[Daniel Frost]

Frost cicho syknął, jakby z bólu, słysząc jazgot docierający do jego biednych uszu z omni-klucza Dalii. Na szczęście owe artystyczne tony dzisiejszego substytutu muzyki ucichły, i mózg Daniela mógł odpocząć w spokoju. Przez chwilę jeszcze dzwoniło mu to w uszach, ale wolał myśleć, że kobieta już dzisiaj tego diabelstwa nie włączy. Współczesna muzyka kiepsko działała na Frosta.
- To będzie zbrodnia na skalę galaktyczną - mruknął, również biorąc w dłoń jeden pukiel jej złotych włosów - ale myślę, że tak będzie przynajmniej trochę bezpieczniej. Przynajmniej nas wykryją o kilka sekund później. - Przysunął się do niej i pocałował, jakby na uspokojenie, na poświadczenie o tym, że jest tu przy niej. - Jak tylko się wypogodzi, to pójdziemy do ogrodów. Nie pozwolimy, by jeden agent nam wszystko zepsuł.

[Olivia Harvin]

- Nie mogę się tylko zdecydować na kolor. Smoliście czarny? A może powinnam je rozjaśnić do blondu? Nie.
Dość krytycznie przyjrzała się swojemu odbiciu w lustrze, który wisiał na prawo od drzwi. Dalia przyłożyła sobie pukiel włosów do policzka, mrużyła oczy oraz przechylała głowę, byleby tylko spojrzeć pod różnymi kątami.
- Może powinnam wybrać jakiś ekstrawagancki i udawać nawiedzoną panią doktor? O! Albo rudy. Rude to ponoć wredne.
Odwzajemniła pocałunek z uśmiechem pod nosem. Pielęgnowała te włosy tyle lat, a teraz chciała bez bez ckliwości ściąć. Może tak właśnie należało zrobić? Odciąć się od przeszłości, uczynić krok w przód. Cmoknęła go jeszcze w nos nim nie zapytała.
- Nie jesteś głodny? Nic nie jadłeś cały dzień.
Czasami Dalia odnosiła wrażenie, że Frost zwyczajnie zapominał o podstawowych potrzebach każdego człowieka.

[Daniel Frost]

- Rudy jest dobry - kiwnął głową. Dziwne. Na początek miał zasugerować biały, albo popularny ostatnio lazurowy. Dlaczego więc przytaknął na rudy? Cóż... może odpowiadał do charakteru Dalii, choć nie w sposób, który wspomniała... - Ej, chyba nie masz zamiaru podejrzewać, że będziesz w czymś wyglądać brzydko, hm? - zaśmiał się pod nosem. Jednocześnie kobieta mogła poczuć, że jakby na odzew jej słowom, z żołądka Frosta wydobył się pomruk, którego nie powstydziłaby się niejedna burza. Nie przyznałby tego, ale pewnie tak - teraz zeżarłby całego yahga, bez względu na protesty tegoż.

[Olivia Harvin]

Dalia wywróciła oczyma. Jej spojrzenie znów uciekło na lustro. Rudy. Na pewno nie aż tak ciemny. Bardziej wpadający w odcień marchewki? A może coś wręcz ognistego? Ten jaśniejszy podkreślałby jej niecodzienne tęczówki i ładnie z nimi współgrał. Zaś ogień nadałby jej charakteru. I właściwie wydawałby się lepszym rozwiązaniem, gdyż będzie musiała zrezygnować z miodowych oczu. Zbyt łatwo po nich poznać panią doktor.
- Na co masz wiec ochotę?
Odpowiedziała, słysząc deklarację Daniela. Podsunęła mu pod nos datapad z wypisanymi, proponowanymi potrawami przez ośrodek. Sama Dalia z ciekawości przeglądała pozycję dla turian bądź drelli. Brzmiały one nie tyle śmiesznie, co zwyczajnie w jej ocenie niesmacznie.

