[Mistrz Gry]

Anthony Pozycja, którą zajął Anthony, okazała się niemal idealna. Wysoko, w cieniu, z szerokim widokiem na północne wejście do kompleksu i przylegający dziedziniec, zapewniała względne bezpieczeństwo i szerokie pole ostrzału. Przez lunetę dostrzegał przesuwających się powoli najemników zmieniających warty, a także ścieżki patrolowe, które – co istotne – nie wydawały się w pełni zsynchronizowane. Co jakiś czas któryś z ochroniarzy znikał za rogiem na kilka sekund, zostawiając fragment placu niewidocznym dla nikogo.
Choć drzwi, które wcześniej badał, nie dały się obejść – były zbyt stare, a przez to odporne na nowoczesne metody włamu – zarejestrował coś istotniejszego; brak alarmu i całkowity spokój na zewnątrz. Żaden z patroli nie zareagował, nikt nie przyspieszył kroku.
Z wnętrza magazynu zaczęły dobiegać nowe dźwięki – echo zniekształcone przez ściany i szyby wentylacyjne. Światła przyciemniły się nieznacznie, a potem na krótko zamigotały. Pojawił się pulsujący błękit – sygnał rozpoczęcia aukcji. Główna scena została aktywowana.
Z tej pozycji Anthony widział tylko delikatną poświatę holograficznej prowadzącej oraz część tłumu, który powoli formował się przed podestem. Zarejestrował dwa boczne wejścia prowadzące na salę główną i jedno wyjście awaryjne na północnej ścianie – to ostatnie szczególnie przykuło jego uwagę. Choć nie było stale pilnowane, raz na jakiś czas zbliżał się do niego któryś z ochroniarzy. Ewentualna ewakuacja tym szlakiem mogła być możliwa – ale tylko przy właściwym zgraniu czasu.
W lunecie zamigotała nowa scena. Z tyłu wjeżdżała platforma transportowa. Szczelnie zamknięty kontener, chroniony polem siłowym.

Luna & Barnabas Wejście do głównej sali odbyło się bez zakłóceń. Luna i Barnabas wtapiają się w tłum gości - istot wszelkich ras, mniej lub bardziej podejrzanych, których łączyło bezwzględnie jedno. Wszyscy tu przyszli kupować albo sprzedawać coś, co nigdy nie powinno było trafić na otwarty rynek. Sala była ogromna, przypominająca hangar, z wysokim sufitem oplecionym rzędami przewodów, a ściany lśniły sztucznym marmurem i LED-owymi pasami światła. Powietrze drgało od głosów i technologii. Przyjemnie schłodzony alkohol szybko zniknął ze szklanek.
Przygaszone światła migotały, a centralna scena, szeroka na kilkanaście metrów, rozświetliła się nagle bladoniebieską poświatą. Holograficzna postać prowadzącej zmaterializowała się nad platformą – stylizowana figura w maskach zmieniających kształt, głos przetwarzany przez kilka warstw syntetycznych filtrów.
Przedmioty wjeżdżały kolejno na platformę. Projekcje danych identyfikacyjnych pojawiały się wokół nich – modyfikacje genetyczne, broń eksperymentalna, nielegalne wszczepy. Każdy towar miał swoje pole siłowe, kilkuosobową eskortę lub przynajmniej oznaczenia świadczące o wysokim stopniu zabezpieczeń.
Barnabas i Luna mogli zauważyć, że w pomieszczeniu rozmieszczeni byli także uzbrojeni obserwatorzy – nie tylko pracownicy ochrony, ale i prywatni ochroniarze należący do bardziej wpływowych uczestników aukcji. W przeciwieństwie do wcześniejszych, bocznych sal, tutaj obecność ochrony była wyraźna, a atmosfera bardziej napięta.
W tłumie krążyli dilerzy, osoby próbujące nawiązać kontakt, rozeznać potencjalnych licytantów. Mimo pozornego luzu, każdy ruch był tu obserwowany.

