[Vex]

<obrazek kiedyśtam> Pomieszczenia treningowe, umiejscowione w głębi kompleksu, stanowią alternatywę dla nowoczesnego symulatora aren z którego słynie Elysium. Obszar ten dzieli się na kilkadziesiąt niewielkich pokoi, które można zarezerwować na konkretne godziny w bardziej kameralnych warunkach oraz kilka większych, ogólnodostępnych, gdzie można trenować w bardziej licznym towarzystwie. Można tu znaleźć niewielkie areny w stylu bokserskich ringów, sprzęty treningowe, siłownię i wiele innych, podobnych atrakcji, które mają służyć zapewnieniu bardziej personalnej rozrywki osobom szukającym adrenaliny lub zwykłego wysiłku. Na tyłach sektora znajdują się prysznice, a niewielki barek przy wejściu oferuje napoje, koktajle energetyczne i przekąski w adekwatnie wysokich cenach.

[Mila Račan]

Sektor treningowy oferował wiele różnych modułów, które Mila z chęcią chciałaby kiedyś wykorzystać – na razie jednak zdecydowała się na wynajęcie małej areny treningowej na godzinę; bycie jednym z uczestników Areny miało swoje plusy, a to właśnie było jednym z nich, dosyć nowoczesne środowisko do wpierdolu, który obiecała jednemu z zawodników.

Wysyłając i oczywiście najpierw ustalając dogodną godzinę z Karajevem, Mila stawiła się tam jakiś czas wcześniej całkiem podekscytowana. Nie myślała o tym sparringu jako walce z wielkim komandosem, członkiem sił specjalnych Przymierza; dla niej była to okazja do wykazania się i rozłożenia na łopatki kolejnego żołdaka armii ludzkości i udowodnienia, że nawet bez biotyki jest lepsza niż większość z nich. Szło to w parze z jej chęcią wygranej, chociaż oczywiście to, co wyniesie również było ważne. Oprócz siniaków oczywiście, mowa tutaj o nowym doświadczeniu.

Przebrana w strój treningowy, rozciągnięta i nawodniona ruszyła więc na jej małą arenę, oczekując tam Rosjanina i rozmyślając powoli nad strategią. Chociaż była narwana i czasem nazbyt pewna siebie, wiedziała, że będzie musiała trochę zmusić go do tańczenia; uniki także w jej przypadku były ważne, zważywszy na różnicę w sylwetce. No i najważniejsze, aby czasem się nie zapędziła i nie uderzyła z pomocą biotyki, bo akurat po tym, to może być mało co z niego zbierać.

Na razie jednak kręciła się po salce, nabuzowana od energii, którą zbierała cały dzień. Przynajmniej w końcu kilka razy uderzy w coś innego niż karapaks. Widząc zaś wchodzącego do środka Viktora, uśmiechnęła się do niego i odezwała: — Gotowy na wpierdol?

[Viktor Karajev]

Viktor żałował wielu decyzji w swoim życiu, zarówno tych dawnych, jak i bliższych teraźniejszości. Zdecydowanie jednak nie żałował propozycji wspólnego treningu z Milą. Żołnierz polubił najemniczkę, choć dostrzegał w niej kilka nieco irytujących cech. Teraz niemalże nie mógł się doczekać, aż nauczy ją kilku technik, które sam opanował. To nie to, że uważał, iż Chorwatka nie potrafi walczyć, zawsze jednak jest pole do ulepszeń!

Salka w której się mieli spotkač była kameralna, choć jak na gust Viktora, zbyt nowoczesna. Ostatecznie nie miało to większego znaczenia, lecz preferował bardziej hardcorowe piwnice, z betonem, brakiem klimy i porządnym żeliwnym sprzętem.
Mila była pierwsza. Račan wprost emanowała energią, widac było, że traktuje całe to spotkanie serio. Karajev uśmiechnął się lekko.
- Miło cię widzieć- to była odpowiedź na zaczepkę słowną Račan. Podszedł do rogu sali, odkładając torbę sportową i rozpiął ją.
- Jaki kolor preferujesz?- zapytał, ukazując zawartość. W śroku było kilka par lekkich rękawic do mma, takich z odsłoniętymi palcami, bokserskie kaski i ochraniacze na golenie. Sam Viktor wyciągnął biały zestaw, póki co kładąc go na podłodze. Gestem zaprosił partnerkę treningową, samemu ściagając dres, w który był ubrany. Pod spodem, jak się okazało, nosił rashguard z firmy Underarmor, z długimi nogawkami i rękawami. Zdjął tez buty.
- Rozgrzejé się jeszcze- oznajmił. Zaczął od kilku kółek wokół sali, podczas których wykonywał odpowiednio krążenia ramion, potem przeszedł w krok odstawno-dostawny, wreszcie przeplatankę. Potem wrócił do torby, wyciągając plecioną drabinkę z plastikowymi szczeblami i rozłożył ją na ziemi. Mila mogła zobaczyć, jak Viktor przeskakuje pomiędzy nimi, dalej jak w pozycji pompki przechodzi co sekcję wzdłuż drabinki czy inne, wydawałoby się dziwne i niepotrzebne ćwiczenia.
Potem była skakanka. Wreszcie żołnierz uznał, że jest dostatecznie rozgrzany i jął zakładac ochraniacze.
- Jaki masz gameplan?- zapytał bez ogródek.

[Mila Račan]

— NIebieski — odparła kobieta, zerkając do przyniesionej na salkę torby z ochraniaczami i kucając przy niej. Wyciągając cały zestaw, zaczęła po kolei zakładać wszystkie elementy, kątem oka obserwując rozgrzewającego się mężczyznę. Będąc tutaj wcześniej z czysto logistycznych względów, miała szansę przygotować się i rozciągnąć przed nim. Zakładając po kolei rękawice i resztę ochraniaczy, miała także okazję zastanowić się nieco nad tym, jak chce podejść do tego treningu.

