[Olivia Harvin]

Nie potrzebował światła, aby stwierdzić, że Dalia się wierciła. Nie umiała sobie znaleźć najwygodniejszego miejsca, ochłonęła także po ciepłym prysznicu, zaczynała więc odczuwać nieprzyjemną, chłodną aurę Alaski. Szybko więc naciągnęła na siebie kołdrę i zanurkowała pod nią, cicho wzdychając.
- Za dnia mogę przejrzeć informację. Na pewno uda się z nich coś wyciągnąć. Na Ziemi powinno być ich całkiem sporo, choć nie wiem ile jest aktualne. Cerberus od czasu do czasu pakuje swoje zabawki i przenosi się, kiedy zaczyna się robić zbyt gorąco.
Wsunęła jedną z rąk pod głowę, oglądając się na zorze. Świat się zmienia, ale nie natura.
- Powinnam Ci życzyć dobrej nocy oraz kolorowych snów, Daniel?

[Daniel Frost]

- Ty się módl, żebym ja spał lekko - rzekł tonem dość ironicznym. On nie miał zamiaru skorzystać z kołdry. Odczuwał komfort w takiej temperaturze, jaka była. - Jeśli ktoś nas najdzie... ech, nieważne. Nie stresujmy się bardziej, niż trzeba. Ale dobrej nocy możemy ogólnie życzyć, jak najbardziej.

Po tym zamilkł, zamykając oczy, a jedynymi dźwiękami przerywającymi ciszę był okazjonalny szum silników pojazdów na zewnątrz i - co przeszkadzało trochę bardziej - głosy grupek balującej późną porą młodzieży alaskańskiej, której temperatura na zewnątrz najwyraźniej w ogóle nie przeszkadzała. Jednak ściany hotelu i szkło w oknach skutecznie tłumiły te odgłosy, przez co warunki sprzyjały zapadnięciu w sen.

---

Frost nie spał. Daleki był od tego. Kiedy usłyszał pierwsze cichutkie, niewinne chrapnięcie od strony Dalii, uznał, że może przestać udawać. Westchnął i zrobił coś, czego brakowało mu od dobrych paru godzin - z kieszeni na piersi koszuli wyjął metalową piersiówkę napełnioną zapasami z promu. Odkręcił, włożył do ust i przechylił mocno. Brandy, choć jej ilość była niewielka, spłynęła mu do gardła jak lodowata rzeka.

Spojrzał w stronę śpiącej kobiety, widząc, jak światło pada na jej kołdrę, pod którą malował się zarys jej figury. Uważając, by nie zrobić tego zbyt głośno, Frost prychnął. No dobra, niby sobie dzisiaj całkiem dobrze poradziła... ale i tak, co ona sobie wyobrażała? Że teraz będą latać po galaktyce i rozłupywać czerepy jak Bonnie i Clyde? Ech. Miał szczerą nadzieję, że kiedy dojdzie do jakiejś *prawdziwej* akcji, to Dalia poradzi sobie równie dobrze, jak dzisiaj zaprezentowała. Inaczej skończy się tym, że... tym, że...

...

Ech, tam.

Pociągnąwszy kolejny łyk, włączył omni-klucz, wcześniej nastawiając go na minimalną jasność, i sprawdził godzinę. Druga w nocy, a jemu się całkowicie nie chciało spać. Przejrzał swoje zakładki extranetowe w poszukiwaniu czegoś, czym można było zabić trochę czasu. Subskrypcja Kassa Fabrication... nie. Skrzynka mailowa... nie. Fornax... kuszące, ale nie. Wiadomości Galaktyczne... po pewnym namyśle wszedł w dział "Ziemia"; w końcu warto było znać lokalne wydarzenia. "Zobaczmy, jakie tam mają wieści"...

"Park Narodowy Denali (USA, Alaska) odnotowuje pierwszy od 50 lat przypadek kłusownictwa. O w mordę", przeczytał w myślach, mimowolnie szczerząc się. Nie zdołał się opanować. Wydał z siebie krótki chichot, dopiero potem zdając sobie sprawę, że może to obudzić Dalię. Spojrzał znów w jej stronę. Poruszyła się, tym razem obracając się całkowicie na bok i tworząc kołdrą bardzo przyjemny kontur. "Ło, spokojnie", pomyślał Frost, patrząc w dół swojego ciała.

