano zobaczył mnie taką, jak teraz.
Jej śmiech był dźwiękiem, który nie pojawiał się ostatnio na Crescencie za często. Pokręciła głową.
- Widzisz, ty nawet mówiąc o kasynie zakładasz, że przegrasz. I ty się dziwisz, że kwazar ci nie idzie - napiła się wina i uniosła wolną rękę, by przesunąć opuszkami palców po jednym z niewielu zdrowych miejsc na jego policzku. - Tobie też pasowało. Garnitur dobrze na tobie leżał.
[center]VERTIGO
+20% DO TARCZ | -10% DO TRAFIENIA IRENE | +40% DO OBRAŻEŃ WRĘCZ
ObrazekObrazek
CASUAL - FORMAL - MAIN ARMOR - ARMOR 2 - THEME[/center]

Wyświetl wiadomość pozafabularną
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12093
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: Crescent

14 gru 2018, o 00:57

Lubił to, jak reagowała na jego dotyk i odbijało się to w jego spojrzeniu, nadając mu odrobinę innego charakteru. W chwilach takich jak ta znikała mgła bezradności, poczucia winy i wściekłości, okrywająca szarość zimną taflą. Była przeznaczona dla Viyo, dla Volyovej, ale bliskość Francuzki spychała wszystkie problemy w dal. Tak, jak zapominał kiedyś o czekających go obowiązkach w Przymierzu, o tym, że nie miał innej opcji poza wojskiem według własnych zasad, czy nawet jeszcze wcześniej o czekającym na nich Hamesie i asteroidzie, tak teraz zapominał o ciężarze na swoich ramionach. O bucie na karku, usiłującym zepchnąć go z krawędzi urwiska. O świadomości tego, że jedną dłonią trzymał przy sobie Irene i jeżeli ten but okaże się silniejszy od ich dwójki, spadną oboje. Uzupełniali się w wielu, przeciwnych sobie cechach, ale umiejętność odpłynięcia na kilka chwil we wzajemnym towarzystwie dzieliło każde z nich.
- Bo nie ma. Ale to nie znaczy, że o nim nie myślę - odrzucił, odsuwając się na kilka sekund żeby się napić. Alkohol był zimny, tak jak szklanka, którą przez przypadek oparł o jej udo, nie patrząc, gdzie ją odstawia. - Tam też w końcu nie byłaś.
Mruknął coś trudnego do zrozumienia, ale z wyraźnym niezadowoleniem. Brak makijażu i resztki zmęczenia po wczorajszym dniu mu nie przeszkadzały. Wyglądał na oburzonego samą ideą tego, że byłaby w stanie go negatywnie zszokować. Widział ją też już w znacznie gorszym stanie, na Asteroidzie, ale wtedy żadne z nich nie było w odpowiednim nastroju by móc oceniać wzajemnie swój wygląd.
- Nie wiem o czym mówisz - odrzucił z roztargnieniem, muskając palcami jej kość policzkową, odgarniając część włosów za ucho. Znali się długo, ich znajomość była intensywna od samego początku. Musiał znać jej twarz już na pamięć, ale za każdym razem spoglądał na jej lekko różowe policzki czy pełne usta z taką samą fascynacją. Wracając spojrzeniem do znanych miejsc, stale poznawał je na nowo. - Ya Amar znaczy moja najpiękniejsza - przypomniał jej, słowa, które wypowiedział po raz pierwszy widząc ją saute. - Już coś umiesz w moim języku.
Uśmiechnął się, słysząc jej słowa lub w reakcji na dotyk na własnym policzku. Zapomniał chwilowo o drinku w dłoni, choć została go resztka. Pomimo wolnego tempa i tak szybko opróżniał drugą szklankę.
- Jeśli chcesz żyć jak prawdziwy biznesmen, w kasynie nigdy nie przestajesz grać. Więc koniec końców zawsze przegrasz - odrzekł rzeczowo, delikatnie przesuwając palcami wzdłuż jej obojczyka. - Poza tym, ograłem cię przy pierwszej okazji gdy graliśmy w cokolwiek innego. Masz szczęście do kwazara, z tym nic nie zrobię.
Wzruszył ramionami, przypominając sobie o alkoholu i dopijając go. Odłożył szklankę na blat, chwilowo nie chcąc rezygnować z jej bliskości na rzecz dolania sobie większej ilości trunku.
- T'Scaava zna się na tym co robi - dodał, wspominając spotkanie z szaloną projektantką. - Ciekawe, czy już zamordowała te biedne ekspedientki.
Irene Dubois
Awatar użytkownika
Posty: 1680
Rejestracja: 27 mar 2014, o 16:41
Miano: Irene Dubois
Wiek: 24
Klasa: Szpieg
Rasa: Człowiek
Zawód: Złodziejka, technik okrętowy
Lokalizacja: Crescent
Status: Uznana za zmarłą
Kredyty: 30.615
Medals:

