[Mistrz Gry]

Toolak jeszcze parę lat temu była ludzką kolonią bogatą w złoża diamentu, którego wydobyciem zajmowała się Gem Seed Corporation. Po raz pierwszy została odkryta przez quariańską fregatę zaraz po wybuchu wojny z Gethami. Rozważano Toolak jako potencjalną, nową planetę do zasiedlenia, ale ogromna populacja varrenów i silne tropikalne burze na jej powierzchni pokrzyżowała te plany. Dopiero później Toolak stała się punktem zainteresowania korporacji Gem Seed, a w 2167 roku kolonia liczyła już ponad szesnaście tysięcy mieszkańców. W 2170 kolonia wydobywcza została zaatakowana przez batarian, a pomimo, iż ich atak ostatecznie udało się odeprzeć, dokonano zbyt wielkich szkód, by firmie opłacała się odbudowa. Dopiero niedawno rozpoczęto kolejną próbę zasiedlenia.

---

Niebawem Fenennie i Arturowi ukazała się powierzchnia Toolak. Z orbity planeta wyglądała na szarą, ale najprawdopodobniej to częste deszcze powodowały taki stan rzeczy. Z wstępnych badań udało się ustalić, że na planecie można spokojnie oddychać, ale panuje tropikalny klimat, więc należy zachować wszelką ostrożność. Z Toolak dobiegało tylko jedno źródło ludzkiej egzystencji, pod górskimi szczytami w miejscu, gdzie dokonywano wydobycia diamentu.

[Kieł]

Wydaje mi się, że najlepiej będzie wylądować gdzieś pod górami, ale nie od razu przy źródle sygnału. Nie wiemy czy ta osoba jest tam z własnej woli, a też wolę lądować pod górami, bo pod nimi zazwyczaj trochę mniej zagęszczenia. Najlepiej by było znaleźć półkę skalną. Wlatywali w atmosferę planety Toolak, po czym Kieł postanowił obejrzeć możliwe miejsca lądowania z powietrza, dla pewności.

[Fenenna Tocco]

Dziewczyna zajęła miejsce na jednej ze skrzyń. Mogła spokojnie się uczepić pasów w razie turbulencji. Większość czasu spędziła na przeszukiwaniu ekstranetu w poszukiwaniu jakiś wzmianek na temat Alexa i samej Margarett. Chciała się dowiedzieć więcej i jakość rozgryźć zagadkę, która ją męczyła już od bardzo dawna. Słysząc słowa Kła, przeszła do kokpitu i oparła się o jego fotel, obserwując wskaźniki.
- To jest miejsce wydobycia diamentów. Jeśli ktoś tam jest, to na pewno z własnej woli. Po za tym z tego co powiedziała ta babka powinni znajdować się tam żołnierze Przymierza. A w tym pewnie ten Kowalski - powiedziała. - Ale wyląduj kawałek dalej. Lepiej nie narażać się na "miłe" powitanie. Wszyscy pewnie siedzą tam jak na szpilkach. Choć nie wiem czy półka skalna byłaby dobra, chyba że z jakąś odpowiednią jaskinią, coś jak naturalne lądowisko, a przy okazji bez możliwości dostania się tam przez człowieka, więc nici z zejścia - uśmiechnęła się pod nosem, po czym przeszła do magazynu. Wyciągnęła swój pancerz i przebrała się. Lepiej być przygotowanym na wszystko.

[Kieł]

Kieł postanowić wylądować w niedużym oddaleniu od placówki, pod górą, w miejscu gdzie nie ma zbyt wielu drzew. Po wypatrzeniu miejsca, wpisał współrzędne i wziął pancerz z magazynu. Założył go i stanął przy wyjściu Ciekawa tropikalna planeta. Na pewno będzie dużo niezbadanego robactwa i innych zwierząt. Może uda nam się znaleźć też części zniszczonych placówek przymierza, a zarazem obydwie opcje przynoszą korzyści. Znajdziemy pana Kowalskiego i jeśli nie będzie źle, mam nadzieję że się nie obrazisz jeśli porozglądam się za ciekawymi próbkami na tej planecie.