Wyświetl wiadomość pozafabularną

:)
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=MmgV6vN0Evs[/youtube]

Daniel westchnął, pociągając znów z piersiówki i opierając ją o brzuch. Czuł się dziwnie. Jak ktoś, kto właśnie pierwszy raz złapał oddech po dłuuugim biegu. Ale powinno być inaczej, prawda? W końcu był teraz ścigany przez terrorystów, a to były dopiero przedbiegi. Ale po chwili dotarło do niego, że za jego "bieg" robiło coś zgoła innego. Dzisiaj był dobry, normalny dzień. Normalny. "Kiedy ostatni raz miałeś normalny dzień, Frost?", spytał sam siebie. Dawno. Od dwóch lat nie trafił mu się normalny, spokojny dzień. A dzisiaj, kompletnie bez powodu, czuł się tak, jak niegdyś. Cholera, czy aż tak długo nie było nikogo, kogo by nie trzymał przy sobie dłużej, niż parę godzin? W głowie wciąż dzwoniło mu to, co wcześniej niemal wykrzyczała na niego Antonov: "Zaufałam Ci a Ty mi strzelasz w plecy!?" To zdanie, a raczej pierwsze dwa jego słowa, miały dla niego trochę inne znaczenie, niż dla niej.

Ech. Szykowała się przed nim bardzo wyboista droga. Już raz kilku ludzi mu zaufało. Efekty tego do dzisiaj nosi pod ubraniem.

[Olivia Harvin]

Człowiek Iluzja wstał, kiedy podchodziła ku niemu wraz z grupą naukowców tak jak ona przydzielonych do tego projektu. Uśmiechnął się? A może to tylko złudzenie?
~ Kiedy pierwszy człowiek stawał na księżycu mówił, że to mały krok dla niego i wielki dla ludzkości. Kolejnym takim były pierwsze kolonie, odkrycie efektu masy, biotyki, poznanie innych ras w przestrzeni, przedstawiciel w Radzie Cytadeli. Następny czynicie wy. Ten projekt odmieni możliwości ludzkiego żołnierza. Będziecie...
Nie. Nie. Nie. Nie. Nie. Nie! Nie mogła wykonać najmniejszego ruchu. Pozostało jej krzyczeć w myślach. Ze wszystkich postaci, które mogły nawiedzić ją we śnie, musiał to był akurat on. Dalia przewróciła się na drugi bok, broniąc przed dalszym snem. Zacisnęła mocniej oczy, dusząc jeszcze oderwany od mar sennych obraz w myślach. Wynoś się i nie wracaj. Słyszała ciche parsknięcie, Frost musiał więc nie spać. Sama także odniosła wraże, że już oka nie zmruży. Zmiana trybu dnia wpłynęła kojąco na jej bezsenność, teraz jednak uczucie to prysło. Uświadomiła sobie jednak coś bardzo istotnego - będzie musiała się pozbyć wszystkiego, co niegdyś podarował jej do pracy Cerberus. Każdy skan, probówka może okazać się czymś, co naprowadzi organizacje do nich, a czego by sobie nie darowała. Powinna także wykonać skan własnego ciała i upewnić się, że choćby implanty czy szwy niegdyś założone na jej rany nie są potencjalnym zagrożeniem.

Pogrążony we własnych myślach, jak i wspomnieniach Daniel nawet nie zarejestrował, kiedy Dalia odwróciła się ku niemu oraz w milczeniu obserwowała zarys sylwetki mężczyzny. Kiedy sobie to uświadomił, mógł dostrzec dwa miodowe punkciki, łagodnie łypiące na niego. Nie chciały niczego konkretnego. Nie przypominały także polującego szarego wilka na swą ofiarę. Po prostu obserwowały. Kobieta nie odezwała się. Już dawno także skończyła się popijawa na zewnątrz, a młodzież rozeszła się.

