Komunikacja w czasie rzeczywistym jest możliwa dzięki wykorzystaniu sieci kosztownych boi komunikacyjnych opartych na przekaźnikach masy, przekazujących sobie transmisje przy użyciu laserów. Boje komunikacyjne rozstawiane są w sieci, rozchodzące się od każdego przekaźnika masy. Same boje są skupiskiem prymitywnych miniaturowych przekaźników masy. Każda boja jest połączona z inną boją w sieci, tworząc korytarz przestrzeni o małej masie. Tymi "rurami" przestrzeni nadświetlnej biegną wąskie wiązki laserów komunikacyjnych, umożliwiające niemal natychmiastową komunikację z dowolnym miejscem w sieci. Sieci z poszczególnych obszarów łączą się ze sobą za pośrednictwem przekaźników masy. Jedynym opóźnieniem komunikacji występującym w systemie jest niewielka zwłoka pomiędzy miejscem źródłowym lub docelowym i najbliższą boją. Dopóki wszyscy uczestnicy komunikacji znajdują się w promieniu pół sekundy świetlnej (150000 km) od boi, możliwa jest płynna komunikacja w czasie rzeczywistym. Ponieważ boje utrzymywane są we wszystkich uczęszczanych zakątkach, w większości z nich można korzystać z natychmiastowej komunikacji bez ograniczeń. Opóźnienie pojawia się tylko wówczas, gdy statki zbaczają z ustalonych tras w dalekiej przestrzeni lub znajdują się w okolicy niezamieszkałych gazowych olbrzymów na obrzeżach układów czy w innych niezasiedlonych obszarach. Podczas wojen boje komunikacyjne są pierwszym celem ataków. Po przerwaniu sieci łączności przesłanie wiadomości z objętego walkami układu może trwać tygodniami, a nawet latami. W układach, w których siedzi nie zbudowano lubi została zniszczona, szybka łączność wiąże się z przekazywaniem informacji za pośrednictwem statków kurierskich i bezzałogowych sond łącznościowych.

Zarządzanie

Boje komunikacyjne umożliwiają natychmiastową łączność, ale przepustowość nie jest nieograniczona. Jako że za pośrednictwem danych boi mogłoby próbować przesłać wiadomość biliony osób jednocześnie, dostęp do sieci podzielony jest pod względem pierwszeństwa. Rada Cytadeli i Widma mają absolutne pierwszeństwo; jeśli wykorzystując całe pasmo, wszyscy inni muszą czekać. Następny poziom obejmuje poszczególne rządy i ich siły zbrojne. Podczas wojny łączność cywilna może być opóźniona o całe godziny, a nawet dni. Agencje wywiadowcze badają czas odpowiedzi w różnych systemach, by przewidzieć koncentracje wojsk. W następnej kolejności po rządach i siłach zbrojnych pasmo oferowane jest temu, kto zapłaci najwięcej. Koncerny medialne, szczególnie sieci informacyjne, kupują najwyższy priorytet, by zapewnić swoim odbiorcom najświeższe wiadomości. W uprzywilejowany dostęp inwestują również korporacje polegające na szybkiej wymianie informacji (na przykład instytucje finansowe i firmy inwestycyjne). Fundusze uzyskane ze sprzedaży pasma są wykorzystywane do utrzymania i rozbudowy infrastruktury komunikacyjnej. Chociaż wszyscy użytkownicy komputerów mają zagwarantowany darmowy i nieograniczony dostęp do galaktycznego extranetu, ze względu na najniższy priorytet muszą liczyć się z opóźnieniami w przetwarzaniu ich zapytań. Korporacje trudniące się odsprzedażą pasma wykorzystują kapitał inwestycyjny do zakupu dostępu o wysokim priorytecie, który jest następnie oferowany za opłatą.

Metodologia

Wraz ze wzrostem liczby ludności galaktyki i zasiedleniem nowych planet, coraz większym problemem staje się zapewnienie dostępu użytkownikom domowym i położonym na pograniczach osadom ze słabo rozwiniętą infrastrukturą komunikacyjną. By złagodzić braki przepustowości, udostępniono złożony system składów danych i wyszukiwarek opartych na wirtualnej inteligencji. Gdy użytkownik wysyła zapytanie, jest ono kierowane najpierw do składu danych jego kolonii lub układu gwiezdnego. W składzie danych wirtualna inteligencja wyszukiwarki użytkownika przegląda ogromne ilości lokalnie składowanych danych, by znaleźć poszukiwany materiał. Jeśli informacja nie jest dostępna lokalnie, a zapytanie jest przesyłane do sąsiednich układów, a następnie coraz dalej w sieć. WI wyszukiwarek w tych układach powtarzają wyszukiwanie. Jeśli poszukiwana informacja zostanie znaleziona, jest ona kompresowana w "wiązce" i oczekuje w kolejce na przesłanie do układu źródłowego. Wiązka otrzymuje priorytet oparty na liczbie zapytań o tę informację; im więcej zapytań, tym wyższy priorytet. Po przyłączeniu do sieci nowego układu słonecznego instaluje się lokalnie wybór najpopularniejszych danych. Chociaż nośniki są tanie, pojemność potrzebna do przechowania wszystkich danych produkowanych codziennie przez biliony osób na setkach planet jest niebagatelna. Nie opłaca się trzymać "na wszelki wypadek" lokalnych kopii wszystkich danych dostępnych na każdy mało znany temat. Z biegiem czasu starsze i mniej popularne dane trafiają do kolonii w wyniku wysyłanych zapytań i są umieszczane w lokalnym archiwum. Wraz z powiększaniem się archiwów rośnie szansa, że zapytanie o mało popularny temat przyniesie natychmiastowe wyniki.