[Daniel Frost]

- Na sam początek na *ciebie*... - odpowiedział jej, jednocześnie dość niespodziewanie biorąc jej usta szturmem. Gdy już przerwali pocałunek, spojrzał na holograficzne menu i rzekł, udając akcent stereotypowego brytyjskiego lorda: - A potem... Hmmmmmmm, uważać raczymy w wielkiej łaskawości naszej, iże małże owe apetyt nasz nieziemski zaspokoją wyśmienicie, jednakowoż niechaj służba pospieszy się z nimi, gdyż w razie przeciwnym wybatożyć nie omieszkamy...
Choć wydawało się to niemożliwe, to Frost właśnie przekroczył znane Dalii granice własnej niedorzeczności z tym akcentem...

[Olivia Harvin]

- Na...
I tutaj jej brutalnie przerwano, ale nie narzekała. Zarzuciła Danielowi na szyje ręce, odwzajemniając. Pani doktor kiedy się tylko odsunęła na przyzwoitą odległość, uniosła subtelnie brwi. Czy ona dobrze zrozumiała? Zamrugała kilkakrotnie oczyma, gdyż nawet ona będąca lekarzem miała problemy z rozszyfrowaniem tego dziwnego, dawno nieużywanego sposobu mówienia.
- Daniel. Cokolwiek do mnie powiedziałeś, zaznacz pozycję w menu. Nie masz aby gorączki?
Z poniekąd udawaną, a po części prawdziwą troską, przyłożyła dłoń do jego czoła, co by tradycyjnie dotykiem wyczuć ewentualnej, podwyższonej temperatury ciała.

[Daniel Frost]

Musiał się powstrzymywać ze wszystkich sił, by nie zacząć rechotać, widząc jej reakcję. No patrzcie państwo! A jednak czytanie Szekspira pod szkolną ławką w czasie lekcji biologii się opłaciło! Kiedyś wciśnie ten fakt w twarz swojemu staremu nauczycielowi... Pogwizdując, i jednocześnie mocno przyciskając do siebie Dalię ramieniem, zaznaczył palcem omułki w białym winie na holo-wyświetlaczu. Nigdy ich nie próbował, a jak już się opychać, to z klasą.

Ale kiedy Dalia dotknęła jego czoła w poszukiwaniu oznak gorączki, nie wytrzymał. Co prawda dalej spróbował powstrzymać wybuch śmiechu, ale wyszło mu... połowicznie. Tak połowicznie, że efektem końcowym było coś, co można opisać jako "zew godowy upośledzonego dzika", sam w sobie brzmiący co najmniej zabawnie. - Ze mną w porządku - zapewnił ją, gdy się już uspokoił. - Za to szkoda, że ty nie widziałaś swojej miny.

[Olivia Harvin]

Dalia prychnęła. No tak. Wredna część Daniela dała o sobie znać. Dostała się do głosu. Pokręciła głową z dezaprobatą. Chciała skomentować, ale podarowała sobie.
- W porządku? Szczerze wątpię, Danielu. Ale na Twoje nieszczęście nie wynaleziono jeszcze leku na głupotę.
Cofnęła swoją dłoń, ale nim ją całkowicie zabrała, poklepała go pocieszająco po ramieniu. Będzie go wspierać, bo nic więcej zrobić nie można było. Dalia zgarnęła datapad, sama zdecydowała się na kurczaka w cieście kokosowym. To chyba jakaś chińska potrawa, prawda? Osobiście nie była przekonana do owoców morza. Wolała mieć na talerzu coś, co jest na pewno martwe a nie zacznie zaraz wymachiwać odnóżami. Nie pytając się go o zdanie, poprosiła jeszcze o ciasto czekoladowe na deser. Jeśli Frost nie chciał nic dodać, złożyła zamówienie. Komunikat, który wyświetlił się na ekranie, informował o góra pół godzinnym czasie oczekiwania.
Dalia spojrzała raz jeszcze na snajpera. I tylko kąciki ust zdradzały, że tak naprawdę sama miała ochotę się roześmiać.

