[Olivia Harvin]

Nie chciała. Nawet nie pomyślała, że taką zaczepkę może zostać odebrana... Zupełnie inaczej i nie przekazująca intencję Dalii. Brawo, Antonov. Gdyby Frost spojrzał teraz na nią, nie umiałaby ukryć poczucia winy, że ten cały bądź co bądź miły nastrój prysł.
- To nie musi zawsze wracać tak... boleśnie.
Mruknęła cicho. Przez dłuższą chwilę obserwowała Daniela tak zapatrzonego przed siebie. Akta rozpisywały się na temat psychiki Frosta, ostrzegając przed nim. Z cichutkim westchnięciem przysiadła na łóżku i zanurzyła dłoń w jego włosach. Nie pytała o pozwolenie. Masującym ruchami, przesunęła palcami po jego skroniach, aby jego ciało objęło uczucie odprężenia. Widziała doskonale, jak spięte są jego mięśnie, przybierając postawę obronną przed wszelkimi bodźcami. Była mu to winna, wszak to przed nią się bronił, a nie chciała tego. Dotyk Dalii był delikatny.
- Niech będzie. Wykupię tę poduszkę.

[Daniel Frost]

Westchnął z czymś, co musiało być jakąś słabą formą śmiechu pod nosem. Wyjął sobie tą cholerną poduszkę spod głowy i wreszcie odwrócił się do niej. Podsunął jaśka w jej stronę. - Nie musisz - powiedział, głosem zmęczonym, ale nie wrogim. - Weź.

Przez chwilę milczał, ale wreszcie powiedział cicho:
- Nie wiem, czy musi, ale wraca... Wszyscy już próbowali coś z tym zrobić. Wstrząsnąć Frostem i wszystko będzie w porządku. Tja. Efektów nie doczekałem się do dziś. - Pokręcił głową, jednocześnie zmuszając ją do odjęcia ręki od jego włosów. - Najpierw nadeszły dziwne spojrzenia, potem wykopali mnie przez to z ERCS. Zabierz swoje porąbanie gdzie indziej, Frost. Na dodatek nie wiem, czemu nie mogę się tego pozbyć. To jest tak, jakby wszyscy dookoła znali jakiś sekret, jakiś sposób na to, jak żyć normalnie. A ja nie. - Spojrzał znów na jej złote tęczówki. - Ale wytrzymuję. Może kiedyś się nauczę z tym żyć spokojnie. Już ty się niczym nie kłopocz, nie twoja w tym głowa. Myśl raczej o tych placówkach...

[Olivia Harvin]

Chwyciła poduszkę, odwzajemniając ten blady uśmiech. Nie wiele więcej mogła ze siebie wykrzesać, nie do końca wiedziała gdzie jest granica, a że stąpała po niepewnym gruncie... Chciałoby się rzec, że kruchym lodzie, ale byłoby to co najmniej nie na miejscu.
- Nie jestem specjalistą a i Ty zapewne nie chcesz słuchać wzniosłych, patetycznych pocieszeń... Wiesz z jaką prędkością spadają płatki śniegu na ziemię?
Spytała ni stąd ni zowąd, zupełnie oderwana kwestia do sytuacja. Dalia z poduszką w ręku zbliżyła się do okna, a kąciki jej ust drgnęły, kiedy dostrzegła pokaźne okruchy rozbijające się na szkle. Sypało obficie, wszystko otulając swoim miękkim, białym puchem.

[Daniel Frost]

- Pięć centymetrów na sekundę? A nie, to były płatki wiśni... - powiedział, trochę otumaniony nagłą zmianą zagadnienia. Dalia podeszła do okna jak mała dziewczynka, ciesząca się z pierwszego śniegu. Frost nie umiał się tak tym ekscytować. Tam, skąd pochodził, opady białych płatków były raczej regułą, niż czymś wyjątkowym. Niemniej jednak wpatrzył się w okno, obserwując nagłą inwazję leciutkich kryształków na Ziemię. Śnieg go uspokajał. Był znajomy.