Jasne, może i dla Viktora to była po prostu okazja do pokazania jej paru sztuczek, jak to pięknie określił jeszcze na trybunach, gdy byli tam całą grupą; dla niej jednak to nie była tylko nauka, ale także nieodparta chęć wygranej. Wiedziała przy tym, że czysto technicznie to on ma większą szansę na zwycięstwo, więc musiała wykazać się sprytem. Obserwacja jego rozgrzewki była więc dobrym początkiem do wstępnej analizy, która jasno mówiła, że przewaga wzrostu i masy działała na jej niekorzyść. Jedna dźwignia i będzie mogła się pożegnać ze swoimi marzeniami pokazaniu Przymierzu, kto tutaj rządzi.

Wszystkie włosy wsunęła pod kask, kończąc własne przygotowania, gdy Karajev skończył swoją część rozgrzewki. Podnosząc się znad torby, Mila minęła żołnierza, przechodząc powoli na matę. Na pytanie o jej plan, zaśmiała się cichutko. — Dostosować się, ot. Powiem ci tylko tyle, że jeśli oczekujesz z mojej strony dzikiej szarży, to nieco się zawiedziesz. Takie cuda tylko z biotyką, a tej obiecałam ci oszczędzić. Znam swoje możliwości — z uśmiechem ustawiła się po jednej stronie, podziwiając jeszcze nowoczesność salki. Gdyby mogła, to chodziłaby tu codziennie.

W oczekiwaniu na swojego przeciwnika poprawiła zapięcia i jeszcze raz skupiła się na swoim planie – przez chwilę zmuszać Rosjanina do ataku, aby nie dość, że go zmęczyć, to jeszcze spróbować wychwycić kilka ruchów w jego repertuarze. Następnie przejść do kontrataku, wykorzystując swoje mniejsze rozmiary. Jak wyjdzie w praniu, dopiero się okaże.

[Viktor Karajev]

Zapinając rzepy rękawic, Viktor jednocześnie ocenił Milę. Ta zdawała się być skoncentrowana, choć zdradzała delikatne oznaki rosnącej już adrenaliny. Panowała nad nią jednak- Chorwatka szybko wyciągała wnioski po doświadczeniach Elysium. Doskonale. Była pojętna i miała mnóstwo potencjału. Niemal pożałował, że nie należą do jednego oddziału, mogłaby zajść wysoko w hierarchii wojskowej.
- W porządku- przytaknął- Przed nami niewiadoma, ty nie znasz moich możliwości, a ja twoich. Bezpiecznie jest założyć, że nie powinnaś dopuszczać do zwarcia ani parteru. Niestety dla ciebie, mam też większy zasięg. Co możesz wykorzystać, to mobilność- moją masę trudniej przemieszczać dynamicznie niż twoją. Prawdopodobnie też mam gorszą wytrzymałość oddechową, muszę dotlenić dużo więcej mięśni, na dodatek palę.
Zajął pozycję na macie. Wstrząsnął jednym ramieniem, potem drugim, rozluźniając je.
- Ale przy tym ostatnim można się cholernie naciąć, więc uważaj. - dodał- Gotowa?
Wyciągnął do niej wyprostowaną rękę z zaciśniętą pięścią, by Racan przybiła. Na jej znak zaczął.
Podniósł ręce do gardy. Upewnił się jeszcze, że jego partnerka treningowa jest gotowa, nim zadał pierwszy cios. Zaczął klasycznie, od lewego prostego, dla sprawdzenia jej czujności, oceny dystansu. Potem poprawił, wykonując szybką kombinację lewy-prawy prosty, obserwując reakcję.

[Mila Račan]

Viktor mógł zauważyć na twarzy Mili zdziwienie, gdy wspominał o JEJ możliwych taktykach. Przez chwilę stała, podpierając się o biodra i wpatrując przy tym z mieszaniną rozbawienia i lekkiej irytacji, zanim odchrząknęła, skupiając się na tym, by nie wytknąć mu zbytnio jego... mansplainingu, czy jak to inaczej mogła nazwać. Jedyne, co przeszło jej wtedy przez myśl to to, że się wywyższa, bo jest żołnierzem czy innym tam komandosem, a ona nie. Niedoczekanie. — Zwolnij trochę, kolego. Ja nie przyszłam się od ciebie uczyć podstaw. Przecież powiedziałam, że znam swoje możliwości, nie musisz mi tłumaczyć od zera, jak się zachowywać na ringu — kręcąc głową, ustawiła się na swoim miejscu, przybijając po chwili mężczyźnie i z ekscytacją w oczach mówiąc: — Gotowa.

Mila uniosła ręce do gardy, czujnie obserwując ruchy swojego przeciwnika. Widząc nadlatujący pierwszy cios, wykonała szybkie zejście w lewo w celu uniknięcia uderzenia; następnie ponownie ustawiła się, oczekując kolejnej salwy. Ta nadeszła w postaci salwy lewego i prawego prostego. Pierwszy cios postanowiła uniknąć zwykłym odejściem do tyłu, natomiast drugi zablokować lewą dłonią; w ten sposób miałaby szansę na lekkie skrócenie dystansu, jaki tworzyły ręce Rosjanina i wykonanie szybkiego kontrataku, wykonując prawy prosty w jego głowę.

Następnie ustawiła się w pozycji obronnej, znad gardy obserwując kolejne ruchy Karajeva. Nie zamierzała przechodzić teraz do ostrej ofensywy, szczególnie widząc, że mężczyzna jedynie testuje na razie jej możliwości.