Jen & Tori Długi tunel techniczny prowadził do podziemnego pomieszczenia serwisowego, odgrodzonego grubą kratą. Tori i Jen zbliżyły się do niej ostrożnie, nie zdradzając swojej obecności. Krata stanowiła ostatnią fizyczną barierę - za nią zaczynało się techniczne serce kompleksu.
W środku znajdowało się czterech techników. Każdy zajęty własną konsolą, ekranem lub terminalem z wglądem w funkcjonowanie systemu. W rogu błyskały kontrolki systemów zasilania, oznaczone jako "CORE GRID A3 / MAIN SCENE INTERFACE". Drugi panel, częściowo zakryty kubkiem z napojem i stertą notatek, wyświetlał schemat sieci zabezpieczeń - sugerując, że z tego miejsca można uzyskać dostęp do pól siłowych, kamer i prawdopodobnie awaryjnych wyłączników.
Pomieszczenie wydawało się nieco zaniedbane, ale funkcjonalne. Oświetlone światłem roboczym, z rozrzuconymi narzędziami i częściami urządzeń. Choć technicy nie wyglądali na specjalnie czujnych, jeden z nich co jakiś czas zerkał w stronę drzwi prowadzących na główną salę – jakby czekał na komunikat z góry.
Z głośników, zamontowanych tuż nad konsolami, rozległ się głos prowadzącej aukcję – wyraźnie przekazywany również tu, w ramach ogólnego kanału informacyjnego. Numer pozycji, krótki opis kontenera, zasady licytacji.

@Anthony Whittaker @Barnabáš Padělek @Luna Reyes @Emilia Östberg @Tori Te’eria
Wyświetl uwagę Mistrza Gry

Deadline 5/07 włącznie

[Barnabáš Padělek]

Blask świateł rozświetlił scenę. W jednej chwili wszystkie głowy, dotąd zajęte żywiołową dyskusją o tym, co udało się sprzedać na aukcji, kto dziś rządzi na ulicach, a kto wypadł z obiegu, zwróciły się w stronę podestu. Barnabáš, wyraźnie zaciekawiony, klepnął Lunę w ramię i skinieniem głowy wskazał na wcześniej pogrążoną w półmroku platformę. Światła nagle zgasły. Salę wypełniła cisza i ciężkie od napięcia oczekiwanie. Czech spiął się, instynkt podpowiadał mu, że nawet wśród sojuszników pułapka zawsze jest możliwa. Zacisnął pięści, gotów do walki.

Ciszę rozdarła agresywna, pulsująca muzyka klubowa. Promienie świateł zatańczyły w rytmie dudniącego basu. Barnabáš rozejrzał się dookoła – wszystko było po staremu. Mógł się rozluźnić. Strzelił karkiem, wypuścił powietrze z płuc.
– Mają rozmach... – mruknął z lekkim uśmiechem do Luny.

Kiedy przedstawienie dobiegło końca, na scenie jak zjawa pojawił się hologram postaci. Jej twarz skrywały maski o rozmaitych kształtach, płynnie zmieniające formę – żadnych skoków, tylko nieustanny, hipnotyzujący ruch. Każda część tej iluzji zdawała się żyć własnym życiem, decydując, jaki kształt chce przybrać w danym momencie. Zjawa przemówiła – głosem, który przez warstwy zniekształceń wymagał wysiłku, by zrozumieć każde słowo. Krążyła pewnie po scenie, opisując każdy licytowany przedmiot, zachęcając do aukcji.

Barnabáš obserwował każdy eksponat z napiętą uwagą. W gruncie rzeczy nie wiedział dokładnie, czego szukają, nie znał zawartości paczki. Raz po raz przenosił wzrok na innych uczestników. Wiedział, że gdy wreszcie pojawi się to, po co tu przyszli, publika nie pozostanie obojętna. Bo dla byle czego nie organizuje się takiego cyrku: gonitwy przez dwa sektory, strzelanin i pościgów z udziałem kilkudziesięciu uzbrojonych drabów.

Atmosfera wokół wydarzenia była mocno napięta. Gdzie nie spojrzeć, sala wypełniona była uzbrojonymi ochroniarzami, równie dobrze przygotowanymi jak ci czuwający na zewnątrz. Barnabáš, analizując sytuację, postanowił wtopić się w tłum. Starcie z taką ilością przeciwników oznaczałoby pewną śmierć, żadnych nerwowych ruchów.

Czuł na sobie setki oczu; nie tylko tych ludzkich, ale i zimnych, mechanicznych spojrzeń kamer. Byli obserwowani to nie podlegało dyskusji. Kątem oka dostrzegł krążące w tłumie osoby, które zaczepiały każdego potencjalnego uczestnika licytacji, nawiązując z nim krótkie, badawcze kontakty. Barnabáš szybko zrozumiał, że to jedyna droga, by nie zwracać na siebie uwagi, a przy okazji choć na moment oderwać się od narastającego napięcia.

Złapał spojrzenie dilera i nawiązał z nim kontakt wzrokowy. Postanowił wziąć udział w licytacji. Gdy pojawi się żądany przedmiot, zacznie podbijać cenę. To jedyny sposób, by zdobyć to, po co tu przyszedł, bez wyciągania broni. Przynajmniej taką miał nadzieję.