[Mistrz Gry]

Odnośnie Alexa i Margarett Fenenna znalazła jedynie pewne ogólnodostępne informacje. Margarett według Extranetu pracowała jako najemniczka-freelancerka. Obecnie jest żoną niejakiego Adama Moora, właściciela specjalistycznego szpitala na Ziemi. Margarett zajmuje się w min sprawami prawnymi.

Natomiast Adam, poza tym, że stracił syna, zajmuje się poszukiwaniami córki, ale z powodu niewielu informacji, ciężko mu wpaść na jej trop.

Alex Moore miał rangę starszego sierżanta i został wysłany na Toolak w celu wsparcia odbudowy dawnej kolonii. Niemal całkowity brak wpisów w jakiejkolwiek tematyce go dotyczącej był nader zastanawiający.

Statek Mistrza przeleciał nisko nad dżunglą w poszukiwaniu odpowiedniego lądowiska. Takie znalazło się około dwa kilometry od obecnej bazy ludzkiej na Toolak. Fenenna i Artur mogli z wysokości obserwować zagęszczenie tropikalnych drzew, pomiędzy których koronami ciężko było cokolwiek dojrzeć z tej perspektywy. Statek zatrzymał się nad polaną, która niemal idealnie wpasowywała się w jego wymiary, po czym opadł ze świstem na powierzchnię.

[Fenenna Tocco]

Informacji było ogólnie mało, ale lepsze to niż nic. W końcu okrojone akta, czy niełatwy dostęp też mógł coś znaczyć. Fen zaintrygowała wzmianka o poszukiwaniu córki przez Adama. Nie dość że gość nie wie co się dzieje z synem, to jeszcze zniknęła córka. Margarett, jak domyślała się Fen, była kiedyś najemniczką. Ciekawa rodzinka się z tego zrobiła. Dziewczyna zastanawiała się też, czy córka jest tylko Moora, czy też jego aktualnej żony.
- Jeśli nie wkopie nas to w większe kłopoty, to nie mam nic przeciwko - odpowiedziała na pytanie Artura, stając również przy drzwiach. Otworzyła właz, przygotowując broń. - Pamiętaj o varrenach. A teraz chodźmy do tej kopalni - zeszła na ziemię i zaczęła się rozglądać uważnie, kierując swe kroki w stronę źródła odczytów ludzkiej obecności.

[Kieł]

Artur ruszył powoli za Fenną, obserwując wszystko uważnie, nawet towarzyszkę, mimo tego że nie wydawała mu się być w tym momencie zagrożeniem. Stąpał spokojnie, acz z bronią w ręku. Brak gotowości może kosztować bardzo wiele w takich miejscach. Przepraszam Cię, i mam nadzieję że wybaczysz mi moje podejście do najemników. Mam takie pytanie. Czym się kierują młodzi ludzie chcąc dołączyć do najemników? Pieniądze, wolność w działaniu? A może to coś innego? Czół że to nie najlepsze pytania, ale zawsze pytał o to, co chciał wiedzieć. Może czasem brakowało mu taktu, ale zawsze starał się być uprzejmy.

[Mistrz Gry]

Wyświetl wiadomość pozafabularną

http://www.youtube.com/watch?v=hSNX1xCL ... CF06FF537E

Według mapy w omni-kluczach placówka wydobywcza znajdowała się około dwa kilometry od miejsca, gdzie Artur i Fenenna wylądowali. Pierwsze, co uderzyło parę to duchota, niemal nie do wytrzymania, od której w sekundzie na ich ciała wystąpił perlisty pot. Na niebie ani jednej chmurki a słońce w zenicie, piekąc ich ciała uparcie od samego początku. Wokoło piętrzyły sie wielkie drzewa przypominające palmy, a pod nimi gęste krzaki, przez które ciężko było przebić się wzrokiem. Z każdym krokiem ich stopy wbijały się w miękką ziemię, jakby nasączoną niedawnym deszczem. A w powietrzu unosiły sie robaki wszelkiej maści, od wielkich ważek, przez muchy po komary i motyle.

Oboje rozejrzeli się wokoło, ale nigdzie nie było ścieżki prowadzącej do obozu. Wokoło panowała złowieszcza cisza, przecinana tylko bzyczeniem owadów. A w drzewach trudno było cokolwiek dojrzeć.