Zabawne, jak sprawnie umysł odnajduje komfort w każdej znajomej sytuacji. Nawet w znajomym koszmarze.

[Olivia Harvin]

- I o płatkach wiśni, i o płatkach śniegu.
Przytaknęła. Przyłożyła dłoń do szyby, po drugiej stronie była ona już praktycznie w całości zaśnieżona, zniknął im sprzed oczu widok na Alaskę, pozostawały tylko wzorki odmalowane przez mróz i to, co usypał śnieg. Odrzuciła poduszkę na łóżko.
- Czy mogę?
I nie czekając na pytanie Daniela, otworzyła okno. Zadrżała, kiedy zimny podmuch owiał jej osobę, ale trzymała się dzielnie. Wyciągnęła rękę, czekając aż napada na nią kilka płatków. Musiała go dotknąć, złapać, poczuć na palcach. Zachowywała się może i trochę jak dziecko, aczkolwiek nie było to istotne. Śnieg. Prawdziwy śnieg. Miała przejść obok tego tak obojętnie?

[Daniel Frost]

Frost oparł głowę na łokciu, patrząc na Dalię z mieszanką wyczekiwania i rozbawienia. Podmuch zimna odczuł jako rzecz kojącą. Coraz bardziej przypominała mu dziecko, które pierwszy raz widzi śnieg. Dla niego to było tak, jakby ktoś dziwił się na widok, powiedzmy... śniegu, albo... śniegu... Nie, naprawdę nie mógł wymyślić niczego bardziej zwyczajnego, niż śnieg. No, ale co planeta, to obyczaj.
- Aż tak lubisz zimne rzeczy? - spytał z półuśmiechem.

[Olivia Harvin]

Wzdrygnęła się. Zimno nie było czymś, z czym szybko się zaprzyjaźni, choć starała się za wszelką cenę tego po sobie nie pokazywać. Zdmuchnęła z dłoni płatki śniegu. Stała tak, że tylko pod odpowiednim kątem Frost widział co też Dalia czyni, stąd w pewnym momencie jak odwróciła się ku niemu, dostrzegł ulepioną w dłoni śnieżkę i korzystając z elementu zaskoczenia, rzuciła tak, aby ta rozbiła się miękko na jego policzkach albo chociaż na ramieniu. Wiatr, który wdzierał się do ciepłego pomieszczenia bezlitośnie, rozwiał jej włosy.
- Czasami lubię, wiesz?
Oczywiście miała niewinny wyraz twarz.

[Daniel Frost]

Nieszczęsnym trafem, Frost już miał coś powiedzieć, kiedy śnieżka trafiła go prosto w twarz. Śniegowa kula rozbiła się o jego nos, rozpryskując kawałki puchu jak odłamki granatu, zasypując mu każdy możliwy ważny element facjaty. Gdy doszło do uderzenia, zamarł tak z otwartymi ustami i zabawnie zamkniętymi oczami. Miał mieszane uczucia.
- Niefajne - zawyrokował wreszcie, zgarniając topniejący i moczący go śnieg z twarzy. Kropelki poleciały prosto na jego posłanie.

W tym momencie jednak od strony podłogi rozległ się głuchy stukot - ktoś najwyraźniej walił w sufit w pokoju poniżej. Raczej dało się wykluczyć możliwość, że to inni goście hotelu, więc musiał być to salarianin, zapewne uważający się za dość pechowego, że trafili mu się właśnie tacy klienci.

[Olivia Harvin]

Zamrugała oczyma, mina aniołka nie pasowała do tych dużych, figlarnych oczy, w ciemności iskrzących się zagadkowo. Obecnie raczej... drapieżnie, na pewno zaczepnie, choć nie rzucała mu żadnych wyzwań. Dalia zamknęła za sobą okno, odetchnęła kiedy w końcu ziąb w miarę ustąpił. A już na pewno nie rozpychał się po pomieszczeniu.

