Karabiny Snajperskie w zależności od typu, spełniają różne role. Te potężne gorzej radzą sobie z tarczami i barierami, te szybkostrzelne oferują małą moc w kontakcie z ciężkimi pancerzami.

Podział karabinów snajperskich ze względu na stopień zaawansowania:

M-92 Modliszka [Q1]

Modliszka jest karabinem powtarzalnym klasycznej konstrukcji, niczym wczesne XX wieczne karabiny. Produkowana przez Devlon Industries, a wykorzystywana przez różnego rodzaju służby porządkowe i bojówki. Mimo marnej szybkostrzelności, Modliszka posiada niezaprzeczalną siłę ognia i imponującą celność, a cechy te wystarczają, by zdejmować większość regularnych przeciwników jednym strzałem. Modliszka jest raczej ciężka, jeden pochłaniacz to jeden strzał.

M-97 Żmija [Q1]

Dość podstawowy karabin snajperski, produkowany przez Rosenkov Materials. W przeciwieństwie do równie popularnej Modliszki, jest on pół-automatyczny i oferuje przyzwoitą szybkostrzelność, za cenę mniejszych obrażeń (2, a nawet 2,5 krotnie mniejszych) Co ważne, Żmija nadal jest diabelnie celna i stosunkowo lekka (w porównaniu z Modliszką). Znajduje swe wykorzystanie w wojsku, wśród pospolitych snajperów i strzelców wyborowych, którzy cenią sobie prostotę. Można oddać 6 strzałów na jednym pochłaniaczu.

M-29 Siekacz [Q1]

Siekacz z pewnością znajduje swoje zastosowanie w arsenale każdego żołnierza. Strzela seriami po 3 pociski, jednak w takim tempie, iż potrójny strzał można wziąć za pojedynczy. Najlepiej sprawdza się przy eliminowaniu tarcz przeciwnika, 3 pociski skutecznie przeciążają nawet tarcze o dobrej jakości. Siekacz jest prawie nieskuteczny przeciwko pancerzom, jego pociski zadają małe obrażenia i nawet w serii trudno im przebić ciężki pancerz. Celność jest tu równie dobra, jak w przypadku Modliszki, czy Żmii, a rozrzut pocisków - marginalny. Siekacz jest dość lekki. 15 strzałów na pochłaniacz wydaje się dobrym wynikiem.

Naginata [Q1]

Staromodny karabin snajperski, produkowany przez Ariake Technologies. W czasie Wojny Pierwszego Kontaktu zasłynał z bycia rzetelną i niezawodną bronią, która była idealnie przystosowana do walki na średnie dystanse dzięki swojej pół automatyczności. Według niektórych, stanowiła pierwowzór dla powstałej później M-97 Żmii, która wyparła go większą szybkością strzału kosztem zadawanych obrażeń. Dziś uważany jest za przedmiot głównie kolekcjonerski, lecz kilku posiadaczy sprawnych modeli zarzeka się, że jest równie dobry jak wszystkie nowinki technologiczne dostępne obecnie na rynku. Wymaga tylko znacznie większego wkładu pracy - oraz miłości.

Typ: samopowtarzalna
Obrażenia: 400
Celność:  30
Odrzut:  15
Szybkostrzelność:  9 PA
Pojemność:  5 / 5 pochłaniaczy

M-13 Raptor [Q2]

Raptor jest ludzką wersją turiańskiej broni, która pierwotnie miała służyć do walki w świecie z małą grawitacją. Obecnie największą popularnością cieszy się w szeregach Cerberusa. Jest to broń hybrydowa - połączenie karabinu szturmowego z karabinem snajperskim, przy czym w świetnie spisuje się w obu rolach. Raptor zadaje stosunkowo małe obrażenia, oczywiście nadrabia to bardzo dobrą szybkostrzelnością i celnością. Raptor jest dość ciężki. Nadaje się do walki na krótszym dystansie i sprawia się w tym zadaniu podobnie jak Szabla, czy Motyka. Pochłaniacz pozwala na 15 strzałów.

M-90 Indra [Q2]

Indra wyróżnia się spośród innych karabinów snajperskich. Dzięki niezwykle wydajnemu systemowi oddawania ciepła udało się stworzyć pierwszy, w pełni automatyczny, karabin tego typu. Na jednym pochłaniaczu Indra potrafi wyrzucić z siebie 25 pocisków w bardzo krótkim czasie. Odrzut jest na tyle mały, iż wszystkie strzały można umieścić na malutkim obszarze. Zadaje najmniejsze obrażenia spośród karabinów tego typu, jednak jest to w pełni rekompensowane. Indra należy do tych cięższych rodzajów broni.