Re: Crescent

14 gru 2018, o 09:10

Uśmiechnęła się, mimowolnie opuszczając wzrok. To nie było do niej podobne, ale nie wiedziała jak zareagować na ewidentny komplement. Słyszała ich w życiu wiele, tylko że wszystkie mówiono jej gdy była starannie pomalowana, z dokładnie ułożonymi włosami i ubrana w zupełnie inne rzeczy, niż luźny sweter, który przedtem nosiła tylko w swoich pokojach hotelowych, gdy nikt jej nie widział. Nie wychodziła tak do ludzi, więc nawet jeśli to nie było tak, że wstydziła się swojego wyglądu, to po prostu podejście Nazira było dla niej czymś, czego nie umiała zrozumieć. Co prawda pierwszy raz nazwał ją tym arabskim określeniem po asteroidzie, gdy była w stanie opłakanym, ale wtedy potraktowała to jako... pocieszenie, może? Drugi raz chyba usłyszała to po Stingu, kiedy rzeczywistość ją przerastała. A później już na Thessii, gdzie nie wyglądała tak, jak teraz, tylko wróciła do dawnej siebie - nie mechanika Crescenta, a pięknej złodziejki, oczarowującej wystudiowanym uśmiechem pomalowanych na czerwono ust, lepiej niż ardat-yakshi. Do swojego egzotycznego piękna.
Nigdy przedtem nie mówiła o tym Khouriemu. Uznała, że przyzwyczaił się do tego, że Francuzka na pokładzie statku się nie maluje i nie nosi krótkich sukienek, ale z jakiegoś powodu nie sądziła, że wtedy też widzi ją tak samo. Jej zmiana stylu życia i zamieszkanie tutaj sprawiło, że stała się dużo bardziej naturalna, zarówno w wyglądzie, jak i sposobie bycia, bo nie miała czasu, chęci, ani powodu, by zakładać swoje dopracowane maski. Uczucie, które teraz pojawiło się w jej klatce piersiowej, było więc czymś zupełnie nowym, czymś czego nie potrafiła nawet nazwać. To nie był wstyd, zażenowanie też nie, a z jakiegoś powodu Francuzka miała problem z poradzeniem sobie z tą myślą. Czy Nazir pokochał ją przez to, jak według niego wyglądała, czy wyglądała tak dla niego, bo darzył ją tym uczuciem? Czy to było od siebie zupełnie niezależne? Napiła się wina, ciepłem rozlewającym się po ciele zabijając tę dziwną emocję, która pojawiła się w jej klatce piersiowej.
- Tak, faktycznie - powiedziała tylko cicho, bo ya amar to rzeczywiście były dwa słowa, z których powtórzeniem nie miała problemu.
Z ulgą, wynikając z zupełnie nie wiadomo czego, przyjęła zmianę tematu. Jej uśmiech poszerzył się znacząco, gdy z powrotem uniosła wzrok na Khouriego. Ze wzrastającą ilością wypitego wina było jej coraz cieplej i coraz przyjemniej. Przymierze, czyhające na obejmującego ją mężczyznę i pośrednio teraz też na nią, było koszmarem, z którego obudzili się wchodząc do tej kajuty. Nie miało znaczenia ani dla niej, ani dla Nazira i leniwie badającej krzywizny jej ciała dłoni.
- Ale i tak nie poszło mi tak źle. Nie znałam gry tak dobrze, a raz udało mi się wygrać - zauważyła. - Chociaż możesz mieć rację. Mam szczęście.
Wspomnienie T'Scaavy wywołało u niej kolejny wybuch śmiechu.
- Myślę, że same popełniły zbiorowe samobójstwo - odparła z rozbawieniem. - Owszem, zna się na tym, co robi, ale to nie zmienia faktu, że dobrze ci w garniturze. Jak twoja twarz nie wygląda, jakby stratował cię kroganin, oczywiście - uniosła dłoń do wspomnianych obrażeń, ale w połowie drogi zrezygnowała i nie dotknęła ich. - Czy to też czymś sobie smarujesz?
Opuściła rękę i po chwili namysłu wsunęła się bliżej, wygodniej usadawiając się w oparciu o ramię Nazira. Bliskość jego ciepłego ciała była czymś, za czym Francuzka tęskniła bardziej, niż potrafiła sama przed sobą przyznać. Nie przeszkadzało jej przedtem samotne życie, ale to też się zmieniło. Znalazła swoje miejsce i tak, jak powiedziała mu wczoraj, znajdowało się ono w jego objęciach.
- To się wydaje tak dawno - zauważyła. - Ten miesiąc trwał wieczność. Ciekawe, jak Tiberius poradził sobie ze stratą prototypu. I co u Jalessy. Myślisz, że załatwiła sobie drugi taki pancerz, żeby stał w gablocie?
[center]VERTIGO
+20% DO TARCZ | -10% DO TRAFIENIA IRENE | +40% DO OBRAŻEŃ WRĘCZ
ObrazekObrazek
CASUAL - FORMAL - MAIN ARMOR - ARMOR 2 - THEME[/center]

Wyświetl wiadomość pozafabularną
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12093
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: Crescent