Dalia mimowolnie wybuchnęła perlistym śmiechem. Biedny Salarianin, odniósł przeciwny skutek swemu.... Daniu do zrozumienia, iż liczy na odrobinę ciszy. Nie wiedziała czy słyszy jej chichot, choć ciężko było go opanować. Zasłoniła usta dłońmi, ale ramiona jej dalej drżały, jak i radość odbijała się cieniem na licach kobiety.
- Biedny. Spojrzy na nas jutro z takim wyrzutem, że każe nam tutaj więcej nie wracać... Przepraszam, Daniel. Nie mogłam się powstrzymać.

[Daniel Frost]

- Wiesz, co było pierwszą rzeczą, jaka mi się zdarzyła, jak po raz pierwszy wyszedłem na dwór na Noverii? Dostałem śnieżką od ojca. Więc wiesz... mi to niewiele robi - powiedział, nawet z lekkim rozbawieniem. - A jeśli chodzi o naszego gospodarza... - Frost przesunął się na łóżku tak, by jedna noga mu wystawała za jego krawędź... po czym mocarnie tupnął stopą w podłogę, co miało stanowić odpowiedź na natarczywe pukanie. Przekaz był prosty, a salarianin, zapewne niezbyt w tej chwili pocieszony, odpuścił. - Może i jutro będziemy mieli kłopoty, ale mam to gdzieś. Wziął nasze kredyty, to niech ma.

[Olivia Harvin]

Cmoknęła. Musiała zapamiętać, aby sprawdzić akta ojca Frosta. Była ciekawską istotą, a nie chciała zasypywać mężczyznę pytaniami, o być może dość drażliwy temat.
- Alaska chyba nie umywa się do Noverii?
Zagadała, opierając dłonie o ośnieżony parapet. Śnieg zaczął topnieć i z wolna skapywać na deski, aczkolwiek nawet nie zwróciła na to większej uwagi.
- Wiesz, kiedy byłam małą dziewczynką, nauczyłam się kilka kroków stepowania... Więc jeśli nas gospodarz nie przemęczy się tej nocy, chętnie Cię ich nauczę.
Puściła mu oczko przy tej propozycji. Czasami do głosu dochodziła mała złośnica.

[Daniel Frost]

Zastanowił się nad tym pytaniem. - Alaska jest po prostu *inna* - odpowiedział w końcu. - Jak dla mnie za mało tu białego, a za dużo tych twoich... roślin. - Wzdrygnął się niezauważalnie. Kiedy byli w rezerwacie, cały czas miał niejasne wrażenie, że otaczające ich drzewa go obserwują. Niech szlag trafi Dalię i te jej opowieści o tym, że rośliny żyją... - Nie ma czego porównywać. Noveria to planeta praktycznie jednobiomowa. Na Ziemi ponoć zdarzają się miejsca, które wyglądają kropka w kropkę jak ona, więc może to nie do końca to samo, ale przynajmniej w części utrzymuje poziom.

To pytanie, szczerze mówiąc, dobrze na niego zadziałało. Przypomniał sobie dom. Niespecjalnie tęsknił za Portem Hanshan, ale wciąż miał przed oczyma obraz wiecznie białej doliny Aleutsk, gdzie w pierwszych dniach swojej nieczystej kariery godzinami wypróbowywał piracki program kamuflażu taktycznego. Tak, to były dobre cz...

I wtedy Dalia wrzuciła do tej rozmowy stepowanie. Popatrzył na nią. Mrugnął parę razy. Włączył omni-klucz i bardzo sugestywnie wpisał w wyszukiwanie "poradnia psychiatryczna fairbanks".

[Olivia Harvin]

Bo rośliny żyły! Oddychały, rozwijały się, przystosowywały do nowych środowisk. I wcale nie oznacza to, że miały oczy oraz śledziły każdy ruch. Trudno było komuś wyjaśnić co się rozumie przez fakt, że one żyły. Frost najwyraźniej był z tych opornych, a i Dalia nie widziała sensu wykładać mu tego wszystkiego, choć mógłby być to dobry środek nasenny. Musiał więc jej uwierzyć na słowo.
- A Syberia? Jak myślisz?
Dopytywała się, wyraźnie zaintrygowana.... jego środowiskiem naturalnym.