[Daniel Frost]

- Łe, łe, łe. Sztywna pani jest, panno Antonov - wyszczerzył się zaczepnie Frost, obdarzył ją długim spojrzeniem... a potem jakby się uśmiechnął. Pogładził rękami jej biodra i wpatrywał się, jak poszukiwacz złota na swoją żyłę życia. Skarb. Jak koneser na swój ukochany obraz. Jego oczy pozostawały zimne jak zwykle, ale reszta mimiki zdradzała, że czuje w tej chwili wielkie zadowolenie. Otworzył usta, po czym odczekał chwilę, budując stosowne napięcie... a potem rzekł miękko i z parodyjną wręcz czułością: - Nie każ mi kombinować świec i włoskich skrzypków, proszę.

[Olivia Harvin]

- Sztywne są trupy w prosektorium, Daniel.
Cmoknęła. Czy on ją właśnie porównał do nieboszczyka? A może to było tylko jej zboczenie zawodowe? Musiał uważać na słowa. Dalia, która większość swego życia spędziła w laboratoriach, kojarzyła w pierwszej kolejności właśnie w dość wąskiej grupie. Czując, że się jej przygląda, subtelnie uniosła brwi. I nie wytrzymała. Parsknęła dźwięcznym śmiechem, zasłaniając usta dłonią. Nie do końca jej to wyszło, gdyż rozbawienie odbijało się także w jej iskrzących tęczówkach.
- Ależ skąd! Preferowałam wiolonczele.
Łypnęła na niego spojrzeniem z wymowną powagą.
- Nie mniej, świece nie są takim złym pomysłem.

[Daniel Frost]

Coś jakby zadrżało w jego neuronach, kiedy wypowiedziała ostatnie zdanie. Jakiś piorun kulisty, który przez jakiś czas tylko buzował i bulgotał w jego głowie, a teraz znów został uwolniony i pomknął przez cały układ nerwowy, sprawiając, że Daniel nagle zesztywniał, spinając wszystkie mięśnie, jakby ktoś właśnie wbił mu szpilkę w biodro. Kiedy on to wcześniej powiedział, nie wydawało się to takie straszne, bo traktował to jako nierealny żart.

A ona teraz naprawdę chce świec.

- Nie - powiedział krótko i tak przyjaźnie, jak tylko mógł (czyli niezbyt), kładąc palec na jej ustach. Może i spodziewała się wyjaśnień, tłumaczeń, ale nic takiego nie nadeszło. Frost odszedł parę kroków w stronę okna, strzelając kręgami szyjnymi, i znów wbił wzrok w zachlapaną deszczem ulicę, jakby bezskutecznie starał się wypatrzyć w niej cokolwiek ciekawego.

[Olivia Harvin]

Zmiana na twarzy, właściwie to w całej mimice, Daniela od razu rzuciła się jej w oczy. Kontrolowana panika została chyba brutalnie spacyfikowana przez chłodną obojętność. Wstał tak szybko, że nawet nie zdążyła złapać jego dłoni i go zatrzymać, choć istniało ryzyko, że ten wyrwałby się mało delikatnie i tak. Dalia cicho westchnęła.
- Daniel. Przecież wiesz, że znalezienie świeczki, która możesz zapalić graniczy z cudem. Miałam na myśli te, które leżą na przykład na komodzie.
I tutaj wskazała cztery niewielkie, szklane i wypukłe kwadraty, gdzie pośrodku tkwił pręt rzucający zabarwione, lazurowe światło. Zaraz też zwlokła się z miejsca i podeszła za Frostem. Wtuliła się w jego plecy, dość ciasno oplatając go ramionami.
- Cśśśśś....

[Daniel Frost]

Jest tak samo, jak zawsze, prawda?

Umysł wciąż wysyła cię wstecz.

Daniel wysłuchał jej wyjaśnienia, ale coś nie pozwoliło mu uwierzyć w ich szczerość. Brzmiały jak wymówka. Snajper spojrzał na imitacje świeczek na komodzie i odruchowo przewrócił oczami. Dalia chciała takie coś do kolacji? Niech nie mówi, że jej gust jest aż tak zły... I to tylko jeszcze bardziej podważa sens jej słów... "Nie, Frost, nie. To nie ty teraz to mówisz. Ale w takim razie kto?"
- I teraz tak będzie ciągle? - zgrzytnął, słysząc jej cichutki szmer. - Będziesz musiała codziennie robić "ćśśśśś, wszystko będzie dobrze"? - Na razie kompletnie nie zareagował na objęcie.