14 gru 2018, o 17:09

Wydał się zdziwiony, ale też rozbawiony jej zakłopotaniem. Nie miał wglądu w jej myśli, nie wiedział co dokładnie było częścią jej procesu myślowego, ale z jego perspektywy jej opuszczenie wzroku musiało wyglądać uroczo. Biorąc pod uwagę to, jaką była kobietą - a do skromnych nie należała - nie mógł się takiej reakcji spodziewać.
Może dobrze, że nie wiedział o czym myśli. Dowiedziałby się jakie wątpliwości wzbudziły w niej jego słowa, choć na pewno nie miał takich zamiarów. Chciał tylko wyprowadzić ją z błędu gdy stwierdziła, że byłby jakiś problem gdyby poznał ją na bankiecie i obudził się koło niej rano, wyglądającej zupełnie inaczej.
Nie odpowiedziała nic, więc też niczego nie dodawał. Wspomnienia Thessii i tak były jednym z najprzyjemniejszych tematów rozmowy jakie mogli teraz znaleźć. Ich kilka dni na ojczystej planecie asari wydawały się rekompensować wszystko to, co doprowadziło ich wspólnie na Lirię. Były takie, jakim być powinny - nic dziwnego, że łatwiej było myśleć o tym okresie jako pierwszym, właściwym początkiem ich znajomości. Wcześniej wszystko było... złe.
- Wiedziałem, że coś jest nie tak. Była stara i niska, asari tak nie wyglądają - pokręcił głową, z wyrazem twarzy potwierdzającym to, że dokładnie tego się spodziewał gdy weszli do środka jej salonu. Wpatrywał się w pustką szklankę odłożoną na blat, rozważając dolanie większej ilości alkoholu, ale nie chciał rezygnować z jej dotyku, nawet na chwilę. Przymknął oczy, pozwalając jej wsunąć się pod swoje ramię i przytulając do swojego boku. - Szybciej się goi - potwierdził, opierając skroń o czubek jej głowy, chowając w rudych włosach westchnienie.
- Nawet nie sprawdzałem, czy było o tym coś w mediach. Może nie przyznała, że dała się okraść - odrzucił mruknięciem, całując ją w czubek głowy i podnosząc własną. Zamrugał, rozglądając się po kajucie, nieco przytłumiony po chwilowym zamknięciu oczu. Mieli dość długi i intensywny dzień, a następny miał być pewnie jeszcze gorszy. - Tamten dostała chyba jako prezent, nie?
Uśmiechnął się do swoich myśli, wspominając balkon w centrum kongresowym, wyższe poziomy i... coś, przez co zmarszczył brwi, gdy dotarło do jego świadomości, wcześniej zapomniane. Nie skomentował tego jednak, rezygnując z roztrząsania czegoś, co nie było nawet tak istotne w porównaniu do ich obecnych zmartwień.
- Sześć godzin jeszcze - zauważył trzeźwo, zaskoczony tym, co pokazywał widoczny stąd zegarek, stojący na półce obok łóżka. - Nie chcesz się przespać?
Od ich wejścia do systemu do przechwycenia barki wciąż mieli mieć godzinę, może nawet dwie - zależało od możliwych zmian w jej trajektorii i wyliczeń Isis. Ale tym razem nie mieli tej przewagi wybrania sobie deadline'u i lądowania na planecie kiedy im się podobało, teraz musieli zdążyć i być gotowym.
Irene Dubois
Awatar użytkownika
Posty: 1680
Rejestracja: 27 mar 2014, o 16:41
Miano: Irene Dubois
Wiek: 24
Klasa: Szpieg
Rasa: Człowiek
Zawód: Złodziejka, technik okrętowy
Lokalizacja: Crescent
Status: Uznana za zmarłą
Kredyty: 30.615
Medals:

Re: Crescent

15 gru 2018, o 10:28

- Chyba tak - zgodziła się, próbując przypomnieć sobie od kogo pochodził ten prezent dla Jalessy, ale chyba nawet wtedy nie zwróciła na to szczególnej uwagi, więc nie zapisało się to w jej pamięci. W sumie mogłaby takie prezenty dostawać, nie narzekałaby, choć będąc na miejscu asari dziwnie by się czuła, posiadając w swoim centrum kongresowym kilkumetrową statuę samej siebie. Może nie należała do skromnych osób, ale bez przesady.
Myśl o prezencie podążyły jeszcze dalej, z powrotem na Ziemię. Upiła łyka wina, powoli kończąc drugą lampkę i czując tym samym w ciele przyjemne rozleniwienie. Nalewając wina więcej, niż normalnie wypadało, w dwóch napełnieniach kieliszka opróżniła już pół butelki.
- Obchodziłeś święta? - spytała, zupełnie znienacka zmieniając temat. - Kiedyś tam, jeszcze na Ziemi?
Uniosła na Khouriego zamyślone spojrzenie. Jej święta zawsze były idealne, jak z familijnych vidów. No, przynajmniej na pierwszy rzut oka, a już na pewno pod względem wizualnym. Do czasu, kiedy opuściła rodzimą planetę. Potem zeszło to na dalszy plan, a kupowanie i otrzymywanie prezentów przestało łączyć się z określonym czasem w roku.
- Teraz chyba jakoś są. Były kilka dni temu, albo będą zaraz. Dawno nie sprawdzałam daty na Ziemi - westchnęła bezgłośnie. - Nigdy nie umiałam kupować prezentów. Już teraz widzę, że ty masz do tego zdecydowanie większy talent. Z rękawicami trafiłeś idealnie.
To się wydawało tak dawno temu, że Irene zawahała się na moment. Może jednak powinna też Nazirowi coś dać. Czy kiedy otrzymywało się prezent, dawało się jeden w zamian? Nie umiała odnieść tych zasad, które stosowano w jej domu rodzinnym, do tego, jak funkcjonowali normalni ludzie. Przez moment miała wyrzuty sumienia, ale zgasiła je szybko, dochodząc do wniosku, że może jeszcze coś jej przyjdzie do głowy, jak w końcu wylądują na Thessii. Nawet jeśli nie będzie miała ku temu oficjalnej okazji.
- Kiedy ty masz urodziny, Nazir? - spytała i parsknęła śmiechem, gdy dotarło do niej, jak absurdalne było to pytanie w kontekście wszystkiego, co ostatnio działo się wokół nich.
Ze zdziwieniem spojrzała na zegarek. Albo siedzieli tu już dłużej, niż sądziła, albo trening zajął im więcej czasu niż zakładała. A może jedno i drugie. Mruknęła coś niewyraźnie, dopijając zawartość kieliszka do dna.
- Chcieć to chyba nie chcę, ale powinnam. A ty powinieneś jeszcze bardziej niż ja - zauważyła. - Położę się, jeśli położysz się ze mną. I zaśniesz, a nie wstaniesz minutę po tym, jak zasnę ja.
Był zmęczony, więc sen powinien przyjść także do niego. Pytającym ruchem głowy wskazała sypialnianą sekcję kajuty, nie wstając jednak z miejsca, dopóki Khouri nie potwierdził, że może iść na taki układ.
[center]VERTIGO
+20% DO TARCZ | -10% DO TRAFIENIA IRENE | +40% DO OBRAŻEŃ WRĘCZ
ObrazekObrazek
CASUAL - FORMAL - MAIN ARMOR - ARMOR 2 - THEME[/center]