Reakcja Frosta wcale jej nie pomogła. Rozbawiona Pani Doktor usiadła na łóżku, widząc wręcz wymowne spojrzenie mężczyzny. Cóż. Roztargniona kobieta najwidoczniej kryła jeszcze nie jedną niespodziankę, a do złośliwej natury niekiedy dochodzącej do głosu powinien się przyzwyczajać. Podciągnęła kolana pod brodę i okryła się kołdrą, aby ogrzać się.

[Daniel Frost]

"Syberia, Syberia...", powtarzał sobie w myślach, wyszukując to hasło na omni-kluczu. Jest, mapa je znalazła. Huuu, stary, mniej więcej tak samo blisko bieguna, jak Alaska. Czyli warunki podobne... Warto było drugi raz to samo? Może kiedyś, na próbę. Ponoć tamtejsi ludzie mają ciekawe zwyczaje... jeśli rzeczywiście na nieodwiedzanych partiach Syberii jeszcze gdzieś się kryją. Alistair kiedyś mówił mu, że ludzie zaczęli nazywać Noverię Noverią, bo wzięło się to od "Nowa Syberia", a inne gatunki nazywały ją jakoś inaczej. Ciekawy fakt, choć pozostawiający pewne wątpliwości.
- Może kiedyś by się odwiedziło, choć po Alasce wydaje się ona takim trochę... odgrzewanym kotletem, że tak powiem... - zawyrokował, dziwiąc się, dlaczego użył właśnie tego zwrotu. - Zresztą, wszystko zależy od twojej jutrzejszej burzy mózgu, panno Antonov, i tego, czego się dowiemy o Cerberusie w najbliższej okolicy.

[Olivia Harvin]

Przekrzywiła lekko głowę, aby dostrzec mapę, którą oglądał Frost.
- Wiesz, nie wyobrażam sobie Ciebie zabrać na piaszczyste wybrzeże Miami czy inne słoneczne, ale suche tereny. Jesteś zdecydowanie zimnolubnym człowiekiem. Nie wiem jeszcze jak zachowujesz się w dużych, miejskich środowiskach, nie mniej wszelkie plaże i tym podobne wybrzeża przekreślam z góry.
Oparła na miękką poduszkę, która znalazła się wreszcie na swoim miejscu. Nieco zaskoczona stwierdziła, ze pachniała ona mężczyzną, choć leżał na niej raptem parę chwil. A może to jej zmęczony umysł płatał jej figle? Antonov, weź się w garść, skarciła sama siebie w myślach i cichutko westchnęła.
- To będzie pracowity dzień, informacji mam sporo, ich katalogowanie nieco mi zajmie, zwłaszcza że chce się pozbyć wszelkich programów i innych sprzętów, które zabrałam ze stacji Cerberusa. Wole, aby ich tropem nie trafili w końcu do nas.

[Daniel Frost]

Zaśmiał się krótko pod nosem. - Bez jaj. Słońce jest w porządku. To, że takich miejsc nie lubię, nie oznacza, że będzie mi w nich odbijać - wyjaśnił. - A w "dużym, miejskim środowisku" się praktycznie wychowałem, jeśli tak można nazwać Hanshan. I tak nie cierpię takich miejsc, ale przywyknę w razie czego.

Wyłączył omni-klucz i znów rozciągnął się na łóżku. Myślał, co może ich czekać w ciągu paru następnych dni, jeśli rzeczywiście uda im się gdzieś przyłapać Cerberusa na jakichś działaniach. Jak lepiej to załatwić? Sabotażem? Infiltracją? Starą, dobrą rzezią? Hm... ale cokolwiek miało się stać, to w przypadku sukcesu Frost miał zamiar skwitować całą następną akcję - i, jeśli dobrze pójdzie, następne - pewnym czynem, na myśl o którym sam się aż uśmiechnął. - Słuuuchaj... Masz możliwość wysyłania wiadomości do samego tego, jak mu tam... Człowieka-Iluzji?