Wyrzutnia harpunów "Kishock" [Q2]

Broń batarian - jak zwykło się mówić "skoro oni mają Kishocka, to bądź pewien że nie wezmą cie żywcem". Ta niezmiernie potężna broń wystrzeliwuje długi pocisk, kształtem przypominający harpun, który przebija się przez tarcze, pancerze i bezlitośnie rozrywa ciało ofiary, powodując rozległe obrażenia wewnętrzne. Ten jednostrzałowiec może być doładowany poprzez przytrzymanie spustu, dzięki czemu osiąga optymalną moc, a jego strzały mają bardziej płaską trajektorię lotu. Po doładowaniu, zadaje większe obrażenia niż Wdowa czy Oszczep, a czas przeładowania jest dwukrotnie krótszy. Nic nie jest jednak idealne - Kishock jest ciężki, jego wbudowany celownik jest marnej jakości, a pociski mają umiarkowany zasięg (lot po paraboli, niczym prawdziwy, metalowy harpun) oraz trafiają w cel z pewnym opóźnieniem.

Krysae [Q2]

Turiański karabin przeciw-syntetyczny, zmodyfikowany do walki ze żniwiarzami. Celownik Krysae wykorzystuje moduł namierzania odległości, dzięki czemu strzelec zawsze jest w stanie utrzymać odpowiedni dystans między sobą a celem. Dodatkowo, broń została wyposażona w możliwość obsługi amunicji zarówno przeciwpancernej, jak też wybuchowej.

M-98 Wdowa [Q3]

Broń ta nigdy nie byłą produkowana z myślą o ludziach, dopiero najnowsze wersje i modyfikacje uznano za "bezpieczne". Strzelanie z Wdowy wyrwanej z ręki getha mogło się skończyć złamaniem własnej podczas strzału. Wdowa jest zasadniczo bronią przeciw-materiałową. Służy więc do likwidowania wrogich pojazdów oraz ciężko opancerzonych mechów. Używana w roli przeciwpiechotnej zadaje olbrzymie obrażenia. Jeden strzał zazwyczaj wystarcza na zdjęcie dowolnego przeciwnika. Wadą jest bardzo duża waga broni, duży odrzut, mała szybkostrzelność (jest to broń powtarzalna - 1 pochłaniacz to 1 strzał). Krótko można ją opisać jako "One shot, one kill".

Czarna Wdowa [Q3]

Czarna Wdowa to nic innego jak M-98 Wdowa, tylko, że produkowana specjalnie dla Przymierza. Różni się jednak tym, iż jest to broń pół-automatyczna i może na jednym pochłaniaczu oddać 3 strzały. Kompromisem w tym rozwiązaniu jest tu zmniejszenie zadawanych obrażeń, nieznaczne, ale jednak. Inne parametry (łącznie z wyglądem) pozostały bez zmian.

Oszczep [Q3]

Kolejna broń gethów, równie niedostępna jak każda inna. Wykorzystuje bardzo interesującą technologię - strzela czymś w rodzaju cieczy, która, napędzana potężnym ciśnieniem, może spenetrować niemal wszystko. Po naciśnięciu spustu trzeba odczekać chwilę, by strzelić. Oszczep posiada też interesujący celownik, który z pewnością wykorzystuje coś w rodzaju ograniczonej, selektywnej termowizji. Można dostrzec przeciwnika za przeszkodą, jednak nie oślepi nas płonień czy inne źródło ciepła. Oszczep bez problemu może penetrować cieńsze materiały. Jest ciężki niczym Wdowa i zadaje minimalnie mniejsze obrażenia, jest jednak bardziej celny. 1 strzał wymaga 1 pochłaniacza ciepłą, jako iż cały proces wytwarza bardzo duże ilości ciepła.

Karabin Snajperski Zbieraczy [Q3]

Karabin Snajperski Zbieraczy
Podczas wystrzału broń generuje wiązkę dalekiego zasięgu, która utrzymuje się w zależności od tego jak długo strzelec zdecyduje się przytrzymać spust. Dzięki temu może być skuteczna w eliminowaniu piechoty wroga, jak i radzić sobie nawet z pojazdami pancernymi. Istotny jest fakt, że ten karabin nie wykorzystuje pochłaniaczy ciepła. Zamiast tego wytwarzana temperatura zostaje pochłonięta i schłodzona przez znajdujący się w specjalnym pojemniku płyn, by następnie zostać wypromieniowana przez rozmieszczone pod lufą, przypominające niewielkie płetwy wypustki.