[Daniel Frost]

- Też nie możesz spać? - spytał kwaśno. Szczerze mówiąc, miał nadzieję na odrobinę względnej samotności w swoim wybudzeniu, by zorganizować sobie romantyczny wieczór z piersiówką. No ale cóż. Frost wyłączył obraz na omni-kluczu i wbił wzrok w sufit. Odczuwał komfort. Czuł na sobie przyjemny chłód, choć leżał w ubraniu, jak zresztą od pewnego czasu robił niemal ciągiem. Myślał nad czymś bardzo intensywnie, choć można było tylko się domyślać, co właśnie przetwarzają jego wypaczone neurony. Wreszcie odezwał się, zasłaniając oczy dłonią: - Ech... Ja ci radzę, jutro kup sobie jakiś bilet w porcie i spływaj stąd. Daleko, daleko. Do kogoś, kto ci zapewni jakieś bezpieczeństwo. Ja nie mogę tego zrobić. Jestem wyjątkowo kiepski w dbaniu o innych.

W jego głowie kołatało się teraz kilka myśli, a co najgorsze, wszystkie próbowały dojść do głosu jednocześnie, uwalniając w umyśle Frosta diabelską kakofonię. Jedna myśl mówiła, "Dobrze jej radzisz. Już raz spierdoliłeś sprawę. Nie dawaj sobie okazji do drugiego razu". Druga z kolei, "Ona jest zmianą w twoim życiu. Nie lubisz zmian, więc chcesz ją usunąć". Trzecia, "Ile zostało w tej piersiówce?".

[Olivia Harvin]

- Odwykłam od spania dłużej niż dwie godziny.
Przyznała szczerze, choć nie do końca. Dzisiejszy dzień ją zmęczył, ciało domagało się miękkiej poduszki oraz ciepłej kołdry, ale psychika krzyczała, że jak zaraz nie wstanie i roztrzaska kilku datapadów, Cerberus ich znajdzie. W myślach potrafiła wyliczyć ile im zajmie pokonanie odległości od stacji głównej do ziemi. Ironią losu, zostały im jeszcze cztery godziny spokoju. Nie zakłócała ciszy. Mogłaby tak leżeć i wsłuchiwać się w ich oddechy nadal, gdyby nie słowa Daniela.

Dalia wstała. Bezszelestnie, na palcach, przeszła z jednego łóżka na drugi i usiadła na skraju tego, gdzie leżał Frost. Zabrała dłoń sprzed jego oczu gestem nieznoszącym sprzeciwu. Coś jak lekarz, który odkleja dłoń od ramienia niesfornego dziecka, gdzie zaraz ma mu wbić igłę ze szczepionką.
- Strzeliłeś do mnie, a ja Ci nie wydrapałam oczu. Już za późno, aby się stąd zbierać i Cię zostawiać. Dzisiaj też pokazałam Ci wyraźnie, ze nie szukam obrońcy. Umiem o siebie zadbać.
Zabierać swój dłoń, opuszki jaj palców musnęły jego policzek, ale było to tylko przelotne i krótkie uczucie.

[Daniel Frost]

- Co, teraz będziemy we dwójkę, och, przemierzać galaktykę i robić rozpierdziel! - powiedział, bardzo teatralnie, kreskówkowo wręcz, ściskając sobie policzki dłońmi w klaunim niemal geście zachwytu. - Mi chodzi o to, że... Nie.

"No dalej, ty wielka pizdo."

- Masz rację - pokręcił głową. - Umiesz. Mam tylko nadzieję, że nie będzie... - spauzował na dobre kilka sekund, a potem parsknął z pogardą, choć nie wiadomo, ku czemu była kierowana. Przez chwilę milczał. Miał teraz w sobie maelstrom sprzecznych myśli, więc po prostu spytał: - A nie śpisz, bo...?