[Anthony Whittaker]

- Ciężko określić - odpowiedział Tori - Zależnie jak sytuacja się potoczy. Jeśli będziecie spaleni, wyjście głównym wejściem, od północy byłoby dobrym rozwiązaniem – tam mógłbym najlepiej was wspierać ogniowo. Dodatkowo, przy głównej scenie przy północnej stronie jest wyjście awaryjne, które jest słabiej pilnowanie. Ochroniarze chyba nie mają ścisłego planu. Każdy zdaje się patrolować po swojemu, chwilami zostawiają niektóre sektory nie pilnowane, więc szukajcie ślepych punktów, a je znajdziecie, a jak zgracie ruch w czasie to wyjdziecie niezauważeni, mogę was instruować w razie co. Co więcej nie zarejestrowali mojej próby włamu, także kto wie, może zabezpieczenia i ekipa jest mniej profesjonalna niż wygląda - wyrecytował, obserwując teren przez lunetę.

- Ale jeśli uda się to załatwić po cichu – zawsze możecie wyjść tak, jak weszliście - wyjaśnił - A jak rozwiążecie to elegancko, to nawet was sami odprowadzą do wyjścia i podziękują za udział w aukcji - dodał żartobliwie. Czuł się pewniej. Miał swoją rolę i wypełniał ją. Miła to była odmiana, ku jego własnemu zaskoczeniu.

[Luna Reyes]

Jakby Luna wiedziała, że trafgią w takie miejsce, to by się lepiej przygotowała na taką okazję i zabrałaby ze sobą coś bardziej pasującego do ubrania, tak, żeby i pozostali goście mogli się jej pogapić na tyłek. Stracona okazja.
Rozejrzała się po pomieszczeniu i szybko zdała sobie sprawę, że wyjście polegające na strzelaninie lub mordobicie raczej nie wchodziło w grę, każdy z przedmiotów był chroniony przez większą lub mniejszą ilość ludzi. Co za szkoda, niektóre przedmioty wyglądały na wybitnie interesujące. A tak, musiałoby być naprawdę niezłe zamieszanie i zagrożenie, żeby niektóre z tych przedmiotów pozostały niestrzeżone. Kto wie co przyniesie przyszłość. Na ten moment jednak, tuż po klepnięciu w ramię przez Barnaba ruszyła za nim w kierunku głównej atrakcji. Czy było to to czego szukali? Pewności nie było, jednak nie organizuje się takiego wydarzenia dla byle czego, a nic z eksponatów, które do tej pory widziała, nie wzbudzało raczej aż takiego zainteresowania. Luna obejrzała się po zgromadzonych bliżej głównej sceny wypatrując może jakąś przelotnie znajomą twarz, kogoś kto może mógłby udzielić jej nieco informacji na temat tego co tu się dzieje i kto jest gospodarzem.
Żeby jakoś ich obecność tutaj stała się bardziej normalna, wplotła swoje ramię pod ramię Barnabasa, postanowiła na czas aukcji udawać jego towarzyszkę. Aż żałowała, że nie ma przy sobie gumy do żucia, z której mogłaby robić balony. Nie pozostało nic innego niż czekać na początek licytacji.

[Emilia Östberg]

Pomieszczenie techniczne ciekawiło ją coraz bardziej z każdą sekundą przyglądania się mu. Generatory, system kontroli sieci energetycznej. Generatorów nie dało się jednak wyłączyć na długi czas z dystansu. Można co najwyżej je zniszczyć, nie dezaktywować, ale to mogłoby spowodować dużo problemów, zaczynając od promieniowania a kończąc na eksplozji. Lepiej było tego więc nie robić i po prostu je wyłączyć.
Zaczęła formować w swojej głowie plan, ale doszła szybko do realizacji - jest z nią Tori. Nici z szybkiego pozbycia się ich. Cokolwiek więc Jen chciałaby zrobić, musiała ją do tego przekonać, i dostosować się do jej specyficznych potrzeb. No cóż, nie z takimi aniołami się pracowało.
- Mogę na chwilę zsabotować jeden - zaproponowała w końcu, mówiąc oczywiście cicho, by nawet przez kratkę i szyb nie było nic słychać - Potem będziemy musiały wyskoczyć i ich zastraszyć. - i tu zaczynały się schody, bo było za blisko, do zabicia ich.
- To technicy, więc będą wiedzieć, że jeśli rozwalę im przypadkiem generator, bo źle strzelę, to wszyscy możemy umrzeć. Raczej nie są uzbrojeni, więc... - więc miały duże szanse, nawet dwa na cztery. - I to nie ma znaczenia, czy zobaczą nasze twarze. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, skończymy to zlecenie tu i teraz.
Czyli nikt nie musiał umrzeć, więc kompleks mesjasza Te'erii zostanie zaspokojony, i będą mogły zrobić to efektywnie, ale i "moralnie". Zakładając, że coś w trakcie się nie skomplikuje, i że cała reszta nie zawiedzie. I że nikt ich tam nie zamknie.
Posłała jej pytające spojrzenie, oczekujące albo akceptacji jej planu, albo lepszej alternatywy. Nie była uparta, jeśli chciała zrobić to po swojemu, ale spełniając jej standardy, to mogła pójść jej na rękę.