Fenenna zdecydowała się iść w kierunku odczytów z omni-klucza. Te natomiast, choć niezmiennie wskazywały północny wschód, były dość problematyczne, ponieważ z powodu niewiadomego pochodzenia zakłóceń co jakiś czas znikały z ekraniku urządzenia.

Fenenna i Artur zanurzyli się w gęste krzaki, które sięgały im do pasa. Gdy tylko minęli polanę i przeszli jakieś piętnaście minut, w lesie zrobiło się niezwykle ciemno, prawie jak nocą lub w ciemnej jaskini. Wokoło nie słychać było nic i choć mogłoby się wydawać, ze w takim razie nic im nie grozi, nic bardziej mylnego. Kiedy Mistrz poniósł głowę do góry, chcąc zobaczyć, jak gęste są korony drzew, zauważył zwisające z gałęzi ogony jakichś stworzeń. Te jednak nie wydawały z siebie żadnego dźwięku ani nie poruszały się, lecz tylko obserwowały gości lasu wielkimi oczami.

[Fenenna Tocco]

Szła dalej, choć denerwowały ją zakłócenia na omnikluczu. Starała się jednak iść prosto do celu.
- Zazwyczaj chodzi o pieniądze - odpowiedziała na pytanie towarzysza. Nie pytał się o nią, więc odpowiedziała słowami tych, z którymi rozmawiała na Omedze i Cytadeli. Ona miała inne powody, ale Artur już nie musiał wiedzieć jakie. Niech myśli, że jest jedną z tych, którzy zaciągnęli się dla zarobku. - Wolność w działaniu mają tylko freelancerzy. Młodzi, którzy są w organizacjach, zawsze mają zwierzchników - dodała dla wyjaśnienia. Jej czasem też zdarzało się brać jakieś zlecenia na własną rękę, ale i tak musiała dbać o to, by Błękitni nie ucierpieli na jej poczynaniach. - Zdaje się, że jesteś badaczem, a nie zwykłym najemnikiem. Robisz to dla pieniędzy, czy dla prestiżu z badań? - zadała niemal to samo pytanie, choć dopasowała je do postaci Artura.
Spojrzała w górę i widząc stworzenia, pomyślała o lemurach.

[Kieł]

Kieł popatrzył się chwilę na zwierzęta. Niby niezbyt groźne, ale w końcu nieznane. Zaczęło się to od interesu przymierza, ale za razem mojej chęci ograniczenia strat. Wojsko mnie niestety ograniczało Umilkł na chwilę A ja nie potrafię się ograniczać do jednego zagadnienia. A jeśli mam powiedzieć w jakim celu to robię, to w pewnym stopniu dla siebie, a w pewnym dla tych, którzy czegoś potrzebują. Nie zwalniając popatrzył się jeszcze w górę Nigdy nie potrafiłem być cichy na cierpienie. I może dla tego zajmuję się tym, czym zajmuję i nie lubię zbytnio najemników. Jedni robią coś głównie dla siebie o ile nie całkowicie-dodał w myślach a inni robią coś w równej mierze dla siebie, jak i innych. Spojrzał się teraz chwilę na towarzyszkę A może jednak po prostu nie potrafię znaleźć miejsca dla siebie

[Mistrz Gry]

Pogoda była uciążliwa i dawała się we znaki zarówno Fenennie jak i Arturowi. Mimo, że przeszli zaledwie pół kilometra, czuli zmęczenie trzykrotnie większe, niż gdyby podróżowali w normalnych warunkach. Najgorszy był pot, który bardzo szybko otoczył ich ciała śmierdzącą łuną, a ta znowu przykuwała uwagę wszelkiego robactwa, więc po kilku minutach wokół pary zaczęły krążyć bzyczące muchy, siadające dosłownie gdzie się tylko dało, nie pomijając oczu i ust i komary, chcące upić trochę krwi, a przy okazji zarazić jakimś wstrętnym chorubskiem. A zbroje, co tu dużo mówić, było w nich gorąco jak w piekle.