[Olivia Harvin]

Nie brzmiało jak wyjaśnienia. Dalia zażartowała wtedy, jak się teraz okazało dość niefortunnie, gdyż do głosu dobiła się ta strona Frosta, która odpychała wszystkich od siebie. Darowała sobie jednak pretensję, gdyż nie była to rzecz, o którą zamierzała się złościć. Z westchnięciem oparła głowę mniej więcej na wysokości jego łopatek.
- Nie. Tak nie będzie ciągle. I Ty o tym doskonale wiesz.
Odparła. Może ze zbyt za dużym przekąsem niż chciała, ale w porę ugryzła się w język, aby nic więcej nie dodać. Nie było sensu teraz rozpoczynać potyczki słownej z tą częścią Frosta. To, że się nie zaprzyjaźnią, wiedziała już od dawna. Trzymała go po prostu w objęciach, gdyż puścić nigdzie na pewno nie zamierzała.
- Przepraszam. Jestem tylko człowiekiem i jeszcze się uczę Ciebie.

[Daniel Frost]

...To interesujące, jak można odnaleźć komfort w prawie każdej znajomej sytuacji...

Daniel czuł się dziwnie; jednocześnie fatalnie, ze względów oczywistych, ale też... komfortowo, jak ktoś, kto wrócił do domu. Pozostawało jednak pytanie... czy tym, dość metaforycznym, powrotem do domu były objęcia Dalii...

...Nawet w znajomym koszmarze...

...Czy też chwilowy czyściec, który się w nim obudził...?

Zacisnął zęby, odwrócił się do niej twarzą i uściskał ją bardzo mocno. Sam nie mówił absolutnie nic, ale wewnątrz był wdzięczny jej za te słowa. "Uczę się Ciebie". Może to właśnie czyniło Olivię taką... inną, niż wszyscy. A jakby w odpowiedzi na rozładowanie tego nieprzyjemnego napięcia, przez ciężkie chmury nad vancouverskim niebem zaczęło przebijać się słońce, niosąc pierwsze, nikłe obietnice rozpogodzenia.

[Olivia Harvin]

Czekała.... Właściwie nie wiedziała na co. Był taki moment oczekiwania, jakby zaraz po mocnym przytuleniu miało coś jeszcze nastąpić, ale nie stało się nic wielkiego, toteż Dalia odetchnęła. Potarła policzkiem o jego policzek, zarówno dla dodania otuchy, jak i podkreślenia bliskości, na którą zawsze mógł liczyć. Jeśli miała mu być opoką, powinien mieć tego namacalny dowód. Tylko przez chwile cieszyła oczy słońcem, gdyż jej uwaga oddana była Danielowi.

Swoją drogą to ciekawe jak niewiele na przestrzeni lat się zmieniało. Niegdyś kobiety, które decydowały się na los żoł żołnierzy, cierpliwie oczekiwały ich powrotów, aby stworzyć im chociaż na te kilka dni pomiędzy jednym podbojem i wyprawą namiastkę domu. Na przestrzeni wieków nadal było tak samo, zwłaszcza kiedy miało się do czynienia z pewnym indywiduum, dla którym było się motywacją do dalszej walki.

Ktoś zapukał do drzwi. Dalia podniosła spojrzenie w ich stronę. Dźwięk charakterystycznego dzwoneczka sugerował, iż obsługa.

[Daniel Frost]

Całkowicie ignorując natarczywy dzwoneczek, Daniel pozwolił sobie na długi pocałunek z Dalią. Najbardziej ironiczne chyba było to, że miał dziwne wrażenie, że on czuł się przy niej zapewne bezpieczniejszy, niż ona przy nim. Chronienie kogoś przed kulą w łeb od wroga to jedno. Chronienie kogoś przed kulą w łeb od samego siebie to zupełnie inna sprawa, i dalece trudniejsza.

Kiedy jednak dźwięki dzwonka zrobiły się niemalże stałe i przez to irytująco namolne, to dopiero *wtedy* Frost wypuścił Dalię z objęć, uśmiechnął się przelotnie i podszedł do drzwi, by otworzyć dostarczającej zamówione jedzenie obsłudze. Postanowił być nawet miłym dla służby; czuł jakąś dziwną poprawę humoru. Dotknął holo-kontrolki, z cichym sykiem drzwi się rozsunęły...