[Olivia Harvin]

Obróciła się w jego stronę, pod pretekstem tego że jej niewygodnie, po czym zadarła głowę, aby lepiej widzieć sylwetkę mężczyzny. Nie tak sobie wyobrażała Frosta. Kiedy rzuciła okiem na dane, które rozesłał Cerberus, z czystej ciekawości rzecz jasna, przed oczyma miała mężczyznę wyższego, lepiej zbudowanego, z wrednym uśmiechem na twarzy oraz z blizną przecinającą jedno oko. Odjęłaby mu także włosy, gdyż łysa czaszka jakoś bardziej pasowała do tego portretu. W dłoń wsadziłaby mu strzelbę a nie snajperkę. Powinien naturalnie burczeć, prychać i sprawiać wrażenie kogoś, do kogo się podchodzi tylko po to, aby znaleźć kłopoty.
- Słucham?
Zamrugała oczyma. Wysłać wiadomość? Nie raz i nie dwa wysyłała swoje raporty, choć Iluzja preferował holorozmowy. Przeciągnęła się leniwie.
- Mogę, ale radzę uczynić to z jakiegoś publicznego komunikatora. Łatwo będzie nas namierzyć. Chcesz mu przesłać pozdrowienia?

[Daniel Frost]

- Pocztówkę - wyszczerzył się Frost. Nie powiedział na ten temat nic więcej, jakby to miało wszystko wyjaśniać. W każdym razie był pewien, że po tym planowanym ruchu Cerberus albo zostawi ich w spokoju... albo to wywoła między nimi pełną wojnę. Każda z tych możliwości miała swoje zalety. Wady, naturalnie, także. - Co tak spoglądasz?

Pytanie nadeszło bardzo znienacka i wzięło Dalię z całkowitego zaskoczenia. Wiedział, że tak się w niego wpatruje? Ale jak? Na twarzy Frosta zagościł ten zwyczajowy, szyderczy uśmieszek, on sam był z kolei bardzo zadowolony z tego, że udało mu się ją zaskoczyć. Niech kobieta sądzi, że percepcja Daniela jest nadludzka. Nie musi wiedzieć, że w odbiciu na lampie pod sufitem dostrzegł, jak ona patrzy.

[Olivia Harvin]

- Pocztówkę?
Odpowiedziała, nie do końca przekonana co do tych słów. Bo brzmiały one ładnie, ale nie sądziła, że pod tym hasłem kryły się jakiekolwiek miłe słowa. Oczyma wyobraźni widziała już minę Człowieka Iluzji, który odbiera od Frosta wiadomość. Napsuł mu nieco krwi, nie mógł wiec pozostać bierny na taką rzuconą rękawice. Uśmiechnęła się pod nosem do własnych myśli.
- Ja? Na Ciebie? Wydaje Ci się.
Zamrugała zaskoczona oczyma. Skąd wiedział? To był jakiś podstęp. Nie wierzyła w dziwny zbieg okoliczności. I aby nie miał już wątpliwości, panna Antonov obróciła się na drugi bok, chowając niemalże cała pod kołdrą.

[Daniel Frost]

- Taaak? Och. W takim razie moje superzmysły musiały mnie zawieść - westchnął zaczepnie. Strzelił kręgami w szyi. Cholera, z tamtą trzecią poduszką naprawdę było przyjemniej... No nic. Nie trzeba chyba mówić, że nie wierzył w ani jedno jej słowo. Zbyt ochoczo zaprzeczyła, żeby mówić prawdę.

Spojrzał na bok, na nią, i cicho mruknął z zadowoleniem. Jej kołdra znów ładnie ułożyła się na figurze. Aprobował.