Nad głową Fenenny przeleciał prawie znikąd wielki ptak, z długim, żółtym ogonem, ciągnącym się za nim jak welon czy też tren sukni. Był cały złoty, a rozpiętość skrzydeł sięgała jakieś sto sześćdziesiąt centymetrów. Szybko jednak znowu uleciał wzwyż, kryjąc się gdzieś w koronach drzew.

Nagle wszystkie małpy usadowione wysoko na gałęziach drzew obróciły się jak jeden mąż na prawo i na lewo od podróżujących na dole Fenenny i Artura. Wciąż były nieruchome, ale wpatrywały się w punkty osadzone gdzieś całkiem niedaleko w krzakach. Dopiero po minucie jedno ze zwierząt wyrwało się z szeregu i wydając z siebie piszczące odgłosy i skacząc z gałęzi na gałąź, umknęło gdzieś w dal. Cała reszta zrobiła dokładnie to samo, aż cały las zaczął dźwięczeć wśród odgłosów trzeszczącego drewna i szeleszczących liści.

[Fenenna Tocco]

Trafił jej się gadatliwy towarzysz. Nie była do tego przyzwyczajona, zwłaszcza w czasie wykonywania zadania. Sama jednak zadała pytanie, to teraz musiała ścierpieć. Na dodatek to gorącą było masakryczne.
Gdy zwierzaki przestały się poruszać, zwolniła kroku. Kiedy się zerwały, zatrzymała się całkowicie w pełnej gotowości, pokazując Arturowi, by uczynił to samo. Nasłuchiwała. Na Omedze zawsze ufała własnym instynktom, teraz jednak wolała zaufać niepokojowi zwierząt.
Gdyby teraz usłyszała jakieś dudnienie, rusza szybciej, a nawet biegiem w stronę kopalni. Wolała uciec, niż czekać. Jeśli jednak nic się nie stanie dziwnego przez następne minuty, ruszy dalej poprzednim tempem.

[Kieł]

Artur zatrzymał się tak samo jak towarzyszka. Lekko ugiął nogi, gotowy jak i do strzału jak i odskoku. Trzymał broń pewnie, niedużo przed sobą, celując w "ruchome" krzaki, nastawiony na strzelanie długimi seriami, w końcu obiekt był niedaleko. Chciał szybko wytrzeć o coś twarz z potu, ale nie miał nic przy sobie, ani nie widział nic odpowiedniego w okolicy. Więc tak stał, celując, gotowy do skoku, jak i odbiegnięcia w tył, ale nastawiony na walkę.

[Mistrz Gry]

Fenenna i Artur przez chwilę kroczyli nasłuchując okolicę. Gdy rozwrzeszczane małpy wreszcie rozbiegły się gdzieś daleko, zapadła znowu złowieszcza cisza. Ani szelestu, ani jednego strzyknięcia okolicznych roślin. A jednak zwierzęta nie rozbiegły się bez powodu, prawda?

Jednak nic nie wydawało odgłosów, więc towarzysze szli w duchocie przez las w wolnym tempie, trochę ostrożniejsi niż poprzednio, ale w okolicy nie było niczego widać, a cisza była niemal dołująca, jakby zwiastowała jakieś niebezpieczeństwo.

Fenenna właśnie wycierała czoło ręką i przymrużyła oczy, a kiedy je otworzyła, jakby znikąd wyrósł przed nią mężczyzna. Natychmiast złapał ją za głowę i zakrył ręką usta. Artur widział, jak wyłonił się z krzaków dosłownie w sekundzie, pokazując mu wcześniej palec przyłożony do ust, zanim przyłożył rękę do ust kobiety.

Chłopak wyglądał na wiek pomiędzy dwudziestką a trzydziestką, a urodę miał delikatnie mówiąc niczym redneck- nieco tępawy wyraz twarzy, całe ciało lekko czerwone od opalenizny, niewielkie, kaprawe oczka i zarost wokół ust. Spod bezrękawnika, który wyglądał, jakby sam wyciął sobie z niego rękawy, wystawały lekko wyrzeźbione ręce i ramiona. Na plecach miał coś w rodzaju nowoczesnej kuszy. Nie nosił pancerza, ale zwykłe jeansy i traperskie buty.