[Tori Te’eria]

Gruba, stalowa krata kończyła ostrożne przemykanie się tunelem technicznym - i to dość dosłownie. Tunel kończył się, kończyło się także skradanie i należało przejść do właściwej części zadania. Tori obrzuciła wnętrze szybkim spojrzeniem oceniając ewentualne zagrożenie, ale gdy dostrzegła, że znajdujący się wewnątrz technicy są wciąż zajęci swoją pracą i nie wyglądają na zaalarmowanych czy zaniepokojonych, osunęła się lekko i uważniej zlustrowała widoczne konsole i terminale. Wyglądało na to, że razem z Jen

dotarły dokładnie w miejsce, w którym mogły wprowadzić najwięcej chaosu i zamieszania, ale i pomóc w zdobyciu ładunku - i udało się to bez robienia zbędnego hałasu i zaalarmowania tak pracujących wewnątrz osobników, jak i ewentualnych pracowników ochrony, którzy mogli (choć nie musieli) pilnować pomieszczenia z zewnątrz. Dawało to niewielki zapas czasu na ustalenie strategii i planu działania - niezbyt długiego, bo wnioskując z dobiegającego z głośników głosu prezenterki opisującej kolejne wystawiane przedmioty, licytacje mogły rozpocząć się w każdej chwili. Wszystko wydawało się być dostępne niemal na wyciągnięcie ręki, a sądząc z tego, co Tori udało się dojrzeć na wyświetlaczach, było tu wszystko, czego wraz z Jen mogły potrzebować - kontrola zasilania pól, sieci zabezpieczeń, a nawet oświetlenia. Czterech pracowników technicznych stanowiło problem - nie uśmiechało się Tori zaatakowanie czterech niewinnych cywilów, trzeba było jeszcze pozbyć się blokującej przejście kraty.

Słuchając Jen przyjrzała się mocowaniu blokującej przejście przegrody, szukając jakiegoś zamka albo słabego punktu, który pomógłby otworzyć drogę gdyby spróbowała uderzyć w niego biotyką. Albo chociażby zwykłej, mechanicznej blokady lub mocowania, które można było zwolnić bez wywoływania zbędnego hałasu, zamieszania i zwracania na siebie uwagi.

- Sabotaż pomoże odwrócić uwagę od naszego wejścia do środka - skinęła głową wysłuchawszy Jen i odpowiedziała również szeptem - Bo przedostanie się przez tą kratę może narobić hałasu... - zerknęła raz jeszcze do wnętrza, oceniając, czy technicy są uzbrojeni i czy mogą spróbować odpowiedzieć na nagłe pojawienie się Jen i Tori agresją - Jeśli nie włączą jakiegoś alarmu, powinnyśmy móc ich zastraszyć i unieszkodliwić bez zbytnich problemów, w sumie mamy przewagę liczebną - pozwoliła sobie na lekki uśmiech - Gdy będziemy w środku i zajmiemy się zabezpieczeniami, mogę spróbować przeciążyć i wyłączyć konsole i terminale impulsem biotycznym, da to czas na ucieczkę i uniemożliwi ponowne włączenie zabezpieczeń, a przynajmniej niezbyt szybko. Trochę niepokoi mnie, że oni najwyraźniej na coś czekają. Sygnał, albo kogoś, kto przekaże im informacje by odpalić fajerwerki... Trzeba uważać, bo towarzystwo może się zrobić bardziej liczne, albo bardziej agresywne.

Odetchnęła głęboko i przymknęła na chwilę oczy, przygotowując się do działania - od momentu, gdy Jen uderzy sabotażem i obie wskoczą do środka, nie będzie wiele czasu na zastanawianie się, akcja musi być przeprowadzona błyskawiczne by maksymalnie wykorzystać efekt zaskoczenia. Jej ciało ponownie spowiła błękitna poświata biotycznej bariery - ot, tak, na wszelki wypadek, gdyby jednak nie wszystko poszło po ich myśli - Zaczynamy na “trzy”? - zerknęła ponownie na swoją partnerkę.