[Olivia Harvin]

- Masz rację, nie.
Wywróciła oczyma. Czasami go nie rozumiała. Miewał napady, ze usilnie chciał wszystkich od siebie odepchnąć i zamknąć się w jakimś igloo przed całym światem. Był to na tyle pokręcony sposób radzenia sobie z problemami, że Dalia nawet nie próbowała go rozumieć.
- Wiesz o mnie za dużo, Daniel, teraz musiałabym Cię zabić przed odejściem.
Stwierdziła szczerze, bez żadnych błysków figlarnych iskierek w oczach. Miała taką przewagę, że siedziała nad nim i od razu widziała każde zmiany w mimice mężczyzny. Z ciężkim westchnięciem odchyliła głowę do tyłu.
- Martwisz się o mnie, prawda? I nie o to czy ja sobie poradzę, ale Ty nie zawiedziesz mojego zaufania. Bo obawiasz się, że znowu znajdziesz się w sytuacji, w której nie będziesz mógł mi pomóc i na Twoich oczach to się rozegra wszystko na nowo.
Nie dała mu szans na odpowiedź. Nie chciała je. Niektóre rzeczy były wymalowane w oczach.
- Przez pracę po godzinach nabawiłam się bezsenności. Dodałabym, że złe sny, ale to żadne wytłumaczenie.

[Daniel Frost]

- Ooo, patrzcie, jak mała Dalia próbuje być stanowcza. Słodkie - powiedział zaczepnie. Brzmiała poważnie, ale nie z nim te numery. Co nie zmienia faktu, że miała rację. "Cholera, Frost, ty *wiesz* to wszystko, co ona mówi", pomyślał do siebie, wydając z siebie coś, co było jednocześnie warknięciem i westchnieniem. - Słuchaj, wiem, że wyczytałaś z tych cholernych akt różne... dziwne rzeczy. O mnie. I jeśli myślisz, że to się wszystko zmieni tak po prostu, to się mylisz. Wiem, bo próbowałem już wszystkiego, by coś z tym zrobić. Wszystko zawsze wracało. - Zacisnął obleczoną w rękawicę pięść. - Zawsze.

Przeciągnął się mocno. Trochę zdrętwiał od tego leżenia. Poza tym, musiał jakoś wyładować energię, która w nim wezbrała, a napinanie mięśni się do tego celu nieźle nadawało. Wypuścił powietrze.
- Jakiej największej straty doznałaś w życiu? - spytał nagle.

[Olivia Harvin]

Wyszczerzyła do niego ząbki w odpowiedzi na tę zaczepkę. I bezczelnie wykorzystała moment jego nieuwagi. Mężczyzna był zbyt zajęty wymierzaniem prawego sierpowego swoim myślą, Dalia więc chwyciła pewnie jego rękę i nastawiła wybity bark. Zabolało, ale na pewno mniej, niż gdyby za kilka dni ręka odmówiła posłuszeństwa. To było jedne, zdecydowane naciśnięte i kości znalazły się na swoim miejscu. Wyczuła także, że żadna nie jest popękana.
- Wracać zawsze będzie wracać, ale tylko od nas zależy jak mocno to nami potrząśnie.
Świadomie nawiązała do tego, co uczyniła przed chwilą. Chwyciła także zaciśniętą w pięść dłoń Daniela i wyprostowała palce, na przemian je zginając. Było to proste ćwiczenie, które wykonywały rehabilitantki. Rozładowało w pełni ognisko bólu po zaniedbanym barku.