Wyświetl wiadomość pozafabularną
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12093
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: Crescent

15 gru 2018, o 18:14

Zmiana tematu na świąteczny sprawiła, że obrócił ku niej głowę zdziwiony zanim znalazł odpowiedź. Zdecydował się wreszcie sięgnąć do butelki i dolać odrobiny alkoholu do szklanki, łapiąc ją w dłoń i wracając szybko na swoje poprzednie miejsce.
- A czemu nie? - uśmiechnął się, upijając łyk swojego alkoholu. Nie tworzył pianki, jak jej wino, ale wyglądał na alkohol musujący przez szalejące w jego wnętrzu drobinki, łapiące światło i odbijające je w różny sposób, nawet jeśli nim nie był. - Bez religijnych wstawek. Ale mieliśmy choinkę, światełka i prezenty. I strasznie dużo jedzenia - westchnął, przypominając sobie te aspekty świąt, których tutaj nie mógł mieć. Klopsiki, o których tak marzył wcześniej, już zjedzone nie były tak cudowne jak w oczach wygłodniałego, stęsknionego za domem żołnierza.
- Chyba jest już grudzień - przytaknął, odruchowo unosząc głowę by zagadnąć Isis ale przypomniał sobie, że tutaj nie ma z nią komunikacji. - Ale początek? Lubiłem święta. U nas pod choinką niczego nie było, bo każdy chował prezent w jakimś miejscu w domu. Mieliśmy stary, dwupiętrowy dom ze strychem, więc kryjówek było zbyt dużo.
Nalał sobie zbyt mało by teraz długo się tym rozkoszować, więc w dwóch, trzech łykach już znowu ją opróżnił i odstawił pustą na stół. Jeśli mieli niedługo kłaść się spać, nie było sensu sięgać po więcej i dolewać sobie następną. Zamiast tego wrócił do obejmowania rudowłosej ramieniem, dłonią bawiąc się jej w większości suchymi końcówkami włosów.
- Moja siostra zawsze miała je chowane w najprostszych, najbardziej oczywistych miejscach, bo wściekała się po pięciu minutach jeśli nie potrafiła znaleźć prezentu - parsknął śmiechem, na moment odpływając w swoje rodzinne wspomnienia i milknąc od razu po tym. Nieczęsto o tym mówił, więc teraz wyglądał jakby zdziwił samego siebie, dodając niepotrzebną ciekawostkę na temat ich poszukiwań prezentowych.
- We wrześniu - odparł od niechcenia, nie uściślając nawet dokładnej daty urodzin. I tak już minęły, nie było czego świętować. Z ich ogólnikowego pojęcia o datach, musiały zgrać się jakoś z asteroidą, więc nic dziwnego, że jej się o tym nie pochwalił. - A ty?
Zerknął na nią z góry, jednocześnie pewnie próbując sobie przypomnieć, czy kiedyś mu tego nie mówiła, czy nie. Mógł wyczytać to w aktach Hamesa kilka miesięcy temu, ale jeśli miał je wtedy w swoim posiadaniu, jej dzień urodzin pewnie nie był najbardziej przykuwającą uwagę rubryką.
- Szantaże dla mojego dobra? - westchnął, ale uśmiech z jego twarzy nie zniknął. Kiwnął głową, wstając z trudem z kanapy - niekoniecznie przez obrażenia, ale zwyczajne zasiedzenie w miejscu. - Wyniosę to tylko - zasugerował, łapiąc szklankę, kieliszek i dwie butelki w dłonie i wychodząc do mesy, żeby zostawić w kajucie jakikolwiek porządek przed snem.
Wrócił do niej szybko, wchodząc od razu do sypialnianej części kajuty. Na ogół ich wspólne chodzenie spać kończyło się znajdywaniem ubrań następnego ranka, ale tym razem zdjął z siebie koszulkę i odłożył na kanapę, złożoną w kostkę. Wsunął się pod zimną kołdrę, kładąc na boku, przodem do niej, wsuwając dłoń pod poduszkę.
- Możemy zrobić sobie święta. Na Crescencie albo na Thessii - zaproponował, obejmując ją ramieniem i przyciągając do siebie. - I tak będziemy musieli zadokować żeby go naprawić z zewnątrz. To pewnie trochę potrwa.
Irene Dubois
Awatar użytkownika
Posty: 1680
Rejestracja: 27 mar 2014, o 16:41
Miano: Irene Dubois
Wiek: 24
Klasa: Szpieg
Rasa: Człowiek
Zawód: Złodziejka, technik okrętowy
Lokalizacja: Crescent
Status: Uznana za zmarłą
Kredyty: 30.615
Medals:

Re: Crescent

15 gru 2018, o 18:51

- Nie wiem. Niektórzy nie obchodzą - wzruszyła ramionami. - Religia to dla większości przeżytek. A święta się z nią łączą. Ale u mnie było podobnie. Dużo jedzenia, dużo gości. W większości nawet nie rodzina. Nie mam pojęcia, co to byli za ludzie. Za to wystrój domu był niesamowity i matka zawsze bardzo się starała, żeby był świąteczny klimat. Nawet Pa... ktoś zazwyczaj grał na fortepianie akompaniamenty do piosenek, które śpiewała matka... albo ja. Boże, jakie to było sztuczne. Dawanie sobie prezentów też było sztuczne. Biżuteria, której nikt potem nie nosił. Bilety na koncerty, na których wypadało być, ale nikt tej muzyki nie lubił. Nie wiem. Jakoś...
Westchnęła, nie wpadając w odrętwienie i ponury nastrój, ale mówiąc o tym zupełnie obojętnie, jakby opowiadała czyjeś życie, zamiast swojego. Wolała słuchać, jak Nazir mówił o swoich doświadczeniach. Teoretycznie miała przeszłość, której można było jej pozazdrościć, ale teraz zazdrościła jemu. Może przez to, że gdy mówił, w jego głosie wyczuła odrobinę nostalgii. Uśmiechnęła się do niego, wyobrażając sobie święta, jakich nigdy nie doświadczyła, a o jakich teraz słuchała.
- Pod koniec kwietnia - odparła, uśmiechając się. - Trudno kontrolować upływ czasu, kiedy ciągle jest się gdzieś indziej. Nie obchodziłam urodzin od... dawna.
Ostatni raz świętowała je jeszcze na Harpii, więc nie chciała podawać konkretnej daty. Wciąż pozostawało między nimi dużo tematów tabu, choć z chwili na chwilę uczyli się je omijać coraz sprawniej.
Jej uśmiech poszerzył się, gdy Khouri zgodził się na jej warunek. Pozwoliła mu wstać, sama też wyplątując się z jego objęć i podczas gdy on poszedł wynieść wszystko do mesy, Francuzka ruszyła do łazienki. Rozebrała się z większości ubrań, oglądając się w miarę możliwości w lustrze. Była posiniaczona, ale to nie było nic strasznego. Drobne strupki prawdopodobnie miały zejść w ciągu najbliższych kilku dni. Miała tylko nadzieję, że nie zdąży zarobić kolejnych, zanim to się wydarzy. Przemyła twarz, umyła zęby i porządnie rozczesała włosy, zanim ruszyła w stronę łóżka. Nazir zdążył już wrócić, więc po drodze naciągnęła na siebie jego koszulkę - tę samą, w której spała poprzednio - i wsunęła się pod kołdrę, od razu odnajdując swoje miejsce w ciepłych objęciach jego ramion.
- Święta na Crescencie? - parsknęła śmiechem. - Masz sztuczną choinkę w którejś ze swoich skrzyń?
Oparła się czołem o klatkę piersiową Nazira, zamykając oczy. Jej świat był odrobinę niestabilny, ale nie było to tak problematyczne, jak potrafiło być, gdy odurzała się dużo mocniej.
- Na Thessii - powtórzyła po nim już trochę poważniej. - Czy na Thessii ktoś obchodzi ludzkie święta? Miasto będzie wyglądało tak, jak zawsze. Nie spadnie śnieg. Nie będzie światełek i kiczowatych ozdób. Ale może być. Może być, na Thessii.
Odetchnęła głęboko, przytulając się mocniej. Znów dotarło do niej, że wrócił, choć bała się, że nigdy go już nie zobaczy. Teraz musieli tylko doprowadzić do tego, by na tę Thessię w ogóle dotrzeć.
- Muszę już zacząć zastanawiać się nad prezentem - mruknęła. - Jestem w tym beznadziejna.
[center]VERTIGO
+20% DO TARCZ | -10% DO TRAFIENIA IRENE | +40% DO OBRAŻEŃ WRĘCZ
ObrazekObrazek
CASUAL - FORMAL - MAIN ARMOR - ARMOR 2 - THEME[/center]

Wyświetl wiadomość pozafabularną
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12093
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: Crescent