...I cały misterny plan bycia miłym dla obsługi wziął w łeb, bo w drzwiach stanął, prowadząc srebrzony wózeczek z talerzami, nikt inny, jak Latynos z recepcji. Coś Frostowi mówiło, że recepcjoniści chyba nie powinni zajmować się takimi rzeczami... chyba, że facet przybywa tu z trochę innych powodów...
- Omułki w białym winie, kurczak w cieście kokosowym i ciasto czekoladowe, si? - wyszczerzył się oliwkowoskóry recepcjonisto-kelner, starając się wprowadzić wózek do pokoju bez pytania Frosta o zdanie.
- Si - potwierdził Daniel, parodiując jego głos, i ustąpił mu drogi. "Spokojnie, Frost. Jeśli będzie się do niej przymilał to najwyżej dasz mu w mordę".

[Olivia Harvin]

Patrząc się na marną posturę Dalii ciężko było w niej dopatrywać się obrońcy. Bo jak ktoś o tak chudych ramionach mógł Cię osłonić? Ale widać było po niej jedną rzecz idealnie - nie trzeba być mięśniakiem, aby móc dawać komuś poczucie bezpieczeństwa.

Cicho westchnęła, kiedy zmuszona była oderwać się od jego ust i jak tylko Daniel odszedł, obróciła się w stronę drzwi. Tylko przez chwilę ukuło ją zaniepokojenie, aczkolwiek nie dowierzała, że odwiedziłby ich ktoś inny niż obsługa. Specjalnie wybrała dość dobrze strzeżony obiekt, aby uniknąć powtórek z przeszłości oraz nieproszonych gości. Zamrugała oczyma, rozpoznając Latynosa, który stał za ladą w recepcji. No proszę.

Dalia uśmiechnęła się pod nosem i leniwym krokiem ruszyła w stronę stołu, do którego zapewne też zmierzał Latynos, prowadząc wózek. Dość staromodna kultura goszczenia nawet, nawet przypadła pani doktor do gustu. Jednym okiem spojrzała na reakcję Daniela.

[Daniel Frost]

"Co tu ten facet robi, do diabła, gdzie są mechy z obsługi...", wycedził w myślach Frost, obserwując każdy szczegół tego, jak Latynos-niespodzianka powoli i z gracją podjeżdża wózkiem do stołu i zaczyna umiejętnie, wprawnym ruchem wykładać na niego talerze. Można się było zastanawiać, skąd facet, pracujący w większości obsługiwanym przez mechy ośrodku, może nabrać takie wprawy... Chyba, że robił to często... i z dość konkretnych powodów...

Dobrze, że Latynos był odwrócony podczas wykładania plecami do Frosta, bo gdyby stał twarzą do niego, z pewnością by teraz zbierał zęby z podłogi. Wykonując swoje płynne ruchy rękoma, recepcjonista nie spuszczał oczu z Dalii, co więcej - cały czas się uśmiechał dosyć zalotnie. Raz nawet puścił jej oko, najwyraźniej niezbicie przekonany, że będzie skuteczny jak diabli.

[Olivia Harvin]

Dalia z rozbawieniem obserwowała to, jak Latynos się stara. Domyślała się, że Frost aż się cały gotuje tam w środku, jednakże miała taką zabawę z tego widoku, że pozwoliła sobie go przedłużyć. On naprawdę liczył, że miał jakiekolwiek szanse? Naiwny. Jak tylko odwrócił się i do Dalii plecy, stawiając równiuteńko sztućce przy naczyniach, ta wywróciła oczyma, co Daniel mógł dostrzec.

Splotła za plecami dłonie, w odpowiedzi na te zalotne uśmieszki panna Antonov odpowiedziała grzecznym, niezobowiązującym uśmiechem. Miała zbyt miękkie serce, aby z góry przekreślić jego syzyfowe starania. Chrząknęła, jednym okiem spojrzała na Frosta.
- Cóż za miła obsługa, prawda Danielu?