Na pytanie Daniela wyraźnie się zasępiła. Ciepłe dłonie kontrastowały z lodowatymi palcami Frosta, poświęciła więc im chwilę uwagi, choć nie zanotowała żadnego niedokrwienia kończyn.
- To było ze dwa lata temu. Pracowałam nad projektem roboczo nazywanym Duch. Piątka zdrowych, silnych, młodych mężczyzn ochoczo poddała się testom na nową generację żołnierzy. Zaserwowane im modyfikacje genetyczne miały zwiększyć refleks, wytrzymałość, szybkość ruchów. Byli żołnierzami dostosowanymi do szybkich oraz precyzyjnych ataków przy pomocy broni białej. Cerberus wtedy sporo wzorował się na starych, zapomnianych fechmistrzach. Ciężko komuś mającemu spluwę w ręku byłoby się bronić przed ostrzem miecza. Aczkolwiek testy.... Powiedzieć, ze wypadały negatywnie, to za mało. Ich ciała były kompletnie zdeformowane. Niektórzy zginęli w krzykach na skutek zbyt dużej dawki impulsów. Nie wiem co poszło nie tak. Przeglądałam parokrotnie zapisy, wyliczenia i wszystko się zgadzało.... Taką lekką ręką zabiłam tych ludzi.
Zagryzła lekko wargi i wypuściła powietrze z płuc.
- Straciłam też całe dzieciństwo. Zazwyczaj towarzyszyłam rodzicom w pracy w laboratoriach albo się sama uczyłam. Moje życie to była stacja Cerberusa. Nigdy nie biegałam po deszczu, nie lepiłam bałwana czy innych figur ze śniegu, nie słuchałam muzyki na cały regulator w pomieszczeniach. Cerberus chciał mieć idealne dziecko. Moi rodzice byli dumni, że dali organizacji mnie, gdyż ta mogła mnie ukształtować na swoje widzimisię, od małego wpajając to, co wiedzieć w ich myśl powinnam. Ale koniec tych smutnych opowieści. Powinieneś ćwiczyć tę rękę dopóki bark się w pełni nie zrośnie.

[Daniel Frost]

Nic nie podejrzewał aż do ostatniego momentu. Dopiero kiedy już palce Dalii zacisnęły się na jego ramieniu, zaświtało mu, że ona coś kombinuje. O pół sekundy za późno.
- Co ty kur... - I w tym momencie nastawiła. - ...WAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!
"No proszę! A jednak ten facet źle ją nastawił!", pomyślał wesoło, choć cieleśnie czuł się, jakby miał zaraz wejść w stan śmierci klinicznej. Otrząsnął się z szoku dopiero po dobrej minucie. Nawet na postrzał by tak nie zareagował. Postrzału to człowiek się jeszcze spodziewa, a tu siedzi taka, się szczerzy niewinnie i nagle BAM! Myli twoją rękę z kluczem francuskim. Dosyć adrenaliny na dzisiaj, dosyć. Frost miał tylko nadzieję, że salarianin na dole nie zechce wezwać Przymierza, by zbadali dochodzące z pokoju odgłosy mordowanego łosia.

Gdy ochłonął, spróbował zebrać w skołatanych myślach to, co przed chwilą opowiedziała mu Dalia. Przez dobrą chwilę milczał. Wreszcie powiedział tylko: - Dziękuję - i kiwnął głową. Kobieta nie była pewna, czy chodziło mu o bark, czy o opowieść.

[Olivia Harvin]

- Zasłużyłeś na naklejkę Dzielny Pacjent, niestety wszystkie zostawiłam na Cytadeli.
Z zadowoleniem przyjrzała się swojemu dziełu. I nawet musiała przyznać, że zniósł to lepiej niż szacowała. Skrycie spodziewała się, że ten pod wpływem emocji i tego, że zrobiła to z zaskoczona, rzuci się na nią oraz oboje wylądują na podłodze z tym że Dalia zniesie to gorzej. Wstała, a kołdra na której do tej pory siedziała cicho zaszeleściła.
- Przydałoby Ci się trochę snu nim zacznie świtać.
Sama jeszcze podeszła do ekspresu z kawą, gdzie zostało jej nieco. W tej chwili nie przeszkadzał jej fakt, że kawa już dawno przestygła i była zimna. Napełniła jeden kubek i upiła kilka łyków. Daniel miał swoją chwilę samotności, gdyż Dalia stała do niego tyłem, wydawałoby się, iż próbuje rozszyfrować napis na hologramie w tutejszym języku. Po dobrych pięciu minutach, odłożyła naczynie i wróciła pod kołdrę do łóżka, aby się chociaż zagrzać, gdyż daleko było do tego, aby zasnąć.