15 gru 2018, o 20:27

Słuchał jej perspektywy w ciszy, kontemplując to, jak bardzo różniły się ich dzieciństwa. Wcześniej mogli żartować o tym, że jej życie było jak z tanich vidów z bogatymi rodzinami w tle, ale w niektórych przypadkach podejście pozostawało niezmienne bez względu na to, ile dany dom generował pieniędzy.
- A grałaś na skrzypcach? - uśmiechnął się do wizji, którą mu wcześniej przedstawiła. Odwrócił wzrok, sięgając ponownie do własnych wspomnień. - U nas też nie było tak cały czas. Tylko dzień wigilii mieliśmy dla siebie. W następne przyjęcia zjeżdżali się klienci albo partnerzy biznesowi ojca, albo milion ciotek, których nawet nie znałem za dobrze.
Plus ich obecnej sytuacji był taki, że mogli spędzać święta tak, jak chcieli. Nie mieli ograniczeń, nawet planeta nie musiała być Ziemią. Nie obowiązywał ich kalendarz póki mieszkali na statku i odwiedzali miejsca, z których każde miało własny. Galaktyczny się nie liczył póki nie wyściubiali nosa z własnego świata, z tej kajuty.
Gdy już oboje zadomowili się w łóżku, Khouri uniósł brwi spoglądając na swoją koszulkę, którą założyła do snu i parsknął śmiechem, przytulając ją do siebie tak czy inaczej.
- Może po prostu kilka ci oddam? - mruknął, odgarniając część jej włosów z twarzy. Na poduszce były rozrzucone, niektóre wciąż wilgotne, większość puszysta i sucha.
Może i mieli wiele tematów tabu, ale coraz sprawniej szło im rozpoczynanie tych miłych, które aż chciało się kontynuować zamiast wracać do bolesnej przeszłości. Święta były niewinne, kompletnie nieistotne patrząc przez pryzmat tego, co czekało ich rano, ale przywoływały uśmiech na twarz.
- Chyba nie. Isis mogłaby holograficzną nam w mesie wyświetlać, ale to nie to samo - odrzucił, przypominając sobie o możliwościach obecnej technologii. - Takiej normalnej na Thessii pewnie nie dostaniemy.
Drzewa na planecie asari były inne, ale widzieli tylko parki. Nie byli w żadnym lesie, gdzie natura rozwijała się tak, jak chciała, a nie była kierowana przez jednego, miejskiego ogrodnika dbającego o estetykę terenów zielonych w Lirii.
- Zawsze możemy wrócić na Ziemię - zasugerował, gładząc ją po włosach w zamyśleniu. - Tam też są miejsca, w których nie byłaś.
Uśmiechnął się szerzej na wspomnienie prezentów, podciągając kołdrę w górę i przykrywając ich bardziej. W kajucie było chłodno, choć alkohol złudnie rozgrzewał i nawet nie dało się tego tak odczuć, szczególnie w łóżku.
- Ja mam kilka pomysłów - odrzucił niepozornie. - A na Crescencie jest dużo kryjówek.
Irene Dubois
Awatar użytkownika
Posty: 1680
Rejestracja: 27 mar 2014, o 16:41
Miano: Irene Dubois
Wiek: 24
Klasa: Szpieg
Rasa: Człowiek
Zawód: Złodziejka, technik okrętowy
Lokalizacja: Crescent
Status: Uznana za zmarłą
Kredyty: 30.615
Medals:

Re: Crescent

15 gru 2018, o 20:58

Zaśmiała się cicho, nie odpowiadając na jego pytanie, bo przecież odpowiedź była zbędna. Granie na skrzypcach było równie realne, co guwernantka, która pomagała się jej myć i czesać. Mruknęła tylko coś twierdząco, na dalszy ciąg jego opowieści, tak czy inaczej uznając go za całkiem miłą wizję. Dzień wigilii dla samej rodziny był czymś, co Francuzka chciałaby przeżyć, gdyby choć trochę do tej rodziny była przywiązana. Jak miałyby wyglądać święta z Nazirem? Z Shani, z Selzią? Nie umiała sobie tego nawet wyobrazić.
Pokręciła przecząco głową, gdy zaproponował jej kilka swoich koszulek w prezencie.
- To nie to samo. Wolę ci je kraść - odpowiedziała szybko, dopiero po chwili orientując się jak to brzmiało w kontekście jej samej i drobnego hobby, jakim parała się w wolnym czasie. Parsknęła śmiechem, poprawiając się w jego objęciach. - To znaczy, pożyczać. Oddam. Obiecuję.
Jęknęła, słysząc o kilku pomysłach Nazira. Ona nie miała żadnych. Nie miała pojęcia, co kupuje się mężczyźnie, a co dopiero bliskiemu. Drogi zegarek? Whisky? Nowy generator tarcz, skoro stary stracił? Nie, jego będzie potrzebować wcześniej. Pomysły, które przychodziły jej do głowy, były pomysłami czerpanymi z dalekiej przeszłości, gdzie i tak nie zależało jej na tym, czy ktoś będzie się z podarunku cieszył - byle zadośćuczynić tradycji. Teraz jeśli faktycznie miała dać mu coś od siebie, nie mogła pójść tym tropem.
- Przemyślę to później. Teraz tak zupełnie zmieniając temat, mam do ciebie pytanie kompletnie niezwiązane z tym, o czym rozmawialiśmy. Czy jest coś, czego potrzebujesz do szczęścia?
Uniosła na niego niewinne spojrzenie, w którym gdzieś głęboko błyszczały iskierki rozbawienia. Wiedziała, że w ten sposób niczego się nie dowie, ale nie mogła się powstrzymać. A skoro już podniosła głowę, bliskość Khouriego zmusiła ją do podniesienia się jeszcze wyżej i pocałowania go - długo, ale nie z tą samą żarliwością, co wcześniej, tylko delikatnie, czule. Nie mogła powtórzyć słów, do których zmusiła się wczorajszego wieczora, ale mogła mu to dać do zrozumienia inaczej.
Jednego dnia leżę z tobą w łóżku, następnego okradamy Przymierze, żebyś przeżył, kiedy przyjdzie nam rzucić się w tę studnię bez dna, przeszły jej przez myśl nieco zmodyfikowane słowa, które Nazir rzucił jej podczas swojego wybuchu rano, w kokpicie. Pozostały jednak niewypowiedziane, a ona sama też zapomniała o nich kilka sekund później.
- Przynajmniej z Crescentem mam przewagę - zauważyła, wracając na swoje miejsce w jego ramionach. - Jest niewielka szansa, że znam go już lepiej od ciebie. Zwłaszcza odkąd musiałam pół statku po tobie poskładać od nowa.
[center]VERTIGO
+20% DO TARCZ | -10% DO TRAFIENIA IRENE | +40% DO OBRAŻEŃ WRĘCZ
ObrazekObrazek
CASUAL - FORMAL - MAIN ARMOR - ARMOR 2 - THEME[/center]