[Mistrz Gry]

Jen - sabotaż 70%

Rzut kością 1d100:
30

Luna - spostrzegawczość 50%

Rzut kością 1d100:
85

[Mistrz Gry]

Barnabáš & Luna Sala główna tętniła życiem i pulsującym napięciem. Każdy krok, każdy szept, każde podniesione ręczne terminale wyglądały jak preludium do czegoś większego. W rytm rozbrzmiewającej z głośników muzyki, kolejne przedmioty trafiały pod holograficzny młot prowadzącej. Towar za towarem.
Licytowali cybernetyczną protezę, wykonana z nielegalnie pozyskanych materiałów - pancerz klasy wojskowej, integracja z systemami bojowymi. Licytacja była szybka i ostra, zakończona potrójnym piknięciem terminala zwycięzcy z sektora zachodniego.
Potem wszczep neuronowy klasy Predator, oferujący predykcyjne wspomaganie decyzji bojowych. Coś zakazanego nawet na froncie Terminusa. Cena poszła w górę błyskawicznie, ale nabywca z trzeciego rzędu wygrał bez specjalnych emocji.
Następnie pojawił się żywy towar.
Na platformę wjechała kapsuła kriogeniczna. Przez półprzezroczyste ścianki można było dostrzec humanoidalną sylwetkę - drobną, najprawdopodobniej młodą. Wiek i rasa zostały zamazane w dokumentacji wyświetlanej w hologramie. Prowadząca przemówiła.
- Eksponat TR-93. Biologiczny nośnik danych klasy alfa. Potencjalny genotyp klucza. Stan: stabilny, zachowany. Brak aktywności świadomości. Gwarancja przejęcia własności: 72 godziny.
Wśród tłumu rozległo się kilka cichych szeptów, a potem... cisza. Ten „towar” budził więcej zainteresowania niż poprzednie razem wzięte. I właśnie wtedy Barnabáš, w pełni świadomy ryzyka, postanowił dać znak. Podbił cenę.
Zareagowało dwóch innych licytantów. Cena poszybowała w górę, ale Barnabáš trzymał się planu - kontrolując rytm, nie wyróżniając się przesadnie. Zauważył, że jedna z osób, które wcześniej go obserwowały, teraz na niego patrzyła dłużej niż powinna. Kamera zawiesiła się w jego sektorze. Zaczynała się gra nerwów.
Obok niego Luna czuła to samo - gęstość powietrza, narastający stres, i ten moment zawieszenia. Co jeśli wygrają? Co jeśli to nie jest właściwy towar? Co jeśli jest?


Jen & Tori Miały szczęście. Sabotaż udał się jak podręcznikowa, dobrze wykonana robota.
Z pozycji za kratą Jen przyłożyła do obudowy generatora niewielki ładunek impulsowy przesłany swoim omni-kluczem. Niewielki trzask, błysk światła — i jeden z ekranów na konsoli techników zamigotał, po czym zgasł. W środku zapanowało zamieszanie.
- Co jest…? Spadek napięcia w sektorze A3… - odezwał się pierwszy technik.
Dwóch z nich natychmiast rzuciło się do terminali. Zaczęli wpisywać komendy, analizować logi. Trzeci wyjął komunikator i zbliżył się do drzwi - dokładnie tych, przy których czekały Tori i Jen.
To był ich moment.
Kratka została zwolniona szybko – Tori znalazła właściwy punkt nacisku i biotycznie rozsunęła mocowanie z charakterystycznym, tłumionym jękiem metalu. W sekundę później, obie były już w środku. Technicy spojrzeli w ich stronę. Szok, a także konsternacja wypełzła na ich twarze. Nikt nie sięgnął po broń – najwyraźniej nie byli uzbrojeni, tak jak zakładano. Ale jeden z nich rzucił się do do terminala.
Nie zdążył. Tori uniosła rękę - błękitna poświata błysnęła raz jeszcze. Impuls rozszedł się po sali, przeciążając trzy główne konsole. Świetlne interfejsy zgasły, zabezpieczenia wygasły. Zasilanie lokalne przetrwało, ale systemy zarządzające zostały zresetowane. Technicy spojrzeli po sobie i posłusznie unieśli ręce.
Dostęp do sieci zabezpieczeń był teraz w ich rękach. Kamery, pola siłowe, zasilanie sceny, drzwi awaryjne. Wszystko to mogło zostać teraz zhakowane, wyłączone lub - co bardziej kuszące - użyte przeciwko właścicielom.
Z wnętrza budynku, przez głośnik, rozległ się głos prowadzącej:
- Licytacja pozycji TR-93 w toku. Cena przekroczyła próg czerwony. Proszę przygotować protokoły ekstrakcji.