[Daniel Frost]

- Kawa o drugiej w nocy? Odważne - zauważył, patrząc na odwróconą do niego tyłem Dalię. Nie, nie, nie, nie. Trzeba się zdyscyplinować. Odkleił wzrok od jej pleców i okolic, i wrócił do gapienia się w sufit.
- Halo, przepraszam? - usłyszeli zza drzwi wejściowych. - Czy wszystko w porządku?
- Tak - odpowiedział głośno Frost. Szybkość mowy i głos kojarzący się z wiewiórką sugerowały, że nawiedził ich salariański gospodarz.
- Na pewno? Bo słyszałem jakiś dziwny dźwięk. Na pewno nie potrzeba państwu...
- Nie.
Spławiony obcy odpuścił. Usłyszeli po chwili lekkie stąpania po schodach, wydobywające się z korytarza. Frost przez chwilę pomyślał, pomyślał... a potem rozciągnął się wygodniej, zanucił "Dani California" i powiedział, mając na ustach swój zwyczajowy, wężowy uśmiech:
- Ale dzień... - Westchnął. - Zwiedziłem Alaskę, byłem na polowaniu, zdobyłem przenośny, napędzany jedzeniem generator biotyki... - I spojrzał na nią, leżącą pod kołdrą, czekając na reakcję na tę zaczepkę.

[Olivia Harvin]

Dalia parsknęła cichym śmiechem, który musiała zdusić w poduszce, aby przypadkiem tego nie usłyszał Salarianin. Byłoby niegrzeczne, choć akurat nie do końca przejmowała się tym, co o niej pomyśli obcy osobnik, nie mniej przyzwoitość wymagała.
- Możemy się domyślać co o nas pomyślał.
Nie dopowiadała nic więcej, pozostawiając Danielowi pole do popisu, a właściwie jego wyobraźni. Dalia wsunęła dłonie pod głowę, aby wygodniej było obserwować sufit. Ktoś chyba na jednej z desek coś naskrobał, ale z tej odległości niewiele widziała. Kawa, która na ogól w środku nocy ją usypiała, teraz jak na złość nie działała tak.

Daniel nie doczekał się odpowiedzi, miast tego oberwał poduszką. Rzuciła na tyle celnie, że jak nie całością to chociaż rogiem trafiła w jego buzię.
- Też nie najgorzej słyszy, wiesz?

[Daniel Frost]

- Aaa-HA! - odezwał się, ściągając sobie poduszkę z twarzy, w którą dostał niemal centralnie. - Teraz to jest moje. - I włożył ją sobie pod głowę, powiększając swoją kolekcję poduch. Teraz miał trzy! Jego poduszkowa armia rosła! - Nie mam pojęcia, co mógłby o nas pomyśleć...? - zaczepił ją na uwagę o myślach salarianina.

[Olivia Harvin]

- ... No wiesz! Niewinnym zabierasz dla własnych korzyści!
Wymierzyła w niego palcem dość oskarżycielsko, automatycznie także siadając na łóżku, co by dobrze mieć widoczność na Frosta, gdyby temu przyszło do głowy szturmować jej ostatnią poduszkę. Dalia cmoknęła.
- No wiesz! Mężczyzna, kobieta, na noc w pokoju, krzyki... Dwie na trzy osoby pomyślałyby stereotypowo, czyli że oddają się przyjemności.
Ubrała to bardzo delikatnie w słowa, licząc iż Daniel jest na tyle inteligentny, iż zrozumie o co chodzi w tych ładnych określeniach.

[Daniel Frost]

- Taaaa - odpowiedział. - Prawie dwadzieścia dwa wieki rozwoju cywilizacyjnego, a wszystko dalej kręci się wokół jednego, hm? - Uśmiechnął się. Był to uśmiech zdradzający dość fantazyjne myśli. I obrazowe. - A ty wszystko potrafisz tak bardzo ładnie owinąć w bawełnę. Mmmmmmmm... uwielbiam tą poduszkę. Zajmuję ją jako terytorium na wieki podległe Republice Frosta. - Po tych słowach energicznie otarł się o poduszkę włosami. Musiał przyznać, że rzeczywiście mu się podobała. Ładnie pachniała. Może salarianin zadawał sobie tyle trudu, żeby prać pościele w czymś, co nie śmierdziało chemikaliami, jak większość dzisiejszych środków czyszczących.