[Kieł]

Artur szybko wycelował do niego z pistoletu, w ciszy. Stał, patrząc na zachowanie agresora i jego działania. Był gotowy w razie niemiłego rozwoju sytuacji, szybko wykonać ruch w część ciała, nie będącą zasłoniętą przez Fennę, a zarazem nie powodującą śmierci kusznika. Artur w pełnym skupieniu, stał, i patrzył. Nie chciał powodować bezsensowego aktu agresji.

[Fenenna Tocco]

Fen dała się zaskoczyć, ale to nic dziwnego na nowym terenie. Dziewczyna automatycznie uniosła swój pistolet, przykładając go do szyi nieznajomego. Jej oczy zajarzyły się biotyką, tak jak i lewa ręka, która chwyciła nadgarstek dłoni umiejscowionej na jej ustach. To musiało wyraźnie mówić "zrób ruch, a to się skończy źle". No i ona miała wsparcie, więc i nawet jeśli zginie, to gość zostanie zastrzelony.
Wpatrywała się w gościa, czekając na jakiś ruch. Jeśli mężczyzna jej nie puści, a zacznie robić coś innego, potraktuje nieznajomego spustoszeniem.

[Mistrz Gry]

Chłopak, którego włosy w zależności od padającego światła zmieniały się to w bardziej blond to bardziej w rude, wciąż wyciągał do Artura rękę z podniesionym palcem wskazującym. Pistolet przy szyi i biotyczna aura wokół Fenenny sprawiły, że obrzucił ją nieufnym spojrzeniem, a potem szybko zwolnił uścisk, kładąc palec na ustach w wymowny sposób.

Po tym poszedł przed siebie bardzo powoli, nie wydając z siebie żadnego odgłosu i skierował się znów w krzaki, z których się wyłonił, zdejmując z pleców kuszę.

[Fenenna Tocco]

Fen miała ochotę prychnąć, ale powstrzymała się, widząc znak nieznajomego. Jak mu tak zależało, by była cicho, to będzie. Mógł jednak nie ryzykować odstrzelenia głowy lub zmiecenia przez biotykę, wyskakując na nią w ten sposób. Odwzajemniła nieufne spojrzenie, obniżając broń i "wyłączając" biotyczną aurę. Starając się iść w miarę szybko i równocześnie cicho, dała znak Arturowi, by szedł razem z nią.
Wciąż jednak byłą gotowa na szybką reakcję, gdyby coś lub ktoś ją zaatakował.

[Kieł]

Artur szedł powoli za Fenną, ale teraz założył hełm. Patrzył raz to na towarzyszkę, a to na przybysza z dziczy. Broń opuścił, ale miał ją ciągle w gotowości. Nie podobał mu się ten człowiek, ale zachował ciszę. Spojrzał się jeszcze chwilę na krzaki. A jeśli on coś wie o celu naszej misji? zapytał niegłośno towarzyszkę. Lepiej mieć więcej informacji niż po prostu wiedzę że w tamtej bazie ktoś żyje. Przyjrzał się jeszcze chwilę kusznikowi. Taka broń, chyba opancerzonemu człowiekowi nic nie zrobi, a też musiał skądś się tutaj wziąć. Nie był raczej rozbitkiem, bo ci zazwyczaj są lepiej przygotowani na wypadek rozbicia się. Mógł byś którymś z kolonistów który musiał szybko uciekać.

[Fenenna Tocco]

Decyzja byłą raczej prosta: iść za człowiekiem bądź nie. Jednak Fen również miała pewne niejasne podejrzenia co do nieznajomego. Dlaczego na nich wyskoczył i czemu chciał, by zachowali ciszę. Może ich nie zaatakował ale zachowywał się podejrzanie.
- Kim jesteś? - spytała po prostu nieznajomego, ale nie podniosła głosu. - Nie wyglądasz na normalnego kłusownika, czy też najemnika - powiedziała, komentując tym samym ubiór i broń mężczyzny.
Kieł mógł oczywiście dodać jakieś pytania od siebie, bo to była odpowiedź Fen na jego wyrażony niepokój. Jak inaczej mają się dowiedzieć czegoś o całej sytuacji?
Równocześnie obserwowała uważnie otoczenie, trzymając broń w gotowości. Nie chciała być znów zaskoczona w ten sposób, dlatego ostrożniej ocierała pot z twarzy.