Anthony Przez lunetę karabinu Anthony obserwował scenę, jakby oglądał teatralne przedstawienie zza kotary. Przez chwilę wydawało się, że nic się nie dzieje, aż do momentu, gdy światła na dziedzińcu zadrgały delikatnie, a jeden z patroli skręcił niespodziewanie, kierując się ku północnemu wejściu technicznemu.
Nie wyglądało to na rutynowy manewr. Coś, co miało miejsce w środku budynku, wywołało reakcję i to ledwo zauważalną, ale w jego przeczuciu istotną. Jednocześnie, ze swojej pozycji wciąż był w stanie widzieć wyjście awaryjne, które teraz po raz pierwszy od kilkunastu minut zostało otwarte na krótki, kilkusekundowy moment. Przez wąską szczelinę wysunęła się ręka - prawdopodobnie technik – i coś szybko odłożono na zewnątrz, być może śmieci, może nadajnik.
Nie zareagował. Jeszcze nie. Jego broń była gotowa, palec przy spuście, luneta ustawiona idealnie. Liczył sekundy i analizował każdy ruch. Kiedyś ktoś powiedział mu, że najlepszy strzelec to nie ten, który najczęściej trafia, tylko ten, który wie, kiedy nie strzelać.
Z wnętrza budynku dobiegł migotliwy rozbłysk - światło holograficzne odbiło się od wnętrza jednego z bocznych okien. Aukcja trwała. Ale na dziedzińcu - nadal względny spokój. Czyżby sabotaż się udał i techniczni nawet nie zdążyli wezwać pomocy?

@Anthony Whittaker @Barnabáš Padělek @Luna Reyes @Emilia Östberg @Tori Te’eria
Wyświetl uwagę Mistrza Gry

Deadline 12/07 włącznie

[Emilia Östberg]

- Na trzy - skinęła głową do Tori.
Na świecie nie było nic lepszego, niż kiedy uformowany plan poszedł perfekcyjnie. Nie istniała większa euforia, nic, co dorównywało uczuciu wiążącemu się z tym, że ułożyła sobie wersję rzeczywistości, którą idealnie zrealizowała. Czasem czuła się, jakby była to jakaś magiczna moc, ale to nie były czary, tylko myślenie i wykonanie. Włamała się na szybko do jednego generatora i wyłączyła parę rzeczy, przeciążając go, a ten dezaktywował się, ucinając na chwilę zabezpieczenia.
Tori szybko rozsunęła mocowanie, a one przeskoczyły na dół. Wycelowała karabinem w ich kierunku, przejeżdżając lufą koło każdego z nich. Skinęła głową w stronę ściany, a ci posłusznie posłuchali. Jeden z nich próbował dobiec do terminala, lecz Te'eria zatrzymała go, nim doszło do problemów. Skinęła jeszcze do niej głową, gratulując jej dobrego chwytu, lecz nie wyraziła swojej aprobaty werbalnie. Dobrze się jednak spisała. Zapewniły sobie wolne pole do popisu.
- Nie muszę chyba tłumaczyć, że moja koleżanka jest biotyczką? - jasno im zagroziła, zniżając lufę, gdy byli już na dystansie. Uniosła dłoń i zerknęła na Tori, prosząc ją, by skupiła się na razie na zakładnikach. Wiedziała, że ich nie skrzywdzi, ale oni nie musieli zdawać sobie z tego sprawy.
Podeszła do konsol, sprawdzając z czym dokładnie miała do czynienia.
- Jesteśmy w środku - rzekła do komunikatora - Mówcie czego potrzebujecie, ja zobaczę, czy da się to zrobić.
Też była w końcu hakerem. Nie była naukowcem, jak Whittaker, ale to nie czyniło go wcale lepszym. Pewnie włamała się do większej ilości rzeczy, niż on w swojej karierze. Chyba nawet nie był naukowcem od techniki, tylko od...czego, właściwie?
Wtem, usłyszała głośnik. Zaczęła przeszukiwać konsole w poszukiwaniu informacji na temat tych protokołów, ale raczej nie zakładała, że je tu znajdzie. Warto było spróbować, lecz zwróciła głowę do techników.
- Co to za protokoły? - spytała cicho, spokojnie, bez groźby i gniewu, ufając, że będą woleli odpowiedzieć.

[Luna Reyes]