[Olivia Harvin]

- Rozwija się cywilizacja, ale ludzkie potrzeby nie ulegają ewolucji, czyż nie tak?
Zręcznie, w jej obecnie, odpowiedziała na to podchwytliwe pytanie. Nie pociągnie ją za język, aby usłyszeć to, co być może liczył, że padnie z ust Dalii. Wzniosła oczy ku sufitowi. Jeśli byli tam jacyś bogowie, dlaczego jeszcze nie grzmieli słysząc oraz widząc zachowanie Frosta?
- O nie, mój drogi!
Mógł być z siebie dumny, gdyż zmusił Dalię do tego, aby porzuciła kołdrę i podreptała do niego. Stanęła przed Danielem, nadal mierząc palcem w mniej więcej okolice jego torsu.
- Oddasz tę poduszkę po dobroci... Albo sama sobie ją wezmę.
Zaakcentowała wyraźnie te złowieszczo brzmiące słowa, gdyż panna Antonov nie zamierzała bez walki oddać mu swojej własności.

[Daniel Frost]

- Wybacz, ale właśnie nastąpiła rewolucja. Teraz Demokratyczna Republika Frosta to Republika Ludowa Frosta, zmienił się ustrój. Szanse na dekolonizację spadły do zera - wzruszył ramionami i wygodniej przewrócił się na bok, dość ostentacyjnie pokazując jej plecy. Tjaaa, na pewno. Weźmie sobie sama, jeszcze czego. Jeśli zdoła.

Frost lekko uniósł głowę, wygładził pachnącą poduszkę i wcisnął w nią mocno głowę. Zatrzymywał ją dla siebie i tyle. Pffff, tak jakby coś się mogło przez to wydarzyć.

[Olivia Harvin]

- I jeszcze może mi powiesz, że od dzisiaj zwiesz się Daniel Dzong Frost!? Choć Kim Frost Czwarty brzmiałoby również uroczo.
Wywróciła oczyma, słysząc jak w przypływie desperacji ratował się dawną historią. Nie da się nabrać na te tanie sztuczki. Ładne oczy to za mało, aby oddała swoją poduszkę. Szybko zignorowała fakt, że właśnie przyznała, iż Daniel ma urodziwe ślepia, ale to zapewne ten intensywny kolor tęczówek, który nie zdarzał się często u mężczyzn o urodzie o takim typie. Aż kusiło, aby prześledzić mapę genową Frosta.

Dalia pochyliła się nad nim i bez ostrzeżenia, zaczęła go łaskotać, uznając to za jeden z łagodniejszy sposobów odzyskania swej poduszki. Jeszcze dawała mu szansę, choć musiał teraz się ładnie postarać, aby przestała go łaskotać.

[Daniel Frost]

Leżał... leżał... leżał... leżał, czekając na jej jakąkolwiek reakcję prócz czczej gadaniny. "Co, na kiepskich żartach się skończyło?", spytał się z triumfalnym uśmieszkiem. Dopiero po dobrej chwili zauważył, że coś go swędzi na boku i obrócił się wreszcie, by spojrzeć na nią. Niemal zgniótł przy tym jej palce pod swoim ciężarem. Chwilę zajęło mu domyślenie się, co się właśnie stało. Próbowała go połaskotać.

Frost natychmiast spochmurniał i kilkakrotnie zacisnął i rozluźnił dłoń pod rękawiczką. W pierwszej chwili w ogóle tego łaskotania nie odczuł i dopiero, gdy Dalia zaczęła mocniej wciskać palce w jego biodra, wewnętrzna warstwa jego skóry mogła poczuć bodziec. Bo zewnętrzna przecież nie mogła. Odbierała bodźce w sposób stłumiony.

Daniel przelotnie spojrzał Dalii w oczy, dając jej kobiecej intuicji sygnał, że właśnie popełniła błąd. Wcisnął się mocniej w poduszkę. Jakoś coraz mniej miał ochotę ją oddawać.