Wyświetl wiadomość pozafabularną
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12093
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: Crescent

15 gru 2018, o 21:32

Do ich poranka, którym było wylecenie w odpowiednim systemie z tunelu Przekaźnika, zostało już bardzo mało czasu ale leżąc w łóżku dalej ciężko było nabrać odpowiednio poważnego nastawienia, szczególnie rozmawiając o czymś takim jak święta. Gwiazdka wydawała się być zarezerwowana dla ludzi, którzy teraz przemierzali sklepy w poszukiwaniu prezentów dla bliskich, kupowali jedzenie do wszystkich potraw wigilijnych czy słuchali tych samych, puszczanych co rok piosenek. Nazirowi pomysł się spodobał, choć oni nie robili żadnej z tych rzeczy, bo Crescent im tego nie umożliwiał, tak jak ich sytuacja.
- Jak podchwytliwe jest to pytanie? - odpowiedział pytaniem na pytanie ze śmiechem, obracając się na plecy i pociągając ją za sobą, pozwalając jej oprzeć głowę o jego klatkę piersiową podczas gdy jego wzrok wymownie powędrował do sufitu. - Bo ciebie, oczywiście. Ale tak poza tym to może dezodorantu albo pary skarpetek.
Przygaszone światła w kajucie, szczególnie w sekcji sypialnianej, wciąż zapewniały jakąś widoczność, ale w głównej części na ścianie wciąż świeciła się ikonka wygaszacza ekranu z urządzenia, na którym wcześniej puszczali muzykę, przypominając, że żadne z nich go nie wyłączyło.
- Może tak. Ale ja tu dłużej mieszkam. Uważaj, bo nigdy nie znajdziesz - odrzucił przebiegle, przesuwając dłonią wzdłuż jej ramienia i talii, wsuwając ją pod jej kradzioną koszulkę, gdzie spoczęła na jej ciepłym brzuchu. - Powinniśmy coś Isis kupić - dodał nagle, powiązując to z poprzednim tematem w swoich myślach. - Tylko przed nią już tego nie ukryjemy.
SI znała wszystkie zakamarki korwety, w przeciwieństwie do nich, choć może oboje chcieliby myśleć inaczej. W dodatku na ogół mogli spytać ją o radę lub miejsce, w którym można było coś znaleźć, a na własną rękę musieli polegać na swoich umiejętnościach dobierania prezentów. Przy osobie tak skomplikowanej, wybieranie podarunku dla sztucznej inteligencji byłoby co najmniej specyficzne i podchwytliwe.
- Shani i jej rodzina pewnie będzie obchodzić. I może jakieś kluby czy bary, które są ludzkie, jak te, które miał jej ojciec - wrócił tematem do Thessii. - Śniegu nie będzie, ale ozdoby jakieś mogą się znaleźć.
Obrócił głowę, patrząc na nią z góry, leżąc wyżej na poduszce.
- Chyba, że faktycznie wybralibyśmy sobie jakieś miejsce na Ziemi. Gdzie jest zimno i jest śnieg, jeśli ci na tym zależy. Norwegię na przykład - zasugerował, zdmuchując jakiś rudy włos, który uczepił się jego zarostu gdy poprawiała się w miejscu. - Bekenstein też pewnie będzie świętował.
Irene Dubois
Awatar użytkownika
Posty: 1680
Rejestracja: 27 mar 2014, o 16:41
Miano: Irene Dubois
Wiek: 24
Klasa: Szpieg
Rasa: Człowiek
Zawód: Złodziejka, technik okrętowy
Lokalizacja: Crescent
Status: Uznana za zmarłą
Kredyty: 30.615
Medals:

Re: Crescent

15 gru 2018, o 22:14

- Jesteś beznadziejny - mruknęła, opadając na klatkę piersiową mężczyzny. - Żebyś się nie zdziwił, jak dostaniesz skarpety. Albo mnie. Owinę się we wstążkę.
Nie potrzebowała całkowitej ciemności, żeby zasnąć, ale też trudno było jej skończyć rozmowę i zmusić się do tego, by zamknąć oczy i odpłynąć w objęcia Morfeusza. Nie chciała spać. Było jej przyjemnie, a dyskusja nie należała do trudnych, więc Irene wolała, by ta chwila się nie kończyła.
Za to myśl o tym, co mogli sprezentować Isis, była już dla niej całkowicie nie do pojęcia. Czego potrzebowała sztuczna inteligencja, skoro wszystko miała? Jeśli wymagała ulepszeń, wysyłała propozycje na omni-klucz Irene albo Nazira, a oni mogli to zakupić i zamontować. Co SI mogła docenić?
A potem pomysł przyszedł sam. Nie spodziewała się, że prędzej wymyśli z czego ucieszyłaby się Isis, niż z czego ucieszyłby się Khouri, ale cóż, tak właśnie było. Tylko że to wymagało od niej dużo pracy i zasięgu extranetu. No i siły przekonywania, ale tej jej nie brakowało. Wszystko było do załatwienia, pod warunkiem, że Isis będzie trzymać się z daleka od jej omni-klucza, albo Irene poprosi o pomoc Shani. Uśmiechnęła się do swoich myśli.
- Mam już pomysł - rzuciła po długiej chwili milczenia. - To znaczy, dla Isis. Jeśli się uda, to na pewno będzie się jej podobać. Ale nic ci nie powiem. To będzie prezent ode mnie.
Nie ruszała się już z miejsca, bo przytulona i objęta jego ramieniem czuła się doskonale. Czekała, ale sen nie przychodził. Może gdyby przestali gadać bez końca, doczekaliby się tych ostatnich kilku godzin odpoczynku.
Nie wiedziała, jak będzie wyglądało świętowanie przez Shani w tym roku, ale nie chciała psuć nastroju Khouriemu, jeśli on o tym nie pomyślał. Trudno im będzie uzyskać świąteczny nastrój, przy stole zmniejszonym o jedną, dość istotną osobę. Ale klub? Klub nie był takim złym pomysłem. W okresach świątecznych również i one się zmieniały, podkreślając okazję wystrojem, muzyką, czy tysiącem innych rzeczy. Ludzkie kluby przede wszystkim, bo jeśli o miejsca należące do asari, to Francuzka szczerze wątpiła.
- Mówiłam, że chciałabym kiedyś wrócić na Ziemię - powiedziała cicho. - Tam, gdzie jeszcze mnie nie było. I wróciłam, do Szanghaju. Nie, chyba nie. Ziemia nie jest miejscem, które tworzy dla mnie miłe wspomnienia. Ani teraz, ani kiedyś. W Norwegii też coś by poszło nie tak, czuję to.
Przesunęła dłonią po jego klatce piersiowej, opuszkami palców badając fakturę skóry, jakby coś miało się zmienić przez ten ostatni miesiąc. Ale była taka sama, jaką pamiętała, choć na pewno bardziej obolała i poraniona.
- Widzę, że Bekenstein ciągle ci się przewija przez myśl - zauważyła. - Zobaczymy. Poza Ziemią, podoba mi się wszystko, co mówisz.
[center]VERTIGO
+20% DO TARCZ | -10% DO TRAFIENIA IRENE | +40% DO OBRAŻEŃ WRĘCZ
ObrazekObrazek
CASUAL - FORMAL - MAIN ARMOR - ARMOR 2 - THEME[/center]