Nie pozostawało nic innego jak zachować kamienną twarz, a przynajmniej kamienną twarz, z pewnym siebie i lekko kpiącym uśmiechem na ustach. Trzeba wyglądać jakby ich przebywanie tutaj było najnaturalniejszą rzeczą na świecie, jednocześnie rozglądając się za przedmiotem, który ma na przykład zdecydowanie mocniejszą ochronę, tak jak powinna mieć główna atrakcja wieczoru. Jednocześnie pozwoliła Barnabasowi przejąć inicjatywę w działaniu, a ona bardziej przyjęła rolę jego towarzyszki, tak by w razie pozostać tą, która będzie niedoceniona.
Trzeba było przyznać, że już wszczep neuronowy klasy Predator, to było coś na czym Luna chętnie położyłaby swoje ręce, jednak przy tym poziomie personelu ochrony, pozostało jej tylko westchnąć, kiedy zakończyła się jego licytacja. Jakby nie to, że są w środku zadania, chętnie zaczekałaby aż ten kto wygrał aukcję opuści lokal.
Ale cóż, wkrótce potem, pojawił się kolejny eksponat, który zdawał się zelektryzować w większy sposób publikę. Czy to była główna atrakcja? Pewności nie było, ale reakcja była na tyle duża, że przyłączenie się do aukcji wydawała się być dobrym rozwiązaniem. A co jeżeli wygrają? Cóż, pozostanie wstedy tylko improwizować. Jeżeli jednak mają rację, a oni nie przeszarżują z ceną, można było w ten sposób zyskać trochę czasu by inni dostali się do środka i możliwie przyczynili się do wywołania chaosu wewnątrz. Ona sama i Barnabas powinni być na tyle blisko głównej atrakcji, by w razie czego ją zabezpieczyć. Cokolwiek to było - to bioligiczny nośnik danych klasy alfa brzmiało jak coś co nie powinno dostać się w rękach jakiegoś pojebusa, których tu nie brakuje. Na razie niech Barnabas licytuje, w razie czego Luna będzie grać, tak jak poprowadzi ją Barnabas.

[Tori Te’eria]

Zgrany zespół i wyraźny podział obowiązków był zdecydowanie drogą do sukcesu, a naprędce zaplanowana akcja poszła wzorcowo. Jen zajęła się wyłączeniem jednego z generatorów, w międzyczasie Tori rozpracowała mechanizm blokady kraty - wystarczyło jedno, niewielkie, biotyczne uderzenie by droga do wnętrza pomieszczenia technicznego stanęła otworem i nim technicy, rozproszeni nagłym spadkiem napięcia, zdążyli się zorientować, obie wskoczyły do wnętrza. Zaskoczenie było niemal całkowite - jedynie jeden z mężczyzn wykazał się przytomnością umysłu i skoczył do pobliskiego terminala, chcąc włączyć alarm albo wezwać wsparcie. Nie był jednak wystarczająco szybki. Ładunek biotycznej energii wysłany przez Tori rozlał się pajęczyną błękitnych wyładowań po terminalu, ku któremu sięgał mężczyzna, przeciążając i wyłączając przy okazji kilka sąsiednich urządzeń. Asari stojąc wciąż z uniesioną dłonią wyprostowała wskazujący palec i pogroziła nim człowiekowi, po czym ruchem dłoni wskazała mu, żeby dołączył do pozostałych techników, których Jen rozstawiała już pod ścianą.

Tori przyjęła na siebie funkcję strażniczki więźniów, zostawiając Jen rolę kontaktu z resztą grupy i obsługą terminali. Po pierwsze, nie ufała do końca partnerce. Gdyby to ludzka kobieta miała pilnować, żeby technicy nie zrobili niczego głupiego, Tori przez cały czas obserwowałaby ją przez ramię, czy przypadkiem nie da upustu swoim nieco sadystycznym zapędom. Po drugie, Tori znała swoje mocne i słabe strony i wiedziała, że ewentualne grzebanie w systemach, hackowanie i analiza danych nie należały do jej atutów. Przy odrobinie samozaparcia albo w razie konieczności pewnie coś-tam udałoby się jej zrobić, ale jeśli pod ręką był ktoś, kto wydawał się wiedzieć co robi, wolała oddać mu inicjatywę.

- Usiądźcie wszyscy na ziemi - poleciła więźniom - Po turecku, nogi splecione. A dłonie spleść na karku - dopóki siedzieli w pozycji uniemożliwiającej sięgnięcie po coś albo szybkie zerwanie do ucieczki, stanowili minimalne zagrożenie. Mogli co prawda zacząć krzyczeć, ale na to Tori nic nie mogła poradzić, a próba kneblowania ich zajęłaby zbyt dużo czasu. Poza tym, gdyby razem z Jen potrzebowały jakichś informacji, knebel byłby kolejnym utrudnieniem - I bez heroicznych wyskoków i głupich pomysłów, proszę. Zaręczam, że biotyka działa na organizmy żywe skuteczniej niż na elektronikę. Jeśli będziecie współpracować, to za parę minut będziecie wolni, a my się stąd ulotnimy. 
Komunikat z głośników zaskoczył ją - w pierwszej chwili pomyślała, że to komunikat alarmowy, ale treść wiadomości uspokoiła ją szybko.

