Zmiana reakcji przez Grace sprawiła, że na końcu ponurego tunelu rzeczywistości, w której obecnie się znajdował, pojawiło się małe światełko. Wygasił omni-klucz, darując sobie kolejne westchnięcie, które tym razem byłoby jednak połączeniem zarówno ulgi, na uniknięcie dalszej sprzeczki, jak i irytacji na to, co miało nadejść. Przyjął jednak ten mały pozytyw w milczeniu, następne kilkanaście sekund wodząc spojrzeniem po reszcie doku w biernym oczekiwaniu, częściowo rozglądając się z czystej ciekawości, a częściowo wypatrując czegoś co mogłoby odstawać od widoku, który się spodziewał zobaczyć - bez względu na to czy miała to być zbliżająca się, niebieska czupryna, czy nowy oddział specjalny, chcący wyrazić swoją dezaprobatę w kierunku jego działań.
Kiedy Grace wypadła z Arae niczym gromowa burza w białym kitlu, uświadomił sobie, że być może nie było to światełko nadziei, którego się spodziewał, a reflektor zbliżającego się pociągu.
Otworzył usta, żeby ostrzec lekarkę przed tym w jakim stanie jest Sonya, ale nie zdążył nic powiedzieć, gdy ta syknęła do niego ostro, mijając go przy wejściu do promu, więc po chwili po prostu zamknął je z powrotem. W ciszy przysłuchiwał się wymianie zdań, a potem temu jak zapłakana dziewczyna wychodzi w końcu ze środka promu o własnych siłach, przekuwając wcześniejszą odwagę, która pozwoliła jej wyjść z domu, a skrajną panikę, która popchała ją do wnętrza statku groźbami wściekłej Grace. Odprowadzał je obie wzrokiem przez kilka długich sekund, kontemplując swoje własne wybory życiowe, które postawiły go w tym miejscu i które zapewne w przyszłości zaprowadzą go gdzieś, gdzie będzie żałował - biorąc pod uwagę ich wiarygodność, po tym co właśnie miało miejsce - nim w końcu stuknął panel taksówki, zamykając drzwi, ale ustawiając w niej jeszcze tryb oczekiwania na najbliższe paręnaście minut.
- Wydaje mi się, że mogłem popełnić błąd w doborze terapeutki dla Sonii. Może powinienem poprosić o to Raika. Chociaż dobry glina - zły glina to też jakieś rozwiązanie - poinformował Etsy po chwili milczenia, ruszając za nimi w stronę śluzy. - Mogłabyś poszukać w bazach danych Widm istnienia jakiegoś zaufanego, ludzkiego psychologa, który współpracuje z Radą i który mógłby pomóc w takim przypadku? Obawiam się, że Grace może mieć rację i nikt na Arae nie ma odpowiednich kwalifikacji, żeby w jakikolwiek sposób uspokoić tą kobietę i doprowadzić ją do stanu, w którym będzie mogła odpowiadać na pytania. Oraz potem oderwać się od Abrahama.
Przeszedł przez chłodną przestrzeń hangaru, wchodząc do wnętrza śluzy i stając w progu. Szara, burzowa chmura, którą Grace rozgoniła na chwilę swoim przejściem niczym tornado, powoli znowu zaczęła wracać na swoje miejsce, wślizgując się w przejściową lukę spokoju, gdy odwrócił się żeby zamknąć za sobą przejście. Kiedy znalazł się z powrotem wewnątrz znajomego, jasnego korytarza, ruszył do obydwu kobiet, a potem ku najbliższej wolnej kajucie.
- Tu będziesz mieszkać przez najbliższą chwilę - poinformował ją, otwierając drzwi i wskazując jej na wnętrze. - Na pokładzie znajduje się jeszcze kilka osób, ale wolałbym, żebyś ograniczyła swoje poruszanie się po nim do tego poziomu. Tam znajduje się mesa, a tam łazienki. Nie wiem czy po korytarzach już zaczął się kręcić kot, ale istnieje taka możliwość, więc jest też kot - dodał z westchnięciem. Świadomość tego, że gdy przeleciał w głowie wszystkich potencjalnych kandydatów, którzy mogliby oprowadzić ją po wnętrzu Arae, to nie znalazł nikogo kto by się do tego nadawał, była przerażająca. Obrócił się jednak w stronę doktor Myers, wytrzymując jej mordercze spojrzenie.
- Dziękuję i przepraszam, Grace. Wyjaśnię wszystko, gdy już opuścimy to miejsce i jakoś ci to później wynagrodzę - powiedział, krzywiąc się lekko. - Mogę ją zostawić w twoich rękach na razie? Przynajmniej jeżeli chodzi pod kątem medycznym?