Wyświetl wiadomość pozafabularną
Mistrz Gry
Awatar użytkownika
Posty: 12093
Rejestracja: 1 cze 2012, o 21:04
Medals:

Re: Crescent

15 gru 2018, o 23:11

Wizja Irene owiniętej wstążkę, choć nadawała się na ideę zdjęcia do kalendarza dla spragnionych ładnych widoków samców, sprawiła, że uśmiechnął się szelmowsko. Nawet w ciemnościach mogli widzieć siebie nawzajem, wzrok szybko się przyzwyczajał, a padające z niektórych miejsc, blade światła nakreślały kontury ich twarzy i oddzielały ich od mroku ścian i dalszej części kajuty.
- Okej - potwierdził elokwentnie, przesuwając dłonią wzdłuż jej talii, ale zatrzymując się w odpowiednim czasie i wracając do brzucha, gdzie było jej miejsce. Oboje rozgrzali się pod kołdrą, więc zsunął ją nieco z siebie, tym samym odkrywając część niej.
- Czekaj, czekaj - zaprotestował, słysząc o jej świetnym pomyśle na prezent dla Isis. Odsunął się, patrząc na nią ze zmrużonymi powiekami, choć to było już ciężej dojrzeć w tych warunkach świetlnych. - Potrzebowałaś piętnastu sekund na wymyślenie co kupić Isis, ale wymyślenie czegoś dla mnie to będzie taka mordęga?
Westchnął, głośno i ostentacyjnie, żeby przypadkiem nie odebrała tego jako zwykłego zaczerpnięcia oddechu. Druga ręka opadła mu wzdłuż ciała, ale nie pociągnął swojego oburzenia wystarczająco daleko, by wysunąć pierwszą spod jej koszulki.
- Przecież to SI - fuknął, choć usłyszała lekką zmianę w tonie jego głosu. Uśmiechał się, mówiąc coś, co powinien wypowiadać z nadąsaną miną. - Odbieram to osobiście - poinformował ją rzeczowo, wbijając wzrok znów w sufit, wymownie, ale tak jak wszystko inne, i ten gest nie miał wielkiego znaczenia w mroku.
Teraz to on musiał wymyślić coś dla SI. Na szczęście nie miał takiego problemu z rozgryzieniem Irene i tego, co mogłoby się jej spodobać. Tak czy siak była to dobra okazja do skupienia swoich przemyśleń na przyjemnym temacie, gdy czekało ich tyle nieprzyjemności jutrzejszego dnia.
- Tak jak Thessia. I Aite - wzruszył ramionami, nie widząc zależności. - Jeśli w końcu wyremontujemy tego Crescenta, możemy polecieć wszędzie, po kolei. Kredyty to teraz i tak najmniejszy problem.
Wcześniej miał sporo mocnych opinii na ten temat, ale w obliczu tego, co spotkało go w ciągu tego miesiąca i tego, co miało spotkać ich przez następne dni, martwienie się o godność pracy najemnika było absurdalne. Musieli przeżyć, później wszystko będzie znacznie prostsze i wygodniejsze niż wcześniej, gdy mieli wiele wyborów i opcji, i mało zmartwień na głowie.
- Spać - rzucił nagle, karcąco, choć brzmiał na w pełni rozbudzonego. - Bo ja się w twój pancerz nie wcisnę.
Obrócił się ponownie na bok, łapiąc ją w ramiona i przysuwając do siebie tak, jak zawsze. Schował twarz w jej włosach, na moment ściskając ją nieco mocniej, w przypływie emocji, które ona wcześniej wyraziła pocałunkiem. Rozmawianie na takie tematy nigdy nie przychodziło łatwo, a w ich przypadku wczorajsza rozmowa nie zmniejszyła tego poziomu trudności.

Wróć do „Prywatne jednostki”