- I czym jest czerwony próg ceny? - dołączyła swoje pytanie do zadanego przez Jen - Myślisz, że to nasza paczka? - pozwoliła sobie na szybkie zerknięcie na kobietę, gdy zadawała jej ostatnie pytanie. Jednoczesna obserwacja techników i Jen była niemal niemożliwa, Tori więc przesunęła się w bok, by w miarę możliwości mieć na oku więźniów i wejście do pomieszczenia, ale by w razie czego móc szybko zerknąć na pracującą przy terminalu kobietę - Sprawdź, czy masz dostęp do listy przedmiotów z ich opisami. 

[Barnabáš Padělek]

Dudniąca muzyka dyktowała rytm licytacji. Przedmioty, które wjeżdżały na scenę, nie zostawały na niej zbyt długo. Barnabáš trzymał w dłoni przenośny terminal do licytacji. Na ekranie pojawiał się podgląd przedmiotu: nazwa, opis, cena wywoławcza. Szybka licytacja — i koniec. Następny. Wszystko wyglądało tak, jakby szło według starannie ułożonego scenariusza.
Obserwując otoczenie, poczuł, jak czyjaś dłoń wślizguje się pod jego ramię. Skierował wzrok na miejsce bodźca. Ręka Luny. Przeniósł na nią spojrzenie, uśmiechnął się głupkowato. Kiwnął głową porozumiewawczo. Pozwolił. Pozory mogą ich teraz uratować — szczególnie w chwili tak ogromnej presji.
W pewnym momencie sala wyraźnie się ożywiła. Na scenę wjechała kapsuła kriogeniczna. Barnabáš poczuł delikatne mrowienie na karku.
Ten przedmiot!
To musi być to, na co czekali.
Rozejrzał się. Dyskusje przybrały na sile. Spojrzał na terminal. Szybko przeczytał opis:
Biologiczny nośnik danych.
Pogładził się po wąsie.
Stan stabilny. Co to ma znaczyć? Cokolwiek. Brzmi jak coś, w czym można przemycić naprawdę tajne dane. Czyli nic dobrego.
Nieważne.
Zrobił zrzut na swój omni-klucz. Dla Anthonego. Może jajogłowy mu to potem wytłumaczy. Czas gonił. Puls przyspieszył. Poczuł, jakby na Sali zrobiło się nieco cieplej. Pot zrosił czoło. Szybkie spojrzenie na scenę. Klik!
Napis „PODBIJ” zamigotał żółto-czerwonym światłem.
Na Sali rozległ się przeciągły, piskliwy dźwięk.
Bez zbędnych myśli i słów — pierwszy podbił cenę.
Poczuł na sobie wzrok wszystkich wokół. Wbili w niego ciekawskie ślepia. Strzał adrenaliny. Wszystkie wcześniejsze doświadczenia z hazardem były niczym przy tym, co poczuł teraz. Pogładził dłoń Luny. Serce wybijało mocniejszy rytm. Powietrze zgęstniało.
Kątem oka zauważył, że ktoś go obserwuje. Dłużej niż ostatnio.
Coś podejrzewa? Zna go?
Może wie o wszystkich akcjach, ofiarach, że zapłacono im, żeby odnaleźli ten konkretny przedmiot. Czuł, że wkrótce się dowie.
Kamera zawisła nad ich sektorem.
Uśmiechnął się lekko.
Co za wieczór...

[Anthony Whittaker]

- Coś się zmieniło, streszczajcie się – odpowiedział Jen. Przybliżył lunetę na przedmiot pozostawiony z tyłu przez czyjąś rękę, próbując określić czym jest. Pewność niezbyt silnie, ale stopniowo opuszczała Anthonego. Był przyzwyczajony do tego, że w końcu coś idzie nie tak i to wypadałoby mniej więcej na ten moment. Do tej pory szło podejrzanie zbyt dobrze, a w terenie było podejrzanie zbyt cicho. Nie mógł tego określić dokładnie, ale… Miał przeczucie, że coś jest nie tak. A może jednak, tym razem nie będzie problemów? – pomyślał, próbując nie dać się ponieść wyobraźni.
Co to takiego...? – westchnął, próbując dopatrzyć się znajomych kształtów w nowo wprowadzonym do scenerii przedmiotu.

Omni-klucz zawibrował po otrzymaniu zrzutu od Barnabasa, jednak nie była to wibracja dedykowana wiadomościom awaryjnym. Anthony rozpoznawszy to, nie odczytał jeszcze więc wysłanego pakietu danych. Nie chciał, aby światło wyciszonego do tej pory urządzenia ujawniło jego pozycję. Wróci do niego później. Teraz natomiast miał konkretne zadanie i na tym chciał się skupić, zabezpieczyć teren – w co wliczało ustalenie tego, co się zmieniło i co zostało wystawione.